ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ

          Τις τελευταίες μέρες το κυρίαρχο σύστημα  αισιοδοξεί ότι  θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει για άλλη μια φορά  την αποτελεσματικότητα του ιδεολογικού μηχανισμού του, με αφορμή τις απολύσεις στο δημόσιο.  Τρία χρόνια τώρα δουλεύοντας εντατικά εγχάραξε αναντίρρητα σε ευρύτερες μάζες λαού, σχεδόν στην πλειοψηφία του, την αντίληψη ότι για όλα τα δεινά,  τη χρεωκοπία και  την ανεργία, φταίει το κράτος που παρεμβαίνει στην οικονομία, που κάνει μεγάλες δαπάνες για κοινωνικές παροχές, που κάνει δαπάνες για πρόσληψη υπαλλήλων,  οι οποίοι είναι άχρηστοι  και, σ’  ένα μεγάλο ποσοστό, τεμπέληδες και κυρίως «επίορκοι» –ο τελευταίος χαρακτηρισμός επαναλαμβάνεται από όλους τους παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων, που σέβονται τα συμφέροντα που υπηρετούν. Ενστερνιζόμενο ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτήν την αντίληψη εξασφαλίζεται η  συναίνεση της πλειοψηφίας και έτσι, χωρίς  ιδιαίτερες εντάσεις  κι αναταραχές, ελπίζεται ότι θα γίνει αποδεκτό, ίσως μάλιστα και σε ένα τμήμα με ευαρέσκεια, η αύξηση του αριθμού των ανέργων με απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους.

              Οι κυβερνώντες επαναλαμβάνουν ότι η αιτία της κρίσης αλλά και η έξοδος απ’ αυτή πηγή έχει το κράτος, αντλώντας τα επιχειρήματά τους από θεωρίες για τις λειτουργίες της αγοράς και  του  ελεύθερου ανταγωνισμού.  Ο κυρίαρχος λόγος επιμένει για την όσο το   δυνατό μικρότερη επέμβαση  του κράτους, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί της αγοράς. Παραβλέπεται όμως ότι το  κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, «προϊόν του ασυμφιλίωτου των ταξικών αντιθέσεων»,  δεν είναι στοιχείο εξωγενές σε σχέση με την οικονομία, αλλά είναι αναπόσπαστο στοιχείο της παραγωγικής διαδικασίας και η μορφή  και ο τρόπος λειτουργίας του είναι συνάρτηση  των αποτελεσμάτων της πάλης των τάξεων και ο βαθμός παρέμβασης και η μορφή του εξαρτάται απ’  αυτήν. Σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος όλες οι λειτουργίες του έχουν τον ίδιο σκοπό, την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Έτσι, αυτό που ήταν επιτακτική ανάγκη πριν μερικές δεκαετίες, δηλ.  η δημιουργία του κράτους πρόνοιας, ακριβώς για τη διατήρηση και αναπαραγωγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε συνδυασμό με την δυναμική του εργατικού κινήματος, στις μέρες μας διαλύεται, αφού εκτέλεσε το σκοπό του.

          Θεωρώντας λοιπόν το κράτος υπεύθυνο για την κρίση, που, ιδιαίτερα στη χώρα μας, έχει δημόσιο τομέα υπερμεγέθη και γραφειοκρατικό, κατηγορείται για τις τεράστιες σπατάλες στο δημόσιο, τις αυξημένες δημόσιες δαπάνες, για  τις συνεχείς επεμβάσεις του που  καταστρέφουν το όλο κλίμα επενδυτικής δραστηριότητας. Επικαλούμενοι λοιπόν οι κυβερνώντες, για άλλη μια φορά, το  σκεπτικό που αποδίδει ευθύνες για την κρίση στο σπάταλο και αναξιόπιστο δημόσιο επιβάλλουν περικοπές, μειώσεις δαπανών, πάει να πει και περιορισμό των μισθοδοτούμενων απ’ αυτό υπαλλήλων και όχι μόνο περικοπές μισθών.

