ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

        Μετά την μεταπολίτευση, οι πολιτικές εκπροσωπήσεις της άρχουσας τάξης προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους  λιγότερο ως προς τα κοινωνικά τους προγράμματα και περισσότερο ως προς τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας, με το βλέμμα  πάντα στραμμένο και προς  την Ευρώπη - που μετά τον πόλεμο είχε  την πρόνοια, και με το αντίπαλο δέος της ΕΣΣΔ να παίζει καθοριστικό ρόλο, να δείξει μέριμνα για τα κοινωνικά προβλήματα. Το ΠΑΣΟΚ κατάφερε, βοηθούντος και του μονολιθικού ΚΚΕ, να κυριαρχήσει  για τρεις δεκαετίες στο χώρο της μη κομμουνιστικής αριστεράς και να θεωρηθεί ότι η  πολιτική  του δικαιώνει τους ταξικούς και ιδεολογικούς αγώνες που δόθηκαν  μετά τον πόλεμο. Αυτή η πολιτική, μακροπρόθεσμα, βοήθησε στην αποδυνάμωση και αποϊδεολογικοποίηση των κοινωνικών διεκδικήσεων. Κατασκευάστηκε σχεδόν μια νέα ιδεολογία με τα απομεινάρια παλιών ιδεών και αξιών που αποστεώθηκαν από το νόημά τους και τη δυναμική τους. Στο τέρμα αυτής της πορείας, διασφαλίστηκε η σχεδόν απαθής συναίνεση σε θεμελιώδη ζητήματα και η αγωνιώδης ατομική προσπάθεια για πραγματοποίηση του αμερικανικού ονείρου… στην Ελλάδα λησμονώντας τη δική μας  πραγματικότητα.

         Στην Ελλάδα ποτέ η μεγαλοαστική τάξη της δεν ενδιαφέρθηκε για μακροπρόθεσμη οικονομική και δημοσιονομική πολιτική,  αποβλέποντας πάντα στο εύκολο και γρήγορο κέρδος.  Το ξεκίνημα όλης της ελληνικής οικονομίας μετά τον πόλεμο και η πρόοδός της οφειλόταν στην ξένη βοήθεια και στα μαζικά δάνεια από το εξωτερικό.

           Από τη μια,  η άρχουσα τάξη  ελέγχοντας την κρατική εξουσία και στηριζόμενη στα οφέλη που απέρρεαν απ’ αυτή οδήγησε στην όλο και πιο φανερή εξάρτηση των διαφόρων κυβερνήσεων από τους έλληνες και ξένους δανειστές.   Από την άλλη, ο μεταπρατικός της ρόλος  στο εμπόριο  παλιότερα της Εγγύς Ανατολής και της  Ανατολικής Μεσογείου και στη συνέχεια στην  ενοποιημένη ευρωπαϊκή αγορά, ιδίως στη περιοχή των Βαλκανίων,   λόγω της σημαντικής θέσης και του ελληνικού εμπορικού ναυτικού,  και η συνεχής  εξάρτηση της από τις ξένες δυνάμεις, την οδήγησαν να θεωρήσει την είσοδο στην ΟΝΕ ως μια πρώτης τάξης ευκαιρία για διεύρυνση των πεδίων κέρδους. Βάζοντας μάλιστα στο παιχνίδι με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, έστω και σε δευτερεύοντες ρόλους στους τομείς παροχής υπηρεσιών,  και κάποια  στρώματα της μικροαστικής τάξης και δίνοντας υποσχέσεις για επέκταση των προνομίων σχεδόν σ’ όλη την κοινωνία πέτυχε την αποδοχή των επιλογών της από το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Δεν υπήρχε πια ανάγκη βίαιων μέσων  για επιβολή  της  όποιας πολιτικής, αφού τώρα αυτή μπορούσε να εξασκηθεί με τη συγκατάθεση και συνεργασία ακόμα και των λαϊκών στρωμάτων, στα οποία αφέθηκε μάλιστα και μεγαλύτερο περιθώριο πρωτοβουλιών.

        Στην ώρα όμως της μοιρασιάς όλοι αυτοί που στήριξαν αυτές τις επιλογές, χωρίς  όμως να τις ελέγχουν, συνειδητοποίησαν ότι τους έβγαλαν  από το παιχνίδι. Ίσως  θα πρέπει να χρωστάται κι ευγνωμοσύνη στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, με το μνημόνιο  που υιοθέτησε,  συνετέλεσε  μέρα με τη μέρα να αποκαλύπτονται οι  πραγματικοί  στόχοι  της πολιτικής που ακολουθήθηκε, και με ιδιαίτερο ζήλο  μάλιστα,   τα τελευταία είκοσι χρόνια.

        Ο «πάντα ευκολόπιστος  και πάντα προδομένος λαός»  τώρα εγκαλείται, γιατί συναίνεσε και συμμετείχε σε μια «στρεβλή ανάπτυξη» και αποσιωπώνται οι κύριοι συντελεστές της όσο και αυτοί που συνεχίζουν να επωφελούνται από την κατάρρευσή της.

      Αμήχανο το μεγαλύτερο τμήμα του λαού εκφράζει την οργή του με αποσπασματικές ενέργειες, πεπεισμένο ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους εξαρτώνται από τις ποσοτικές αναλογίες περισσότερο  παρά  από τη δυναμική  που θα αναπτυχθεί όταν οργανωμένα και συνειδητοποιημένα αντιδράσουν αυτοί που συνθλίβονται. Και  στην μπλογκόσφαιρα, οι αναλύσεις και ερμηνείες, καλή ώρα σαν και τούτη, από τις πιο κοινότοπες μέχρι τις πιο ενδιαφέρουσες παραμένουν στον σχολιασμό της πραγματικότητας και ερμηνείας του κόσμου … μέχρι πότε;

    Θυμόμαστε πότε κάποιος αποφάνθηκε ότι σημασία έχει να τον  αλλάξουμε;