ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

          Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Δένδιας  σε ομιλία του δηλώνει πως ««Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους. Και ο δρόμος τους μπορεί και πρέπει να είναι μόνο ένας, η εφαρμογή των νόμων προς όλους». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπουργός εργασίας Βρούτσης δηλώνει  για την κατάληψη του υπουργείου Εργασίας από μέλη του ΠΑΜΕ ότι  «Οι ενέργειες αυτές τραυματίζουν τη Δημοκρατία και υπονομεύουν τις θυσίες των Ελλήνων.»

       Η υπεράσπιση της νομιμότητας και της  δημοκρατίας είναι από τα βασικά επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να δικαιολογηθούν  όλες οι πράξεις των κυβερνώντων. Ο Ν. Δένδιας μάλιστα, σε μια επίδειξη δύναμης,  μιλά για ανοικτούς λογαριασμούς από τη μεταπολίτευση, αποκαλύπτοντας ότι η τακτική  ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στο κυρίαρχο σύστημα  με αποδοχή κοινωνικοοικονομικών απαιτήσεών της τελείωσε.

      Με τη μεταπολίτευση, το  εργατικό κίνημα, που διεκδικεί αγωνιστικά  όσα τα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια του στέρησαν, κατακτά  άνοδο του βιοτικού επιπέδου  των εργαζομένων, ενώ οι αστικές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να ξεπεράσουν  το μούδιασμα τους  μετά την πτώση της χούντας και να ανασυνταχτούν.  Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία πείθει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης ότι συμμετέχει στην εθνική προσπάθεια και  ενσωματώνεται στην κυρίαρχη πολιτική, αποδεχόμενο τους όρους του για εκσυγχρονισμό, που αφήνουν άθικτο το καπιταλιστικό  κράτος, με αντάλλαγμα τη βελτίωση των όρων διαβίωσής του. Πίστεψε ότι έκλεισαν οι παλιοί λογαριασμοί με το αυταρχικό κράτος της «δεξιάς».

      Συγχρόνως,  οι μέθοδοι πειθούς και ελέγχου από την κυρίαρχη πολιτική στις μάζες εργαζομένων γίνονται ραφιναρισμένοι, ενώ ουσιαστικά, υπονομεύουν υποσυνείδητα την εμπειρία, την επιθυμία, τον τρόπο δράσης μας και  καταλήγουμε  να λειτουργούμε με γνώμονα κριτήρια που δεν είναι δικά μας, των υποτελών τάξεων,  αλλά εμφυτευμένα από την κυρίαρχη τάξη. Θεωρούμε μαζί με την κυρίαρχη τάξη ότι δεν υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα, όλοι ανήκουν στο λαό και φτάσαμε σχεδόν να πιστέψουμε ότι ακόμα και   τα συμφέροντα των τραπεζών μπορούν μια χαρά να συμβιβαστούν με των ανέργων.

        Σ΄ αυτά  τα χρόνια όμως της οικονομικής μας εξαθλίωσης, ο κυρίαρχος λόγος  απροκάλυπτα αντιφάσκει αποκαλυπτόμενος,  γιατί από τη μια συνεχίζει με την ίδια λογική να αρνείται την ύπαρξη  ταξικών ανταγωνισμών και πολιτικών συνόρων εν ονόματι της  συναινετικής  δημοκρατίας, ενώ  από την άλλη, οι ενέργειες των κυβερνώντων δεν επιτρέπουν καν την ενεργό δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών  στη λήψη των  πιο σημαντικών αποφάσεων για τα συλλογικά ζητήματα.  Η  δημοκρατία και η έννομη τάξη  περιορίζονται στο να παρέχουν το ηθικό πλαίσιο που χρειάζονται προκειμένου να στηριχτούν  οι ισχυρισμοί των κυβερνώντων ότι εκπροσωπούν το γενικό συμφέρον, πέρα από ταξικά συμφέροντα και παρατάξεις.

