ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΖΙΚΟΙ

     Το αδιέξοδο της αντίληψης, που θεωρώντας κάθε φορά  ότι είναι δυνατή μια διαδικασία επανάστασης, όπου μια πρωτοπορία θα ανοίξει το δρόμο, με  μεμονωμένες πράξεις βίας,  της ένοπλης  ανατροπής του καθεστώτος και οι μάζες θα πειστούν και θα ακολουθήσουν, αναδείχτηκε τη δεκαετία του ’70 τόσο στην Ιταλία όσο και στη Δυτική Γερμανία.  

         Στη σημερινή Ελλάδα της συναίνεσης και των πολλαπλών μνημονίων δεν θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα που δεν βλέπει να υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τη βίαιη επανάσταση και την ένοπλη εξέγερση. Και οι ένοπλες όμως ομάδες που προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες δεν φαίνεται να το κάνουν για να  επισπεύσουν την επανάσταση, αλλά μάλλον για να έχουν περισσότερο την άμεση και έντονη αντιπαράθεση με τον εχθρό  - κράτος και τον κίνδυνο, προκαλώντας του πλήγματα.

          Καθώς λοιπόν  βουλιάζει η συναινετική πολιτική μέσα στο βάλτο της ανεργίας και  της φτώχιας, η λογική της ένοπλης πάλης  από οργανωμένες ομάδες  παράγει πράξεις που φαίνονται είτε να στοχεύουν στο γενικό πολιτικό  πεδίο με το ίδιο το αποσταθεροποιητικό περιεχόμενό τους (βόμβα στο The Mall) είτε να σχετίζονται πιο άμεσα  με συγκεκριμένα αιτήματα κινήματος ( επίθεση κουκουλοφόρων στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές).  

         Μια αντιπαράθεση όμως τέτοιας μορφής σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στην παρανομία τους φορείς της και το πιο κύριο, όλο και πιο μακριά από το συνδυασμό μαζικού αγώνα και ένοπλης πάλης, με κίνδυνο τη χρησιμοποίησή τους αλλά  και την  εκμετάλλευση των συνεπειών από τη  δράση τους προς όφελος ακριβώς αυτών των δυνάμεων που ισχυρίζονται ότι πολεμούν.

       Κι επειδή το ζήτημα δεν είναι σημερινό, ας θυμηθούμε τον Λένιν  στο άρθρο του «Από πού ν’  αρχίσουμε»

«…Κατ’ αρχήν ποτέ δεν απορρίψαμε και ούτε μπορούσαμε ν’ απορρίψουμε την τρομοκρατία. Η τρομοκρατία είναι μια στρατιωτική ενέργεια, που μπορεί να είναι απόλυτα ωφέλιμη και μάλιστα αναγκαία σε μια ορισμένη στιγμή της μάχης, σε ορισμένη κατάσταση του στρατού κα σε ορισμένες συνθήκες. Η ουσία όμως του ζητήματος βρίσκεται ακριβώς στο ότι η τρομοκρατία αυτή τη στιγμή δεν προβάλλεται καθόλου σαν μια επιχείρηση στρατού εν εκστρατεία, στενά συνδεδεμένη και προσαρμοσμένη σ’  όλο το σύστημα του αγώνα, αλλά σαν ένα μέσο μεμονωμένης επίθεσης, αυτοτελές και ανεξάρτητο από κάθε στρατό. Και βέβαια σε συνθήκες έλλειψης μιας κεντρικής  επαναστατικής οργάνωσης και αδυναμίας των τοπικών  επαναστατικών οργανώσεων η τρομοκρατία δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Γι’ αυτό δηλώνουμε  κατηγορηματικά, ότι στις παρούσες συνθήκες ένα τέτοιο μέσο πάλη είναι ακραίο, άσκοπο, αποσπάει την προσοχή των πιο δραστήριων αγωνιστών από το πραγματικό, από το πιο σπουδαίο για τα συμφέροντα ολόκληρου του κινήματος καθήκον τους,  αποδιοργανώνει τις επαναστατικές και όχι τις κυβερνητικές δυνάμεις. Θυμηθείτε τα τελευταία γεγονότα: μπροστά στα μάτια μας οι πλατιές μάζες των εργατών των πόλεων και του «απλού λαού» των πόλεων φλέγονται από τον πόθο του αγώνα, ενώ οι επαναστάτες δεν διαθέτουν ένα επιτελείο καθοδηγητών και οργανωτών. Σε παρόμοιες συνθήκες το να πάρουν οι πιο δραστήριοι επαναστάτες το δρόμο της τρομοκρατίας δεν δημιουργεί άραγε τον κίνδυνο ν’ αδυνατίσουν τα μαχητικά εκείνα τμήματα, που μόνο σ’  αυτά μπορεί να στηρίζει κανείς σοβαρές ελπίδες; Μια τέτοια ενέργεια δε δημιουργεί άραγε τον κίνδυνο να αποκοπεί η σύνδεση ανάμεσα στις επαναστατικές οργανώσεις και στις σκόρπιες μάζες των δυσαρεστημένων, που διαμαρτύρονται και είναι  έτοιμες για αγώνα, είναι όμως αδύνατες ακριβώς γιατί είναι σκόρπιες; Και όμως αυτή τη σύνδεση αποτελεί ίσα-ίσα την μοναδική εγγύηση της επιτυχίας μας. Είμαστε μακριά πολύ από την άποψη να αρνηθούμε στα μεμονωμένα ηρωικά χτυπήματα κάθε σημασία. Το χρέος μας, όμως, είναι χρησιμοποιώντας όλη μας την ενεργητικότητα να προφυλάξουμε τον καθένα από την προσήλωση στην τρομοκρατία, από την αναγνώρισή της σαν κυρίου και βασικού μέσου πάλης, που τόσο ασπάζονται σήμερα τόσοι πολλοί»

        Στη σημερινή συγκυρία, οι όροι για αναχαίτιση της καπιταλιστικής επίθεσης θα δημιουργηθούν μέσα από την προσπάθεια οικοδόμησης ενός κινήματος που θα συνενώσει όλους όσοι δέχονται την καπιταλιστική επίθεση και θα αμφισβητήσει έμπρακτα τις επιλογές της κυρίαρχης τάξης. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος και μακρύς και τη νίκη του θα εξασφαλίσει η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα. Γι’ αυτό και θα πρέπει να υπάρχει μαζική συμμετοχή στην αυριανή απεργία και στις διαδηλώσεις.