KI AN EINAI KAKOΣ Ο ... ΒΑΣΙΛΙΑΣ;

           Ο πρωθυπουργός, για άλλη μια φορά, κατήγαγε νίκην  λαμπράν  επι των Ευρωπαίων εταίρων κομίζοντας εις  την χώραν  υποσχέσεις  για νικηφόρα πορεία,  που θα επιτρέψει  την διάσωσή της  και  τον εφοδιασμό της με τα απαραίτητα μέσα  για ένα άλμα προς τα εμπρός σε ένα απώτατο μέλλον… με κάποιες  βέβαια δεσμεύσεις του ελληνικού λαού, που  αυτήν την φορά έχουν χρονικό ορίζοντα εικοσαετίας. 

       Τα ΜΜΕ μιλούν για ανάσα και ο πολιτικός  και κοινωνικός μας βίος πήρε παράταση μέχρι  τον επόμενο έλεγχο. Ένας ολόκληρος λαός ζει υπό προθεσμία,  με την απειλή της πτώχευσης να επικρέμαται κάθε φορά που τολμά να ψελλίσει κάποια διαμαρτυρία.

      Στα παιδικά παραμύθια,  το παλληκάρι  υποβάλλεται  από το βασιλιά σε δοκιμασίες,  για να δείξει  ότι είναι άξιο να πάρει τη βασιλοπούλα. Σε κάποιες εκδοχές του βασικού  αυτού μοτίβου ο κακός βασιλιάς αθετεί το λόγο του και  κοροϊδεύει το παλληκάρι,  που βέβαια εκδικείται γι΄ αυτή τη συμπεριφορά.

        Ισως  και στο δικό μας παραμύθι ο βασιλιάς των Βρυξελλών να είναι κακός και  να κοροϊδέψει στο τέλος τον κακόμοιρο λαό που περιμένει απ’ αυτόν βοήθεια  μόνο για επιβίωση – ούτε που περνά από το μυαλό του να απαιτήσει  γάμο με   τη βασιλοπούλα.

        Όλες αυτές οι  προθεσμίες για καταβολή των  δανείων, τα συγχαρητήρια των εταίρων για τη  συμμόρφωσή μας με τα μέτρα, θυμίζουν δοκιμασίες ενός λαού στον οποίο δεν αναγνωρίζονται σημάδια γενναιότητας παρά μόνο ενός απέραντου φόβου.  Κι ίσως εξαιτίας αυτού του φόβου,  υποχωρώντας τελικά συνεχώς,  συνθλιφτούμε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά.  Θεωρούμε και μεις τα δεινά μας ως προσωρινό διάλειμμα, σε μια πορεία  ανάπτυξης που ποτέ δεν αμφισβητήσαμε, και γι’ αυτό στοιχιζόμαστε  ουσιαστικά πίσω από την κυβέρνηση,  η οποία αποβλέπει, διευκολύνοντας τους περίφημους ευρωπαίους εταίρους μας,  στην εξεύρεση προσωρινών λύσεων,  που όμως υπονομεύουν, μόνιμα,  όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών.

       Η κυβέρνησή μας είναι  σχεδόν περήφανη  που αναγνωρίζονται οι  προσπάθειές της   και μας δίνουν, εν είδει ελεημοσύνης σχεδόν, επιμηκύνσεις δανείων, εκπτώσεις επιτοκίων σ’ αντιδιαστολή με τον άφρονα πρωθυπουργό της Ιρλανδίας που προς το παρόν «δε συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις».

       Έναν ολόκληρο λαό  η ηγεσία του τον κατασυκοφάντησε ανά την Ευρώπη ως ψεύτη, διεφθαρμένο, τεμπέλη, γέμισε ενοχές  εκείνο το κομμάτι του λαού στο οποίο  η σημερινή αλλά και η προηγούμενη ηγεσία στηρίχτηκε για να κυβερνήσει κι όταν ήλθε η ώρα αυτή η ηγεσία να υπερασπιστεί  τις υποθέσεις της εκλογικής βάσης που εκπροσωπεί χρησιμοποίησε κάθε μέσο προπαγάνδας για να την κάνει  πειθήνια, ώστε να την θέσει στην υπηρεσία των σκοπών της. Σε αγαστή συμφωνία δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, πολιτικοί εργάζονται για να σταθεροποιήσουν το σύστημα, για να υπερασπίσουν την κυριαρχία του με βασικό εργαλείο το φόβο της κατάρρευσής του. Και όλοι μας εγκλωβισμένοι σε πεποιθήσεις και παραδοχές ( μεταρρύθμιση, σοσιαλισμό, ανάπτυξη, δικαιώματα, αλληλεγγύη κλπ) που μεταμόρφωσαν κάποτε την κοινωνία και  πάνω στις οποίες στέριωσε η ζωή μας,  αδυνατούμε να  δούμε την αλλοίωσή  τους και την μετατροπή τους σε ανούσιες φράσεις.  Έχουμε στην πλειονότητα  μετατραπεί σε  μια κοινωνία που αποτελείται από μια ασύνδετη συνάθροιση ατόμων που ενδιαφέρονται μόνο  για  τα προσωπικά  τους προβλήματα αγνοώντας την πολιτική και  κοινωνική τους διάσταση.

          Στην εποχή των βίαιων συγκρούσεων στο β παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και ο  Σεφέρης  από το Κάιρο αναφωνούσε «Ψηλά βουνά,  δε μας ακούτε!/Βοήθεια! Βοήθεια!/Ψηλά βουνά θα λιώσουμε, νεκροί με /τους νεκρούς!»

    Μόνο που  τα ψηλά βουνά στις μέρες μας γίνανε χιονοδρομικά κέντρα και πού μπορεί πια να καταφύγει η αξιοπρέπεια;