        Όταν όμως σε περιόδους οικονομικής κρίσης περισσεύει η οργή στους εργαζόμενους, το εργατικό κίνημα ψάχνει να  βρει  τον αγωνιστικό του βηματισμό και ο προσεταιρισμός της ηγεσίας των πιο μετριοπαθών συνδικάτων υπάρχει κίνδυνος να μην  αποδίδει πια, τότε η καταστολή, η ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των κατασταλτικών μηχανισμών, η αυταρχική αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων αποτελούν επιλογές  της εξουσίας, για να πετύχει τους στόχους της. Όσο μάλιστα η κυρίαρχη εξουσία  αισθάνεται ακόμα αρκετά ισχυρή,  αλλά συγχρόνως φοβάται μήπως οι επιλογές της πυροδοτήσουν μια ευρύτερη αντίδραση, και γι’  αυτό  θέλει να αποτρέψει την ενδυνάμωση ενός εργατικού κινήματος, τόσο πιο εύκολα επιλέγεται η τακτική της άμεσης σύγκρουσης με κομμάτια της εργατικής τάξης, πριν οργανωθεί η συνολική αντίδραση των εργαζομένων. Και βέβαια όλη αυτή η επίθεση,  στην αρχή τουλάχιστον, όσο αναμετρώνται οι δυνάμεις   των δυο αντιπάλων,  από τη μεριά του κράτους θα γίνεται με τους νόμιμους τρόπους που θα τους φέρνει στα μέτρα του, ακολουθώντας νομότυπες διαδικασίες. Η υπογράμμιση της σπουδαιότητας των νομικών αρχών και της έννομης τάξης  στη ζωή της κοινωνίας θα καλύπτει πίσω από τη νομική μορφή  το πραγματικό περιεχόμενο των ταξικών  σχέσεων, την ανισότητα πίσω από την τυπική ισοτιμία, τον οικονομικό εξαναγκασμό πίσω από την ελευθερία  κλπ.  Τώρα μάλιστα που η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη εντείνεται  θα γίνεται όλο και πιο φανερή η ταξική διάσταση της νομοθεσίας και της εφαρμογής της, που διαφυλάσσει και εδραιώνει πρότυπα και συμπεριφορές που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

          Συγχρόνως, εκβιάζεται η συναίνεσή μας για αποφάσεις και ενέργειες των κυβερνώντων που μας εξαθλιώνουν, με την αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική δυνατότητα πέραν της τωρινής τάξης πραγμάτων κι επομένως καμιά διαμαρτυρία μας δεν μπορεί να έχει άλλη από συμβολική σημασία, ακυρώνοντας  όμως έτσι κάθε πολιτική δράση  των υποτελών τάξεων μέσα στα νόμιμα πλαίσια.  Είναι σαν να θέλουν να εξωθήσουν τους πιο συνειδητοποιημένους ταξικούς αντιπάλους, σε δράσεις που θα μπορούσαν,  κατά το δοκούν, να χαρακτηριστούν παράνομες,  για να τους εξουδετερώσουν  ευκολότερα με την ανοχή των περίφημων νοικοκυραίων, πριν να εξαθλιώσουν κι αυτούς.

          Μια τέτοια τακτική ανιχνεύεται  στις αντιδράσεις της κυβέρνησης για τη δράση  μελών του  Π.Α.ΜΕ. στο υπουργείο εργασίας. Από τη μια   στοχοποιήθηκε  από την κυβέρνηση ως αντικοινωνική  και παράνομη δράση και  ανέβηκαν   υπερβολικά ψηλά οι τόνοι, από την άλλη  όμως  επιδοκιμάστηκε από παρά  πολλούς που δεν είναι κάν συμπαθούντες του ΚΚΕ. Κι αυτό έγινε όχι γιατί ξαφνικά όλοι ενστερνίστηκαν τις ιδέες του, αλλά γιατί ήταν μια άμεση, συγκρουσιακή ενέργεια, που  τους εξέφραζε αλλά  κυρίως δεν χρειαζόταν οι ίδιοι να συμμετάσχουν και να διακινδυνεύσουν. Κι ακριβώς αυτό το ξέρει η κυρίαρχη εξουσία.  Αν λοιπόν δεν υπάρξει μαζικότητα σε δράσεις που θα εκδηλώνουν την αντίδραση στην ακολουθούμενη πολιτική, η αγριότητα και η βία της εξουσίας θα εντείνονται,  η καταστολή και ο αυταρχισμός θα εκφράζονται με βίαιες επιχειρήσεις για να  παραλύσουν από το φόβο τους «νοικοκυραίους», να απομονωθούν όσοι θα επιμένουν να αγωνίζονται, ώστε ευκολότερα να εξουδετερωθούν.

        Η δημοσιοποίηση των    κακοποιημένων προσώπων των νεαρών  που συνελήφθησαν για τη ληστεία στο Βελβεντό  υπενθυμίζει προς πάσαν κατεύθυνσιν την δύναμη της εξουσίας.