ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

       Περίπου μια βδομάδα πριν οι κυβερνώντες κλείσουν την ΕΡΤ ο Κ.  Σακκάς είχε αρχίσει την απεργία πείνας. Κάποια συνθήματα στους τοίχους ενημέρωναν για την απόφασή του καθώς χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν για την ΕΡΤ.

              Ένα μήνα σχεδόν μετά η ΕΡΤ παραμένει κλειστή, με νομικά τεχνάσματα απολύονται χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και η  απεργία του Σακκά  συνεχίζεται περισσότερο από ένα μήνα, ενώ  οι κινητοποιήσεις για  συμπαράσταση συνεχίζονται. Όσοι συμπαραστέκονται και  διαμαρτύρονται τονίζουν την καταστρατήγηση νόμων από μέρους των κυβερνώντων. Στην περίπτωση του Κ. Σακκά, δικηγορικοί σύλλογοι όπως της Θεσσαλονίκης καταδικάζουν την παραβίαση των ανώτατων ορίων προσωρινής κράτησης από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές, κάνοντας αναφορά στο άρθρο 6 παρ. 4 του Συντάγματος, σε συνδυασμό με τους περιορισμούς και τις προϋποθέσεις που ορίζονται στο άρθρο 288 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας καταγγέλλοντας για ευθεία παραβίαση της θεμελιώδους αρχής του τεκμηρίου αθωότητας. Κι όμως η πολιτική εξουσία δεν παραλείπει να καμαρώνει για το κράτος δικαίου το νομικό πολιτισμό της και άλλα ηχηρά.

     Την τελευταία  εικοσαετία το μοντέλο δημοκρατίας που προβαλλόταν ήταν το αποπολιτικοποιημένο συναινετικό  που οριζόταν από τη μια πλευρά από την ελεύθερη αγορά και από την άλλη από τα ανθρώπινα δικαιώματα που έδιναν στη δημοκρατία μας  την ηθική βάση για να υποστηριχτεί ότι η κυρίαρχη πολιτική εκπροσωπεί το γενικό συμφέρον. Οι κοινωνικές συγκρούσεις εξοβελίζονται από το κάδρο της πολιτικής  και η ρύθμισή τους ανατίθεται στο νομικό σύστημα. Οι πολιτικές συγκρούσεις γίνονται υπόθεση των δικαστηρίων, δεν διευθετούνται με πολιτικές λύσεις. Η υποκατάσταση του πολιτικού από το νομικό τομέα παγιώνει την πεποίθηση της αμετάβλητης κοινωνικής τάξης, όπου οι όποιες διαφοροποιήσεις ή και συγκρούσεις πρέπει να εξομαλύνονται σύμφωνα με τους κανόνες δικαίου που εφαρμόζουν τα δικαστήρια, σαν αμερόληπτοι κριτές στην επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων. Κι όταν αναπτύσσονται απειλητικές δυνάμεις στους κόλπους του κράτους  ως ξένα σώματα, που επιδιώκουν αντί να το τροποποιήσουν να καταστρέψουν την καθεστηκυία τάξη και να την υποκαταστήσουν με μια νέα τάξη, τότε το λειτούργημα της δικαιοσύνης πρέπει να τους εξουδετερώσει με τα μέσα που διαθέτει.

        Πριν περίπου δέκα χρόνια με τους  αντιτρομοκρατικούς  νόμους, και του 2001 και του 2004, ενισχύθηκε το νομικό οπλοστάσιο για να μην  αναγνωρίζει το κυρίαρχο σύστημα πολιτικούς εχθρούς ή αντιπάλους παρά συμμορίες και παραβάτες του δικαίου. Κι έτσι αποδεικνύεται στην πράξη ότι διάκριση εξουσιών δεν υπάρχει, παρά ένα ιδεολογικοπολιτικό τέχνασμα της κυρίαρχης  τάξης, για να κρύψει την ταξική ουσία της εξουσίας της. Κι αυτό ιδιαίτερα αποδεικνύεται σε στιγμές κρίσης, όπου υπάρχει ο φόβος για αμφισβήτηση της εξουσίας της, όταν παραβιάζονται, με διάφορα τεχνάσματα που εξυπηρετούν την πολιτική σκοπιμότητα της συγκυρίας, από τους ίδιους τους κυβερνώντες  οι νόμοι της. Η ίδια η κρατική εξουσία  βλέπει τότε να της αντιπαρατίθενται οι κανόνες που εξέδιδε την εποχή της ισχύος της και της αδιαφιλονίκητης αποδοχής της. Η δικαιοσύνη βέβαια ποτέ δεν αλλάζει τη λειτουργία της, είναι ουσιαστικά  στην υπηρεσία των επικυρίαρχων τάξεων, κι έργο της  είναι  να επιλύει τις αντιφάσεις προς όφελος τους,  ακόμα και με τις παραβιάσεις του νόμου. Πίσω από το προσωπείο  μιας απολιτικής δικαιοσύνης κρύβεται η λογική της κυρίαρχης ιδεολογίας.

