ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΟΜΦΗΣ

        Το στενό πλέγμα ανάμεσα σε κεφαλαιοκράτες, ιδιοκτήτες μαζικών  μέσων ενημέρωσης,  πολιτικούς, διοικητές τραπεζών, διανοούμενους,  μεσάζοντες πολυποίκιλων δραστηριοτήτων κλπ.  σ’ όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης μετασχηματίστηκε σε ροή εξουσίας μεταξύ τους, η οποία εξουσία τους  με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της χειραγώγησε τις  κοινωνικές διεργασίες κι έτσι  προετοίμασε, προώθησε και διαμόρφωσε αυτές τις πολιτικοοικονομικές καταστάσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως, αλλά και η Νέα Δημοκρατία,  όλα αυτά τα χρόνια  κατάφερε τους μηχανισμούς αυτούς να τους ενσωματώσει σε θεσμικά πλαίσια που επαρκώς εσωτερικεύτηκαν από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τα οποία  αποτέλεσαν τη δεξαμενή των ψηφοφόρων των κομμάτων εξουσίας του δικομματισμού, τα οποία  υπόσχονταν κράτος δικαίου, κοινωνικό κράτος, τυπικές ελευθερίες, πολιτικά δικαιώματα κλπ. Κι είναι αυτή η σιωπηρά πλειοψηφία των «μη προνομιούχων», πάνω στους οποίους στηρίχτηκε το ΠΑΣΟΚ, που χρόνια τώρα δεν ήταν πια  ανάγκη να κραυγάζει και δεν διεκδικούσε παρά κάποιες βελτιώσεις μια και ήταν απέραντα βολεμένη  στην αυταπάτη της εξουσίας της. Και   φυσικά δεν τολμά ούτε και τώρα  να κινητοποιηθεί, ίσως γιατί αν και ζει  την απώλεια όσων  θεωρούσε κεκτημένα ελπίζει στην παροδικότητα αυτής της απώλειας.

            Παρακολουθώντας κανείς, όσο άντεξε,  τη συζήτηση για την πρόταση  μομφής που η αξιωματική αντιπολίτευση κατέθεσε εναντίον της κυβέρνησης είχε την εντύπωση ότι όλη ετούτη η θεατρική παράσταση, με την αναίδεια και την υπεροπτική ειρωνεία να ανάγεται σε κυρίαρχο πολιτικό λόγο,  είχε αποδέκτες αυτήν τη σιωπηλή πλειοψηφία Οι προσπάθειες των Σαμαρά και Τσίπρα να αποδείξουν την ικανότητά τους για έξυπνες ατάκες και ευφυολογήματα δείχνει την απροθυμία  τους να κατανοήσουν ότι ο μεταπολιτευτικός κύκλος με τις αξίες του έχει κλείσει και ότι η ίδια η πραγματικότητα, που σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωσή της παίζουν και οι δυο αρχηγοί, όλο και περισσότερο θα εκβιάζει τη σιωπηλή πλειοψηφία να κάνει τις επιλογές της, μέσα στις οποίες θα είναι δύσκολο να περιλαμβάνονται οι ίδιοι. Γιατί η συναίνεση που είχε οικοδομηθεί των εργαζομένων προς την εξουσία, καθώς είχαμε πιστέψει  ότι η κυβερνητική πολιτική επενέβαινε ανασχετικά  προς όλες εκείνες  τις τάσεις  για αύξηση της εκμετάλλευσης μοιάζει να έχει διαρραγεί, αν και ακόμα περιορίζεται η εκδήλωση οργής σε  εκφράσεις αγανάκτησης περιορισμένης εμβέλειας. Μεγάλο μέρος και της σιωπηλής πλειοψηφίας αρχίζει να αντιλαμβάνεται, γιατί το βιώνει, ότι απροκάλυπτα η κυβερνητική πολιτική υποστηρίζει την εξαθλίωσή της  μέσα από την ενίσχυση της εργασιακής πειθαρχίας, την τρομοκρατία,  τη μείωση των μισθών, τις απολύσεις κλπ. ότι προωθεί αποκλειστικά την αύξηση της εκμετάλλευσης. Κι ενώ υπάρχει οργή ο αντίπαλος  ακόμα δεν προσδιορίζεται.

