ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΚΡΑΥΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΥΓΑΔΩΝ

Αναζητά κανείς να ανακαλύψει τον κυρίαρχο λαό  μέσα από τα λόγια, δράσεις των  αντιπροσώπων του,   των βουλευτών, και σκοντάφτει σε   κραυγές τους εναντίον νόμων  που ήδη έχουν  ψηφίσει, σε αγοραίες εκφράσεις  με ύβρεις, σε κουτσομπολίστικους καβγάδες. Δεν πρόκειται μόνο για φτώχεια του πολιτικού διαλόγου, για παραμερισμό των προβλημάτων, για  υπεραπλούστευση του πολιτικού λόγου ή για  δημαγωγία και  κυνισμό. Πρόκειται για παντελή έλλειψη πολιτικής, μετατροπή πολιτικών διαδικασιών σε θέαμα κενό περιεχομένου και μάλιστα κακού γούστου.

               Αν  πιστέψουμε ότι το καθεστώς στη χώρα μας, όπως και στις άλλες χώρες της ΕΕ, στηρίζεται  στην κοινοβουλευτική δημοκρατία με το κοινοβούλιο να θεωρείται  ότι αποτελεί  ταυτόχρονα και εγγύηση για την εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος ο τρόπος λειτουργίας του τα τελευταία χρόνια, ούτε νομοθετεί ούτε ελέγχει την εκτελεστική εξουσία αλλά απλώς επικυρώνει αποφάσεις της εκχωρώντας της εξουσίες,  δείχνει ότι μπορεί μεν να αλλοιώνεται το αντιπροσωπευτικό σύστημα χωρίς αυτό όμως  να σημαίνει κατάργηση της νομιμοποίησης της εξουσίας. Κι έχει κανείς την εντύπωση ότι  είναι  η γελοιοποίησή των βουλευτών  που  συμβάλλει περισσότερο στην απονομιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού, ως θεσμικού  και ιδεολογικού προκαλύμματος  του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Και μπορεί η  γελοιοποίηση να απαξιώνει τον κοινοβουλευτισμό αυτό δεν σημαίνει όμως ότι  συγχρόνως αυτός υποβάλλεται σε πραγματικά επαναστατική-προλεταριακή κριτική.

               Ο Β.Λένιν στο «Κράτος και επανάσταση», 96 χρόνια πριν,  ασκεί αυτήν την κριτική

               «Να αποφασίζεις  μια φορά σε κάμποσα χρόνια ποιο μέλος της άρχουσας τάξης θα καταπιέζει, θα καταπνίγει το λαό στη Βουλή –να ποια είναι η αληθινή ουσία του αστικού κοινοβουλευτισμού, όχι μόνο στις  κοινοβουλευτικές-συνταγματικές μοναρχίες, αλλά και στα πιο δημοκρατικά πολιτεύματα.

               Αν όμως  θέσουμε το ζήτημα  του κράτους, αν δούμε τον κοινοβουλευτισμό σαν ένα από τους θεσμούς του κράτους, από την άποψη των καθηκόντων του προλεταριάτου σ’  αυτό τον τομέα, που βρίσκεται τότε η διέξοδος  από τον κοινοβουλευτισμό; Πώς μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς αυτόν;

Είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε πολλές φορές: τα διδάγματα του Μαρξ που  βασίζονται στη μελέτη της Κομμούνας ξεχάστηκαν τόσο, που για το σημερινό «σοσιαλδημοκράτη» (διάβαζε: το σημερινό προδότη του σοσιαλισμού) είναι εντελώς  ακατανόητη άλλη κριτική του κοινοβουλευτισμού, εκτός από την αναρχική ή την αντιδραστική.

               Η διέξοδος από τον κοινοβουλευτισμό δεν βρίσκεται φυσικά στην κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αιρετότητας, αλλά στη μετατροπή των  αντιπροσωπευτικών  θεσμών από λογοκοπία σε «εργαζόμενα» σώματα. Η Κομμούνα δεν έπρεπε να είναι ένα  κοινοβουλευτικό, αλλά ένα  εργαζόμενο  σώμα, νομοθετικό και εκτελεστικό συγχρόνως».

               «Όχι ένα κοινοβουλευτικό, αλλά ένα εργαζόμενο σώμα». –αυτά τα λόγια ισχύουν απόλυτα για τους σημερινούς κοινοβουλευτικούς άνδρες και τα κοινοβουλευτικά «χαϊδεμένα σκυλάκια» της σοσιαλδημοκρατίας. Κοιτάξτε οποιαδήποτε κοινοβουλευτική χώρα, από την Αμερική ως την Ελβετία, από τη Γαλλία ως την Αγγλία, τη Νορβηγία κλπ.: το καθαυτό «κρατικό» έργο διεξάγεται στα παρασκήνια και το επιτελούν οι διευθύνσεις των υπουργείων, τα γραφεία και τα επιτελεία. Στα κοινοβούλια απλώς φλυαρούν με αποκλειστικό σκοπό να ξεγελούν τον «απλό λαό». (…)

               Τον πουλημένο και σαπισμένο  κοινοβουλευτισμό της αστικής κοινωνίας η Κομμούνα τον αντικαθιστά με θεσμούς, όπου η ελευθερία της γνώμης και της συζήτησης  δεν εκφυλίζεται σε απάτη, γιατί οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται οι ίδιοι, να εφαρμόζουν οι ίδιοι τους νόμους τους, οι ίδιοι να ελέγχουν τα αποτελέσματα της εφαρμογής  των νόμων, οι ίδιοι να φέρνουν άμεσα την ευθύνη απέναντι στους εκλογείς τους. Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί  παραμένουν, όμως δεν υπάρχει εδώ κοινοβουλευτισμός  σαν ιδιαίτερο σύστημα, σαν χωρισμός   της νομοθετικής από την εκτελεστική εργασία, σαν προνομιούχα θέση για τους βουλευτές.  Χωρίς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς δεν μπορούμε  να φανταστούμε τη δημοκρατία, ακόμη και την προλεταριακή δημοκρατία,  χωρίς τον κοινοβουλευτισμό μπορούμε και  πρέπει να  τη φανταστούμε, αν η κριτική της αστικής κοινωνίας δεν είναι  για μας κούφια λόγια, αν  η προσπάθεια να ανατρέψουμε την κυριαρχία της αστικής τάξης είναι σοβαρή και ειλικρινής προσπάθεια και όχι «εκλογική» φρασεολογία για να αλιεύουμε τις ψήφους των εργατών (…) (σελ. 58-60)

                       Β.Ι.  Λένιν : «Κράτος και επανάσταση», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2012