ΔΙΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ

        Εκτιμήσεις για πρόκληση ενδοκυβερνητικής κρίσης, προτάσεις  για λύσεις στο ζήτημα των μεταναστών, φόβοι για την αύξηση του αριθμού τους και τις συνέπειες στην κοινωνία,   βγήκαν στον αφρό της επικαιρότητας με αφορμή την απεργία πείνας των τριακοσίων μεταναστών στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

           Και  μέσα σ’ όλα αυτά φαίνεται, κι ανεξάρτητα πώς θα καταλήξει η κατάσταση, σαν να είναι πλέον αδιάφορα  σε   όσους άμεσα εμπλέκονται σ’ όλη  αυτή την  ιστορία, των υπερασπιστών των απεργών  μη εξαιρουμένων,  τα ίδια τα  πρόσωπα του δράματος δηλ. οι απεργοί πείνας

          Σχεδόν σε όλο αυτό το δράμα φαίνεται να αποδεικνύεται πως   ο, τι δεν βιώνει κανείς στον εαυτό του δεν μπορεί να το βιώνει ούτε στους άλλους. Κρίνουμε  σύμφωνα με τον δικό μας  τρόπο ζωής και βασικά ερωτήματα που τίθενται από άλλους εμείς δεν τα αισθανόμαστε ως ερωτήματα.  Τελικά, ούτε μια πρόταση δεν είναι για μας αληθινή αν δεν τη φέρουμε πρώτα στα μέτρα μας.

          Ενώ για να γίνει έστω και μια συμβολική διαμαρτυρία με τους νομιμοποιημένους τρόπους της πολιτείας εξετάζουμε όλες τις δυνατές παραμέτρους και τις τυχόν άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις, στην περίπτωση αυτή, που διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές, επιλέχτηκε, νεφελώδες το υποκείμενο αυτής της επιλογής (οι μετανάστες το επέλεξαν, οι συμπαραστάτες τους;), ο μονόδρομος που μια, όχι αμελητέα, προοπτική του είναι και ο θάνατος.

       Χρόνια  υπήρχε η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών, ελάχιστοι  δημόσια     έπαιρναν θέση πάνω στο ζήτημα και το περισσότερο που συνέβαινε ήταν συμβολικές κινήσεις ενταγμένες στα πολυποίκιλα happening της δημόσιας ζωής. Και ξαφνικά, πριν δυο μήνες σχεδόν, για πρώτη φορά με τέτοιο θεαματικό τρόπο,    παίρνονται μεγάλες αποφάσεις  στις οποίες φιλοδοξείται να συμπτυχθεί το νόημα  ενός αγώνα που δεν δόθηκε ποτέ παρά μόνο στα λόγια.  

             Ζώντας σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία γνωρίζουμε ότι   κάθε ενέργειά μας, και μάλιστα όταν άμεσα έχει επιπτώσεις σε ευρύτερα σύνολα ανθρώπων, περιέχει μια πολιτική, κοινωνική  και οικονομική σκοπιμότητα, η  οποία δεν εξαρτάται μόνο από κείνα που σκεφτόμαστε θεωρητικά, αλλά και από αυτά  που πρακτικά  επιδιώκουμε. Όλοι όμως οι εμπλεκόμενοι στο δράμα των σύγχρονων «κολασμένων», με τη βεβαιότητα των ανθρώπων των σύγχρονων κοινωνιών, όπου τα προβλήματα της πολιτικής  θεωρούνται η  λυμένα ή με δυνατότητα λύσης με ποικίλους τρόπους, από τους οποίους   δεν έχουμε παρά να διαλέξουμε,   δείχνουν να μην  κατανοούν  τα  προβλήματα  στα οποία οφείλονται οι  νέες καταστάσεις που δημιουργούνται. Και ενώ η  αναζήτηση διεξόδου η και λύσης μιας οδυνηρής κατάστασης  πρέπει να αναζητηθεί και μέσα στην ίδια την κατάσταση και όχι μόνο σε μια αφηρημένη θεωρία που μπορεί και να  στέκεται απέναντι στα γεγονότα, συνεχίζεται η επιμονή σε  μια  αιτιοκρατική σύνδεση επιφανειακών γνωρισμάτων που μπορεί περισσότερο να συσκοτίσει τις προθέσεις, να αποδυναμώσει τη συμβολική ή πραγματική   σημασία  των πράξεων, να οδηγήσει σε περιφρόνηση της ζωής … άλλων στο  όνομα κάποιων αρχών.

            Μη ξεχνάμε ότι η  επιτυχία της οργάνωσης  ενός αγώνα βρίσκεται στην εκτίμηση της ισορροπίας των δυνάμεων και  δεν εξαρτάται μόνο από τις περιστάσεις, αλλά και από την ευφυΐα, τη θέληση,  το θάρρος των ανθρώπων που τις εκμεταλλεύονται. Και ενώ οι ίδιοι οι μετανάστες δείχνουν μια γενναιότητα αξιοθαύμαστη, οι διάφορες επιτροπές συμπαράστασης δείχνουν σαν να αγωνίζονται δι’… αντιπροσώπου  για τις δικές τους πεποιθήσεις,  ενώ οι κυβερνητικοί επιμένουν ν’ αποδείξουν, με αρκετή αδιαφορία,  την  σταθερότητα της παγιωμένης εξουσίας τους.

          Ίσως όλη αυτή η κατάσταση αναδείξει από τη μια, τον τρόπο με τον οποίο όλοι όσοι συμπαραστέκονται αντιλαμβάνονται την αγωνιστική συμπαράσταση και διαμαρτυρία  και από την άλλη, τις προθέσεις και «ικανότητες» των κυβερνητικών να διαχειριστούν και να εκμεταλλευτούν  προς όφελος της πολιτικής τους οριακές καταστάσεις. Ανάμεσα τους η ζωή του μετανάστη… μήπως τη θεωρούμε  μια σπίθα για την έκρηξη;

        Βέβαια, το ερώτημα γεννάται αυτονόητο: Μήπως όλες αυτές οι επιτροπές συμπαράστασης θα έπρεπε πρώτα να αναρωτηθούν  για  τις επιπτώσεις και την εμβέλεια του αγώνα αν οι ίδιοι που  τον οργανώνουν, κατευθύνουν  και διαχειρίζονται, συμπαραστεκόμενοι στους απεργούς, έκαναν απεργία πείνας  αντί για τους μετανάστες;

        Κι ένας προβληματισμός: Μήπως είναι καιρός όλοι μας ν’ αρχίσουμε να  αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας σαν μετανάστες και μαζί μ’ αυτούς που τώρα χαρακτηρίζονται έτσι  ν’ αγωνιστούμε όχι για τη διαιώνιση της καθιερωμένης τάξης τροποποιώντας τη αλλά για τη διάψευσή της;