ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΛΟΓΟΣ

 

Καθώς πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών, το κυρίαρχο σύστημα επιτακτικά επιστρατεύει όλα τα θεσμικά μέσα που του παρέχει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, και κυρίως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Γιατί η με τέτοιον τρόπο διαμορφωμένη  κοινή γνώμη δεν αντανακλά  παρά την πολιτική βούληση που προληπτικά υποβάλλει και επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη, όταν είναι υποχρεωμένη να υπαχθεί στον εκλογικό έλεγχο. Επομένως  η ιδεολογική χειραγώγηση της κοινής γνώμης υπονομεύει τη σημασία των εκλογικών μαχών και το σύστημα των εκλογών γίνεται  ένα εργαλείο ιδεολογικής και πολιτικής διεύθυνσης, το οποίο χρησιμοποιείται για να ενισχυθεί και να νομιμοποιηθεί η ηγεμονία της άρχουσας τάξης. Παρόλο όμως που οι εκλογές μπορεί να επικυρώνουν έναν συσχετισμό δυνάμεων που έχει ήδη επικρατήσει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσφέρονται, σε ένα βαθμό, ως πεδίο πάλης για τις υποτελείς τάξεις και ότι δεν μπορούν επομένως να παίξουν το διπλό ρόλο, της πολιτικής αγωγής και διαπαιδαγώγησης αφενός και της πάλης κατά της παθητικότητας των μαζών αφετέρου.    

             Και σ’ αυτές τις εκλογές ο λόγος των κομμάτων και κυρίως τα επιχειρήματα που επικαλούνται για να δικαιολογήσουν επιλογές και δράσεις τους είναι αποκαλυπτικός για το ρόλο τους στο πολιτικό κατεστημένο.  Και μπορεί να  εντάσσεται στις κοινοτυπίες των εκλογών η κολακεία προς τα λαϊκά στρώματα και οι υποσχέσεις βελτίωσης της ζωής τους, όμως γι’ αυτό δεν είναι λιγότερο σημαντικές αυτές οι συμπεριφορές, που δείχνουν την έγνοια της κυρίαρχης εξουσίας να αποσπάσει τη συναίνεσή τους. Η Ν.Δ, δια του αρχηγού της Κ. Μητσοτάκη υποκρινόμενου σωφροσύνη και μιλώντας περισπούδαστα περί δημοσιονομικού χώρου, μοιράζει υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών, μειώσεις φορολογίας και άλλα μικροδωράκια της …γαλαντόμας εξουσίας του. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι και σ’ αυτές τις εκλογές αναπαράγει όλες τις αυταπάτες με τις οποίες παραπλάνησε  το εκλογικό σώμα πριν οκτώ χρόνια. Συνεχίζει να μιλά για συμμαχία προοδευτικών δυνάμεων, δεν φαίνεται να τολμά να επαναλάβει το σύνθημα για να φύγει η Δεξιά, αρκούμενος στην καταψήφιση του Κ. Μητσοτάκη, αναπαράγοντας τη μεταφυσική αντίληψη της αστικής δημοκρατίας σαν μιας αφηρημένης αιώνιας αρχής, που θα πρέπει οι δημοκρατικές δυνάμεις να βοηθήσουν να διατηρήσει την καθαρότητά της. Κεντρικό σημείο του πολιτικού του λόγου είναι από τη μια η ανεπάρκεια του Κ. Μητσοτάκη και από την άλλη, και κυρίως, η απαξίωση του ΚΚΕ που αρνείται την προτεινόμενη συμμαχία, η οποία υποτίθεται ότι  έχει σκοπό να εμποδίσει να πάρουν τα πολιτικά πράγματα αντιδραστική κατεύθυνση. Μόνο που επειδή σαν κυβέρνηση, με το τρίτο μνημόνιο που αποδέχτηκε και τη  νομοθέτηση των αντιλαϊκών πολιτικών που επέβαλε η ΕΕ, αλλά και σαν αντιπολίτευση που συνέπραξε με τη Ν.Δ ψηφίζοντας τα μισά από τα νομοσχέδια που έφερε στη Βουλή, η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται το λιγότερο προβληματική.

