ΕΠΙΜΟΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

 

Κι αναρωτιέται κανείς πώς θα σταματήσει αυτή η ακατάσχετη δύναμη του καπιταλισμού που για να διασωθούν τα προνόμια της κυρίαρχης τάξης καταστρέφει ανθρώπους και φύση. Ανεξάντλητες δικαιολογίες επιστρατεύονται από τον κυρίαρχο λόγο, για να δικαιολογηθεί ό,τι φρικτό προκαλεί προβάλλοντας τα επιτεύγματά του, χωρίς ν’ αναφέρονται σε ποιους οφείλονται -τους εργάτες.

        Και καθώς στη χώρα μας για δεκαετίες ο επιδιωκόμενος από την αστική τάξη εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού για μεγαλύτερη κερδοφορία ενσωματώθηκε στα αιτήματα μεγάλου μέρους των εργαζομένων, ιδιαίτερα μετά από μια μακρά περίοδο φτώχειας και διώξεων, η αστική δημοκρατία του καπιταλισμού φάνταζε ακόμα και σαν η μεγαλύτερη κατάκτηση των διεκδικήσεων.

         Η πεντηκοστή λοιπόν επέτειος της αποκατάστασης της δημοκρατίας, ταυτισμένη με την τυπική λειτουργία θεσμών, που γιορτάστηκε με την καθιερωμένη δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο  πριν εβδομάδες, για άλλη μια φορά  βρίσκει την πολιτική ηγεσία της χώρας να φαντασιώνεται πολιτικές και οικονομικές επιτυχίες έχοντας πείσει γι’ αυτό  και  ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.  Η αποκατάσταση και  η σταθεροποίηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με τις προσπάθειες περιθωριοποίησης και απαξίωσης κάθε εναλλακτικού στον καπιταλισμό  οράματος, με τη συρρίκνωση  ενός σοσιαλιστικά  προσανατολισμένου λαϊκού κινήματος, είχε ως  αποτέλεσμα  την επιβολή μιας παρακμιακής κοινοβουλευτικής απολυταρχίας και την επικράτηση των μηχανισμών της πολιτικής αγοράς στον δημόσιο βίο, που στις μέρες μας μοιάζει να παρασύρει τα πάντα χωρίς προσχήματα. Κλισέ που επαναλαμβάνουν τα ΜΜΕ μαζί με τον κυρίαρχο λόγο για την κανονικοποίηση του ρατσισμού, την εργαλειοποίηση της ανασφάλειας, την αδυναμία εντοπισμού των αιτιών για τις μεγάλες ανισότητες οδηγούν στην επικύρωσή τους από μεγάλο μέρος του πληθυσμού χωρίς δεύτερη σκέψη.  

          Η εκτελεστική εξουσία του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη ελέγχοντας  με νομοθετήματα που η κυβέρνηση, μ’ ένα σχεδόν ξεκάθαρο τρόπο, και  υποχρεώνοντας να ψηφιστούν από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εν τοις πράγμασι απέδειξε τη φενάκη της διάκρισης των εξουσιών. Και δεν είναι μόνο οι αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων που συνεχώς δικαιώνουν πολιτικές επιλογές και εξαφανίζουν  σκάνδαλα αρχειοθετώντας τα, όπως στο μέγα ζήτημα των υποκλοπών, αλλά και η εξαφάνιση κάθε πολιτικής κριτικής στην πολιτική ηγεσία από το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης, ακυρώνοντας σχεδόν το ρόλο του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, που η αστική δημοκρατία επαίρονταν ότι ελέγχει την εξουσία. Παράδειγμα από την οδυνηρή πραγματικότητα των πυρκαγιών είναι  η κεντρική γραμμή για τις αιτίες που τις προκαλούν και τις καταστροφές τους που υιοθετούν σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, αφήνοντας στο απυρόβλητο την πολιτική ηγεσία.  Τη μια είναι οι εμπρηστές, την άλλη η κλιματική αλλαγή ή κάποιο διογκωμένο φυσικό φαινόμενο και ποτέ η αδιαφορία της κεντρικής εξουσίας για πρόληψη και πυροπροστασία. Γιατί  τίποτε δεν επιτρέπει ο κυρίαρχος λόγος να χαλάσει το αφήγημα για τον αξεπέραστο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, τον καπιταλισμό, και για το τελειότερο δυνατό πολίτευμα της αστικής δημοκρατίας.