             Οι  επιθέσεις προβεβλημένων στελεχών των κομμάτων εξουσίας εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων κατατάσσουν τους τελευταίους σε μια αντιπαραγωγική τάξη, μια τάξη που ιδιοποιείται εισόδημα που δεν παράγει η ίδια. Επαναλαμβάνοντας λοιπόν ο κυρίαρχος λόγος, χρόνια τώρα, τον ισχυρισμό ότι οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο  προέρχονται από φόρους έχει  δημιουργήσει την εντύπωση  ότι το εισόδημα τους δεν παράγεται από τους ίδιους, αλλά από τους υπόλοιπους, κι ακριβέστερα από τους εργαζόμενους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι λοιπόν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις κατά τη λογική αυτή παράγουν  τους μισθούς τους αλλά και τα κέρδη των καπιταλιστών. Απ’ αυτούς τους μισθούς κι απ’ αυτά τα κέρδη πληρώνονται  οι φόροι,  και από τους φόρους αυτούς οι μισθοί των εργαζομένων στο δημόσιο. Επομένως οι εργαζόμενοι  στο Δημόσιο δεν είναι παρά παράσιτα, αφού δεν μπορεί να παράγουν οι ίδιοι τους μισθούς τους. Ουσιαστικά βέβαια, το ζήτημα δεν είναι αν αληθινά έτσι έχει το πράγμα, αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, γιατί κόπτονται όλοι για τους εργαζόμενους στο δημόσιο, που κατηγορούνται ότι λαμβάνουν εισόδημα χωρίς να το παράγουν, και όχι και εναντίον άλλων που ιδιοποιούνται εισόδημα που δεν παρήγαγαν οι ίδιοι αλλά άλλοι, όχι  δηλ. και εναντίον των καπιταλιστών,  ιδιαίτερα των τραπεζών που αναμφισβήτητα ιδιοποιούνται εισόδημα, κι όχι ευκαταφρόνητο, που δεν παρήγαγαν οι  ίδιοι. Μ’ αυτό το σκεπτικό, τελικά, θα καταλήξουμε να θεωρούμε τους δημόσιους υπαλλήλους μια τάξη εκμεταλλευτική όπως και την τάξη των καπιταλιστών, η τελευταία όμως  θα είναι και πιο συμπαθής, αφού είναι παραγωγική, γιατί επενδύει συντελώντας στην ανάπτυξη. Αντίθετα, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι και αντιπαραγωγικοί. Και το πιστεύουμε αυτό, γιατί   δεν προβληματιζόμαστε  γι’   αυτά  που παράγουν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, ότι δεν είναι καν εμπορεύματα, αλλά απλά χρήσιμα πράγματα, αγαθά τα οποία δεν πωλούνται, αλλά πρέπει να διατίθενται χωρίς αντίτιμο η τουλάχιστο χωρίς κέρδος, δεν είναι δηλ. καπιταλιστικά εμπορεύματα που στην τιμή τους εμπεριέχουν το κέρδος, όπως είναι  η νοσοκομειακή περίθαλψη, η παροχή νερού, ηλεκτρικού κλπ. Ενστερνιζόμενοι όμως  το σκεπτικό του κυρίαρχου λόγου επικροτούμε την ιδιωτικοποίησή τους, πάει να πει τη μετατροπή σε εμπόρευμα και την απόλυση δημόσιων υπαλλήλων, πάει να πει την υπολειτουργία  υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης, κοινωνικής φροντίδας κλπ.

           Κι έτσι όλα συντείνουν στον κατακερματισμό των εργαζομένων, στη διάσπασή τους σε κομμάτια διαφοροποιημένα και αν είναι δυνατό σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, αφού πιστεύουν πως έχουν διαφορετικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα.

             Και καταλήξαμε  σ’ αυτά τα τρία χρόνια εξαθλίωσης οι δημόσιοι υπάλληλοι, αποδεχόμενοι και η μεγάλη πλειοψηφία τους υπηρετώντας τις πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, να μην  αντισταθούν στις συνεχείς επιθέσεις που κάθε φορά δέχονταν και διαφορετικά στρώματα εργαζομένων, με την καθολική συμμετοχή τους έστω και σε μια  εικοσιτετράωρη απεργία. Από την άλλη πολλοί  ιδιωτικοί υπάλληλοι επέμεναν να βλέπουν αιτία των δεινών τους δημόσιους υπαλλήλους.

         Αλλά τώρα, αμφότερες οι κατηγορίες υπαλλήλων, αφού δεν συνενώθηκαν για να αντισταθούν στην επίθεση του κεφαλαίου, εκόντες άκοντες θα συμπράξουν … αδελφωμένα, με την ευγενική χορηγία της κυβέρνησης Σαμαρά δια … πνεύματος Μανιτάκη, (και όσων ακολουθήσουν) να βοηθήσουν στο ξεπέρασμα της κρίσης –όσοι απομείνουν να εργάζονται να το κάνουν εντατικότερα και να αρκούνται σε πολύ λιγότερα, όσοι δεν εργάζονται να υπομένουν και να αρκούνται στις ευχές για μείωση της ανεργίας. Κι έτσι όλοι θα νιώσουμε τι εννοεί η κυρίαρχη τάξη όταν μιλά για παραγωγικότητα ή για αντιπαραγωγικές τάξεις.