ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

         Απολυμένους διαφόρων κλάδων, εργαζόμενους που διαμαρτύρονται, αγωνιστές που αντιστέκονται επιδιώκει η εξουσία να τους συρρικνώσει σε ένα ελάχιστο εμπόδιο στην πορεία μιας ακατάσχετης διαδικασίας εξαθλίωσης. Οι κυβερνώντες ξεκινώντας από την πλαστή  αφετηρία της αναμόρφωσης του δημόσιου τομέα αναπλάθουν με θράσος  ολόκληρη την πολιτική πορεία τους της τελευταίας μάλιστα τριετίας σαν μια φυσιολογική και απαραίτητη εξελικτική διαδικασία με στόχο την βελτίωση της κρατικής μηχανής. Η παραποίηση είναι φυσικό να απλώνεται σε όλα τα επιμέρους θέματα. Όταν το κριτήριο είναι πλαστό, καταλήγουν να είναι εξίσου πλαστά  και τα συμπεράσματα,  ιδιαίτερα μάλιστα όταν  αυτά συνοδεύονται  και από συναισθηματικό τόνο.

          Οι κυβερνώντες αναλαμβάνουν ν’ αναμορφώσουν τη σκέψη μας μέσα από τη σύγχυση εννοιών- κινητικότητα, διαθεσιμότητα, απόλυση, αξιολόγηση κλπ.-  εγκλωβίζοντας την κριτική  και την αμφισβήτηση για τις  πράξεις  τους στη λογική της εξουσίας τους  καθιστώντας τες συνενόχους  της. Η επιχειρηματολογία των κυβερνώντων κονιορτοποιεί τον ταξικό  χαρακτήρα των αποφάσεων τους απαιτώντας κάθε κριτική γι’ αυτές να περιορίζεται  σε προτάσεις βελτιωτικές των δικών τους, χωρίς όμως ν’  αμφισβητούν τη λογική τους. Έτσι οι απολύσεις, η διαθεσιμότητα (ερμηνεύοντας κατά το δοκούν)  είναι δεδομένες, αλλά υπάρχει κριτήριο γι’  αυτό η πρόσληψη μέσω «σκληρού ΑΣΕΠ». Επιπλέον  ο Κ. Μητσοτάκης ανερυθριάστως  επιδεικνύει κυνισμό καμαρώνοντας   για το θάρρος που θα πρέπει να δείξουν και στη Ν. Δημοκρατία για να ξηλώσουν το κομματικό κράτος που και οι ίδιοι, κατά δήλωσή του, συμμετείχαν σ’ αυτό. Συγχρόνως  δεν ξεχνά κι αυτός,  όπως και οι ομόλογοί  του, να προσπαθεί να εκτονώσει την  αγανάκτηση με τη σκόπιμα καλλιεργούμενη   και καθοδηγούμενη  επιθετικότητα εναντίον κάποιου περιστατικού ή προσώπων πρόσφορων για αποδιοπομπαίοι τράγοι. Πότε είναι αυτοί που μπήκαν εκτός ΑΣΕΠ, πότε είναι αυτοί με πλαστά πιστοποιητικά, πότε οι επίορκοι κλπ.

             Επαναλαμβάνονται κι επαναλαμβανόμαστε,  Όλα αυτά για μας  δεν θα είχαν καμιά σημασία αν δεν εύρισκαν ευμενείς ακροατές σε μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού, άνεργους και απολυμένους, που εφαρμόζουν στη ζωή τους χωρίς δεύτερη σκέψη την αντίληψη «να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα». Κι έτσι λόγω αδυναμίας να διακρίνουμε τον πραγματικό μας εχθρό οι αντιδράσεις μας, πριν ακόμα αρχίσουν, εκφυλίζονται σε συγκεκριμένα, αποσπασματικά αιτήματα, στη δημιουργία κάποιων ομάδων πίεσης προς το κράτος, που στην πράξη ουσιαστικά διακηρύττουν το «ο καθένας και το πρόβλημά του», εμποδίζοντας τη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης επιμερίζοντάς τη και διασπώντας τους εργαζόμενους.  Οι διαμαρτυρίες με μερικά αιτήματα συνεχίζουν να λειτουργούν σαν ένα μέσο αφομοίωσης μας,  διευκολύνοντας να ενσωματώσουμε μέσα μας μια συγκεκριμένη ιδεολογική κατηγορία  του συστήματος.

          Στην ολομέτωπη όμως επίθεση του καπιταλισμού μόνο αν βάλουμε στόχο την  ανατροπή  του και αναγνωρίζουμε το ίδιο ως αιτία της εξαθλίωσής μας οι διαμαρτυρίες μας και οι αντιδράσεις μας δεν θα καταλήγουν να χρησιμοποιούνται για να τροφοδοτούν επιχειρήματα για λύσεις των εσωτερικών προβλημάτων του συστήματος,  κρύβοντας την αιτία απ’ όπου εκπορεύεται η εκμηδένιση της ζωής μας.

          Το παρελθόν της τελευταίας εικοσαετίας, και όχι μόνο, μας κληροδότησε τις στάσεις με τις οποίες  αντιλαμβανόμαστε το παρόν.  Ο ανταγωνισμός των κομμάτων  για την κατάληψη της πολιτικής ηγεσίας όπου οι παρατάξεις  συναγωνίζονταν η μια την άλλη σε κυνικότητα  άμβλυνε προοδευτικά τις συνειδήσεις μας  και ευτέλισε τα καθιερωμένα ιδανικά, ασκώντας μια καταλυτική  επίδραση    στον τρόπο σκέψης μας και τροφοδοτώντας το φαντασιακό μας που έφτασε να αποτελεί μέρος της πραγματικότητας.  Το θέαμα, στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία, ενίσχυσε το φαντασιακό μας  ως μέρος της πραγματικότητας, ταυτίζοντάς το πολλές φορές μαζί της. Όμως συμβολικές κινήσεις, αναπαραστάσεις αγωνιστικών κινητοποιήσεων δεν φοβίζουν το κυρίαρχο σύστημα, που ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει δυσχέρειες κάνει τη δυσκολία του πλεονέκτημα μετατρέποντας την ελευθερία και τα δικαιώματα των υποτελών σε άκαρπη αδυναμία.

         Ανακοινώνονται χιλιάδες απολύσεις  και η κρατική εξουσία απτόητη συνεχίζει να απαγγέλλει τον  μονόλογό της  αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις μας. Σε στιγμές μάλιστα θριάμβου της δημοκρατικής της ευαισθησίας  η ίδια η εξουσία προσπαθεί  να  μας πείσει ότι συμμετέχουμε σε κάποιο φανταστικό διάλογο μαζί της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αρνηθεί  και την προσφυγή στα ΜΑΤ όταν τη κρίνει αναγκαία. Ολοι οι τρόποι και τα μέσα είναι καλά  για να μας δένει κάθε φορά χειροπόδαρα.

       Κι ο δικός μας τρόπος  για να της αντισταθούμε είναι να επιδιώξουμε τη γενίκευση της διαμαρτυρίας, ακόμα και τη γενίκευση της σύγκρουσης, να πάψουμε να μπλεκόμαστε στα δίκτυα του ιστού της αποσπασματικότητας, του μερικού γεγονότος, να συνειδητοποιήσουμε τα ταξικά μας συμφέροντα και να επιδιώξουμε την ταξική μας ενότητα. Είμαστε οι περισσότεροι και η αριθμητική μας δύναμη μπορεί να συντελέσει στην επιτυχία του αγώνα μας, μόνο όμως αν «μας ενώνει η οργάνωση και μας καθοδηγεί η γνώση». Μοναχικοί καβαλάρηδες που απεχθάνονται την οργάνωση και επιδιώκουν την χειραφέτησή τους μέσα από αυθόρμητες ή συμβολικές εκδηλώσεις τελικά εξαφανίζονται μέσα στις πιο ύπουλες μορφές ενσωμάτωσης τους στο καπιταλιστικό σύστημα.