          Γι’ αυτό και με την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αφού έγινε παράδοση της εξουσίας από τους ίδιους τους δικτάτορες στον απηνή πάλαι ποτέ διώκτη όχι μόνο κομμουνιστών αλλά και  κάθε φιλελευθεροποίησης Κ. Καραμανλή, μετά την ολοκλήρωση, με τη βοήθεια της δικτατορίας,  των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ΗΠΑ στην Κύπρο με την τουρκική εισβολή, η εκπλήρωση του αιτήματος της δημοκρατικής ομαλότητας παρέσυρε σε μια ευφορία όλο το πολιτικό φάσμα ταυτίζοντας   διαχωριστικές γραμμές με κοινοβουλευτικές διενέξεις. Από τη μια πλευρά είναι  οι θεσμοθετημένες και δημόσιες πολιτικές αντιπαραθέσεις που διεξάγονται εντός η εκτός του κοινοβουλίου, στο πλαίσιο και τη λογική του  κομματικού ανταγωνισμού και από την άλλη μεριά ένα πλήθος από αντιφάσεις, αντιθέσεις ή συγκρούσεις που τη βασική, της ταξικής σύγκρουσης, κατά κανόνα αναδεικνύει αγωνιστικά  το ΚΚΕ, ενώ πολλές άλλες λανθάνουσες πολιτικά, συνδεόμενες με ταυτότητες, συμπεριφορές και ήθη, αναδύονται εκ περιτροπής, ως κεντρικά μάλιστα κάθε φορά, στην επιφάνεια  από περιθωριοποιημένα γκρουπούσκουλα ή εφήμερα κινήματα.  Μέχρι που η οικονομική κρίση έκανε πασιφανή στην υλική βάση της παραγωγής τα αποτελέσματα της επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας και αποκάλυψε το μέγεθος του ταξικού χάσματος. Όμως και τότε ελάχιστα υποχώρησαν τα ψέματα  με τα οποία τροφοδοτεί στην αστική δημοκρατία   η κυρίαρχη εξουσία την πολιτική πρακτική και σκέψη.   

         Συνεχίζονται λοιπόν πολλές από τις  αυταπάτες μας για τη σημασία των εκλογικών αναμετρήσεων, για τις διαφοροποιήσεις των κομμάτων ή για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που μπορεί να αλλάξουν  τη βασική σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας είτε να αμβλύνουν  επίμαχα πολιτικά ζητήματα είτε πολιτικούς προσανατολισμούς. Έτσι δεν έχει ξεσηκώσει μαζικά κύματα διαμαρτυρίας η μετατροπή του ρόλου της Ελλάδας σε αποικιοκρατικό  και ιμπεριαλιστικό με την εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας και την υποστήριξη του ρατσιστικού κράτους του Ισραήλ.

          Εν ολίγοις, το πολιτικό μας σύστημα χειραγωγούμενο  από την κυρίαρχη τάξη προς όφελός της προσπαθεί να χειραγωγεί το σύνολο του πληθυσμού. Για να ελέγχει τις αντιδράσεις του και να πείθει ότι τα προβλήματα προκαλούνται από κάποιον άνθρωπο στην εξουσία,  που με εκλογές μπορεί να απομακρυνθεί απ’ αυτήν ή από κάποια νοσηρή κατάσταση για την οποία ο καθένας ατομικά  είναι υπόλογος και όχι  ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο. Και έτσι να μένει στην αφάνεια η επιθυμία των καπιταλιστών να ελέγξουν τον κόσμο και τη φύση, που θέτονται στη διάθεσή τους για περισσότερη παραγωγή και κατανάλωση ενισχύοντας την κερδοφορία τους και  κάνοντας την άγρια ορμητικότητα του καπιταλισμού να φαίνεται ασταμάτητη.

          Αυτό το ανάλγητο σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, την αδικία, τον μιλιταρισμό κανονικοποιείται μέσω της μαζικής χειραγώγησης και της συνεχούς προπαγάνδας πως οτιδήποτε άλλο θεωρείται καταστροφικός εξτρεμισμός. Αν η ύπουλη χειραγώγηση δεν ήταν τόσο αποτελεσματική  ελάχιστοι θα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στους δρόμους, ενώ οι ιδιοκτησίες επενδυτών μένουν κενές, ότι οι καθημερινοί  άνθρωποι θα πρέπει να δουλεύουν δύο δουλειές για να ταΐσουν και να στεγάσουν τις οικογένειές τους, ενώ οι πλουτοκράτες συγκεντρώνουν δισεκατομμύρια δολάρια, ότι πρέπει να καταστρέφουμε το οικοσύστημα από το οποίο βασιζόμαστε για την επιβίωση για να αυξήσουμε τα κέρδη για τους εταιρικούς μετόχους ή ότι θα πρέπει να περικυκλώνουμε τον πλανήτη με πολεμικούς μηχανισμούς για να τρομοκρατήσουμε και να δολοφονήσουμε οποιονδήποτε πληθυσμό στη γη δεν υπακούει στις επιταγές των ιμπεριαλιστών.