ΒΕΡΜΠΑΛΙΣΜΟΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ

Στη βουλή, στα ΜΜΕ, στην καθημερινότητά μας, πνιγήκαμε στα  λόγια. Η ίδια η εξουσία μονολογεί συνεχώς επί σκηνής προσπαθώντας παράλληλα να μας πείσει ότι συμμετέχουμε σε κάποιο φανταστικό διάλογο μαζί της.  Βέβαια κι έτσι,  αφήνεται να διαφαίνεται το σώμα των συλλογισμών που τροφοδοτούν την πολυλογία.  Τόσο η ρητορική της κυβέρνησης που αν και  χάνει τις αποχρώσεις της  αυξάνει την ένταση, όσο και η  ασάφεια των λόγων της αντιπολίτευσης είναι αποκαλυπτικές  προθέσεων, ιδεολογιών και σκοπιμοτήτων. Έξοδος από τα μνημόνιο, βιώσιμο χρέος, αισιοδοξία για ανάκαμψη και πτώση της ανεργίας, πιλοτική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος κάποιες από τις  εξαγγελίες και διαπιστώσεις κυβερνητικών, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, μισθός 751 ευρώ, αφορολόγητο 12.000 ευρώ κάποιες από τις εξαγγελίες της αντιπολίτευσης. Μέσα από παρέλαση αποσπασμάτων από έρευνες ή  τσιτάτα αριστερού προσανατολισμού αποκαλύπτεται ότι στόχος είναι η εκπόρθηση της εξουσίας  ή και διατήρησή της. Πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες.

           Πλέον, μετά από σχεδόν πέντε χρόνια παλινδρομήσεων, διαδοχικών αναιρέσεων, ματαιωμένων υποσχέσεων τη θέση της άσκοπης ταραχής που προκαλούσαν τέτοιου τύπου  στομφώδεις διακηρύξεις, οι οποίες όμως συνεχίζουν να δίνουν ογκώδεις  τίτλους της πρώτης σελίδας και των τρέιλερ των δελτίων  ειδήσεων, την καταλαμβάνει σήμερα η σχετική αδιαφορία της  απραξίας –των λαϊκών μαζών. Αφού διαπιστώθηκε η ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική πενία του λαϊκού κινήματος βγήκε το συμπέρασμα ότι είναι δυνατόν ακόμα εξωραΐζοντας την πολιτική πραμάτεια να ενισχυθεί αυτή η  αδράνεια. Αναζητείται λοιπόν θεωρητική θωράκιση σ’ αυτόν το στόχο που όταν δεν εξασφαλίζεται με επιτυχία  αποφασίζεται η εμφάνιση μαγικών εικόνων.  Δημιουργείται  πρώτα η  άποψη και ελπίζεται  να αποκτήσει και κοινωνικοπολιτικό αντίκρισμα. Πότε είναι η διαφθορά των πολιτών ή μόνο των πολιτικών,  πότε η ανεπάρκεια των  διοικητικών στελεχών, πότε οι λανθασμένοι στόχοι, πότε η αλαζονεία της εξουσίας, πότε η έλλειψη ρεαλισμού κλπ. που ερμηνεύουν κάθε φορά διαφορετικά την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και δικαιολογούν πολιτικές αποφάσεις και ενέργειες. Και τελικά τέτοιες μαγικές εικόνες της πραγματικότητας διακηρύσσουν ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι ισόπεδος, ότι μπορούμε να είμαστε μια χαρούμενη οικογένεια όλοι, ένα πράγμα οι βιομήχανοι, εργάτες, εφοπλιστές, τοκογλύφοι, υπάλληλοι κλπ. αρκεί να θαυμάζουμε την αρετή και γενναιότητα, τους επαναστάτες και αγωνιστές στα ιστορικά κείμενα, στο παρελθόν ή στα όνειρά μας. Και δεν είναι μόνο τα κόμματα της συγκυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης, του ΚΚΕ εξαιρουμένου,  που αποφεύγουν ακόμα και  την οποιαδήποτε δέσμευση αρχών είτε στο πεδίο της ιδεολογίας είτε στο πεδίο της θεωρίας είτε στο πεδίο της πολιτικής.

