ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

        Σύμφωνα  με τον υπουργό ναυτιλίας Μουσουρούλη το μέτρο της επιστράτευσης «κρίθηκε σκόπιμο προκειμένου να αποκατασταθεί η ομαλότητα στις συγκοινωνίες, αλλά και να σταματήσει η ταλαιπωρία των πολιτών και των νησιωτών».

             Κι ενώ  η κυρίαρχη ιδεολογία για χρόνια τώρα σε όλους τους τόνους βεβαιώνει  το θάνατο της εργατικής τάξης και την άμβλυνση των ταξικών διαφορών, τώρα, σε εποχές κρίσης,  όταν γίνονται  κάποιες απεργίες, που ζωντανεύουν τους φόβους για μαχητική εμφάνιση της εργατικής τάξης στο προσκήνιο, επισπεύδεται τα τσάκισμά τους,  σε μια επίδειξη δύναμης της άρχουσας τάξης, η οποία ασυστόλως εμφανίζεται συνήγορος των συμφερόντων μιας κοινωνίας την οποία ισχυρίζεται ότι είναι οι συνέπειες των απεργιών που ταλανίζουν. Οι απεργίες μπορεί να γίνονται αποδεκτές στο βαθμό που είναι συμβολικές και δεν προχωρούν  σε ουσιαστική αντιπαράθεση και ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και τις επιλογές της

            Μέσα σε δυο βδομάδες η κυβέρνηση χρησιμοποίησε το μέτρο της επιστράτευσης για δεύτερη φορά   σε δεκαπέντε μέρες, αυτή τη φορά για να σταματήσει την απεργία στα λιμάνια, όπως έκανε πριν  με την απεργία στα ΜΜΜ. Η κυβέρνηση φαίνεται να μην  αφήνει παρά λίγο  χρόνο στους απεργούς πριν  προχωρήσει στο μέτρο της επιστράτευσης, φοβούμενη ίσως  μήπως η ταξική αντιπαράθεση, με αφετηρία  τις απεργίες, πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αδιαφορώντας προς το παρόν  για το βάθαιμα του ταξικού χάσματος που μπορεί να δημιουργηθεί και να διαπεράσει  την ελληνική κοινωνία.

            Κάθε απεργία δείχνει, σε ένα μεγάλο βαθμό, τη δύναμη και τα όρια  του αγώνα της εργατικής τάξης όπως και κάθε χωριστού κομματιού της, βάζοντας έμμεσα και το ζήτημα  της ενότητας της  εργατικής τάξης σε ένα υψηλότερο επίπεδο.

          Τα τρία τελευταία χρόνια με τα μνημόνια η πολιτική των κυβερνήσεων που ανέλαβαν να τα εφαρμόσουν στρεφόταν ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους, αλλά αυτή  η εχθρική  πολιτική δεν υλοποιούνταν με  μια μετωπική σύγκρουση μαζί τους. Τα χαρακτηριστικά αυτής τη πολιτικής ήταν ότι αποδιαρθρώνει, διαλύει έναν έναν τους βασικούς τομείς της εργατικής τάξης, προσπαθώντας παροδικά κάποιους άλλους να τους προσεταιριστεί, δημιουργώντας έτσι και εκμεταλλευόμενη τους όρους διαίρεσης των εργαζομένων. Αποδιαρθρώνει συκοφαντώντας κλάδους εργαζομένων, τους αντιπαραθέτει μεταξύ τους ενισχύοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό.  Τρία χρόνια τώρα οργανωμένη αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι δεν μπόρεσαν να αντιτάξουν και η κυβέρνηση νιώθει ότι το εργατικό κίνημα είναι αδύναμο, απογοητευμένο και κουρασμένο  και ότι  έχει η ίδια προετοιμαστεί για τη σύγκρουση.

             Με τις δυο αυτές επιστρατεύσεις δείχνει η κυβέρνηση ότι προχωρά σε μετωπική σύγκρουση, ενώ τα εργατικά συνδικάτα δεν της απαντούν με την ίδια αποφασιστικότητα.  Η ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ, όπως και στην προηγούμενη απεργία, είναι ουσιαστικά  εξαφανισμένες,  ενσωματωμένες εδώ και χρόνια όχι απλώς στο σύστημα, αλλά στη διαδικασία  χειρισμού της κρίσης και της δημιουργίας  προϋποθέσεων για την ανασυγκρότηση του κεφαλαίου,  ενώ η εργατική αλληλεγγύη με το ΠΑΜΕ δεν καταφέρνει εμπράκτως  να γενικευτεί  και ούτε  οι   μάζες εργαζομένων δείχνονται πρόθυμες να  συσπειρωθούν  για να δημιουργήσουν ανάχωμα στην επίθεση του κεφαλαίου.

          Αν όμως ενστερνιστούμε και υπηρετήσουμε την κυρίαρχη πολιτική διαχείρισης  της κρίσης, αποδεχτούμε ότι δεν υπάρχει  ενιαία  εργατική τάξη, προβάλλοντας  διαφορετικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, οι αγώνες θα παραμένουν μοναχικοί  και εύκολα χειραγωγήσιμοι. Γιατί για την επιβολή της ανασυγκρότησης και αναδιάρθρωσης  του καπιταλισμού  ήταν και είναι αναγκαία προϋπόθεση ο έλεγχος του εργατικού κινήματος. Γι’  αυτό και την τελευταία εικοσαετία ρεφορμιστές, ανανεωτές κλπ. κρατώντας εποικοδομητική στάση απέναντι σε καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και εκσυγχρονισμούς αχρήστευαν την όποια κριτική του καπιταλισμού χτυπώντας και διαλύοντας το όποιο κομμουνιστικό  κίνημα και αφοπλίζοντας ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά το εργατικό κίνημα. Η εργατική τάξη πια δεν είναι ούτε συμπαγής ούτε και συνδικαλισμένη. Οι συνδικαλισμένοι εργάτες αποτελούν  πια μειοψηφία.  Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, η αυξανόμενη ανεργία, η μαύρη εργασία,  η επέκταση τριτογενούς τομέα, κλπ.  συνέβαλε στην κρίση της  παλιάς συμπαγούς εργατικής τάξη, συντελώντας στην αποδιάρθρωσή της και την απαξίωση του συνδικαλισμού. Η ευέλικτη εργασία, η εκ περιτροπής εργασία κάνουν ευάλωτο το εργατικό κίνημα για να τσακιστούν  οι αγώνες του, χωρίς αυτό να μπορεί  να αντιδράσει συνολικά. Τα συνδικάτα χάνουν όλο και περισσότερο τη δύναμή τους και ο εργάτης μάζα δεν μπορεί πια να αντιμετωπίσει την επίθεση των αφεντικών. 

          Κι όμως τα συνδικάτα μπορούν και πρέπει να γίνουν μοχλοί ανατροπής των πολιτικών αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, αρκεί να συνειδητοποιηθεί  και να επιδιωχθεί η ανάγκη αλλαγής προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι εξουδετέρωσής του, όπως η κυρίαρχη πολιτική επιδιώκει. Η ταξική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ενεργητική αντίσταση των εργαζομένων στην κατά μέτωπο επίθεση του κεφαλαίου.

          Γι’  αυτό και ο ρόλος των κομμουνιστών είναι τεράστιος, και ίσως  η τελική επίθεση επικεντρωθεί εναντίον τους,  γιατί  αυτοί μπορούν και να εκφράσουν την αναγκαιότητα  για ταξική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα δρα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, και να αποτρέψουν τον εγκλωβισμό των εργαζομένων  στην παγίδα της συναίνεσης  εν ονόματι της εθνικής ευθύνης.