ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα πριν ένα χρόνο υποχρέωσε την πολιτική ηγεσία να διαχωρίσει τη θέση της από τη Χρυσή Αυγή και τη δράση της, υποστηρίζοντας μια δικαστική έρευνα που οδήγησε κορυφαία στελέχη της Χρυσής Αυγής στη φυλακή με κατηγορίες για κακουργηματικές πράξεις.

               Σ΄ όλον αυτόν το χρόνο όμως  δεν μοιάζει να υποχωρεί η επιρροή της Χρυσής Αυγής, δηλ. του φασισμού, άλλωστε το δείχνει ξεκάθαρα το 9,39% στις Ευρωεκλογές. Κι αν την  υποστήριξη στη  Χρυσή Αυγή πολλοί  τη δικαιολογούν σαν έκφραση διαμαρτυρίας στην ασκούμενη πολιτική, στην πραγματικότητα όμως αντανακλά το επίπεδο πολιτικοποίησης και ορίζει μια στάση ζωής. Κι αν για τα κατώτερα στρώματα είναι ένας τρόπος να ελπίσουν μέσα από ψευδαισθήσεις, χωρίς αγώνα,  σε βελτίωση της ζωής, για την κυρίαρχη τάξη είναι μέσο για να νικήσει, ακόμα και προληπτικά, αυτό που μπορεί να την απειλήσει, το εργατικό κίνημα, σταθεροποιώντας την υφιστάμενη οικονομική και κοινωνική διάρθρωση.

               Στην επέτειο της δολοφονίας,  σε όλη την Ελλάδα οργανώθηκαν εκδηλώσεις μνήμης και διαμαρτυρίας. Η απορία βέβαια για τα αυθόρμητα κινήματα παραμένει: πώς η δολοφονία του 15χρονου Γρηγορόπουλου  πυροδότησε συγκρούσεις τέτοιας έκτασης και έντασης πριν μάλιστα εκδηλωθεί η σκληρή καπιταλιστική επίθεση στις υποτελείς τάξεις, ενώ, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, η δολοφονία του Π. Φύσσα, από φασίστες, προς τους οποίους  και μέλη, όπως ο Τ. Μπαλτάκος,  του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος εκδήλωναν τη φιλική τους διάθεση σε πολιτικό επίπεδο, κινητοποιεί μόνο πορείες διαμαρτυρίας και συναυλίες χωρίς ιδιαίτερα μαζική συμμετοχή. Σκέφτεται κανείς ότι δεν αρκεί η συναισθηματική φόρτιση από τη δολοφονία του νέου, που εύκολα εκτονώνεται, αν το μόνο  ενοποιητικό στοιχείο αυτών που  συγκεντρώνονται για να τιμήσουν την μνήμη του είναι  η αγανάκτηση για τη δολοφονία. Εξάλλου,  όσο κι αν θεωρεί κανείς πως πρέπει η μνήμη να μένει ζωντανή, δεν μπορεί να μην προβληματιστεί για τον κίνδυνο η αναπαράσταση να πάρει τη θέση της πραγματικότητας. Να μείνει μνήμη ζωντανή σε πολιτικό κενό. Γιατί αυτές τις  επετείους όταν τόσο εύκολα τις αγκαλιάζει η κυρίαρχη εξουσία είναι για να καθιερώνουν επίπεδα ανάγνωσης και θέασης των γεγονότων που την εξυπηρετούν, τροχοδρομώντας τη συναίνεση πάνω στην ερμηνεία τους. Δηλ. ότι ο φασισμός και οι αντίστοιχες συμπεριφορές και δράσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το φασιστικό μόρφωμα της Χ.Α. Κι έτσι αντιμετωπίζεται το φασιστικό μόρφωμα σαν μια τυχαία παρουσία  στο πολιτικό σκηνικό, αποκομμένο από το ίδιο τον καπιταλισμό που το χρησιμοποιεί ως εφεδρεία αν απειληθεί,  ενώ μένουν στο σκοτάδι εκείνα τα στρώματα της κυρίαρχης τάξης που  του ανοίγουν τη πόρτα της πολιτικής σκηνής, με το σχεδόν μισό εκατομμύριο εκλογείς να τη μονιμοποιούν σ’  αυτή. Είναι που  μέσα σε ένα πλέγμα συμφερόντων και λειτουργιών που είναι τόσο πολύπλοκο αρκούμαστε σε μια  απλοϊκή διάκριση σε καλούς και κακούς με αντίστοιχα διακριτές συμπεριφορές και δράσεις. Πώς λοιπόν να ξεχωρίσουμε αυτούς που με το προσωπείο των σωτήρων γίνονται έμποροι των μύθων, μεταπράτες ιδεολογιών, όταν το μόνο που θέλουμε είναι η βολή μας;

