ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΝΟΨΕΙ

Παζάρι με την τρόικα για τα εργασιακά και τις απολύσεις, παζάρι για το ποσό του πλεονάσματος αλλά και διαβεβαιώσεις για πραγματοποίηση της δημόσιας δέσμευσης του πρωθυπουργού πως  θα δοθεί σαν …μέρισμα σε χαμηλοσυνταξιούχους και ένστολους, παζάρι με τους αριθμούς που δείχνουν αύξηση της απασχόλησης στην Ελλάδα 0,2% το τέταρτο τρίμηνο του 2013 και ανεργία στο 27,5% και ανακοινώσεις από τον υπουργό εργασίας  Γ. Βρούτση για διασφάλιση του  οικογενειακού  επιδόματος που θα δοθεί νωρίτερα.

               Στην τελική ευθεία προς τις  διπλές εκλογές πρέπει να γίνει πειστική  η αφήγηση του success story με τις ελεημοσύνες που μοιράζονται και τις πολλαπλές ερμηνείες  στατιστικών αποτελεσμάτων.

Η πολιτική των μεταρρυθμίσεων, που υιοθετήθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ στηρίζεται στη λογική του κέρδους της κυρίαρχης τάξης υποστηρίζεται μεγαλοφώνως, για να κερδίσει τη συγκατάθεσή μας,  ότι αποβλέπει, μέσω παροδικών θυσιών από τους εργαζομένους,  στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, για το καλό όλων μας, -κι αυτό το αποδεικνύει το μοίρασμα του πρωτογενούς πλεονάσματος.  Κι ενώ αυτή η πολιτική έκανε επισφαλείς της θέσεις εργασίας, εδραιώνοντας ένα νέο εργασιακό καθεστώς που αφαιρεί κάθε ιδέα περί εγγυημένης θέσης εργασίας και περιόρισε, αν δεν διέκοψε, τις παροχές αγαθών και υπηρεσιών, η κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείρισή της  επιτρέπει  ακόμα να λειτουργούν οι μηχανισμοί συναίνεσης και συγκατάθεσης της περιόδου της ευμάρειας.

               Αυτή η συναίνεση! Που χτίστηκε πάνω στις παραχωρήσεις και υποχωρήσεις του καπιταλισμού προς την εργατική τάξη, όταν από το φόβο της επανάστασης, από το φόβο του κομμουνισμού, έδινε ό,τι μπορούσε η κυρίαρχη τάξη για να κρατήσει την εξουσία της και στέριωσε με τους ιστορικούς συμβιβασμούς, τους τρίτους δρόμους προς το σοσιαλισμό, όσο υπήρχε το αντίπαλο δέος. Κι έτσι κάπου χάθηκε η ταξική συνείδηση, αντικαταστάθηκε η ταξική πάλη  από την κοινοβουλευτική και την  ταξική συνεργασία ενώ η πεποίθηση ότι μπορεί ο κοινοβουλευτικός δρόμος να οδηγήσει στο σοσιαλισμό κυριαρχούσε. Κι όταν διαλύθηκε το αντίπαλο δέος ήταν πολύ πιο εύκολο ο σοσιαλισμός, ούτε λόγος βέβαια για κομμουνισμό, να χρεωθεί ως ιδεολογία και ως μοντέλο την φτώχεια της κοινωνίας, την διαφθορά της εξουσίας, την καταπίεση, την καταστολή κλπ.

               Και καταλήξαμε όλοι να ομνύουμε στη δημοκρατία, σαν μια αφηρημένη αιώνια αρχή κι αρνούμαστε να δεχτούμε ότι το δημοκρατικό κράτος είναι το μέσο διαφύλαξης της αστικής κυριαρχίας ενάντια στις υποτελείς μάζες, που όταν αποδείχνεται ανεπαρκές αντικαθίσταται από δικτατορίες και φασισμούς. Κι ας το βλέπουμε αυτό  στις επεμβάσεις  στην Ουκρανία των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού με την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς πρόβλημα να αποδέχεται συνομιλητές κυβερνήτες που, το λιγότερο, συναγελάζονται με φασίστες.

               Και μέσα στα πλαίσια αυτής της δημοκρατίας, φοβισμένοι, κουρασμένοι, ανασφαλείς, μας προετοιμάζουν για μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση, διπλή μάλιστα, που δεν έχει να κάνει ούτε με την ανεργία ούτε με τη φτώχεια. Καμιά εκλογή στον καπιταλισμό δεν έχει  τη δυνατότητα να καθορίσει τις επιλογές του κεφαλαίου ούτε να τις ανατρέψει, πολύ περισσότερο τώρα που είναι σε επίπεδο ευρωκοινοβουλίου και αυτοδιοίκησης.

               Οι εκλογές μάλιστα για την Ευρωβουλή μοιάζουν σαν κακόγουστη φάρσα όταν το ξέρουμε πως δεν πρόκειται να καθορίσουν  την έκβαση κανενός από  τα γιγαντιαία προβλήματα της Ευρώπης κι όταν μάλιστα πρόκειται για εκλογές σε ένα θεσμό με μάλλον συμβολικό χαρακτήρα. Το Ευρωκοινοβούλιο μοιάζει σαν τεχνητός θεσμός για να δίνει  ψεύτικη επίφαση δημοκρατικότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να νομιμοποιούνται αποφάσεις που παίρνονται αλλού, στα άντρα των μονοπωλίων, των τραπεζών της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Όσες πολιτικές δυνάμεις αγκιστρώνονται  στην  Ευρωπαϊκή Ένωση  ουσιαστικά προσδένονται στην κυρίαρχη τάξη ενάντια στις υποτελείς τάξεις, γιατί ο συνασπισμός αυτός των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών δεν ρυθμίζει πανευρωπαϊκά μόνο τις οικονομικές λειτουργίες αλλά δυναμώνει  αυτές τις πολιτικές ενέργειές που καταπνίγουν ή λοξοδρομούν κάθε αντίδραση  ενάντια σ’  αυτήν, πάει να πει  ενάντια στον καπιταλισμό.

Σε τέτοιες οξυμένες καταστάσεις όπως αυτή που βιώνουμε αν χρησιμεύουν οι εκλογές είναι για τις ζυμώσεις, έστω και σε μικρό βαθμό, που μπορεί να  γίνονται σε πλατιά στρώματα του λαού και μπορούν να συμβάλλουν στην πολιτική του συνειδητοποίηση ώστε να αντιληφθεί  τι πραγματικά συμβαίνει γύρω του.         

               Και κυρίως οι εκλογές δίνουν τη δυνατότητα να σταλεί ένα ισχυρό μήνυμα από τις υποτελείς τάξεις για την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν ενάντια στις  κυρίαρχες πολιτικές της ΕΕ αν καταγραφεί μια υψηλή κοινωνική συσπείρωση γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Γιατί η ΕΕ τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και σε πολιτικές επιλογές δείχνει ότι αυτό που φοβάται είναι  η αναβίωση της απειλής του κομμουνισμού.