ΕΚΦΑΣΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

               Πριν δυο μήνες, στην  ογδοηκοστή επέτειο ανόδου στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ, στις 30 Ιανουαρίου του 1933, η  Α. Μέρκελ σε μήνυμά της που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της ανέφερε ότι «Φυσικά, έχουμε μια διαρκή ευθύνη για τα εγκλήματα του εθνικοσοσιαλισμού, για τα θύματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και πάνω από όλα, επίσης, για το Ολοκαύτωμα», τονίζοντας ότι «με θάρρος, με το θάρρος του πολίτη, ο κάθε ένας ξεχωριστά δεν πρέπει να επιτρέψει τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό να έχουν καμία τύχη».

           Οι παραδοχές αυτές της γερμανίδας καγκελαρίου βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τις αντιδράσεις που προκάλεσαν πριν δέκα και παραπάνω χρόνια οι εκλογικές νίκες του Λε Παιν στη Γαλλία και κυρίως  η  συμμετοχή του νεοναζιστικού κόμματος του  Χάιντερ σε κυβέρνηση συνασπισμού στην Αυστρία. Τότε, στο όνομα της προάσπισης  ευρωπαϊκών αξιών και του αγώνα  ενάντια στο ρατσισμό ελήφθησαν   μια σειρά μέτρων εναντίον της αυστριακής κυβέρνησης. Φαινόταν πολύ εύκολο τότε για την ΕΕ να καταγγέλλει και να καταδικάζει ηθικά, αντί να προχωρά σε πολιτική ανάλυση για να αποτρέψει προληπτικά  με πράξεις  το φαινόμενο της ανόδου φασιστικών ή φιλοφασιστικών σχηματισμών.  Ανατέθηκε  μάλιστα  τότε στη δικαιοσύνη να αποφανθεί για το χαρακτήρα του κόμματος κι όταν αυτή αποφάνθηκε ότι δεν παραβίαζε τις δημοκρατικές αρχές τα μέτρα που ελήφθησαν καταργήθηκαν. Μ΄ αυτόν τον τρόπο και τα νέα φασιστικά μορφώματα νομιμοποιούνταν και η ΕΕ  μπορούσε να συνεχίζει να εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας.

             Το ίδιο και η Γερμανία, ηγέτιδα δύναμη στη διαμόρφωση των αποφάσεων για την πορεία της Ένωσης,  δια της καγκελαρίου της, αναγνωρίζει τις ευθύνες της για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διαβεβαιώνει την αποστροφή της για τον εθνικοσοσιαλισμό,  ενώ ταυτόχρονα με τις αποφάσεις   της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πρωτοστατεί η Γερμανία και  όλες οι κυβερνήσεις των χωρών της Ε.Ε αποδέχονται,   διαμορφώνονται  οι  προϋποθέσεις για να εκκολαφτεί ο φασισμός  στο νέο οικονομικοπολιτικό περιβάλλον που αυτές δημιουργούν. Έτσι  και  στην Ελλάδα των μνημονίων  και τα κόμματα της συγκυβέρνησης αποκηρύσσουν το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής καταγγέλλοντας συμπεριφορές μελών της και καταδικάζοντας  σε υψηλούς τόνους ενέργειες σαν αυτές του Κατίδη που πανηγύρισε για το γκολ με φασιστικό χαιρετισμό. Μόνο που οι δικές τους πολιτικές αποφάσεις είναι που ευνοούν τον εκφασισμό της κοινωνίας.

           Χρόνια τώρα, ο κυρίαρχος λόγος αναφερόμενος  σε ακροδεξιές ομάδες και φασιστικές συμπεριφορές κατέφευγε και καταφεύγει σε κατ’ αντιδιαστολή περιγραφή πρακτικών των δυο άκρων, αριστερού-δεξιού. Είναι πάγια στην επιχειρηματολογία του κυρίαρχου λόγου η λογική του συμψηφισμού,  η λογική που βάζει στην ίδια μοίρα καταπιεστές και καταπιεζόμενους,  οι θεωρίες που αναβιώνουν βασικές ιδεολογικές καταβολές του ψυχρού πολέμου, οι οποίες κατασκευάζοντας τεχνητά μια ιδιαίτερη κατηγορία  πολιτικών  καθεστώτων με ιδιάζοντα χαρακτήρα, τα ονομαζόμενα ολοκληρωτικά καθεστώτα,  στα οποία μπορούν να περιλάβουν κάθε καθεστώς που  δεν έχει τη μορφή της αστικής δημοκρατίας,  επιδιώκουν  να αποσπάσουν  την προσοχή του κόσμου από το γεγονός ότι το χιτλερικό καθεστώς και κάθε φασιστικό καθεστώς είχε και έχει βάση καπιταλιστική.  Όσο λοιπόν περιορίζεται η γνώση για τη ναζιστική βαρβαρότητα σε επεισόδιά της και εκδηλώσεις  που κοντεύουν να αντιμετωπίζονται σαν ακρότητες μιας ηγετικής ομάδας και εξαφανίζεται η γνώση των κοινωνικοοικονομικών κινητηρίων δυνάμεών της, τόσο θα επικεντρώνουμε την προσοχή μας στα τελετουργικά του χτες που νεοναζιστές χρησιμοποιούν.

