ΕΝΑΥΣΜΑ

«Δεν υπάρχει περίπτωση να υποκύψουμε σε τέτοιους εκβιασμούς και σε τέτοιες -ουσιαστικά- τρομοκρατικές ενέργειες, εμείς δεν φοβόμαστε τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες εργαζόμαστε, άρα όσοι προσπαθούν να επηρεάσουν και τους υπόλοιπους πολίτες ότι αυτός είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να διαμαρτυρηθούν, εκτός τού ότι είμαι μία πολύ μικρή μειοψηφία, θα πρέπει να αναλαμβάνουν και την ευθύνη για ό,τι γίνεται και θα γίνεται», είπε ο κ. Πεταλωτής.

«Ολες οι πολιτικές δυνάμεις να καταδικάσουν αυτά τα φαινόμενα και να περιφρουρήσουν την ομαλότητα στον πολιτικό βίο και την παρουσία πολιτικών σε οποιεσδήποτε συγκεντρώσεις κρίνουν ότι πρέπει να παρίστανται». «Οποιαδήποτε άλλη προοπτική και οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη προσπαθούν να δημιουργήσουν μειοψηφίες που δεν μας αφορούν, θα πέσουν στο κενό», είπε ο κ. Πεταλωτής.

     Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος καταδικάζει αντιδράσεις του κόσμου  εναντίον  πολιτικών σε προσωπικό επίπεδο πια, που εκδηλώνονται  με αποδοκιμασίες λεκτικές και όχι μόνο. Θεωρεί αυτές τις ενέργειες τρομοκρατικές και από τη μια  διακηρύττει με …γενναιότητα ότι η μεν κυβέρνηση δεν θα υποκύψει και από την άλλη απαιτεί ρητή καταδίκη αυτών των ενεργειών από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.

    Το ΠΑΣΟΚ προσπαθώντας  με τη φρασεολογία  που χρησιμοποιεί περί σοσιαλισμού,  προόδου, μεταρρυθμίσεων να μη χάσει τη σύνδεσή του με το παρελθόν της δεκαετίας του ΄80, που σφυρηλάτησε τις στενές του σχέσεις με την κοινωνία,  συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι τις  λαϊκές διεκδικήσεις του παρελθόντος ούτε τις έχει λησμονήσει ούτε τις έχει απορρίψει. Συγχρόνως  υιοθετεί  μια σειρά θεμάτων και πρακτικών που προηγουμένως αποτελούσαν το ιδεολογικό εμπόρευμα της  Δεξιάς και τα μεταμφιέζει κάτω από μια προοδευτική ετικέτα. Η κυβέρνηση εμφανίζεται  υπέρμαχος  του δικαιώματος για ελεύθερη έκφραση των πολιτών, αρκεί αυτό  να περιορίζεται στην έκφραση απλώς της αποδοκιμασίας με παραδοχή των κανόνων της κρατικής εξουσίας και των θεσμών της. Εν ονόματι της δημοκρατίας, και όταν δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα και του έθνους,  διακηρύττεται ότι αυτό που πάντα προέχει είναι η υπεράσπιση της κεντρικής τάξης πραγμάτων. Σ’ αντίθετη περίπτωση,  προειδοποιεί ότι  η ενίσχυση συμπεριφορών και αντιδράσεων  που στρέφονται εναντίον της μπορεί να οδηγήσει σε κινδύνους όπως εκτροπή πολιτεύματος, έξαρση ρατσισμού κλπ. Γιατί η κυβέρνηση Παπαντρέου, περισσότερο από άλλες, έχει ανάγκη από φόβητρα, αφού ο  φόβος συσπειρώνει.

       Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, με περισσό ζήλο ανέλαβε να εκφράσει τον  νέο πραγματισμό χωρίς αναστολές.  Δηλώνει ρητά ότι δεν φοβούνται οι υπουργοί  να δουλέψουν σε αντίξοες συνθήκες αφήνοντας να αιωρείται  μια νεφελώδης απειλή για    «ό τι  γίνεται και θα γίνεται»

       Έχοντας στερέψει η κυβέρνηση από εμπνεύσεις,  αποδίδει τις αντιδράσεις αυτές σε μειοψηφίες υποκινούμενες, κι άρα με μειωμένη υπευθυνότητα, ενώ η απαίτησή της για καταδίκη των αντιδράσεων προσπαθεί να οριοθετήσει τον  χώρο πολιτικής νομιμότητας, φοβίζοντας τα κόμματα με πολιτική απονομιμοποίηση.

       Αδιαφορώντας, ιδιαίτερα η κυβέρνηση,  και όχι μόνο,  για την ουσιαστική  διάσταση κοινωνίας – πολιτικών θέλει να δώσει την εντύπωση ότι μάχεται τον διεφθαρμένο, το μικροαφεντικό, την κατάχρηση εξουσίας, το σκάνδαλο, χωρίς όμως να αμφισβητεί ούτε στιγμή τα θεμέλια της πολιτικής τάξης, στα πλαίσια  της οποίας τέτοια ατυχήματα είναι πιθανά. Μάλιστα υπάρχει και το παράδοξο οι κρατικές αρχές  να καταδικάζονται με μεγαλύτερη έμφαση όσο περισσότερο δημιουργούν υπόνοιες ότι δεν σέβονται τους  κανόνες απ’ αυτούς μάλιστα που τις εκφράζουν.

      Η κυβέρνηση δεν φοβάται αυτές τις εκδηλώσεις τώρα. Όσο η αγανάκτηση και ο θυμός εκδηλώνονται σταδιακά και σποραδικά δεν είναι δύσκολο να βάλει όρια σ’  αυτήν την ενοχλητική δράση. Η πλήρης  αποστροφή  της και η προσπάθεια απαξίωσης τους οφείλεται στο δικό της φόβο για  αφύπνιση της πλειοψηφίας κι έκφραση ενός συλλογικού πάθους.

     Από την άλλη μεριά οι πολίτες μ’ αυτή την συμπεριφορά εκδηλώνουν την οργή και το θυμό τους αλλά  πέραν τούτου… τι; Οι περισσότεροι νιώθουν πως δεν έχουν και πολλές επιλογές για να επέμβουν στα πολιτικά πράγματα. Συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις σαν αυτές, γιουχάισμα, γιαούρτωμα, έχουν την ικανοποίηση ότι κερδίζουν  λίγη από την αίσθηση της προσωπικής ευκαιρίας για δράση κι απόδοση δικαιοσύνης. Αν όμως όλες αυτές οι εκδηλώσεις δεν είναι έναυσμα για κινητοποίηση και συσπείρωση για οργανωμένες δράσεις θα καταλήξουν … άλλοθι των πολιτών για να μη δράσουν μαζικά κι οργανωμένα και των πολιτικών για να δράσουν  συκοφαντώντας και απειλώντας.

     Ακόμα κι αν αποδειχτούν ψευδαισθήσεις, χρειαζόμαστε τις ιδέες που θα κινητοποιήσουν μεγάλα πλήθη, που θα επενδύσουμε συναισθηματικά σ’  αυτές για να μην υποκύψουμε στις επιταγές της πάση θυσία κοινωνικής ειρήνης και αναδιπλωθούμε πάλι και πάλι στην προσωπική μας σφαίρα ο καθένας.