ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΝΕΟΛΑΙΑ;

              Οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Αθηνών  συνεχίζουν για 11^η εβδομάδα  τις κινητοποιήσεις τους με 48ωρη απεργία, ενώ στα ΜΜΕ  προβάλλεται η αγωνία των φοιτητών για την απώλεια του εξαμήνου  που δικαιολογεί τις όποιες απειλές   από την πλευρά της κυβέρνησης για παρέμβαση της αστυνομίας. Η κίνηση φοιτητών για ανοιχτές σχολές, πρωτοβουλία της ΔΑΠ,  που καλεί τον κάθε φοιτητή  να συμμετέχει  στη διαδικτυακή κίνηση  συλλογής υπογραφών για άνοιγμα των σχολών γιατί «βρίσκεσαι στη μέση μιας κατάστασης που δεν δημιούργησες και δεν ευθύνεσαι» συγκεντρώνει 27.000 χιλιάδες υπογραφές. Ο υπουργός Παιδείας  Κ. Αρβανιτόπουλος καλεί φοιτητές και καθηγητές να προσέλθουν στα μαθήματά τους γιατί «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με το μέλλον των παιδιών του και τις θυσίες των οικογενειών τους». Δημοσιογράφοι και πολιτικοί  περιγράφουν γλαφυρά την οικονομική αφαίμαξη  οικογενειών που τα παιδιά τους θ’ αναγκαστούν να παρατείνουν το χρόνο παραμονής  στις άλλες πόλεις που σπουδάζουν ή δεν θα ορκιστούν εγκαίρως (για να βρουν εργασία;) ή θα καθυστερήσουν να  ξεκινήσουν μεταπτυχιακά αν χαθεί το εξάμηνο. Οι απολύσεις, οι κυβερνητικές αυθαιρεσίες, η ολιγωρία και ατολμία των πανεπιστημιακών καθηγητών μεταφράζονται σε αγώνα δρόμου να μη χαθεί το εξάμηνο.

              Και οι νέοι που σπουδάζουν στις πανεπιστημιουπόλεις  μοιάζει να έχουν χάσει τη φωνή τους -χρόνια τώρα. Δεν ρωτούν, δεν απαιτούν, δεν επιτίθενται, τουλάχιστον μαζικά. Η οικονομική κρίση που στα χρόνια του μνημονίου εξαθλίωσε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, τους νέους των πανεπιστημιουπόλεων μοιάζει να μην τους κινητοποιεί. Οι δουλειές εξαφανίστηκαν και πολλοί ακόμα πιστεύουν πως αν μελετήσουν σκληρότερα θα έχουν ελπίδες να βρουν δουλειά εδώ ή στο εξωτερικό, κι είναι διατεθειμένοι να εργαστούν ακόμα σκληρότερα για να την κρατήσουν. Δίνεται η εντύπωση ότι η οικονομική ύφεση έχει επιρροή κατασταλτική και  στη σπουδάζουσα νεολαία, που βρίσκεται στη σκιά. Βεβαίως αν η ανεργία μείνει  μόνιμο γνώρισμα  ίσως τότε το αίτημα για μια νέα τάξη πραγμάτων γίνει πιο πιεστικό και μεγαλόφωνο και απ’  αυτούς.

               Η ίδια η  σπουδάζουσα νεολαία δεν μας δίνει  καμιά σαφή πληροφορία  για την κατεύθυνση  που σκοπεύει να πάρει, αρνείται να καταδείξει  έστω και το περίγραμμα  του μέλλοντος στο οποίο αποβλέπει. Γαλουχημένοι σε μια κοινωνία που εκθείαζε τον ατομικισμό και την ανταγωνιστικότητα και ταύτιζε την επαναστατικότητα με το αυθόρμητο και το παράδοξο στη συμπεριφορά,  γόνοι οι περισσότεροι μικροαστικών και μεσοαστικών οικογενειών μοιάζει να εσωτερίκευσαν την κυρίαρχη ιδεολογία και να  αποδέχτηκαν το κυρίαρχο σύστημα που υπόσχεται πραγματοποίηση των καταναλωτικών ονείρων τους. Κι ενώ φαίνεται να είναι αντιδογματικοί διακηρύττοντας, μια μεγάλη πλειοψηφία τους, την απελευθέρωσή τους από ιδεολογικά  δόγματα και πολιτικές αγκυλώσεις, χάρις στους φόβους που δημιούργησε η οικονομική κρίση οι νέοι μέχρι τώρα φαίνεται να δέχονται την αυθεντία των πολιτικών  και οικονομικών κέντρων που διαμορφώνουν τη ζωή τους. Δεν φαίνεται ν’ αμφισβητείται ούτε απ’  αυτούς   η ίδια η   αστική δημοκρατία που απαιτεί  από τους πολίτες να σέβονται την ηγεσία τους, την οποία οι ίδιοι έχουν εκλέξει και να της  εμπιστεύονται  ύστερα τη χρησιμοποίηση μια μη αιρετής αλλά, διαφημιζόμενης ως  αποτελεσματικής γραφειοκρατίας.

