ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ

Πιστέψαμε  πως στη σημερινή μεταβιομηχανική  εποχή   ο πολιτικός βίος δεν  θεμελιώνεται  πλέον στην πάλη των τάξεων, γιατί  οι κοινωνικές αντιθέσεις που τον διατρέχουν και τον κινούν έχουν πολιτισμικό και όχι ταξικό χαρακτήρα. Απορρέουν δηλ.  από κοινωνικές διαφοροποιήσεις, ανισότητες και συγκρούσεις που σχετίζονται με  πολιτισμικές η βιολογικές ιδιαιτερότητες, όπως φύλο, σεξουαλικά πρότυπα και συμπεριφορά κλπ. διαφόρων κοινωνικών ομάδων  που συγκροτούν  τη σύγχρονη κοινωνία. Ο αγώνας πια  δεν χρειάζεται να γίνεται για την ανακατανομή των υλικών αγαθών  και πόρων της κοινωνίας, αλλά για τον  επανακαθορισμό πολιτισμικών αγαθών αμφισβητώντας κυρίαρχους κώδικες ή σύμβολα της καθημερινής ζωής. Κεντρική επιδίωξη είναι να μπορούν τα άτομα ελεύθερα να επιλέγουν τον τρόπο  σκέψης  και ζωής που αρμόζει  στο φύλο τους, στη φυλή τους, στην εθνοτική ομάδα τους  κλπ. και να απολαμβάνουν  ισότιμης μεταχείριση και κοινωνική  καταξίωση εντός της  κοινωνίας. Η υλική βάση της ζωής θεωρήθηκε αυτονόητα λυμένη ή δευτερεύουσας σημασίας.

Κι έτσι, βάζοντας την πολιτική στο περιθώριο, αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε τα κοινωνικά ζητήματα με πολιτικό τρόπο και συναινούμε να τα  οδηγούμε προς την δικαστική οδό δίνοντάς τα νομική λύση,  όπως απαιτεί το αστικό κράτος.  Γιατί είναι το αστικό κράτος δικαίου που  αντιμετωπίζει και μεταχειρίζεται τα μέλη της κοινωνίας ως πολίτες δηλ. ως τυπικά ίσα και νομικά υποκείμενα, απεκδυόμενα την ταξική τους ταυτότητα που όμως ούτε στιγμή δεν παύει να τους καθορίζει στον καπιταλισμό.  Κι έτσι κατοχυρώνεται νομικά και πολιτικά η τυπική ελευθερία και ισότητα  που αποτελεί  προϋπόθεση της εύρυθμης λειτουργίας της καπιταλιστικής αγοράς, όπως φυσικά και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας.  Οι κανόνες όμως αυτοί,  σε συνδυασμό  με τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους  που εγγυάται την τήρηση και επιβολή τους, διασφαλίζουν  ότι τα μέλη της κοινωνίας θα είναι πρόθυμα να μπουν στην αγορά και να  συνάψουν ανταλλαγές και συμφωνίες, και η εργατική δύναμη περιλαμβάνεται σ’  αυτές, και  πρόθυμα να αναγνωρίσουν το δικαίωμα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Κι έτσι θριαμβεύει η αστική  αντίληψη της ελευθερίας και της ισότητας που  ισοδυναμεί με ελευθερία και ισότητα ευκαιριών ή επιλογών.

Γι’ αυτό και δεν είναι δύσκολο ο κυρίαρχος λόγος να  εγκολπώνεται, τις τελευταίες δεκαετίες, ακόμα και μειοψηφικούς λόγους κοινωνικών κινημάτων, αρκεί να μην αμφισβητείται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής,  καταφέρνοντας έτσι να  τον μεταβάλει σε λόγο της εξουσίας και  να τον μετατρέπει σε θεσμό. Γι’ αυτό και δεν ήταν επαναστατικό  η  θεσμοποίηση  πολιτικού  γάμου,  η νομιμοποίηση των  εκτρώσεων κλπ. παρά μόνο  για όσους ταύτιζαν και δεν ξεχώριζαν  εποικοδόμημα με οικονομική βάση. Αντίθετα περιφρουρείται και δεν αγγίζεται η σχέση κεφαλαίου –εργασίας, ενώ συγχρόνως  συγκαλύπτεται  ο ανελεύθερος και εκμεταλλευτικός της χαρακτήρας

Στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο  λοιπόν η  επικέντρωση του ενδιαφέροντος  πολλών στην   καθιέρωση ή όχι συμφώνου συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια   τις περισσότερες φορές δεν συνδέεται καθόλου  με την ανικανότητα του καπιταλισμού να καλύψει τις  βασικές ανάγκες των υποτελών τάξεων, που μεταθέτοντας  το πρόβλημα δημιουργεί πολλές φορές  μια κατάσταση όπου μέρος του πληθυσμού, μια μειοψηφία  όπως π.χ οι ομοφυλόφιλοι, χρησιμοποιείται σαν αποδιοπομπαίος  τράγος, ποντάροντας στις  αντιδραστικές προκαταλήψεις της πλειοψηφίας, ή χρησιμοποιείται σαν απόδειξη της δικαιοσύνης και ελευθερίας του αστικού κράτους.  Και στις δυο περιπτώσεις αποκρύπτονται οι πολύ πραγματικές  κοινωνικές ταξικές ανισότητες που είναι αυτές που μας διαφοροποιούν, πηγή των οποίων είναι οι παραγωγικές σχέσεις στον καπιταλισμό.

