ΑΒΡΟΦΡΟΣΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

               Tον σεβασμό του για τα προβλήματα που χρειάστηκε να ξεπεράσει η Ελλάδα στην διαδικασία των μεταρρυθμίσεων εξέφρασε ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και έκανε λόγο για επιδόσεις καλύτερες και από τους στόχους, σε κάποιους τομείς, ενώ η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ μετά την συνάντησή της με τον Αντώνη Σαμαρά στο Βερολίνο εξέφρασε την υποστήριξή της στις δύσκολες αποφάσεις της Ελλάδας θεωρώντας την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ένα δείγμα των πρώτων καρπών της προσπάθειας της Ελλάδας. O πρωθυπουργός Σαμαράς ευχαρίστησε τη γερμανίδα καγκελάριο «για τη συνεχή στήριξη, όπως κι όλους τους ευρωπαίους εταίρους» και επανέλαβε ότι «πρέπει να γίνουν κι άλλα, πρέπει να συνεχίσουμε».         

            Και λοιπόν; Αυτές οι  αβροφροσύνες των ηγετών δεν σηματοδοτούν  τίποτε άλλο παρά την απόλυτη  συμφωνία σε όλα τα επίπεδα ηγεσίας  πάνω στα μέτρα που μας εξαθλιώνουν  και την απαίτησή τους να συμπεριφερόμαστε και ν' αντιδρούμε  κι εμείς με …αβροφροσύνη.  Εδώ και πολύ καιρό όμως  όλοι ξέρουμε ότι δεν έχει νόημα να κρίνουμε και να σχολιάζουμε τα τεκταινόμενα μεταξύ ΕΕ και δικής μας κυβέρνησης. Η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη και οδηγεί στοχευμένα στην εξαθλίωσή μας.Μικρή έως ασήμαντη σημασία έχει να κρίνονται και να αναλύονται κάθε φορά οι δηλώσεις αξιωματούχων, οι επιμέρους δράσεις πολιτικών, παραβλέποντας τον μείζονα στόχο: αναδιάρθρωση κεφαλαίου που ισοπεδώνει τις υποτελείς τάξεις.

            Όλα αυτά τα χρόνια του μνημονίου βουλιάξαμε στους τόνους των οικονομικών αναλύσεων και στατιστικών στοιχείων που εμπέδωσαν  σε όλους μας την αναγκαιότητα καθοδήγησής μας  από μια κοινωνική ομάδα ειδικών. Η εξουσία όλο και πιο απροκάλυπτα περιορίζεται στα χέρια μιας ολιγαρχίας  που κυβερνά επινοώντας συνεχώς τρόπους  να δοθεί στη λαϊκή βούληση η έκφραση που οι λίγοι επιθυμούν.

           Και η πλειοψηφία από μας ζούμε μια ζωή δοκιμασιών αλλά και μοναξιάς, όπου όλοι μας  διασκορπισμένοι αγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας και την αξιοπρέπεια αγνοώντας σχεδόν τους άλλους και δεν υπολογίζουμε  παρά μονάχα στον εαυτό μας. Σε κάποιους η δύναμη των δοκιμασιών και των συγκρούσεων  θα τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για ταξική ενότητα, άλλοι θα επιμένουν να τραβούν το μοναχικό  τους δρόμο μέχρι να γονατίσουν, ενώ κάποιοι άλλοι θα εκλιπαρούν με χιλιάδες τρόπους για την επιβίωσή τους πέρα από κάθε όριο αξιοπρέπειας. Πάνω από τρία χρόνια ο καπιταλισμός μας αποκαλύπτει το σκληρό του πρόσωπο, το δικό του πρόσωπο,  κι εμείς σαν να αρνούμαστε να δούμε το ψέμα του ακόμα και τώρα που πολλοί από μας κινδυνεύουν να μπουν στο περιθώριο  αυτής της κοινωνίας.

                 Ένας ολόκληρος κόσμος αληθινών αποκαλύψεων ανοίγεται για όσους ψάχνουν για το ψωμί τους χωρίς το δίχτυ ασφαλείας της ταξικής αλληλεγγύης που εκφραζόταν και μέσα από τα συνδικάτα. Κι ενώ  θα πίστευε κανείς πως περνώντας  τόσοι πολλοί στο στρατόπεδο της φτώχειας θα συνειδητοποιούσαμε την εκμετάλλευση και τις αιτίες της μοιάζει να συνεχίζουμε να γυρεύουμε τη λησμονιά της ζωής που μας σκεπάζει τα μάτια για να μη βλέπουμε, σαν να έχουμε παραδοθεί  στη σαγήνη ονειροπολημάτων, στις αυταπάτες που την τελευταία εικοσαετία μετέτρεψαν τη ζωή μας σε ένα αδιάλειπτο  κυνηγητό απόκτησης πραγμάτων που θα αποδείκνυαν την επιτυχία μας στους άλλους. Είχαμε πειστεί γι’ αυτό  και η στάση μας σαν νάταν αποτέλεσμα αυθυποβολής, αναγκάζαμε τον εαυτό μας  να είναι, κυρίως αν όχι μόνο, καταναλωτής, όπως παλιότερα τον αναγκάζαμε σε καθιερωμένες θρησκευτικές κινήσεις. Δεν σκεπτόμαστε. Και μάλλον φοβόμαστε και τώρα να σκεφτούμε. Μισοκοιμόμαστε, δεμένοι από τις αλυσίδες των καθημερινών ασχολιών και ικανοποιήσεων. Δεν συνειδητοποιούμε ακόμα και τώρα   το κενό που κρύβεται κάτω από τα ηχηρά λόγια περί ισότητας ευκαιριών και διαφόρων ειδών δικαιωμάτων και δεν συνειδητοποιούμε πόσο εύθραυστη είναι η ισορροπία μεταξύ των  συγκρουόμενων συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων  που συγκρατεί το σύστημα. Στηρίζεται στη συνήθεια, τη δική μας που δεν τολμούμε να το αμφισβητήσουμε. Και τρέχουμε από το ένα κόμμα στο άλλο, σαν να αλλάζουμε πλευρό στον ύπνο μας –φτύσαμε το ΠΑΣΟΚ και επενδύουμε τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ που πριν ακόμα αναλάβει την εξουσία τα στελέχη του επιδίδονται σε αγώνες οπορτουνισμού μοιάζοντας απελπιστικά όλο και περισσότερο  με ένα ΠΑΣΟΚ της πρώτης δεκαετίας της μεταπολίτευσης που λεηλατούσε οράματα και ιδανικά των κομμουνιστών της ματωμένης δεκαετίας του ’40. Μόνο που τώρα είναι τόσο στενά τα περιθώρια, η φτωχοποίηση απλώνεται τόσο ραγδαία που πολιτικά παιχνίδια τέτοιου τύπου έχουν πολύ περιορισμένη διάρκεια, όσο για να πάρει ανάσα η  κυρίαρχη τάξη να ανασυνταχθεί.