           Ένα πολιτικό σκηνικό λοιπόν  με πολιτικούς που θέλουν να είναι αντίγραφα άλλων (Τσίπρας) ή αποφασίζουν για την εξαθλίωσή μας διαβεβαιώνοντάς μας πως μας …σώζουν, (Σαμαράς) ίσως ελάχιστα μπορεί να πείσει, αλλά κάλλιστα μπορεί να διαστρεβλώσει την  πραγματικότητα κάνοντάς την ακατανόητη.  Ιδιαίτερα μια αντιπολίτευση που θεωρείται αριστερά και  όλο και πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτει ότι θα βαδίσει στα ίδια μονοπάτια με την παρούσα κυβέρνηση, δεν επικυρώνει με τη στάση της ότι ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος; Ιδιαίτερα όταν  στηρίζει  τα λεγόμενά της αναδιφώντας και παραθέτοντας τσιτάτα επαναστατικά, που βοηθούσης και της προκρούστειας μεθόδου μπορούν να αποδείξουν οτιδήποτε, υποκαθιστώντας τελικά κάθε μαρξιστική πολιτική και κοινωνική ανάλυση, αναπαράγοντας και ανακυκλώνοντας ιδεολογήματα, που  ονοματίζονται αριστερά, αλλά και τις  συνεπαγόμενες πρακτικές. Κι έτσι μέσα στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ  φιλοδοξούσε να ξεσκεπάσει την πολιτική της κυβέρνησης δίνοντας την κοινοβουλευτική του μάχη, κι έξω στο Σύνταγμα ο λαός να διαδηλώνει …  πρωταγωνιστής και  κομπάρσοι ενός θεατρικού.  Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει φιλότιμες προσπάθειες να πείσει τις κυρίαρχες δυνάμεις ότι μπορεί να  είναι ένας φερέγγυος εταίρος στο συγκεκριμένο σύστημα διακυβέρνησης. Η εγγύηση ήταν και παραμένει η ίδια η ιδεολογικοπολιτική δομή του, πρόσφορη, όπως παλιότερα το ΠΑΣΟΚ,  για τον εγκλωβισμό της αριστεράς στου κόλπους του, για την πολιτική περιθωριοποίηση των κομμουνιστών, την ιδεολογική συγκάλυψη των προβλημάτων, την  αποδοχή του υπάρχοντος οικονομικοπολιτικού συστήματος … αναμορφωμένου.

           Το πολιτικό παιχνίδι παίζεται ερήμην μας, οι διαδικασίες γίνονται όλο και πιο αυτονομημένες από μας, από ό, τι  θα μπορούσαμε να ονομάσουμε λαό. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα απαξιώνει τους όρους λειτουργίας του με δράσεις και ενέργειες που δήθεν το ενισχύουν. 

           Μόνο που είναι  η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας μέσα από παρεμβάσεις  της συνταγματικής νομιμότητας (όπως οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) που διευκολύνει και προωθεί την περαιτέρω συρρίκνωση των θεσμών της αντιπροσωπευτικότητας. Η υποβάθμιση μάλιστα του κοινοβουλίου, η μετατροπή  του σε μηχανισμό επικύρωσης κυβερνητικών αποφάσεων με βάση δεδομένους κομματικούς συσχετισμούς, η  συρρίκνωση των αντιπροσωπευτικών θεσμών,  αποτέλεσμα της υπεροχής της εκτελεστικής εξουσίας που είναι στην υπηρεσία του καπιταλισμού, όλο και περισσότερο οδηγούν  σε συνολική  αναίρεση ή  αμφισβήτησή τους και από τη σιωπηλή πλειοψηφία. Κι ίσως  προετοιμάζεται  η αντικατάστασή τους ή μετασχηματισμός τους πριν αντιληφθουμε η πλειοψηφία ότι είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που ευθύνεται για την εξαθλίωσή μας.

          Έχουν ξεπεραστεί πια τα όρια πέρα από τα οποία η διαφωνία γίνεται αντίθεση.   Η πόλωση ενισχύεται εκ των πραγμάτων και όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σαν το  αντίπαλο δέος της Νέας Δημοκρατίας προϊόντος του χρόνου αποδεικνύεται η σύμπλευσή του με τις κυρίαρχες επιλογές.

       Και όσο θα βυθιζόμαστε στην εξαθλίωση τόσο πιο πολύ θα επιδιώκεται από το κυρίαρχο σύστημα ο πολιτικός και ιδεολογικός αφοπλισμός της κομμουνιστικής αριστεράς με τη συκοφάντηση και περιθωριοποίηση του ΚΚΕ, για να υπονομευτεί η δυναμική των μαζικών αγώνων και να μην υπάρξει καμιά αντίπαλη δύναμη στην καπιταλιστική επίθεση.

    Και ο φασισμός να καραδοκεί …δια παν ενδεχόμενον.