               Γι’ αυτό κι όταν κοιτάζουμε γύρω μας δεν βλέπουμε παρά ένα τέλμα από τη μεριά τη δική μας που υφιστάμεθα τη σκληρή καπιταλιστική επίθεση. Σαν να πέφτουμε από τη μια παραπλάνηση στην άλλη και η εικόνα της πραγματικότητας συνεχίζει να προβάλλει δυσδιάκριτη. Τύπος και ηλεκτρονικά μέσα  ανακοινώνουν και αναλύουν ειδήσεις περί του ελάσσονος, για δόσεις του ΕΝΦΙΑ, προεδρολογία κλπ. Ισχυρίζονται ότι  αρθρώνουν έναν  υποθετικά φιλελεύθερο λόγο ενώ στην πραγματικότητα στοχεύουν στην απόκρυψη και τη μεθοδευμένη παραπλάνηση. Μια βουλή που στην πλειοψηφία της έχει παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα γνώμης ή λόγου που συγκρούεται με την κυρίαρχη πολιτική. Τεχνοκράτες που παριστάνουν τους ειδικούς και διαφημίζονται σαν γνώστες της λύσης των κοινωνικών προβλημάτων. Ένα σωρό παραστάτες της εξουσίας, από κληρικούς, δημόσιους λειτουργούς, στρατιωτικούς και δικαστικούς που χρησιμοποιούν  την τέχνη των ελιγμών και αλληλοεξυπηρετήσεων για να διασωθούν. Ένας πρωθυπουργός που θέλει να προβάλλει προς τα έξω την εικόνα ενός ηγέτη που ίπταται  σε ένα κάπως υψηλότερο επίπεδο, που όλα τα θεωρεί, ρυθμίζει και απορρυθμίζει κλπ. ο οποίος φτάνει,  όταν απειλούνται τα ψήγματα εξουσίας που διαθέτει, στην κινδυνολογία και την προειδοποιητική απειλή για την εκτροπή που πλησιάζει, δείχνοντας κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Του οποίου ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος  αναζητεί εναγωνίως ανά την Ευρώπη και υπερατλαντικά  την έγκριση για τη δική του πρόταση διαχείρισης της κρίσης που μοιάζει μ’  αυτήν που εφαρμόζεται, σαν δίδυμη εικόνα με έξι διαφορές –παιχνίδια γρίφων για παιδιά που ασκούν την παρατηρητικότητά τους  ανακαλύπτοντας τα σημεία  που διαφέρουν δυο όμοιες εικόνες. Κι  ο λόγος τους ηχεί  άτονος, χωρίς πειστικότητα και γεμάτος άχρωμες επαναλήψεις σε αναντιστοιχία με την πραγματικότητα.

               Κι απομένει το ΚΚΕ να τονίζει για το φασισμό  πως είναι «το μακρύ χέρι του κεφαλαίου, το πιο αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος»

               Η οικονομική κρίση οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις, επεκτείνει την κοινωνική αγανάκτηση, αλλά οι αντιστάσεις που δημιουργεί αυτή η δυσφορία μοιάζει να μη μπορούν να  πάρουν κάποια μορφή.