ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

Με την νομοθετική ρύθμιση που από κοινού Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν, η οποία συμπληρώθηκε με νέες τροπολογίες, ώστε οι αποφάσεις του Αρείου Πάγου να είναι νομότυπες και να μην αμφισβητούνται (για «ενίσχυση της δικαστικής κρίσης» μίλησε ο Μ. Βορίδης) αποκλείστηκε από τον Άρειο Πάγο από τις εκλογές το νέο  κόμμα «ΕΛΛΗΝΕΣ», του καταδικασμένου ως μέλους της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής Η. Κασιδιάρη.

            Ο πρόεδρος της Ν.Δ Κ. Μητσοτάκης βρήκε πάλι μια ευκαιρία για να αισθανθεί υπερήφανος «ως προοδευτικός, δημοκρατικός πολίτης», γιατί πρωτοστάτησε η παράταξή του για τον αποκλεισμό του Η. Κασιδιάρη από τις εκλογές, όταν στο κόμμα του έχουν βρει στέγη   σε υπουργικές μάλιστα θέσεις, η φασιστική τριάδα η προερχόμενη από το ΛΑΟΣ,  ο Μ. Βορίδης, ο Α. Γεωργιάδης, ο θ. Πλεύρη. Τόσο οι αλλεπάλληλές τροπολογίες της κυβέρνησης για απαγόρευση συμμετοχής στις εκλογές του κόμματος Κασιδιάρη όσο και η τροπολογία που κατέθεσε ο  ΣΥΡΙΖΑ και συνέδεε την απαγόρευση κόμματος  με τα άρθρα 187 και 187Α του τρομοκρατικού νόμου, στην ουσία δεν αποβλέπουν παρά στην «εφαρμογή ενός επικίνδυνου νομοθετικού πλαισίου, που δίνει τη δυνατότητα στον ‘Αρειο Πάγο, σε κάθε εκλογική μάχη να προχωράει σε ένα διευρυμένο έλεγχο της λειτουργίας, της δράσης των εσωτερικών των κομμάτων και να μπορεί οι δικαστές να ζητούν την συνδρομή υπηρεσιών ασφαλείας όπως και της ΕΥΠ», όπως επεσήμανε η αγορήτρια στην κοινοβουλευτική επιτροπή Μαρία Κομνηνάκια. Το ΚΚΕ δεν σταματά να τονίζει ότι ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με νομοθετικές ρυθμίσεις, αμφιβόλων μάλλον σκοπιμοτήτων, αλλά με την  οργανωμένη δράση και πάλη.

Σημαντικό για την καταπολέμησή του φασισμού  είναι να κατανοηθεί ο ίδιος και οι  αιτίες   που πυροδοτούν την άνοδό του.  Ο κυρίαρχος λόγος  για το φασισμό αποκρύπτει τη σχέση του με τον καπιταλισμό, συμβάλλοντας στο να συνηθίσουμε την αποσύνδεσή του από την ταξική του διάσταση. Ο φασισμός είναι ένας τρόπος διαχείρισης της ταξικής σχέσης σε ένα πλαίσιο οικονομικής και πολιτικής κρίσης που απειλεί τις κυρίαρχες τάξεις.  Το να προσεγγίζεται ο φασισμός μόνο μέσα από τις ναζιστικές η μουσολινικές μορφές του αποκρύβει το γεγονός ότι ο φασισμός ως μορφή εξουσίας είναι προικισμένος με μια ιστορική δυναμική, δηλ. προσαρμόζει τις μορφές του στις ανάγκες του πλαισίου, διατηρώντας όμως την ουσία του. Ο φασισμός δεν έχει ποτέ καθαρή μορφή, είναι πάντα ιστορικά και εθνικά τοποθετημένος.

 Και στις μέρες μας ο φασιστικός λόγος προσαρμόζεται σε διαφορετικά εθνικά αλλά και κοινωνικά  πλαίσια. Γι’ αυτό η  συντριπτική πλειονότητα των σύγχρονων φασιστών φροντίζει να ξεχωρίζει από προηγούμενες ιστορικές μορφές που απονομιμοποιήθηκαν από την ιστορική εμπειρία του φασισμού και τη φρίκη που τον συνόδευε. Ο ουσιαστικός λοιπόν  αγώνας σήμερα δεν είναι μόνο να εξουδετερωθεί  ο ξεκάθαρος φασίστας, αλλά να εντοπιστεί η φασιστική ιδεολογία σε κινήματα που δεν τη διεκδικούν. Αυτά μπορούν να πάρουν πολλαπλά πρόσωπα για να εκμηδενίσουν τα σύνορα της νομιμότητας που θέτουν οι αντιφασιστικοί αγώνες, όπως  υπεράσπιση της Δημοκρατίας, υπεράσπιση του Έθνους, υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας κλπ.   

Επομένως, η ιστορική μεταβλητότητα του φασισμού κάνει απαραίτητη τη συστημική ανάλυση του φαινομένου, γιατί δεν είναι ποτέ απλώς η πράξη ενός ανθρώπου και της τρέλας του ή μιας φασιστικής οργάνωσης που παίρνει από μόνη την εξουσία και αψηφά τη «δημοκρατία».  Μια κατακερματισμένη προσέγγιση του φασισμού μας εμποδίζει να κατανοήσουμε τους δεσμούς μεταξύ των διαφορετικών του διαστάσεων,  δηλαδή αποκρύπτει τη συστημική διάσταση του. Γιατί ο φασισμός  δεν είναι μόνο η βίαιη ή δικτατορική μορφή του, στην αντίθεσή του  στη δημοκρατία που σε πολλές περιπτώσεις είναι κι αυτή εξίσου βίαιη. Ούτε μπορεί να περιοριστεί ένας ορισμός του στη ρατσιστική του διάσταση, γιατί αν ιστορικά ο ρατσισμός είχε πάρει μια βιολογική μορφή, μετά την ήττα του ναζισμού, στις μέρες μας παίρνει μια πολιτισμική μορφή, με μια εκδοχή του την ισλαμοφοβία.

