ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ...

          Διαβάζει κανείς την είδηση και νομίζει πως μεταφέρεται στη δεκαετία του ’50 ή ’60. Ζώντας στην εποχή  των πολλών τεχνολογικών επαναστάσεων, νέοι προσπαθούσαν να ζεσταθούν με αυτοσχέδιο μαγκάλι, όπως οι  παππούδες τους πριν πενήντα χρόνια, στην Ευρώπη της ευμάρειας και της δημοκρατίας, κι έχασαν τη ζωή τους από αναθυμιάσεις.

            Χωρίς  αιδώ τρία χρόνια τώρα οι ντόπιοι κυβερνώντες σε αγαστή συμφωνία  με ευρωπαϊκά  και διεθνή κέντρα σχεδιάζουν έναν  απάνθρωπο κόσμο  φτώχειας  στη χώρα μας, ενώ μια φούχτα άνθρωποι ανά τον κόσμο κυλιούνται  στην πιο επιδεικτική ευμάρεια. Μια ευμάρεια που, αφού χτίστηκε  στη ράχη των σκλάβων της Ασίας και Αφρικής, για να συντηρηθεί θέλει τον ιδρώτα αλλά και τα πτώματα των κατοίκων των πιο φτωχών χωρών της Ευρώπης.

         Ο τρόμος του σκληρού νόμου του καπιταλισμού εγκαταστάθηκε μόνιμα στη χώρα μας. Η αποθέωση του καπιταλισμού μέχρι και την  προηγούμενη δεκαετία μεταμορφώνεται σε κατάρα του καπιταλισμού. Η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι συν αυτή με τεράστια μέσα εξαναγκασμού καταδικάζει λαούς ολόκληρους στον αφανισμό, στηριζόμενη σε  λογικούς συλλογισμούς που δικαιώνουν  την κυριαρχία της μετρησιμότητας των στοιχείων που συνθέτουν την  οικονομική πραγματικότητα, προς δόξαν των κυρίαρχων τάξεων 

         ¨Όλες οι αποφάσεις που παίρνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο συντείνουν στην αποδέσμευση του καπιταλισμού από κανόνες, διαδικασίες και θεσμούς που  επέτρεψαν  μεταπολεμικά  να χτιστεί το κράτος πρόνοιας στις καπιταλιστικές χώρες, λόγω ακριβώς του φόβου της επαναστατικής έκρηξης και της προσπάθειας εξουδετέρωσης της επιρροής της ΕΣΣΔ. Όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, που σημειωτέον δεν αποκτήθηκαν αλλά κατακτήθηκαν, σήμερα υφίστανται  κατά μέτωπο επίθεση  από την εργοδοσία και  τις κυβερνήσεις. Γκρεμίζεται το καθεστώς του εργαζόμενου που στηριζόταν στο μισθό(που καθοριζόταν από συλλογικές συμβάσεις για να εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση) τις συνθήκες εργασίες (που ήταν νομικά κατοχυρωμένες, ) και την κοινωνική προστασία (που εγγυόταν την αντιμετώπιση ασθενειών, γήρατος, ανεργίας)

            Στη χώρα μας, με 27% ανεργία και με τους υπόλοιπους εργαζόμενους να αμείβονται στο μεγαλύτερο ποσοστό  με μισθούς πείνας, το σύνολο το πληθυσμού είναι παραλυμένο από το φόβο της επικείμενης ανεργίας, τη μεγεθυνόμενη κοινωνική ανασφάλεια. Συγχρόνως, στο πολιτικό σύστημα ο κοινοβουλευτισμός έχει αποδυναμωθεί με την επιβολή των μνημονίων και συγχρόνως έχει εξασθενήσει  από τις ραδιουργίες των μετριοτήτων, τις δραστηριότητες των διεφθαρμένων και αποκαλύπτεται η μετριότητα και η ανικανότητα  των πολιτικών  ακόμα και στη διαχείριση της κρίσης. Μ΄ ένα πολιτικό σύστημα λοιπόν απαξιωμένο  σ’ ένα οικονομικό περιβάλλον ανασφαλές, μ’  ένα λαό που χρόνια ολόκληρα πίστευε  πως οι αγώνες του δικαιώθηκαν και τώρα οδηγείται στην εξαθλίωση, χωρίς όραμα και πίστη για αγωνιστική διεκδίκηση της ζωής του που καταστρέφεται, δεν  είναι  και πολύ δύσκολο ο φασισμός να ορθοποδήσει, γιατί ανταποκρίνεται στις ανησυχίες, το μίσος, τη διάθεση εκδίκησης ενός τμήματος του πληθυσμού που φοβάται την εξαθλίωση αλλά δεν αναγνωρίζει τον αίτιο γι’ αυτή.

        Η οικονομική κρίση  γονατίζει τις  υποτελείς  τάξεις, τους εξομοιώνει όλους, αλλά παρόλ΄ αυτά δεν υπάρχει ταξική ενότητα. Το εργατικό κίνημα εξ ολοκλήρου  διαχωρισμένο, δεν δίνει μια θετική στροφή στην απελπισία και την απογοήτευση των μαζών που δεν πιστεύουν πια, σε μεγάλο ποσοστό, στο όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας.  Οι διαιρέσεις που επιβάλλονται από την εξουσία, εργαζόμενοι εναντίον ανέργων, ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων κλπ. αποδυναμώνουν κάθε προσπάθεια για συνολική αντίδραση που  περιορίζεται σ’ έναν κλεφτοπόλεμο ενάντια στις μειώσεις μισθών σε μια εταιρεία ή στις απολύσεις σε άλλη,  στα χρέη  κλπ.

         Οι νεαρές ηλικίες κυριολεκτικά αποδεκατίζονται με την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης, τη μετανάστευση που διαφημίζεται από τα μέσα ενημέρωσης σαν τη σωτήρια διέξοδο, σε μια προσπάθεια ο ελληνικός καπιταλισμός να εξάγει τις αντιθέσεις του πριν μορφοποιηθούν. Η εντατικοποίηση των σπουδών και ο περιορισμός τους σε λίγους,  η ανεργία και η περιθωριοποίηση είναι η μοίρα που επιφυλάσσεται στους νέους. Για ένα κομμάτι της νεολαίας των υποτελών τάξεων,  ατέλειωτα χρόνια ξοδεμένα για εμπλουτισμό του βιογραφικού με την ελπίδα της κοινωνικής ανόδου και της  επιτυχίας καταλήγουν στην υποαπασχόληση ή στη μετανάστευση. Ένα άλλο κομμάτι αποτελεί την στρατιά  των αποτυχημένων που ο κυρίαρχος λόγος το κατηγορεί για την αποτυχία του.

          Κι εμείς υπομένουμε...

        Μετά από τόσες επαναστάσεις, εξεγέρσεις είναι δυνατό να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε  να αλλάξουμε  τις συνθήκες της οικονομίας, ότι υπάρχει οικονομική μοίρα στην οποία πρέπει να υποταχτούμε;

         Μήπως ν’ αναρωτηθούμε αν θα μπορούσε να υπάρξει είδηση για νέους  που έχασαν τη ζωή τους από οικονομική αδυναμία  να εξασφαλίσουν θέρμανση  σε μια κοινωνία που η παραδοχή για το αμετάβλητο της κοινωνικοπολιτικής τάξης πραγμάτων,  η  υποταγή  στην κοινωνική ανισότητα, στην ανασφάλεια, τη φτώχεια  δεν θα είχε καμιά θέση;