            Ο ΣΥΡΙΖΑ , παραπλανώντας με στομφώδεις υποσχέσεις, εκτίναξε το εκλογικό του αποτέλεσμα το 2012, στην αρχή της κρίσης, για να φτάσει να κυβερνήσει το 2015, οδηγώντας ουσιαστικά τους εργαζόμενους στην αποδοχή του status quo με την επιχειρηματολογία της ανυπαρξίας εναλλακτικής λύσης. Προσπάθησε να περιορίσει το εργατικό κίνημα σε μικροπρεπή κοινοβουλευτισμό, να ικετεύει ψίχουλα ενώ λιμοκτονεί, αποδυναμώνοντάς το και αποπροσανατολίζοντάς το. Κι αν στρέφεται, άλλοτε υπογείως και πλαγίως κι άλλοτε, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ευθύβολα εναντίον του ΚΚΕ είναι γιατί πραγματικά θεωρεί το ΚΚΕ αντίπαλό του, αφού εμπνέει και οργανώνει την εργατική τάξη.  Ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από μια υποτιθέμενη ριζοσπαστική μεταμφίεση αντιφρονούντα, με την πολιτική του που απαξίωσε την έννοια της αριστεράς και ευτέλισε κάθε αντισυστημικό λόγο, αποδείχτηκε φερέφωνο της άρχουσας τάξης.

Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας, δεκαετίες τώρα, έχει αποκαλυφτεί ότι, με πολιτική και λόγο που μεταμφιέζονται σε φιλεργατικούς, δεν είναι άλλος παρά να φέρει τη μάζα των εργαζομένων σε μια κατάσταση απάθειας και ανικανότητας να αντιδράσουν. Κι αυτό είναι απόλυτα εμφανές με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου κάθε κοινωνική και δημοκρατική του υπόσχεση και ευσεβής πόθος έγινε ανοιχτή προδοσία στα χρόνια διακυβέρνησής του. Κι αποδείχτηκε ανίκανος και τελείως απρόθυμος για την επίτευξη των συμφερόντων της εργατικής τάξης.  Όχι μόνο δεν οδηγεί, αλλά  εκτρέπει και παρεμποδίζει εργατικούς αγώνες και κινητοποιήσεις  για λογαριασμό του κεφαλαίου. Κι αν υπήρξε ένα θετικό από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν η ψευδεπίγραφη έξοδος από τα μνημόνια για την οποία επαίρεται, είναι το γεγονός ότι ανοιχτά πια διακηρύσσοντας την οπορτουνιστική του γραμμή, δεν μπορεί πλέον να τοποθετείται ως συνεχιστής του κομμουνιστικού κινήματος.   Γι’ αυτό τώρα  υπάρχει διάχυτη η αντίληψη ότι  είναι μόνο οι κομμουνιστές που με συνέπεια, αν και λοιδορούμενοι και συκοφαντημένοι, δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση οι μετασχηματισμοί του πολιτικού και επικοινωνιακού λόγου συμπίπτουν με τις εσωτερικές ανακατατάξεις και αποφάσεις της κυρίαρχης τάξης που δεν εκφράζονται μόνο από ένα κόμμα, όπως είναι η Ν.Δ, αλλά και από όλα τα άλλα που είναι παραλλαγές της ίδιας ιδεολογίας και πολιτικής. Από τη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που με το φιλεργατικό τους προσωπείο εγκλώβισαν το εργατικό κίνημα στην αστική ιδεολογία της ηττοπάθειας, μέχρι τα νεοπαγή κόμματα όπως το ΜΕΡΑ25 που τις σοσιαλδημοκρατικές αερολογίες καρυκεύει με ολίγον από οικονομία και τεχνολογίες με ψηφιακά ευρώ και τα ακροδεξιά, όπως η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ που μέλη της μαλλιοτραβιούνται για λόγους που αυτοί ξέρουν, που συνεχίζουν τη δοκιμασμένη συνταγή της  πατριδοκαπηλείας, ΄στο εκλογικό σώμα  δίνεται η ψευδαίσθηση της επιλογής. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει μια επιλογή για να είναι «μόνοι τους και όλοι μας» στην υποστήριξη των εργατικών συμφερόντων. Για να υποστηριχτούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, θα πρέπει να υπερψηφιστεί το ΚΚΕ, το κόμμα των εργαζομένων, η οργανωτική και καθοδηγητική δύναμη τους.