ΤΙ ΚΟΥΡΑΣΗ !

              Τι κούραση! Ενώ νιώθουμε την ανάγκη της άλλης κοινωνίας αυτή δεν έχει γίνει ακόμα θέληση αλλαγής  από εκατομμύρια μάζες και τη διαφημίζουν περιφέροντάς τη σαράντα χρόνια τώρα εκείνοι που κινούνται μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού περιβάλλοντος, εκείνα τα κομμάτια και οι ταξικές δυνάμεις που δεν θέλουν και δεν μπορούν  να ξεφύγουν απ’  αυτά τα πλαίσια, για να καταλήξουν  να την εξαργυρώσουν  σε υπουργικές καρέκλες και σε προγράμματα εκσυγχρονισμού, αναδιάρθρωσης, αναδιαπραγμάτευσης κλπ.

            Τι κούραση! Σαράντα χρόνια τώρα οράματα για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, που όταν ήταν ζωντανά κινητοποίησαν μάζες, διαμόρφωσαν κινήματα, ενέπνευσαν δράσεις ηρωικές, τα περιφέρουν  από τον ένα πολιτικό σχηματισμό στον άλλο αφού αποστεώθηκαν, απομυζήθηκαν και τελικά νεκρώθηκαν. Ζωντανά δεν χρειάζονται σε κανέναν που υπηρετεί το καπιταλιστικό σύστημα ή το πολύ που θέλει είναι να το εκσυγχρονίσει ή να το διορθώσει, γιατί αυτά εμπνέουν αγώνες για ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, ενώ νεκρά το πολύ πολύ να γίνουν ψήφοι.

           Τι κούραση! Πάνω στα πτώματα αυτών των οραμάτων πριν τριάντα και βάλε χρόνια  πάτησε ο Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ για να ανέβει στην εξουσία μαζί με το λαό, όπως υποσχόταν.  Κάπου βέβαια στη στροφή  της αλλαγής χάθηκε τελείως ο λαός  από το προσκήνιο που απέμεινε να εμπιστεύεται χαρισματικούς ηγέτες, να φαντασιώνεται αγώνες σε συμβολικό επίπεδο, ενώ όλο και περισσότερο μόνο να  διαπραγματευτεί τολμούσε   κάποια βελτίωση των όρων ζωής του που  το κυρίαρχο σύστημα μπορούσε ακόμα να παραχωρήσει εις ανάμνηση παλιών αγώνων.

           Τι κούραση! Ενώ πια μάθαμε, ( ή μήπως όχι;) πως κάθε κατάληψη  της πολιτικής εξουσίας από ένα οποιοδήποτε κόμμα μέσα στα όρια και τα πλαίσια της παρούσας κοινωνίας είναι αναπόφευκτα διαδικασία που δεν μπορεί να «προσφέρει» αυτόματα ή με διαπραγματεύσεις  ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής,  που δεν απελευθερώνει τις υποτελείς τάξεις αλλά τις δένει μ’  άλλες αλυσίδες επιμένουν να συνεχίζουν  να μιλάνε κάποιοι για τον «αγώνα των εκατομμυρίων Ελλήνων, που με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποκτήσουν ένα πολύτιμο προγεφύρωμα για την αντεπίθεσή τους»

           Αποστάσαμε τόσο που κάποιοι θεωρούν πως θα μας πείσουν για την επαναστατικότητά τους μιλώντας για   φάντασμα που  πλανιέται πάνω από την Ελλάδα και  είναι «το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς που καταφέρνει να ενώνει το λαό μας σε ένα ευρύ μέτωπο νίκης και ανατροπής» για να διαμορφώσει «ένα ηγεμονικό πρόγραμμα υπεράσπισης της πολιτικής Δημοκρατίας και των οικονομικών, κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων»;

          Αποστάσαμε τόσο που κάποιοι θεωρούν, χαμένοι στο λαβύρινθο του πολιτικού ρεαλισμού, πως αρκεί να απευθυνθούν σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς για να οδηγήσουν «από κοινού τη χώρα και το λαό στο μεταμνημονιακό ξέφωτο. Στο ξέφωτο της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας» αποσπασμένοι από τις  διεργασίες των υποτελών τάξεων  και αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους;

        Αποστάσαμε τόσο που μπορούμε να πειστούμε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ότι στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τη χώρα «έχει τη δική του θέση ο κάθε μη ευνοημένος και μη προνομιούχος, ο καθένας και η καθεμιά που έχει πληγεί, έχει ματώσει από τα μνημόνια της βαρβαρότητας» παραβλέποντας τη θολούρα της λύσης που προτείνεται μέσα στα διαμορφωμένα πλαίσια της οικονομικοπολιτικής κατάστασης που δεν επιδιώκεται να μεταβληθούν;

           Ζώντας μια ζωή σε έναν κοινωνικό χώρο που τον εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού  βαφτίσαμε σοσιαλισμό, όπως υπαγόρευε το εισόδημα μας και η κατά προσδοκία ταξική μας θέση, αρνούμενοι να αποτινάξουμε την καπιταλιστική ιεραρχία, όταν εμείς οι ίδιοι πιστεύαμε πως είμαστε ένα μικρό της γρανάζι,  - μπακάληδες του πνεύματος, πετυχημένοι επιχειρηματίες, δημοκράτες δικηγόροι, ελεύθεροι δημοσιογράφοι, φοιτητές με προοπτικές ανόδου,  υπάλληλοι με διασυνδέσεις κλπ.- είναι φυσικό να ανακαλύψουμε τον σοσιαλισμό που μας ταίριαζε στα χρόνια της ευμάρειας και να επιμένουμε να αναζητούμε ένα αντίγραφό του και τώρα, στα χρόνια της εξαθλίωσης.

           Τι κούραση!  Ενώ η επιθυμία για ξεπέρασμα της κρίσης  είναι ανάγκη της κοινωνίας, ενώ βγαίνει από όλους τους πόρους της σαν άρνηση και κρίση της παλιάς κοινωνίας παίρνει τη μορφή της μιζέριας, άγχους, φυγής κι ελάχιστα της αγωνιστικής κινητοποίησης.

           Πόσο πολύ αποστάσαμε ώστε  ένας πολιτικός σχηματισμός με διάφορες ετερόκλητες δηλώσεις κι ενέργειες σε μια προσπάθεια να περιλάβει όλο το εκλογικό σώμα στήνοντας γι’ αυτό με τρόπο σπασμωδικό κάποιες βάσεις να… αυτοανακηρύσσεται το φάντασμα που φοβούνται όλοι.

         Μόνο που πραγματικά υπάρχει το φάντασμα που φοβάται η Ευρώπη και δεν είναι άλλο από κείνο του κομμουνισμού. Και είναι αυτό το φάντασμα που φοβίζει κι όλους τους κατά προσδοκία αστούς ακόμα και μέσα στην εξαθλίωσή τους.

        Κι υπάρχει ένας κόσμος που πιστεύει κι αγωνίζεται για την ανατροπή που θα φέρει τα πάνω κάτω. Αυτός ο κόσμος, ο αποκάτω,   με τα πεινασμένα στομάχια και ψυχές γεννά οράματα που όταν δεν μπορούν οι αποπάνω να τα σκοτώσουν τα κλέβουν για να τα αλλοιώσουν…