ΑΡΧΗ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΚΩΝ

            Οι αντιδράσεις και  τα σχόλια για   το βίντεο με τον Στρος  Καν  του ΔΝΤ, που  μιλά για κρυφές συζητήσεις με  τον Παπανδρέου,  δείχνει  ξεκάθαρα την οπτική γωνία  από την οποία βλέπουν τα πολιτικοοικονομικά πράγματα οι άρχουσες ελίτ της χώρας.

          Ο Πεταλωτής, σχετικά με τις  αποκαλύψεις του βίντεο,  επέμενε ότι όλα έγιναν δημόσια από τον  Παπανδρέου, που μόνο για το καλό της χώρας ενδιαφέρεται,  και   πολλοί δημοσιογράφοι αναπαράγουν αυτήν την άποψη, ενώ για την ουσία του προβλήματος ελάχιστοι δείχνουν διάθεση να συζητήσουν. Μεταθέτουν τη συζήτηση στην αναζήτηση των ευθυνών από την  αντιπολίτευση και στο καθήκον του Παπανδρέου να σώσει τη χώρα,  χαρακτηρίζοντας ως διερευνητικές τις επαφές του λίγο καιρό μετά την εκλογή του.                      

        Το βασικό όμως πρόβλημα που προκύπτει είναι,  γιατί με το «καλημέρα σας» στην εξουσία ο πρωθυπουργός  θα  έπρεπε να ζητήσει βοήθεια από οργανισμούς,  όπως το ΔΝΤ,  που τους χρεώνονται καταστροφές χωρών, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των προγραμμάτων τους, και ο ελληνικός λαός να πρέπει να το θεωρεί αυτό απολύτως φυσικό.  Ισως γιατί η βασική παθογένεια της χώρας είναι ότι η κυρίαρχη  ελληνική πολιτική σκηνή έχει  συνηθίσει την υιοθεσία της , τις περισσότερες φορές μάλιστα ως παραπαίδι, από χώρες η οργανισμούς. Κι αυτό πέραν  όλων των άλλων  αποδεικνύει όχι μόνο την ανικανότητα των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων αλλά και την   ανευθυνότητά τους.

          Κι αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο.  Έχει τις απαρχές του  στον τρόπο που ιδρύθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ξεκίνησε η ανεξαρτησία μας με μια επανάσταση που δεν ολοκληρώθηκε,  αλλά στραγγαλίστηκε  μόλις εξασφαλίστηκε ο έλεγχός της. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής μας «πρόσφεραν»  με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου    εκείνο το ανάπηρο  κράτος των περίπου 47.000 τ.χλμ. φυτεύοντας κι ένα βασιλιά.

          Στον εικοστό αιώνα η μικρασιατική καταστροφή και ο  εμφύλιος έβαλαν τη σφραγίδα τους για τις  σχέσεις μας με τις Μεγάλες Δυνάμεις.  Τα πιο ξεκάθαρα συναισθήματα απέναντί τους,  για μεγάλες μάζες του ελληνικού λαού, ήταν δυσπιστία  κι εχθρότητα   συγχρόνως όμως κι ένας θαυμασμός που καλλιεργούνταν από τις κυρίαρχες ελίτ. Κι ενώ  σε κάθε πολιτική δράση η ρητορική της κυρίαρχης πολιτικής τάξης  αναδείκνυε την  δήθεν αέναη αναζήτηση μιας ανεξαρτησίας,  στην πράξη αυτή ποτέ δεν επιτεύχθηκε,  γιατί αυτή η ίδια η κυρίαρχη τάξη  επεδίωκε  τη συμμόρφωσή της στις  επιταγές  ή υποδείξεις των κάθε φορά  επονομαζόμενων συμμάχων μας. Όταν τα πράγματα γινόταν επικίνδυνα για την άρχουσα τάξη αυτή η  λιποτακτούσε  (κατοχή) ή αντεπετίθετο (δικτατορία).