            Τα πρότυπα σαν να έχουν εκλείψει. Όσα δεν ξεθώριασαν  η κυρίαρχη ιδεολογία φρόντισε να χάσουν την αξιοπιστία τους. Η ίδια η εξέγερση του πολυτεχνείου, εξέγερση της νεολαίας πρωτίστως,  που σε κάθε επέτειό της προτρέπεται η νεολαία για τα δικά της πολυτεχνεία, μεταπλάστηκε σε μύθο που το περιεχόμενό του χρησιμοποιήθηκε για την ερμηνεία των εκάστοτε πολιτικών  και κομματικών επιλογών και επιδιώξεων κυρίως της κυρίαρχης εξουσίας κι αποσιωπήθηκε η λογική  της ρήξης, της εναντίωσης, της αναμέτρησης με το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα, της αντίστασης σ’ αυτό.

            Ένας μικρός αριθμητικά κλάδος, των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, επιμένει 11 βδομάδες να αντιστέκεται στις αυθαίρετες αποφάσεις της κυβέρνησης.   Βεβαίως και  σ’  αυτήν την περίπτωση επαναλαμβάνονται τα περί αξιολόγησης και κριτηρίων για να δικαιολογηθούν οι ειλημμένες αποφάσεις για τις απολύσεις. Ο υπουργός όπως και στ’ άλλα υπουργεία μετρά τους λίγους υπαλλήλους που προσλήφθηκαν με ΑΣΕΠ για να δείξει την αναξιοπιστία τους  και την παθογένεια που εκκολάπτει το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Από κοντά η δικαστική εξουσία για μια  ακόμα φορά αποφαίνεται για το παράνομο της απεργίας.

              Και ξαναμπαίνουν  διλήμματα που μοιάζουν νόμιμα και ωφέλιμα, αλλά είναι μόνο εκβιαστικά: επιτρέπεται, είναι νόμιμο να εμποδίζεται η λειτουργία του πανεπιστήμιου και να απειλείται με απώλεια το εξάμηνο και οι εξετάσεις των φοιτητών; Να δηλωθεί μονολεκτικά αν είναι κάποιος υπέρ ή κατά.  Ξανά και ξανά εκβιαστικά διλήμματα που αφήνουν στο σκοτάδι τα σημαντικά  φανερά και λανθάνοντα στοιχεία της όλης κατάστασης.

             Θα μπορούσε αυτή η απεργία να γίνει σημείο εκκίνησης για τη σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική που ήδη κάνει ορατές τις συνέπειές της και στο πανεπιστήμιο. Οι καταλήψεις, ένας οριακός εκ των πραγμάτων  τρόπος διαμαρτυρίας και αντίδρασης που  για χρόνια επαναλαμβάνονταν με κίνδυνο εκφυλισμού όχι λόγω επανάληψής τους αλλά επειδή όταν έφτανε αυτή η μορφή κινητοποίησης να φτάσει  στο οριακό σημείο να γίνει επικίνδυνη σήμαινε αποχώρηση, είναι περιορισμένες. Οι φοιτητές παραμένουν σε κατάσταση  αποστασιοποίησης, όπως και το σύνολο της κοινωνίας που αφήνει  κλάδους εργαζομένων να παλεύουν μοναχικά.   Μέχρι πότε;