Ξεκάθαρα πια η κυβέρνηση και οι παρατρεχάμενοι της εφαρμόζουν στους ισχυρισμούς τους την ταυτολογική μέθοδο. Επαναλαμβάνουν συνεχώς: Θα επιτύχουμε, γιατί δεν μπορούμε να αποτύχουμε, γιατί πρέπει να επιτύχουμε! Μας υπενθυμίζει η κυβέρνηση ασταμάτητα ποιο είναι το δέον (πρέπει να…) χωρίς να μπεί ποτέ στον κόπο ούτε να αιτιολογήσει τις αποφάσεις της ούτε και να αποκαλύψει τους σκοπούς της. Ποτέ δεν θεώρησε υποχρέωσή της να απαντήσει συγκεκριμένα σε αιτιάσεις για την πολιτική που εφαρμόζει και υπενθυμίζει συνεχώς ότι η εφαρμογή των πολιτικών εντολών των εταίρων είναι η μόνη δυνατή. Δεν προσπαθεί απλώς να δώσει μια ψεύτικη και σφαλερή εικόνα του κόσμου: τον χαρακτηρίζει αξεπέραστο. Έχει κανείς την εντύπωση ότι σκοπός της είναι να στερήσει από τους εργαζόμενους μέχρι και από τα εργαλεία εκείνα της σκέψης που θα τους επέτρεπαν να αντιλαμβάνονται αυτόν τον κόσμο κατά τρόπο διαφορετικό.
Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, γιατί καμιά πολιτική δύναμη δε βοηθά τον λαό να κατανοήσει. Η εικόνα του κόσμου που προβάλλεται είναι ενός κόσμου ανιστορικού, κατακερματισμένου σε στεγανά επίπεδα, ενός κόσμου που γίνεται ακατανόητος, ακριβώς επειδή είναι αποκομμένος από τη διαδικασία που τον γέννησε.
Η ανανεωτική, αναθεωρητική κλπ. αριστερά καταποντίστηκε στα συνοικιακά μικροπροβλήματα που εδώ και δεκαετίες αναδείκνυε και έδινε μάχες «εμπροσθοφυλακής» όπως φιλοδοξούσε. «Αγωνίστηκε» για την ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση και καταλήξαμε στην κυριαρχία στα ΜΜΕ πέντε μεγαλοκαρχαριών, «αγωνίστηκε» για την Ευρώπη των λαών και καταλήξαμε σε μια νέα Ιερά Συμμαχία του 21ου αιώνα, «αγωνίστηκε» για το σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και έχασε το δικό της πρόσωπο μέσα στις εναλλακτικές ιδεολογικές λύσεις που πρότεινε. Και τώρα, στην προσπάθειά της να διακριθεί, επιμένει σε αναλύσεις, που παρακάμπτουν το ευρύτερο συνολικό πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα, εστιάζοντας πάλι σε προβλήματα αποκομμένα από τις αιτίες που τα γέννησαν ή επιλέγει δράσεις ενδεδυμένες με επαναστατικότητα που απογυμνώνονται όταν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα.
Το παραδοσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα απολιθώθηκε πιστεύοντας, με συγκινητική επιμονή είναι αλήθεια, στη δικαίωση της σοσιαλιστικής επανάστασης με την εγκαθίδρυση του σοβιετικού καθεστώτος, ακόμα κι όταν αυτό διαλύθηκε. Συγχρόνως όμως οι αναλύσεις του με τα κλασικά εργαλεία του μαρξισμού αποδεικνύονται, στον καιρό του μνημονίου, οι μόνες που μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση όλων αυτών που συμβαίνουν. Αποδεικνύονται όμως ανεπαρκείς να υποστηρίξουν δράσεις που θα ανέτρεπαν τους ισχύοντες πολιτικοκοινωνικούς όρους. Το ΚΚΕ, όμηρος των φόβων του για περιθωριοποίησή του στην πολιτική σκηνή, αλλά και των φιλοδοξιών του για ηγεμονία στην αριστερά, προσπαθεί να περιχαρακώσει το χώρο του, σε βαθμό που οι ενέργειές του πολλές φορές λειτουργούν ως άλλοθι δημοκρατικότητας για τους κυβερνώντες.
Και η κυβέρνηση, σχεδόν χωρίς αντίπαλο, αποφασίζει και εφαρμόζει τα πιο ολέθρια μέτρα για την ελληνική κοινωνία.
Όταν κανείς αναλογιστεί τις επιλογές της κυβέρνησης και την αδύναμη επιχειρηματολογία που επιστρατεύει, για να τις υποστηρίξει, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί για τους πραγματικούς της στόχους.
Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται τόσο για την αποτελεσματικότητα των επιλογών της όσο για την αποδοχή τους από την πλειονότητα του λαού. Περίσσεψαν πια ο έπαινοι για την υπομονή του ελληνικού λαού.
Η κυβέρνηση δεν διστάζει να διαψεύδει επιλογές της που σε ελάχιστο χρόνο επαληθεύονται. Ακόμα και για οικονομικά στοιχεία που είναι θέμα χρόνου η αποκάλυψή τους επιμένει να τα αρνείται, όπως για το ύψος του ελλείμματος.
Η κυβέρνηση προχωρά σε κατασυκοφάντηση ακόμα και θεωρητικών προσεγγίσεων διαφορετικών από τις δικές της, στο υπάρχον οικονομικό πρόβλημα, για να τις αποδεχτεί, το πολύ με άλλη ορολογία, σε λίγο. Ξόρκιζε ως το χειρότερο κακό την αναδιάρθρωση χρέους και αποδέχτηκε με θριάμβους μια μορφή του, την επιμήκυνση.
Και το πιο βασικό είναι ότι το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας που εμπλέκεται άμεσα με το μνημόνιο, Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, αδιαφορεί πλήρως για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής τους. Είναι αδιανόητο να πιστέψει κανείς ότι δεν γνωρίζουν απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας και όσα συμβαίνουν μετά το μνημόνιο ήταν απροσδόκητα γι’ αυτούς.
Η βάσιμη υποψία που εγείρει αυτή η συμπεριφορά είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει ο στόχος, δήθεν η ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Αυτό που εμφανίζεται ως στόχος είναι το μέσον για την πλήρη αποδιάρθρωση της κοινωνίας.
Και η αγωνία μας είναι για την ύπαρξη ορίων σ’ αυτή την αποδιοργάνωση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού, όχι βέβαια από μέρους των κυβερνώντων αλλά από όλους εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου