Εξαφανισμένοι, εδώ και χρόνια από το προσκήνιο, οι πολιτικοί με τις μεγάλες ιδέες έχουν αντικατασταθεί από πολιτικούς μικροδιαχειριστές έτοιμων ιδεών, οι οποίοι ασχολούνται με ζητήματα μεθόδου, χωρίς να προβάλλουν ιδιαίτερα θέματα ιδεολογίας. Έχουν προχωρήσει σιωπηλά, με τη βοήθεια διανοούμενων και μέσων επικοινωνίας, σε μια επί της ουσίας αντικατάσταση των παλιών κατηγοριών αριστερά - δεξιά με τις νεφελώδεις κατηγορίες του νέου και του παλιού, της ιδεολογίας με τις αξίες, των προγραμμάτων με τη διαχείριση των προβλημάτων.
Εδώ και μια εικοσαετία προωθείται η επικράτηση της αυτονομίας της κοινωνίας των πολιτών, οι νέες αντιλήψεις περί επιχειρηματικότητας και εργασίας, η αποκέντρωση, η κατάργηση του κρατικού ελέγχου της οικονομικής δραστηριότητας, γενικά η προσπάθεια για συμβιβασμό του καπιταλισμού με έναν απόλυτο ανθρωπισμό
Εν καιρώ μνημονίου αυτή η ιδεολογική σύγχυση και πολιτική επιλογή εκφράζεται αρκετά ξεκάθαρα από προσωπικότητες όπως οι δήμαρχοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ο αρχηγός της Δημοκρατικής Αριστεράς κλπ.
Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές υποψήφιοι όπως ο Μπουτάρης και Καμίνης προβλήθηκαν ως άνθρωποι πετυχημένοι, που δικαιώνουν την ατομική πρωτοβουλία και προσωπική επιτυχία, ο καθένας στον τομέα του. Στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους όλοι, από τον Παπανδρέου μέχρι τον Κουβέλη, με το χαλαρό η σοβαρό αλλά πάντα φιλικό στυλ, το χιούμορ, το καθησυχαστικό ύφος αντικατέστησαν τον εμφατικό τόνο, την πολεμική, τις λέξεις που ξεσηκώνουν. Και οι τέσσερις συντελούν με το συναινετικό τους λόγο, την εξωτερική τους συμπεριφορά στην αποϊδεολογικοποίηση του πολιτικού χώρου και της αποστείρωσής του από ανατρεπτικές τάσεις. Ευνοούν ετερόκλητες συσπειρώσεις που εμφανίζονται δύσπιστες σε κάθε πολιτικό καπέλωμα. Οι ίδιοι εκφράζουν με την επικράτηση του φυσικού συγκινησιακού παράγοντα και την προβολή της χωρίς επιθετικότητα συμπεριφοράς τους μια βαθειά απολιτικοποίηση και εστιάζουν στην υπεράσπιση κάποιου δικαιώματος, στην ηθική αγανάκτηση, στον πραγματισμό. Στο λόγο τους οι όροι Δεξιά και Αριστερά χάνουν το νόημα τους στο πεδίο της κοινωνίας και της πολιτικής δράσης και ακούγονται περισσότερο σαν διαφημιστικά σλόγκαν.
Προβάλλοντας οι νυν δήμαρχοι Αθηνών και Θεσσαλονίκης τη σύγκλιση πολιτικών ρευμάτων γύρω από ένα minimum πρόγραμμα μοντερνισμού και την προάσπιση των ατομικών αρχών και δικαιωμάτων ανέτρεψαν τους συσχετισμούς δεκαετιών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τρεις μήνες μετά την νίκη επιμένουν να επικαλούνται κάποιες αόριστες αξίες για δικαιώματα, ανοίγματα στο καινούργιο κλπ. αλλά στην πράξη να προσπαθούν με τη διαχείριση των καθημερινών γεγονότων να αποδεικνύουν ότι καμιά ενέργειά τους δεν μπορεί να έρθει σε σύγκρουση με το βασικό πολιτικό πλαίσιο. Παράδειγμα, οι «εκτιμήσεις» του Μπουτάρη για τον αριθμό των δημοτικών υπαλλήλων που είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία του Δήμου. Βεβαίως, ο ίδιος ο δήμαρχος δεν θα συμφωνούσε με όποιον προσπαθούσε αυτή την «προσωπική» του εκτίμηση (κάπου 2.500 υπάλληλοι περισσεύουν) να τη συσχετίσει με τις πολιτικές επιλογές της κεντρικής κυβέρνησης για μείωση των υπαλλήλων. Το ίδιο και ο Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι η υπογραφή μνημονίου με ΔΝΤ και ΕΕ υπαγορεύθηκε, από την αδήριτη ανάγκη και δεν έχει καμιά σχέση με ιδεολογίες και εφαρμογή συγκεκριμένης πολιτικής! Στα πλαίσια αυτά γίνεται κατανοητή και η στάση του Καμίνη στο θέμα των μεταναστών ακόμα και των συμβασιούχων
Το πρόβλημα δεν είναι ο ουσιαστικά τυποποιημένος λόγος όλων αυτών, που μπορεί να κρύβει την νεφελώδη ιδεολογία τους, αλλά οι ενέργειές τους που δήθεν αναδεικνύουν ότι η διαχείριση των προβλημάτων και το βάρος των καθημερινών γεγονότων δεν έχει καμιά σχέση με σύγκρουση των ιδεών που εκφράζονται από συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου