Αναρωτιέται κανείς τι νόημα έχουν πια οι κοινοποιήσεις απόψεων,
πολλές φορές ούτε καν με τρόπο σαφή και συνεκτικό, πέρα από την πρόκληση μιας
συζήτησης που μοιάζει όμως, σε ένα περιβάλλον
εκρηκτικών προβλημάτων, πολυτέλεια όταν δεν έχει τη δυνατότητα
υλοποίησης των συμπερασμάτων της. Ο
προσδιορισμός βέβαια της ιδεολογικής
ταυτότητας των απόψεων που αναπτύσσονται δίνει και το στίγμα του στόχου αυτών
των κοινοποιήσεων. Όταν όμως προτάσεις
και θέματα που απασχολούν πολλούς καταλήγουν να είναι ευχές, ούτε καν
διαδικασίες που έστω να έχουν μπει εμβρυακά στην πράξη και να αποτελούν μέρος
μιας δραστηριότητας η οποία να επιδιώκει να κινητοποιήσει για όλα όσα
προτείνονται και αναφέρονται, ο προβληματισμός γίνεται βασανιστικός.
Πώς θα μπορούσαμε να κινητοποιηθούμε όταν απαιτούμε έτοιμες λύσεις με το μικρότερο κόστος και
ελάχιστα στην πράξη συμμετέχουμε στη
διαμόρφωση των όρων διεξαγωγής του κοινωνικού
αγώνα για την ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικοοικονομικής κατάστασης;
Πώς να αποφύγουμε τον κίνδυνο,-στον
κοινωνικό όλεθρο που παράγει ο κόσμος της οικονομίας και του κεφαλαίου, στη δικτατορία των
μηχανισμών παραγωγής ιδεολογιών που παράγουν απάθεια και ακίνδυνη κριτική-, η
κοινοποίηση απόψεων που εντοπίζουν το πρόβλημα της πολύπλευρης εξαθλίωσής μας στην καπιταλιστική
οργάνωση της κοινωνίας να μη συμμετέχει στην αυταπάτη μιας αντίστασης, ενώ στην πραγματικότητα να ενσωματώνεται στο
κυρίαρχο σύστημα παρέχοντάς του και άλλοθι
ελευθερίας και ανεκτικότητας;
Πόσο διατεθειμένοι είμαστε, ενσωματωμένοι στο υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα,να
συγκρουστούμε με την οικονομική εξουσία που ισχυροποιεί το κεφάλαιο και
μεγιστοποιεί την εκμετάλλευση των εργαζομένων, όταν μας απειλεί ο κατασταλτικός
μηχανισμός, που διαφυλάσσει τις κυρίαρχες αξίες του συστήματος εκμετάλλευσης,
με τα πιο βάρβαρα μέσα, ενώ η πνευματικοεπιστημονική εξουσία κινητοποιείται για να συμμορφωθούμε με τις
επιταγές του καπιταλισμού με κάποιες παραχωρήσεις και με υποσχέσεις ακόμα για
σχετική υλική εξασφάλιση σε ένα άδηλο μέλλον;
Τρία χρόνια τώρα, που με
γεωμετρική πρόοδο βιώνουμεστην πράξη τον σκληρό καπιταλισμό, η κοινοποίηση, με ένα
κλικ, απόψεων που ελπίζουν να συμβάλλουν
στην αποκάλυψή του, πόση σημασία και σπουδαιότητα μπορεί να έχει, στο βαθμό που μένει σε ένα επίπεδο προσωπικό
και δεν συνοψίζει ούτε δημοσιοποιεί αντιστάσεις που σίγουρα έχουν ήδη ξεκινήσει να αναπτύσσονται σε κεντρικούς
τομείς της καπιταλιστικής κοινωνίας όπου αυτή παράγεται και αναπαράγεται;
Εχει περάσει πια ο καιρός όπου
μπορούσαμε και αρκούμαστε να επιζητούμε
απλώς επαφή, έστω και με ένα κλικ, με όσους έχουν αναλογη θέση προκειμένου να
διευρυνθούν συλλογισμοί και συμπεράσματα μας ή και να αναιρεθούν ακόμα.
