PLAN B

         Και μετά   το «όχι»  της βουλής των αντιπροσώπων  της Κύπρου  τίποτε δεν αποσαφηνίστηκε τόσο ξεκάθαρα όσο η επιμονή της εκ Βρυξελλών εκπορευόμενης πολιτικής που επιδεικνύει τη δύναμή της χωρίς την ελάχιστη αλλαγή στις επιλογές της. Η μαγική συνταγή των ευρωπαϊκών κέντρων που εξαρθρώνει τις κοινωνίες, η συνταγή της οικονομικής εξαθλίωσης των υποτελών τάξεων,  εφαρμόζεται απαρέγκλιτα εξασφαλίζοντας τα προνόμια των κυρίαρχων τάξεων, ακόμη και των εγχώριων που ευελπιστούν πως θα διασωθούν όσο πιο πειθήνια υπακούν στα κελεύσματα τους. Γι’  αυτό και μια βδομάδα τώρα στην Κύπρο με συστηματικότητα και επιμέλεια αποφεύγεται  οποιαδήποτε δέσμευση, είτε στο πεδίο της πολιτικής είτε στο πεδίο της οικονομίας, που να οικοδομεί τους όρους για μετωπική σύγκρουση με τα κυρίαρχα κέντρα.

              Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Κύπρου, για όσους είμαστε αδαείς, μοιάζει να είναι ένας χώρος που φαίνεται να στεγάζει μια περιορισμένη  γκάμα  απόψεων και προσώπων οι οποίοι προς στιγμή υπό την ενοποιητική  παρουσία του  «όχι»   στη ψηφοφορία της Δευτέρας δεν  μοιάζει   να δρουν μεταξύ τους και τόσο  αντιθετικά. Οι εν Κύπρω πολιτικές  απόψεις μοιάζει να εκτείνονται  και να περιορίζονται στις  εκσυγχρονιστικές του καπιταλισμού που συμβαδίζουν με μεταρρυθμιστικές προτάσεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου χωρίς μάλιστα να βρίσκουν (που να έχουν εννοείται ευρύ ακροατήριο) πιο ριζοσπαστικές για να συγκρουστούν. Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, μετά την αρνητική θέση της πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου που υποχρέωσε σε αποχή και το κυβερνών κόμμα,  στην απόφαση του Γιούρογκρουπ, με τις εκ των υστέρων ενέργειες της καταλήγει να είναι ένας κατά περίπτωση εμπειρισμός,  που ενώ μοιάζει να είναι χωρίς σχέδιο και στρατηγική, μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Οι διαδικασίες που δρομολογούνται μετά το «όχι»   της Δευτέρας είναι ακριβώς  το αναζητούμενο plan B, για να γίνει αποδεκτός ο πανάκριβος λογαριασμός  που θα πληρώσει το κοινωνικό σύνολο.  Όσο περνούν οι μέρες φαίνεται πως αυτό που έμοιαζε με περήφανη στάση του πολιτικού κατεστημένου ήταν ένας τακτικός ελιγμός, που κανείς βέβαια δεν ξέρει πόσο ελεγχόμενος μπορεί να είναι τελικά, μια επιδέξια κίνηση στα πλαίσια  της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος, που δίνει την εντύπωση  ότι  ανταποκρίνεται στην  έκκληση για έλεος μπροστά στην άνοδο της δυστυχίας και της εξαθλίωσης, ενώ μάλλον ψάχνει να βρεί τρόπους να εξυπηρετήσει την πολιτική των Βρυξελλών.

          Στη δική μας περίπτωση αρκούσε και μόνο η απειλή για  οικονομική κατάρρευση για να αποδεχτούμε σχεδόν ασμένως την υπαγωγή μας στο μηχανισμό στήριξης. Στην Κύπρο, που μια γενιά πριν έζησε την εισβολή και πριν εννιά χρόνια καταψηφίστηκε  το προτεινόμενο  σχέδιο Αναν, χρειάστηκε να κάνουν και μια προσομοίωση της κατάστασης της χρεοκοπίας για να μπορεί το πολιτικό κατεστημένο να πείσει για την αναγκαιότητα  αποδοχής  της πολιτικής  των ευρωπαϊκών και διεθνών κέντρων. Απομονωμένη η Κύπρος, απαξιωμένη, με μια πολιτική ηγεσία που περισσότερο ως happening είδε την απόρριψη της απόφασης του Γιούρογκρουπ, πολύ λίγες ελπίδες υπάρχουν να τραβήξει  μέχρι τέλους την πορεία αντίστασης, όταν και τα γεωπολιτικά παιχνίδια είναι πολύ σοβαρά. Την επίθεση εναντίον του κόσμου της εργασίας κανένα «όχι» καμιάς βουλής δε τη σταματά, όταν δεν υπάρχει ένα στιβαρό εργατικό κίνημα που να τολμά να διακινδυνεύει και να  διεκδικεί το μετασχηματισμό της κοινωνίας.

     Και στην Κύπρο φαίνεται ότι όλοι έχουν πεισθεί, αριστερά και δεξιά, πως η ελεύθερη οικονομία της αγοράς είναι η πολιτικά επιβαλλομένη, και μάλιστα επικυρωμένη και επιστημονικά,  βασική  αρχή της ενοποίησης της Ευρώπης. Η μόνη διαφορά μεταξύ των αντιπάλων έγκειται στον τρόπο που προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματα που προκύπτουν από την αντινομία μεταξύ του οικονομικού και του πολιτικού. Κανείς από το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο δεν αμφισβήτησε αυτά τα περίφημα 5,8 δισεκατομμύρια που θα πρέπει να εξασφαλιστούν για να μη πτωχεύσει η κυπριακή οικονομία. Όλη τους η προσπάθεια δηλ. εξαντλείται στο πώς να ξεπεράσουν τα δυσλειτουργικά στοιχεία αυτής της πολιτικής που εμποδίζουν την υλοποίηση και εφαρμογή της, όχι αυτήν την ίδια την πολιτική.

      Ακόμα  όμως κι αν η κατάληξη θα είναι η εφαρμογή στο ακέραιο των κελευσμάτων των Βρυξελλών, αυτό το δεκαήμερο που χρειάστηκε ο πρόεδρος  Ν. Αναστασιάδης να εφαρμόσει ένα plan B  για να επιβάλλει την απόφαση του Γιούρογκρουπ δίνει μια ελπίδα ότι μπορεί να μην είναι και τόσο εύκολη όσο φαινόταν μέχρι τώρα η υποταγή των εργαζομένων ούτε τόσο ελεγχόμενη.

          Ταυτόχρονα όμως αποδεικνύεται ότι σε περίοδο οικονομικής εξαθλίωσης και οργανωμένης συνολικής καπιταλιστικής επίθεσης το αυθόρμητο, το ανοργάνωτο κι ακόμα περισσότερο το εκ των άνω εκπορευόμενο, αυτό και μόνο, δεν αρκεί για  να στηρίξει  την αγωνιστική αντίδραση, ίσως μόνο για να την πυροδοτήσει. Επιπλέον, αποκαλύπτεται πόσο  επιτακτική είναι  η αναγκαιότητα της οργάνωσης και συντονισμού  των δυνάμεων των εργαζομένων με ταξικό προσανατολισμό, ενώ αναδεικνύεται η επικαιρότητα του κομμουνισμού ως  μοναδικής διεξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όσο αγριεύει η καπιταλιστική επίθεση.