ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ 1ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Την 1η Νομεβρίου στις 12 το μεσημέρι στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί το πανελλήνιο  πανεργατικό συλλαλητήριο που οργανώνει το ΠΑΜΕ.

               Είναι χιλιοειπωμένες οι διαπιστώσεις για την άγρια επίθεση που δέχονται εδώ και μια πενταετία σχεδόν οι εργαζόμενοι. Ποτέ πριν μεταπολιτευτικά  οι εργαζόμενοι δεν εξαναγκάστηκαν να πληρώσουν  τόσο για την κρίση που  επιβλήθηκε σ’  αυτούς. Και ποτέ πριν δεν ήταν τόσο αναγκαίο να αγωνιστούν όσο σήμερα. Για την παγκόσμια  επίθεση που έχει εξαπολυθεί εναντίον του κόσμου της εργασίας και των δικαιωμάτων  που κατέκτησαν οι εργαζόμενοι ο μόνος δρόμος εξόδου είναι οι μαχητικοί αγώνες, η δουλειά σε ταξικά συνδικάτα και η στερεή πολιτική οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων. Ώστε να αντλούν οι εργαζόμενοι  δύναμη μέσα από τη συλλογική δραστηριότητά τους, να μάθουν να μένουν σταθεροί στον αγώνα για μεγάλη χρονική περίοδο. Βαθιές αλλαγές δεν συμβαίνουν μέσα σε μια νύχτα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια κοινωνική αλλαγή.  

               Σε τελική  ανάλυση δεν απομένει παρά ένας μόνος δρόμος. Μετά τις υποχωρήσεις και διαπραγματεύσεις  σχετικά με τα εργατικά συμφέροντα  όπως ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές ομάδες  ασπάζονται  από κοινού με τις κυρίαρχες τάξεις, που κατέληξαν στην εξαθλίωση του μεγαλύτερου τμήματος των λαϊκών τάξεων, δεν απομένει παρά ο μαχητικός αγώνας για την ανατροπή της εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής τάξης  πραγμάτων.

               Κι αν η ιμπεριαλιστική ταξική κυριαρχία έχει βρει ανάμεσα στην μικροαστική  και μεσοαστική τάξη μια πτέρυγα υποστήριξης για την εντεινόμενη επίθεσή της  καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις  για γρήγορη και πιο ανώδυνη έξοδο από την κρίση με αντάλλαγμα την εξασφάλιση τουλάχιστον της ανοχής της, η πραγματικότητα έρχεται να τις διαλύσει.  Χρόνια ανοχής, αναμονής, υπομονής, αυταπατών κι υποσχέσεων  καταλήγουν και πάλι σε νέα μνημόνια, όποια ονομασία κι αν έχουν, χωρίς εργασία, περίθαλψη, ασφάλεια ακόμα και για τα μεσαία στρώματα που κρατούν την αναπνοή τους περιμένοντας βελτίωση της ζωής τους …που δεν έρχεται. 

               Ψευτοσοσιαλιστές, ρεφορμιστές, επαναστάτες και ων ουκ έστι αριθμός  ομάδες και κλίκες παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν εκπροσώπους των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων που ξέρουν να συμβιβάζουν τα πάντα στον κόσμο με φράσεις στρωτές και «εντελώς μαρξιστικές». «Στα λόγια σοσιαλισμός και επαναστατικότητα για το λαό, για τη μάζα, για τους εργάτες. Στην πράξη όμως προσχώρηση στην αστική τάξη σε στιγμές σοβαρής κρίσης». «Μέσα στα εργατικά συνδικάτα οι οπορτουνιστές τη στιγμή της κρίσης αποδείχτηκαν ο πυρήνας των στοιχείων που πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης».  Και πριν την κρίση είχε ωριμάσει «ένα ολόκληρο κοινωνικό στρώμα από κοινοβουλευτικούς άνδρες, δημοσιογράφους, καλαμαράδες του εργατικού κινήματος, προνομιούχους υπαλλήλους  και ορισμένες ομάδες του προλεταριάτου, στρώμα που αναπτύχθηκε σαν ένα σώμα μαζί με την εθνική του αστική τάξη και το οποίο ήξερε να το αξιολογήσει πλήρως και να το «προσαρμόσει» στον εαυτό της αυτή η αστική τάξη». Η κρίση που ξέσπασε έδειξε ότι δεν ήταν αρκετή, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια, για να σαρώσει τις συμβατικότητες, να αποκαλύψει «το απόστημα που ήταν από  καιρό πια ώριμο» και να δείξει «τον οπορτουνισμό στον αληθινό του  ρόλο, ρόλο συμμάχου της αστικής τάξης». (Β. Ι. Λένιν: «Η χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς»)