           Ο φασισμός όμως σήμερα δεν είναι μόνο τα απολιθωμένα ιδανικά που ο Μιχαλιολάκος και η παρέα του με περισσό θράσος υποστηρίζουν. Ο φασισμός,  μέσα από το παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό που τα ευρωπαϊκά και διεθνή κέντρα επιβάλλουν προοδευτικά, μεταμορφωμένος αφήνει τα ίχνη του στην κοινωνία ανεξίτηλα και εγγράφεται ασυναίσθητα στις  συνειδήσεις των  μαζών. Ο φασισμός δεν εξαλείφθηκε σε όλη την Ευρώπη με επαναστατικό τρόπο κι έτσι η  αντίσταση από τα κάτω ή η ήττα στη χώρα μας του επαναστατικού κινήματος χρησιμοποιήθηκε για να επιβάλλει την προσαρμογή μας   στις μεταβαλλόμενες συνθήκες ενός νέου κύκλου εκμετάλλευσης. Ανεπαισθήτως τον αφήσαμε να μας διαβρώνει όταν ενστερνιστήκαμε τη θεμελιώδη αρχή να γίνει ο κοινωνικός δαρβινισμός ένα εργαλείο  διαρκούς διαίρεσης στους κόλπους της εργατικής τάξης. Ο πετυχημένος, ο παραγωγικός, ο καινοτόμος ήταν το νέο πρότυπο του εργαζομένου, που μας συνήθισε στην πολιτική  διαρκούς διαίρεσης των  εργατικών στρωμάτων με σκοπό να εκφυλίσει την ενότητα τους ενάντια στο κεφάλαιο. Δεν συνειδητοποιούσαμε χρόνια τώρα πως το κυνήγι της επιτυχίας, η ελπίδα για μεταπήδηση σε ανώτερη τάξη,  η ανάδειξη του εξαιρετικού και η καταξίωσή του δεν ήταν παρά η οικονομική  χρήση του κοινωνικού δαρβινισμού για την υποδουλωτική αναπαραγωγή της λογικής του συστήματος. Θεοποιήσαμε την παραγωγικότητα και τον ανταγωνισμό κι αγνοήσαμε  την κοινωνική πραγματικότητα της εκμετάλλευσης.  Οι δομές κυριαρχίας στην επιχείρηση σχεδιάζονταν με όρους  που ευνοούσαν την προσαρμογή επιλεκτικών χαρακτηριστικών του φασισμού (παντοδυναμία της επιχείρησης, υποταγή στους στόχους της ακόμα και της προσωπικής ζωής των μελών της, κινητοποίησή τους  για τα συμφέροντά της, περιθωριοποίηση όσων ηττώνται στον ανταγωνισμό κλπ)  στις συνθήκες των νέων μορφών εκμετάλλευσης. Η τρομοκρατία της εκμηδένισης μέσω της εργασίας, (ανασφαλείς όσοι εργάζονται, απαξιωμένοι όσοι δεν εργάζονται), προωθούσε  και προωθεί την εκμηδένιση των μειοψηφιών.

             Ο φασισμός λοιπόν, χωρίς να το καταλάβουμε, συνέχιζε και συνεχίζει  να ζει στις τεχνοκρατικές δομές της κυριαρχίας της επιχείρησης, στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, σα συνέχιση της σύγκρουσης  μεταξύ των τάξεων, με διαφορετική όμως μορφή. Είναι πια εκλεπτυσμένος, μεταμορφωμένος μέσα από τα κυνήγι της ανταγωνιστικότητας, καθαρμένος από τις στρατιωτικές μπότες, από τα σύμβολα και την κτηνωδία που προκάλεσαν και δικαιολόγησαν την αντίσταση. Και πώς να τον αναγνωρίσεις πέρα από τα λόγια και τις πράξεις των μελών της Χρυσής Αυγής, που περισσότερο, σε πρώτη φάση,  δίνουν χέρι βοηθείας για να γίνει αποδεκτή η αυταρχικότητα του συστήματος;