Ο σύγχρονος φασισμός μπορεί να πάρει νέες ιστορικές μορφές, χωρίς να είναι απαραίτητο να  παρελάσει απαραίτητα με μαύρα πουκάμισα. Μπορεί κάλλιστα να προκύψει από την καρδιά του σημερινού κρατικού μηχανισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που υπάρχει σήμερα. Μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας ποιοτικής αλλαγής στα μέλη ή τη λειτουργία της «δημοκρατικής» τάξης. Νόμοι αντιμεταναστευτικοί, αντισυνδικαλιστικοί ή αντεργατικοί μπορεί να ανοίξουν το δρόμο για  εκφασισμό του κρατικού μηχανισμού.  

 Όλες οι εξηγήσεις που αποσυνδέουν το φασισμό από την υλική του βάση επικεντρώνουν τον αγώνα  στην εξάλειψη ή την εξουδετέρωση των «διαταράξεων» και προκρίνουν απαγόρευση μιας οργάνωσης ή την καταδίκη ενός ηγέτη, την προώθηση ενός δημοκρατικού μετώπου εναντίον του κλπ. όπως συμβαίνει με τον Κασιδιάρη και το κόμμα του. Αφήνοντας έτσι κατά μέρος  το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που γεννά αυτές τις διαταράξεις, όπως σε μας τη Χρυσή Αυγή, που ενθαρρύνει τους φασίστες σε ορισμένες στιγμές και που τους καλεί στην εξουσία όταν κινδυνεύει σοβαρά.  Ο φασισμός δεν είναι ένα ατύχημα στη δημοκρατική ιστορία. Οι αναλύσεις που συνδέουν τον φασισμό και την ταξική ανάλυση υπογραμμίζουν ότι ο φασισμός αναπτύσσεται όταν η κυρίαρχη τάξη αισθάνεται ότι απειλείται από την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων, ότι γίνεται αναγκαιότητα για αυτήν την τάξη όταν έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση νομιμότητας και μια κρίση κυβερνησιμότητας. Είναι επομένως η άρχουσα τάξη που απευθύνεται στον φασισμό όταν η δύναμή της φαίνεται ποικιλοτρόπως να απειλείται.

Δεν θα αρκεί λοιπόν η εξάλειψη των φασιστών ή η εξουδετέρωση τους, ακόμα και αν είναι φυσικά απαραίτητο, για την οριστική εξάλειψη του φασισμού. Ένας συνεπής αντιφασίστας είναι αυτός που δεν αρκείται να πολεμήσει τους ξεκάθαρους φασίστες αλλά  επεκτείνει τον αγώνα στο κοινωνικό σύστημα που τον γεννά. Ένας συνεπής αντιφασισμός δεν μπορεί παρά να είναι αντικαπιταλισμός.

Βέβαια, οι ίδιες οι φασιστικές ομάδες δεν διστάζουν να παρουσιάζονται ως επαναστάτες ή αντικαπιταλιστές ή ότι είναι κατά της παγκοσμιοποίησης, της Ευρώπης του κεφαλαίου κλπ. Μόνο που ο ψευδο «αντικαπιταλισμός» των φασιστών δεν είναι ποτέ η κριτική του καπιταλισμού ως συστήματος, αλλά  είναι η κριτική στον καπιταλισμό άλλων χωρών. Όπως συνέβη σε μας στο απόγειο της κρίσης που οι φασίστες καταφέρονταν εναντίον της Γερμανίας, οδηγώντας ουσιαστικά στην υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής μας τάξης.

Εξάλλου, ο όρος ολοκληρωτισμός» έχει προωθηθεί ιδεολογικά για να συνδυάσει τις αντικαπιταλιστικές θεωρίες και τον φασισμό. Σ’ όλη την Ευρώπη προωθείται η θεωρία ότι  ο ναζισμός και ο κομμουνισμός ανήκουν στην ίδια κατηγορία καθεστώτων. Με αυτόν τον τρόπο, απονομιμοποιούνται όλοι οι αγώνες κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης, που  θα παρουσιάζονται όλοι ως φασισμοί, ενώ ο καπιταλισμός θα μένει στο απυρόβλητο και καμιά ελπίδα μετασχηματισμού της κοινωνίας δεν θα υπάρχει, εκτός από βελτιώσεις στο υπάρχον σύστημα.   

Μόνο που ο καπιταλισμός είναι πρώτα απ' όλα ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, δηλαδή στον εκβιασμό της υπεραξίας. Το να είσαι αντικαπιταλιστής σημαίνει να ενεργείς για να καταρρίψεις αυτό το σύστημα και να το αντικαταστήσεις με ένα άλλο απαλλαγμένο από εκμετάλλευση, δηλαδή χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, δηλ. το κομμουνιστικό.  Αυτός είναι ο λόγος που οι φασίστες δεν μπορούν να είναι αντικαπιταλιστές και γι’ αυτό ο κυρίαρχος λόγος θέλει να τον εξισώσει με τον κομμουνισμό για να σβήσει τις ελπίδες των ανθρώπων για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.  

Και γι’ αυτό σ’ αυτές τις εκλογές θα πρέπει να ενισχυθεί η δύναμη του ΚΚΕ, γιατί « μόνο το ΚΚΕ αποτελεί πραγματική εγγύηση για την ανάπτυξη μαζικών, αποφασιστικών αγώνων για την υπεράσπιση του λαού έξω και μέσα στη Βουλή»