ΕΚΦΑΣΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ… ΣΥΝΕΧΕΙΑ

            Στα  χρόνια  ανόδου του εργατικού  κινήματος πρωταρχική  επιδίωξη  φαινόταν να είναι η ενσωμάτωση. Η σοσιαλδημοκρατία στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων  απάντησε σε δυο επίπεδα:  με παραχωρήσεις κοινωνικής πολιτικής σ’ εκτεταμένο επίπεδο  και με προγραμματισμένες  δραστηριότητες εξουθένωσης τμημάτων των εργαζομένων που δεν συμμετείχαν ιδιαίτερα στην κούρσα της παραγωγικότητας. Οι εργαζόμενοι που δεν απέδιδαν περιθωριοποιούνταν και απομονώνονταν, αρχής γενομένης, με  κατάλληλες μεταβολές,  με την πολιτική των μισθών, εν ονόματι της… αξιοκρατίας. 

         Η σοσιαλδημοκρατία  λοιπόν και ο ενσωματωμένος συνδικαλιστικός μηχανισμός κατέκτησαν τη δυνατότητα να συνεχίζουν να συμμετέχουν  στην εξουσία μέσω  ιδιαίτερα αποτελεσματικών στρατηγικών καταπίεσης  και ελέγχου τμημάτων  της εργατικής τάξης  που ενσωματώνονταν στο σύστημα. Τόσο στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, με τις πλάτες του αντικομουνισμού, όσο και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης με τις πλάτες της κυριαρχίας της αστικής δημοκρατίας και  την  ταύτιση της ελευθερίας στη διακίνηση ιδεών και κεφαλαίων, οι τεχνικοί της εξουσίας σχεδίασαν το μεγάλο ευρωπαϊκό  οικονομικό χώρο ενάντια στην εργατική τάξη κατέχοντας αδιάκοπα τις θέσεις εξουσίας στην οικονομία και το κράτος. Η καπιταλιστική επέκταση  πραγματοποιείται χωρίς συγκρούσεις και χάρις στην εφαρμογή των μεθόδων κοινωνικού ελέγχου που διδάχτηκαν από το φασισμό, που καταδίκαζαν,  και  απέβλεπε στη διαίρεση και αποδυνάμωση της εργατικής τάξης. Με την σύσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης κεντρικός άξονας γίνεται η αναδιοργάνωση  του ελέγχου της εργατικής τάξης  σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το παλιό οπλοστάσιο εμπλουτίζεται  με νέες μορφές χειραγώγησης και με μια νέα διαρκή διαίρεση της εργατικής τάξης με βάση την αποδοτικότητα, (βαφτίζεται αξιοκρατία),  που όσο βαθαίνει η κρίση όλο και περισσότερο θέλουν να της προσδώσουν εθνικά χαρακτηριστικά.

           Η κρίση αγγίζοντας με κλιμακούμενη ένταση   όλες τις υποτελείς τάξεις, τους εξομοιώνει όλους, τους ξεριζώνει  από την καθημερινότητα της ζωής τους, τους εκμηδενίζει. Αυτή η εκδίωξη προς το περιθώριο της  κοινωνίας, η  εκμηδένιση είναι το τελευταίο σκαλοπάτι του διαχωρισμού και  της απομόνωσης, που με την αύξηση της ανεργίας και την οικονομική εξαθλίωση επεκτείνεται στην πλειοψηφία της κοινωνίας.

             Κι εδώ εμφανίζεται  ο φασισμός,  γιατί η μορφή που παίρνει κάθε φορά ο φασισμός γίνεται πάνω στη βάση  των ταξικών συγκρούσεων, την ιδιαίτερη έκφραση των ειδικών  ταξικών αγώνων. Εκμεταλλεύεται λοιπόν τις διαδικασίες ξεριζώματος κι εκμηδένισης, τις ανάγκες των μαζών  για ασφάλεια και με δράσεις και υποσχέσεις  για εξέγερση ενάντια στις νέες συνθήκες ζωής στην πραγματικότητα κινητοποιεί τα μικροαστικά στρώματα και τμήματα του προλεταριάτου ενάντια στην ενότητα της εργατικής τάξης. Με τη σύμπραξη και κυρίως την ανοχή όλων αυτών που ενεργούν σαν υποστηρίγματα  της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου,  -σώματα ασφαλείας, πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο-,  υπονομεύει τις εργατικές οργανώσεις για να τις εκμηδενίσει.  Όσο ο κυρίαρχος λόγος, εμπεδώνοντας στη συνείδησή μας την ύπαρξη του πολιτικού συστήματος σαν φυσικό φαινόμενο, στρέφεται εναντίον των απεργιών, των διαδηλώσεων, γενικά των κινητοποιήσεων, που θα στερήσει κάθε δυναμική  στις μαζικές οργανώσεις ώστε να μη συσσωρευτούν σ’  αυτές οι διάχυτες κοινωνικές διεκδικήσεις,  τόσο οι υποτελείς τάξεις  μπλοκαρισμένες εύκολα θα τεθούν κάτω από κάθε είδους επιτήρηση και θα ενισχύεται  η δυναμική του κυρίαρχου συστήματος από τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης. Με τη συμπεριφορά της απομόνωσης και της διαίρεσης,  με την πολιτική χρήση των ΜΜΕ, τον καλυμμένο μαζικό τρόπο απαξίωσης γίνεται προσπάθεια ακύρωσης κάθε αντίδρασης.