                 Η φτώχεια όμως πια ανοίγει την πόρτα και στην περίφημη μεσαία τάξη, που  έρχεται η σειρά της  να γνωρίσει αυτή την κοινωνία με τις θυσιασμένες ανθρώπινες μάζες, που πίστευε πως ζούσαν μόνο στην Αφρική κι αρκούσε να υιοθετεί παιδάκια με κάποια ευρώ το μήνα   για να νιώθει ότι επαναστατεί ενάντια της αδικίας.  Η φτώχεια όλο και περισσότερο φωτίζει  αυτήν την ηθική τη στενή, τη μαραζιασμένη, της ανοχής  και των προσδοκιών, των δικαστηρίων και  της αστυνομίας ακόμη και της εκκλησίας που ξανάρχεται στο προσκήνιο, για να γίνει  ο σκύλος φύλακας μιας διεστραμμένης κοινωνίας. Από δίπλα και η  άλλη ηθική του ανταγωνισμού και της επιτυχίας που δεν έχει συμπόνια, περπατά πάνω στους νικημένους.

           Δεχόμαστε παθητικά σαν τετελεσμένο και ανεξέλεγκτο φυσικό  γεγονός τις αποφάσεις της κυρίαρχης τάξης. Αυτό που φοβίζει και απελπίζει όσους αγωνίζονται δεν είναι τόσο η απανθρωπιά αυτής της πολιτικής όσο η αποδοχή αυτής της απανθρωπιάς από την πλειοψηφία. Το κυρίαρχο σύστημα υπονομεύει την αγωνιστικότητά μας  κι εμείς είμαστε ακόμα ανίκανοι να αναγνωρίσουμε την πλάνη μας.

              Κι αναρωτιέται κανείς  σε μια εποχή καταπίεσης και πτώσης και εξαθλίωσης πώς μπορεί να περιοριζόμαστε μόνο σε μια περιφρόνηση για τους εκφραστές της κυρίαρχης εξουσίας και δεν αγωνιζόμαστε εναντίον τους. Και ευελπιστεί κανείς πως μόνο καθυστερεί η σύγκρουση. Και ίσως τελικά  μόνο αναβάλλεται η τελική απόφασή μας,   γιατί θα είναι επώδυνη για όλους και για πολλούς καταστροφική. Κι ίσως επειδή αυτό  το ξέρουμε συσκοτίζουμε αυτό που θα έρθει στο λαβύρινθο των ψεύτικων προσδοκιών μας που είναι το καταφύγιό μας και μας γεννούν τις αυταπάτες μας. Αυταπάτες σαν κι αυτές τις σειρές που γράφονται –άλλοθι για αγώνες που δεν έγιναν, συγκρούσεις που αποφεύχθηκαν, αποφάσεις που αναβλήθηκαν.

              Όμως όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο και πιο βέβαιο ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, γιατί θα διακυβεύεται πια η ίδια η επιβίωσή μας.   Η ζωή μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη, εύκολη δεν θα είναι ούτε καν για τους προνομιούχους,  της εξυπνάδας ή του πλούτου.  

          Και ο κομμουνιστικός λόγος που μιλά για συγκρότηση μετώπου   από οργανωμένους  προλετάριους εναντίον των μαζικών δυνάμεων της κοινωνικής και  πολιτικής αντίδρασης, εναντίον του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, εναντίον των φασισμών που απειλούν να μας συντρίψουν αποκτά όλο του το νόημα. Ο μαρασμός κατατρώει τη ζωή μας και μόνο αν ξαναβουτήξουμε μέσα στη συλλογική δράση και στους συλλογικούς αγώνες θα σώσουμε και την ατομική μας ζωή. Ζούμε στην αποσύνθεση ενός κόσμου που κρατιέται με νύχια και με δόντια, των άλλων, για να συνεχίζει να επικρατεί η κυρίαρχη τάξη. Κι αναρωτιέται κανείς πότε το φουρτουνιασμένο ποτάμι  των κατατρεγμένων θα παρασύρει όλους αυτούς, και θα πλαταίνει την κοίτη του τόσο που δεν θα έχει όχθες πια, και οι κατατρεγμένοι θα είναι η μεγάλη στρατιά που θ’ ανοίγει  δρόμο ανάμεσα από τα τείχη της καταδυνάστευσης.