               Και πάλι θα υπάρξουν δικαιολογίες για τη μη συμμετοχή σε ένα συλλαλητήριο που διατρανώνει την αποφασιστικότητα  των εργαζομένων να μην υποκύψουν στις ειλημμένες αποφάσεις των κέντρων εξουσίας για την εξασφάλιση των συμφερόντων τους. Είτε γιατί δεν είναι αρκούντως επαναστατική πράξη είτε γιατί είναι μια μάταιη χωρίς αποτέλεσμα κινητοποίηση είτε γιατί απλούστατα την οργανώνει το ΠΑΜΕ, δηλ. το ΚΚΕ που βρίσκεται στον κόσμο του. Αυτές οι αντιδράσεις κι αντιρρήσεις δεν είναι κάτι καινούργιο.

«Για τους μαρξιστές θεωρητικά είναι πέρα για πέρα διαπιστωμένο –και  η πείρα όλων των ευρωπαϊκών επαναστάσεων και επαναστατικών κινημάτων το έχει επιβεβαιώσει απόλυτα –ότι ο μικροϊδιοκτήτης, ο μικρονοικοκύρης (…) που στον καπιταλισμό  υφίσταται μια μόνιμη  καταπίεση και πολύ συχνά δοκιμάζει μια αφάνταστα απότομη και γρήγορη χειροτέρευση της ζωής του και καταστροφή, περνά εύκολα σε άκρα επαναστατικότητα, δεν είναι όμως ικανός  να δείξει αντοχή, οργανωτικό πνεύμα, πειθαρχία και σταθερότητα. Ο «μανιασμένος" από τις φρικωδίες του καπιταλισμού μικροαστός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, που όπως και ο αναρχισμός  χαρακτηρίζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Η αστάθεια μιας τέτοιας επαναστατικότητας, η στειρότητά της, η ιδιότητά της να μετατρέπεται γρήγορα σε υποταγή, σε απάθεια, σε φαντασιοπληξία, ακόμα και σε «μανιασμένο» ενθουσιασμό για το ένα ή το άλλο αστικό ρεύμα της «μόδας» -όλα αυτά είναι πασίγνωστα. (…)» (Β Ι. Λένιν «ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»)

Οι κινητοποιήσεις, οι συλλογικές αντιδράσεις, η οργάνωση, όλα  συντείνουν σ’ έναν στόχο: να περάσει το εργατικό κίνημα από την κατάσταση της παθητικής άμυνας σε μια κατάσταση ενεργητικής αντίστασης, πράγμα που θα μετατρέψει την εργατική τάξη από αντικείμενο σε υποκείμενο, για να οικοδομηθεί ένα γνήσιο  εργατικό κίνημα, και να καταδειχθεί  η  κεντρικότητα της εργατικής τάξης και της ανάγκης ανεξαρτησίας από την αστική  πολιτική  και επιρροή. Η συσπείρωση όλων των εργαζομένων κάτω από την προοπτική του αγώνα και της αντίστασης, καλλιεργεί  τη συνείδηση ότι κανείς δεν είναι μόνος του απέναντι στο πρόβλημά του. Οι όροι για την ανατροπή αυτής της τάξης πραγμάτων δημιουργούνται μέσα από την προσπάθεια οικοδόμησης  του εργατικού κινήματος και τις μάχες που αυτό δίνει για να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της καπιταλιστικής επίθεσης στους  εργαζομένους Και γι’  αυτό είναι αναγκαία η ύπαρξη του Κομμουνιστικού κόμματος για να συνενώσει και οργανώσει την εργατική τάξη στην πάλη για τα συμφέροντά της, εξασφαλίζοντας ενότητα στόχων, βούλησης και δράσης.

 Ο δρόμος είναι δύσκολος.

«Οποιος όμως θα έβαζε με το νου του να σοφιστεί για τους εργάτες  μια συνταγή που θα τους έδινε λύσεις έτοιμες προκαταβολικά για όλες τις περιπτώσεις της ζωής ή που θα υποσχόταν ότι στην πολιτική του επαναστατικού  προλεταριάτου δε θα υπάρχει καμιά δυσκολία και καμιά περίπλοκη κατάσταση, θα ήταν απλούστατα τσαρλατάνος»  (Β Ι. Λένιν «Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»)