ΓΙΑ ΤΟ 1821

«Οι Έλληνες ενωμένοι αποδείξαμε ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα, που αφήνουν τον κόσμο άφωνο. Αυτό αποτυπώνεται στο 1821, που καταφέραμε να ρίξουμε μια άτρωτη αυτοκρατορία. Σήμερα έχουμε να υπερβούμε μια κρίση που φαίνεται ανυπέρβλητη. Θα τα καταφέρουμε, όπως πάντα. Είναι στο χέρι μας».   Αννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός  

«1821» μια σειρά ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, που  επιδιώκει « να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας σύγχρονης αντίληψης για την εποχή του ’21… Η σειρά δίνει στο θεατή την ευκαιρία να βιώσει τα συναρπαστικά γεγονότα που δημιούργησαν την Ελλάδα του σήμερα, να επανεξετάσει τους μύθους του αγώνα για την ελευθερία, αλλά και να εμβαθύνει στη σημασία που έχει η επανάσταση του 1821 μέχρι τις μέρες μας» (Από την ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ)

    
 Δεν  τολμά κανείς από τους κυβερνώντες ν’ αμφισβητήσει, ακόμα τουλάχιστον, τη σημασία της επανάστασης του 1821, αλλά πάντως γίνονται πολλές φιλότιμες προσπάθειες για να συνάδουν  οι ερμηνείες για το τότε με τις επιλογές του σήμερα. Η Διαμαντοπούλου ταυτίζει  απροκάλυπτα   τον ξεσηκωμό του 21 με τις επιλογές της κυβέρνησης για «υπέρβαση» της κρίσης. Το τηλεοπτικό  ΣΚΑΙ   όταν ισχυρίζεται ότι επανεξετάζει  τους μύθους του αγώνα του 21 στην πραγματικότητα υπονοεί  την ίδια την  επανάσταση που  «ενσαρκώθηκε» το 1821.  Και είναι γενικά η αναγκαιότητα της  επαναστατικής δράσης που υποδορίως αμφισβητείται ως μορφή αγώνα.

      Οι νέες ερμηνείες των ιστορικών γεγονότων που δίνονται , αρκετά  ίσως πρόχειρα,  και μάλιστα αδήλως εκπεφρασμένες, είναι  κατά κάποιο τρόπο, απόρροια  των καταστάσεων που προκύπτουν από πολιτικές επιλογές και  πρέπει να μεταμφιεστούν για να πείσουν.

        Στην προμεταπολιτευτική Ελλάδα υπερτονιζόταν ο εθνικός και μόνο  χαρακτήρας της επανάστασης,  στα πλαίσια της κυριαρχίας μιας εθνικιστικής ιδεολογίας που δικαιολογούσε τις πολιτικές ενέργειες μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

      Στις μέρες μας, οι κυβερνώντες και οι ιδεολογικοί εκφραστές τους, βρισκόμενοι σε ιδεολογική αδυναμία να υποστηρίξουν με σαφήνεια τις θέσεις τους, επικαλούνται την αντικειμενικότητα της ιστορικής επιστήμης για την νέα ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων που προκρίνουν. Δείχνοντας υπερβολική ευπείθεια στους κυρίαρχους του παιχνιδιού, προσπαθώντας να δικαιολογηθούν αλλά και να αποτρέψουν κάθε λαϊκή αντίδραση, απαξιώνουν μορφές πραγματικής αντίστασης είτε στο όνομα της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών  και αλληλεγγύης των  κοινωνικών ομάδων είτε στο όνομα της αντικειμενικότητας. Ευελπιστούν ότι, εάν σε κάθε πράξη αντίστασης  τονιστεί ο πόνος που αυτή  προκαλεί από τη μια και η αγριότητα  που τη  συνοδεύει από την άλλη,  θα είναι δυνατό να αποτραπεί στο παρόν και στο μέλλον οποιαδήποτε εξέγερση.

      Η «επανεξέταση των μύθων» γίνεται για τη δημιουργία νέων μύθων, η αποδοχή των οποίων από μεγάλο μέρος του λαού θα το αποδυναμώσει,  καθιστώντας το αδύναμο για αναζήτηση άλλων κοινωνικών λύσεων.

    Με όλα τα ιδεολογικά μέσα  που ελέγχουν, αυτό που επιδιώκεται από τους κυβερνώντες είναι η άμβλυνση των αντιθέσεων και η κατάληξη σε συμβιβασμό προς όφελός τους  των όποιων κοινωνικών αγώνων. H συρρίκνωση της σφαίρας επιρροής του επαναστατικού πνεύματος θα επιτρέψει τον απόλυτο θρίαμβό τους.