          Στις περιπτώσεις που  στη δημοκρατία μας ενώ  αναγνωρίζεται από την κοινωνία ένας αριθμός  δημοκρατικών  ελευθεριών  η ίδια η εξουσία  τις παραβιάζει,  όταν διώκει, καταστρατηγώντας κανόνες, αυτούς που πολεμούν εναντίον της,  θεωρείται από πολλούς ότι είναι λογικό  να ανακληθεί αυτή η  εξουσία  στην τάξη υπενθυμίζοντάς την τις αρχές της. Και τότε ξεκινά  ένας αγώνας αρχών. Αυτή τη στιγμή ένας νέος είναι προφυλακιστέος παράνομα για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση  και πέρα από τους συντρόφους του όλοι οι υπόλοιποι που υποστηρίζουν την αποφυλάκισή του αυτόν τον αγώνα αρχών επικαλούνται.  Μόνο που και οι πιο φανατικοί δημοκράτες που υπερασπίζονται  τα δημοκρατικά δικαιώματα πάντα υπάρχει κίνδυνος να  βολευτούν  μια χαρά με μερικές διαστρεβλώσεις αρχών όταν διακυβεύονται τα δικά τους αγαθά. Δεν  επαφίεται στη μεγαθυμία της εξουσίας ή στην προσωπική εντιμότητα και αξιοπρέπεια των δικαστών η εφαρμογή των νόμων. Οι κάθε φορά  νέες  νομικές ρυθμίσεις δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά νέες οριοθετήσεις των δικαιωμάτων των υποτελών τάξεων που καθορίζονται από τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς.

           Δεν υπάρχει αθώος στον πολιτικό αγώνα και η πολιτική βίας χαρακτηρίζει τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες.  Οι διαμαρτυρίες κατά της βίας που ασκεί τόσο το καπιταλιστικό καθεστώς σε όσους  επιβουλεύονται την ύπαρξή του όσο και οι καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις που ζητούν ριζική κοινωνική αλλαγή είναι υποκριτικές και μάταιες. Η υπεράσπιση της δημόσιας τάξης ή η επίθεση εναντίον της προϋποθέτει πάντα άσκηση βίας, μεγαλύτερης ή μικρότερης. ¨Οσο όμως η σύγκρουση θα περιορίζεται σε ατομικό επίπεδο η κυρίαρχη εξουσία μπορεί να τη διαχειρίζεται με νομικά τεχνάσματα αποπολιτικοποιώντας τις δράσεις των προσώπων κι ακόμα ευτελίζοντας τες. Γιατί η σύγκρουση είναι ταξική και μόνο αν είναι μαζική η αντίσταση των υποτελών τάξεων μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων προς όφελός τους.

       Κι αν η εξουσία συμπεριφέρεται με τέτοια αναλγησία παρανομώντας μάλιστα στην περίπτωση του Κ. Σακκά  το κάνει για τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Βέβαια και μόνο ότι η εξουσία για την αυτονόητη εφαρμογή του νόμου σε μια επίδειξη ισχύος αφήνει μοναδικό μέσο αντίστασης το ίδιο το σώμα το κάνει γιατί   θέλει να κάμψει φρόνημα, να εξουδετερώσει δυνάμεις, να ακυρώσει προτάσεις ζωής  - υπενθύμιση στους δούλους της αρχαίας ελλάδας που ευθύνονται για  όλα με το κορμί τους. Μόνο που τώρα το κυρίαρχο σύστημα έχει μάθει, δεν βασανίζει άμεσα  το κορμί το ίδιο όπως πριν μερικές δεκαετίες παρά μόνο εμμέσως. Κι αν από τους υπόλοιπους υποτελείς θα πρέπει να απαιτηθεί η πιστή εφαρμογή του νόμου και όχι κατά το δοκούν είναι για να συνειδητοποιήσει η εξουσία τη δύναμη και αποφασιστικότητα αυτών που αντιστέκονται και να καταλάβει ότι η σύγκρουση δεν θα είναι σίγουρο πως οδηγεί σε βέβαιη νίκη της.