           Στην Ελλάδα το κεφάλαιο, στο μεγαλύτερο μέρος του, δεν ήταν εθνικό. Κι   αυτό γιατί  η αστική   τάξη  της χώρας έχει τις ρίζες της σ’ ολόκληρη την περιοχή της Μεσογείου, είναι κατά βάση  όλο το μεγάλο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Η  ελληνική εργατική τάξη ήταν πάντα πολύ αδύνατη, χωρίς πολύ υψηλό επίπεδο συνείδησης, που εξαρτιόταν  από την κοινωνική της κινητικότητα προς τη μικροαστική τάξη  και αυτό καθόριζε και το βαθμό αποδοχής και θαυμασμού των πιο «πολιτισμένων» συμμάχων μας. Με την είσοδο μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση πιστέψαμε  ότι τα πολιτικά μας όνειρα για ενσωμάτωση στην Ευρώπη πραγματοποιούνται. Δεν μας  κακοφαινόταν η εκχώρηση άσκησης μέρους της εθνικής μας πολιτικής σε γραφειοκράτες των Βρυξελλών και οι αντίπαλες φωνές (ΚΚΕ) φάνταζαν γραφικές. Στην πραγματικότητα συναινούσαμε στην απομάκρυνση από την πολιτική και το βύθισμα μας στο ιδιωτικό και ατομικό.

         Συγχρόνως,  συνηθισμένοι για δεκαετίες  να αποδεχόμαστε επεμβάσεις στην άσκηση της εσωτερικής  πολιτικής,  ατύπως και υπογείως,  όταν  οι επεμβάσεις θεσμοθετήθηκαν με τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις θεωρήσαμε και εγγύηση για τον εκσυγχρονισμό του κράτους μας. Από τη στιγμή που  η οικονομικοκοινωνική κατάσταση δυσκόλεψε, κι ενώ οι εγγυητές αποκαλύφτηκαν τοκογλύφοι, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, με τον Γ. Παπανδρέου επικεφαλής, ανέλαβαν να τους παρουσιάσουν για σωτήρες μας με τους διάφορους μηχανισμούς στήριξης που σκαρφίστηκαν. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού, μέσα από  τη βεβαιότητα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα λειτουργήσει σαν αλεξικέραυνο για κάθε πολιτικοοικονομικό κεραυνό, όχι μόνο αποδεχτήκαμε την απροκάλυπτη κι άμεση εμπλοκή του ΔΝΤ, Τραπεζών, Μηχανισμών Στήριξης  αλλά σχεδόν τη θεωρήσαμε και  αυτονόητη.

          Όταν λοιπόν μετά από ένα χρόνο ο Στρός Κάν, για τους δικούς του λόγους, αποκαλύπτει τις ενέργειες του πρωθυπουργού,  η κυβέρνηση, αντί να απολογηθεί για την ανικανότητά της να βρεί λύσεις στο οικονομικό πρόβλημα  που είχε προκύψει, θεωρεί ότι αποδεικνύεται  ο πατριωτισμός  του Παπανδρέου, γιατί μερίμνησε, πριν καταστεί η οικονομική κατάσταση επικίνδυνη,  να δώσει την ευκαιρία στο ΔΝΤ να μας «σώσει».  Και οι περισσότεροι από μας εν χορώ επαναλαμβάνουμε  την επωδό σχεδόν όλων των κυβερνητικών ανακοινώσεων, ότι χωρίς τη βοήθεια  αυτών των ανεξέλεγκτων μηχανισμών θα είχε επέλθει η οικονομική κατάρρευση της χώρας. Είναι απορίας άξιον πως καταλήξαμε να θεσμοθετήσουμε, και μάλιστα στο δημοκρατικά οργανωμένο κράτος μας,  τις εντολές και αποφάσεις οργάνων που δεν ελέγχονται από πουθενά και να συνεχίζουμε να ισχυριζόμαστε ότι υπερασπιζόμαστε δημοκρατικούς θεσμούς.

        Η Ευρωπαϊκή Ενωση ενώ για δεκαετίες ανέμιζε τη σημαία της δημοκρατίας  και δήθεν ευαγγελιζόταν την επέκταση και την εμβάθυνση των ελευθεριών και δημοκρατικών θεσμών  το μόνο που τελικά επεδίωκε ήταν η σε βάθος  αλλαγή, προς όφελος των κυρίαρχων ελίτ,  των οικονομικών  και κοινωνικών  δομών  του ίδιου του καπιταλισμού.

    Η εφαρμογή αυτών των αλλαγών, θεσμοθετημένα μάλιστα, ξεκίνησε από την Ελλάδα.