            Ο φασισμός αναμφίβολα έδρασε πριν εβδομήντα χρόνια με γιγαντιαίους στρατούς κατοχής και στα καθ’ ημάς μέχρι και πριν τριάντα και κάτι χρόνια με  αστυνομία επιτήρησης και βασανιστηρίων ακυρώνοντας τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, ενώ σήμερα αυτά δεν υπάρχουν. Κι όμως αυτά τα τελευταία χρόνια  δεν νιώθουμε και πάνω στο σώμα μας την ίδια βαρβαρότητα; Δεν αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε πως οι τεχνοκράτες της εξουσίας διδάχθηκαν από τότε και για λόγους καθαρά τακτικούς απέβαλλαν τη μάσκα του δημίου και του βασανιστή; Η επίβλεψη, η αποδιοργάνωση και οι τιμωρίες έγιναν σήμερα πιο αφηρημένες, λιγότερο ορατές. Είναι όμως για το λόγο αυτό  ποιοτικά διαφορετικές; Αντί ενός στρατού πρακτόρων έχουμε αντιτρομοκρατική που δουλεύει με κομπιούτερ, αντί για τη λογοκρισία ή τη χονδροειδέστατη προπαγάνδα  έχουμε τα ΜΜΕ  που αποδιοργανώνουν την σκέψη με τον ίδιο τρόπο.  Η ευκαμψία του ευρωπαϊκού  κοινωνικού  ελέγχου τελειοποιείται όλο και περισσότερο, σαν να προέρχεται από τα διδάγματα φασιστικών καθεστώτων, και τελειοποιείται στη βάση  μιας ηθικής,  της κυριαρχίας  του κεφαλαίου που παραμένει αμετάβλητη. Η αδικία ποτέ δεν έγινε περισσότερο τυφλά αποδεκτή σαν ένα είδος θεομηνίας της υπεράνθρωπης μοίρας από όσο σήμερα κάτω από τη μαγεία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, όπως πριν χρόνια του φασισμού.

            Στο διεθνές περιβάλλον  που μας πείθουν πως προκύπτει από τους… αιώνιους νόμους της πολιτικής οικονομίας, ενώ είναι συνέπεια  των πρωτοβουλιών των καπιταλιστικών κέντρων εξουσίας ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού,  η νέα πολιτική  λιτότητας ποντάρει σε νέες συνθήκες για να εγγυηθεί  την ανάπτυξη... εν ευθέτω χρόνω.  Δεν βλέπουμε το μηχανισμό που μας καθυποτάσσει και θεωρούμε φυσικούς  και αυτονόητους τους όρους επιβίωσης που μας επιβάλλουν. Δεν χρειάζονται πια, ή τουλάχιστον ακόμη, φυλακίσεις, βασανιστήρια, όταν  η υποαπασχόληση, η ευελιξία της εργασίας αφαιρεί από τις κοινωνικές εκρήξεις τη βάση τους, δηλ. την πλήρη απασχόληση κι επομένως τη δυνατότητα να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς.

            Οι σύγχρονες ιδεολογίες, μέσα στις οποίες  το ουσιαστικά αποσυρμένο και απελπισμένο άτομο προσπαθεί να βρει κάποιο λόγο ύπαρξης, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά  να του θυμίζουν, υποτασσόμενο στους όρους που του επιβάλλονται,  το χρέος της επιβίωσης του, που, χωρίς να ομολογείται, εξαρτάται από την  εκμηδένιση εκείνων οι οποίοι δεν μπορούν να συμμορφωθούν  είτε είναι αντιπαραγωγικοί, είτε ξένοι, είτε νοητικά ή σωματικά «κατώτεροι», είτε ακόμα και κοινωνικά απροσάρμοστοι. Έτσι, στις ίδιες βάσεις που οργανώνονταν τα φασιστικά κράτη, και στις δικές μας κοινωνίες αρχίζει και   αναδύεται μέσα από τη σύγχρονη οργάνωση μιας αυταρχικής εξουσίας μια ψευδής συλλογικότητα, σε πρώτο στάδιο των άξιων, προικισμένων, επαϊόντων,   που συνεχίζει με άλλα μέσα αλλά με την ίδια λογική το πείραμα της συγκέντρωσης  της  απόλυτης δύναμης και της ολικής κυριαρχίας, προς δόξαν του καπιταλισμού.