Για χρόνια η καπιταλιστική κοινωνία μας που βασιζόταν  σε ιερές αρχές όπως ο μονογαμικός γάμος, η ετεροφυλία, η πατριαρχία προστάτευε  και   συγκάλυπτε  τη  βασική  οικονομική τους φύση με την αποδοκιμασία  και την ηθική  και θρησκευτική  άρνηση όλων των εκδηλώσεων που ξέφευγαν  από αυτές  τις ιερές αρχές. Επομένως  ο ομοφυλόφιλος δεν ήταν ελεύθερος  στις επιλογές του και αναγκαζόταν να υποχωρεί  σ’ έναν διφορούμενο, παράνομο, ταπεινωτικό, περιθωριακό και σκληρό κόσμο, με τον οποίο δεν ταυτιζόταν, κι όταν ένιωθε κάποια σιγουριά ήταν μόνο αν οι διανοητικές του  ικανότητες και η οικονομική του κατάσταση μπορούσαν να εξαγοράσουν τη συγγνώμη ή την ανοχή της κοινωνίας. Μόνο που τώρα αυτοί οι θεσμοί δεν είναι πια καθοριστικοί για τη δημιουργία προτύπων  που αποσκοπούν να κρατήσουν τους ανθρώπους στη «σωστή» τους θέση  μέσα στην κοινωνία. Οι νέες επικοινωνιακές τεχνολογίες μεταμορφώνουν δραστικά τον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και ζωής, αναπαριστούν αλλά και κατασκευάζουν την κοινωνική πραγματικότητα διαβρώνοντας τις ταξικές ταυτότητες και δημιουργώντας άλλες. Και βέβαια ο καπιταλισμός δεν δημιουργεί την ομοφυλοφιλία, αλλά δημιουργεί αυτήν την gay αλλοτριωμένη, εκμεταλλευόμενη και εκμεταλλευτική ουσιαστικά υποκουλτούρα που βασίζεται σε μια  κατασκευασμένη εικόνα αυτής της μειονότητας που αν προβάλλεται είναι γιατί  χαρακτηρίζεται μόνο από τη σεξουαλικότητά της. Γιατί στον μεταβιομηχανικό καπιταλισμό  κυρίαρχες ταυτότητες μένουν αυτές που απορρέουν από μη υλικές αξίες, από το στυλ ζωής, από προτιμήσεις και επιλογές –και η σεξουαλικότητα τείνει να κυριαρχήσει- και δεν εξαρτώνται από την υλική βάση οργάνωσης της παραγωγής ούτε και  την απειλούν. Αυτό όμως οδηγεί, και είναι το επιδιωκόμενο,  στην ανάπτυξη μορφών πολιτικής οργάνωσης και δράσης που δεν εκφράζουν  ή απορρέουν  από ταξικές αντιθέσεις και δεν στοχεύουν  στην αλλαγή οικονομικών και πολιτικών δομών.

Γι’  αυτό στην ταξική σύγκρουση δεν έχει νόημα η ενασχόληση με  το  σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, αφού  δεν είναι στόχος του ταξικού κινήματος  η αναδιάρθρωση της κοινωνίας μέσω μεταρρυθμίσεων  στο λεγόμενο μικροεπίπεδο, στην προσωπική ζωή, στον εκδημοκρατισμό των δομών της καθημερινής ζωής.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει αρνητική αντιμετώπισή του. Όχι μόνο γιατί ξεσκεπάζει το συγκινησιακό αισθηματικό περίβλημα που κάλυπτε τον οικονομικό σκελετό του γάμου, αποκαλύπτοντας τις αλλαγές που αυτός υφίσταται ακολουθώντας την εξέλιξη της οικονομικής βάσης της κοινωνίας. Αλλά γιατί ακόμα κι αν χρησιμοποιείται από την εξουσία για μετάθεση  ή συσκότιση  της ταξικής άποψης, (αφού  στηρίζεται  η διεκδίκηση σαν δικαίωμα στο περιθώριο της ιδιωτικής-προσωπικής ζωής του ατόμου, σαν αφηρημένου νομικού υποκειμένου πέρα από ταξικούς προσδιορισμούς) απελευθερώνοντας  μια καταπιεστική  κατάσταση που δοκιμάζει μια μειονότητα στο σεξουαλικό πεδίο ανοίγει ο δρόμος να ενταχθεί, ένα μέρος της,  στο πιο πλατύ μέτωπο του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και καταπίεση του  καπιταλισμού με την ταξική της  ταυτότητα.