ΣΤΕΙΡΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

               Η απόφαση του Eurogroup να επιβάλλει φόρο στις καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες για να εξοικονομηθεί το ποσό των  5,87 δισεκ. Ευρώ στο πλαίσιο πακέτου στήριξης, ώστε  να πέσει  το επίπεδο του δημοσίου χρέους  της Κύπρου κοντά στο 100% του ΑΕΠ ως το 2020, έχει γίνει αντικείμενο  ατέλειωτων αναλύσεων.

                Ένας τονίζει πως το «κούρεμα» στις καταθέσεις είναι «ένα ανησυχητικό προηγούμενο, με πιθανές συστημικές επιπτώσεις (ο επικεφαλής οικονομολόγος  της Morgan Stanley), άλλος  φοβάται για την επαναφορά του ρίσκου στην Ευρωζώνη (ο επικεφαλής της επενδυτικής εταιρείας Pacific Investment Management Co.) κι από κοντά οι δικοί μας   για απόφαση με «τιμωρητικά και μυωπικά» χαρακτηριστικά (ΠΑΣΟΚ), ενώ πρώην κύπριοι επικεφαλής Τραπεζών απειλούν με χάος αν δεν εγκριθεί από την κυβέρνηση η απόφαση του Eurogroup (Αυξέντης Αυξεντίου).

                Επιπλέον, όλες αυτές  οι αποφάσεις που τα τελευταία χρόνια παίρνονται από τα ευρωπαϊκά κέντρα ακολουθούν την ίδια συνοπτική διαδικασία εν κρυπτώ, με συρρίκνωση  στο μέγιστο εφικτό σημείο των φορέων λήψης των αποφάσεων και με κρατικιστική διαχείριση, παρ’ όλες τις διακηρύξεις για περιορισμό των πρωτοβουλιών του κράτους,  μιας  ανάπηρης κοινωνίας που σε όλες  αυτές τις αποφάσεις το μεγαλύτερο μέρος της αναγνωρίζει προσπάθειες για ξεπέρασμα μιας υπερταξικής  οικονομικής κρίσης.  Στο τέλος βέβαια θυμούνται την επικύρωση μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες που τις έχουν εκβιάσει ποικιλοτρόπως.

           Κι έτσι για άλλη μια φορά εμείς, οι υποτελείς τάξεις, χαμένοι μέσα στα νούμερα, στις εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις  προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, επιμένοντας να αναλύουμε με τεχνικούς όρους  την οικονομικοπολιτική κατάσταση.  Όλες αυτές του τύπου οι αναλύσεις  αρνούνται να ενσωματώσουν στη θεωρητική τους προβληματική τις  κοινωνικοπολιτικές  συγκρούσεις που προκύπτουν άμεσα ή έμμεσα από την ταξική διαίρεση. Οι προβληματισμοί και οι αγωνίες για το κούρεμα των καταθέσεων, την αντίδραση των χρηματιστηρίων, τις σκοπιμότητες των γερμανών κλπ.  δεν ξεμασκαρεύουν  τις ιδεολογίες που στηρίζουν τα ταξικά συμφέροντα που εξυπηρετούν και παίρνουν τις βασικές οικονομικές αρχές του καπιταλισμού  σαν αναπόφευκτες και καλά στερεωμένες. Όσο όμως  η κρίση βαθαίνει, γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι είναι πια ματαιοπονία να προσεγγίζουμε τα οικονομικοπολιτικά φαινόμενα  χωρίς να καταφεύγουμε  σε τελευταία ανάλυση στα οικονομικά συμφέροντα όπως διαμορφώνονται μέσα στο καπιταλισμό. Γιατί για να αντιδράσουμε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι  όλων αυτών των   αποφάσεων  και πολιτικών επιλογών μόνη δικαίωσή τους είναι η εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης, πως ο οικονομικός νόμος και η συνέπειά του, οι περίφημες αγορές, είναι προσωρινά πράγματα και  οι νόμοι της καπιταλιστικής κοινωνίας, όταν κινούνται δίχως αντίσταση, επιδιώκουν τη διαρκή υποταγή της εργατικής τάξης.

              Ο καπιταλισμός απαιτεί να υποτασσόμαστε  στους κανονισμούς του και το πετυχαίνει με διάφορους τρόπους. Για να αντιδράσουμε προϋπόθεση είναι  η πολιτική μας συνειδητοποίηση να ανεβαίνει ως το βαθμό που να μπορεί  να κατανοεί τι συμβαίνει πραγματικά γύρω μας, χωρίς να χανόμαστε σε ατραπούς τεχνικών  λεπτομερειών και προβληματισμών σχετικά με το ύψος του κουρέματος  των καταθέσεων, τις επιπτώσεις στο δικό μας τραπεζικό σύστημα ή την ισοτιμία του ευρώ κλπ. που δεν είναι τίποτε παραπάνω από ασκήσεις λογικής.

       Οι αυξανόμενες αντιφάσεις της οικονομικοπολιτικής πραγματικότητας δείχνουν καθαρά  την αναγκαιότητα μιας ριζικής αλλαγής για το μετασχηματισμό της κοινωνίας και η πορεία αυτής της μετάβασης θα εξαρτηθεί από τη δική μας κατανόηση των γεγονότων και την αποφασιστικότητα να δράσουμε. Για να κατανοήσουμε όμως  αυτά που συμβαίνουν, όχι στις τεχνικές λεπτομέρειές τους, αλλά  στους μακροπρόθεσμους στόχους τους, θα χρειαστεί να απεγκλωβιστούμε από ιδέες και θεσμούς που υποστηρίζουν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, να αναπτύξουμε μια νέα συνείδηση που είναι αναγκαία προϋπόθεση αν θέλουμε να αλλάξουμε αυτήν την πραγματικότητα.

        Τα χρόνια της κρίσης οι προβληματισμοί του κυρίαρχου λόγου επιμένουν να  κινούνται ανάμεσα σε  δυσνόητες αναλύσεις πολύπλοκων  οικονομικών σχέσεων και θεωρητικές αναζητήσεις για την πνευματική μας αναγέννηση στα πλαίσια πάντα  ενός οικονομικού συστήματος που την επιδίωξη του κέρδους την έχει αναγάγει σε φυσικό νόμο. Κι έτσι οι καπιταλιστικές αρχές διατηρούνται αναλλοίωτες, πέρα από την κριτική.  

              Μόνο η κριτική της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων στο σύνολό της και της ιδεολογίας της  μας πηγαίνει πέρα από τις υπάρχουσες συνθήκες και  πυροδοτεί  τη δράση που  ανατρέπει τους νόμους που δημιουργούνται από την κρατούσα τάξη και που την αποτελούν.