               Μια κυβέρνηση που μοιάζει με χώρο ρευστό, ο οποίος υπό την ενοποιητική  δύναμη της εξουσίας φαίνεται να στεγάζει μια τεράστια γκάμα απόψεων και προσώπων, που όμως ενώ μοιάζουν να δρουν και να σκέφτονται αντιθετικά τελικά συμβαδίζουν στον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Όλοι συναγελάζονται στα πλαίσια  των κυβερνητικών ευθυνών και κρατικών προνομίων, πολιτικοί μαζί με τους τεχνοκράτες, νέοι επιβάτες της εξουσίας που ήδη πάλιωσαν,  κάθε λογής και προέλευσης που είδαν το φως το αληθινό και προσέτρεξαν για τη σωτηρία της προσφιλούς πατρίδας. Όλο αυτό το συνονθύλευμα θα είχε καταρρεύσει αν ο φόβος απώλειας της εξουσίας  δεν το συγκρατούσε ενωμένο. Η  συνύπαρξη  όλων αυτών  δεν εξασφαλίζεται  από κάποια κοινή  αναφορά σε αρχές ή από συμμερισμό μιας κομματικής νομιμότητας ή έστω μιας στρατηγικής και τακτικής, αλλά από την κοινή υπακοή στα κελεύσματα της ΕΕ, πάει να πει στην εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων.

               Μια αντιπολίτευση που η πορεία της προς την εξουσία μονιμοποιεί την ασάφεια, τις δισήμαντες διακηρύξεις, την ιδεολογική πολυσημία, τη θεωρητική  σύγχυση, όμως τελικά οι ίδιες οι απαιτήσεις  της εξουσίας θα επιβάλλουν αποσαφηνίσεις ή μάλλον αποκαλύψεις σε όλα τα επίπεδα. Μέσα από ένα λεξιλόγιο που ισχυρίζεται πολλές φορές ότι στηρίζεται στο μαρξισμό και υποσχέσεις για σοσιαλισμό  προχωρά στην καπιταλιστική νομιμοποίηση. Δηλ. το φιλόδοξο σχέδιο περιλαμβάνει τη νομιμοποίηση στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων των οικονομικών και κοινωνικών  εκείνων διεργασιών που θα επιτρέψουν στον καπιταλισμό να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς σοβαρή αμφισβήτηση παρόλη την εξαθλίωση.

               Κι όλη αυτή η πολυλογία είναι μέρος αυτής της γιγάντιας επιχείρησης της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης  που αντικαθρεφτίζεται και στην κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία δεν έχει πρόβλημα και το μαρξισμό να επικαλείται  για να γίνεται πειστική σε ευρύτερο ακροατήριο και να συγκαλύπτονται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης που εξυπηρετούνται.  Οι ψευδεπίγραφες διαιρέσεις μνημονιακοί –αντιμνημονιακοί  και οι συγκρούσεις πάνω σ’ αυτή τη διαίρεση που κληροδότησε η βίαιη καπιταλιστική ανασυγκρότηση με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, εκ των πραγμάτων χάνουν με τη μονιμοποίηση της εξαθλίωσης  τη δυναμική τους και εκλείπουν αποκαλύπτοντας την πραγματική ταξική  αντίθεση που τις πυροδότησε. Το  πολιτικό σύστημα όμως έχοντας  δείξει μέχρι τώρα εξαιρετικά σημεία αντοχής  στη μεταρρυθμιστική του διαχείριση, ακόμα κι όταν ανατρέπονται μακροχρόνια  δεδομένα συμπεριφοράς σε μεγάλα κομματικά ακροατήρια, δημιουργεί ένα νέο δυαδικό  σχήμα, με παρακλάδια όλων των αποχρώσεων,  που περιλαμβάνει μια δεξιά και μια αριστερά, για να διατηρείται η παραδοσιακή διαίρεση δύο κόσμων που διαφέρουν αν και είναι όμοιοι.  Μόνο που πια η δεξιά αγκαλιάζει την «πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή» και η αριστερά παλαντζάροντας όλο και πιο δεξιά  εφάπτεται με ένα τμήμα της. Να είμαστε λοιπόν ικανοποιημένοι αν δεν γίνουν άλλες απολύσεις, αν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα βρεθεί εργοδότης να πληρώσει τα 751 ευρώ κατώτερο μισθό, αν επιμηκυνθεί η περίοδος πληρωμής του δανείου μας κλπ. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και τελικά κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι το να μιλάς παράλογα   χωρίς μέτρο και χωρίς αιδώ είναι  πολιτική αρετή

Γι’  αυτό και το ΚΚΕ  δέχεται κατηγορίες αναχωρητισμού  για την άρνησή του για πολιτικές συμμαχίες, αναχρονισμού για την επιμονή του να εντοπίζει την αιτία των δεινών μας στον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωση της παραγωγής. Ο ορίζοντας πρέπει να μείνει κλειστός με την απαξίωση κάθε λόγου που παραπέμπει στον επάρατο Λένιν, στην ουτοπική  έννοια της επανάστασης, στην αναχρονιστική πάλη των τάξεων. 

Κι έτσι περισσεύουν τα λόγια που δεν λένε τίποτε.