Βέβαια ίσως η ενεργοποίηση της
γλώσσας της κριτικής πάνω στην ίδια την πρακτική που έπλασε χρόνια πριν μύθους
για επαναστάσεις μέσα στους οποίους
κυρίαρχη θέση είχε η ελευθεριακή φιγούρα που επιδιώκοντας την αυτοχειραφέτησή της στους χώρους
δουλειάς, προσωπικής ζωής, διασκέδασης κλπ. αποδεχόταν τις πιο ύπουλες μορφές αλλοτρίωσης
ενσωματώνοντας την κυρίαρχη ιδεολογία είναι ένα πρώτο βήμα για την ένταξή μας
σε μια συλλογική πράξη αντίστασης. Ισως ακόμα αυτή η κοινοποίηση απόψεων, με
ένα κλικ, βοηθά να ξεπεραστεί η αόρατη εξουσία του φόβου, από τη στιγμή που την
καταστήσουμε ορατή άρα και
αντιμετωπίσιμη, που μας διακατέχει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την επιτακτική
ανάγκη για οργανωμένη παρέμβαση. Κι ισως η συνειδητοποίηση, έστω και σε
προσωπικό επίπεδο, ότι δεν αρκεί η μη συνειδητή έκρηξη της δυσαρέσκειας ενάντια
στη σύγχρονη αθλιότητα, που όπως αποδείχτηκε τα τρία τελευταία χρόνια ακόμα κι
όταν γίνεται μαζική ξεπερνώντας το ατομικό επίπεδο καταλήγει να στραγγαλίζεται
από τα χέρια της εκτόνωσης αδυνατώντας να μετασχηματιστεί σε συνειδητή πράξη,
συντελέσει στην αγωνιστική αφύπνιση.
Προβληματισμοί, αμφισβητήσεις, αγωνίες
και αμφιβολίες που για χρόνια περιορίζονταν στους μικρόκοσμούς μας τώρα
γίνονται τροχοπέδη για τους αγώνες κάτω από την πίεση της νέας τάξης πραγμάτων.
Γιατί χρόνια τώρα είχαμε αποδεχτεί το καπιταλιστικό σύστημα που προσπαθούσαμε
το πολύ πολύ να εκσυγχρονίσουμε βελτιώνοντάς το. Και τώρα βιώνουμε στην πράξη
ότι οι ταξικές διαιρέσεις και οι κοινωνικές ιεραρχήσεις δεν έχουν εξαφανιστεί,
ενώ συγχρόνως συνειδητοποιούμε την
αδυναμία μας να αντιπαλέψουμε μόνοι ο καθένας την κατά μέτωπο επίθεση του
καπιταλισμού και αναζητούμε συμμάχους και δυνάμεις για να αναθαρρήσουμε, να οργανώσουμε
τη δική μας επίθεση ξεπερνώντας την κριτική των λόγων.
Τα χρόνια που έρχονται είναι χρόνια υλικής εξαθλίωσης, χρόνια σφαγείου.
Μόνο με την υπέρβαση του ατομισμού, την ενότητα σκέψης θα μπορέσουμε να
ετοιμαστούμε για την επικείμενη τελικη αναμέτρηση. Το πολιτικό κενό, η
αποκάλυψη της ιδεολογικής ταυτότητας των
διαλυμένων παραδοσιακών κομμάτων, η εξαθλίωση
ακόμα και των μεσαίων στρωμάτων, δεν μας
αφήνουν περιθώρια ούτε καν να αναρωτηθούμε για τη δυνατότητα μεταρρύθμισης,
προς όφελος των εργαζομένων, όπως πριν κάποιες δεκαετίες, του καπιταλιστικού
συστήματος. Μπροστά στην κτηνωδία και τον πολιτικό μεσαίωνα που φέρνει η καπιταλιστική
επίθεση όλα τα άλλα περνούν σε δεύτερη μοίρα: η πολυτέλεια των ιδεολογικών
αποχρώσεων, οι προσωπικές ευαισθησίες, η ελευθερία της προσωπικότητας και άλλα τέτοια κομφόρ των κυρίαρχων τάξεων. Η μοναδική επιλογή αν
αρνηθούμε να συρθούμε στο σφαγείο, με τις πολλαπλές όψεις του, που μας
ετοιμάζουν, είναι η σύγκρουση με το κυρίαρχο σύστημα όπου η
αυτόβουλη και ανεξάρτητη συμμετοχή δεν είναι δυνατή -εντασσόμαστε ή όχι σ’ έναν σχηματισμό.
Και αν μετά τρία χρόνια συνεχούς καταμέτωπον
επίθεσης του καπιταλισμού καταλήγουμε να θεωρούμε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα
Ελλάδος, με τις ηρωικές του παραδόσεις
και με τις συντριπτικές του ήττες στο πεδίο της μάχης και της
πολιτικής, μπορεί να αποτελέσει πηγή αντικαπιταλιστικής
έμπνευσης και αποτελεσματικής σύγκρουσης με τις πραγματικότητες που
διαμορφώνονται είναι όχι μόνο γιατί είναι η πιο συγκροτημένη και οργανωμένη
αντικαπιταλιστική δύναμη και επομένως δύναμη του κοινωνικού μετασχηματισμού,
αλλά και γιατί έχει τα θεωρητικά εφόδια, την πολιτική εμπειρία, την κοινωνική
γνώση γι’ αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου