Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΖΙΚΟΙ



     Το αδιέξοδο της αντίληψης, που θεωρώντας κάθε φορά  ότι είναι δυνατή μια διαδικασία επανάστασης, όπου μια πρωτοπορία θα ανοίξει το δρόμο, με  μεμονωμένες πράξεις βίας,  της ένοπλης  ανατροπής του καθεστώτος και οι μάζες θα πειστούν και θα ακολουθήσουν, αναδείχτηκε τη δεκαετία του ’70 τόσο στην Ιταλία όσο και στη Δυτική Γερμανία.  
         Στη σημερινή Ελλάδα της συναίνεσης και των πολλαπλών μνημονίων δεν θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα που δεν βλέπει να υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τη βίαιη επανάσταση και την ένοπλη εξέγερση. Και οι ένοπλες όμως ομάδες που προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες δεν φαίνεται να το κάνουν για να  επισπεύσουν την επανάσταση, αλλά μάλλον για να έχουν περισσότερο την άμεση και έντονη αντιπαράθεση με τον εχθρό  - κράτος και τον κίνδυνο, προκαλώντας του πλήγματα.
          Καθώς λοιπόν  βουλιάζει η συναινετική πολιτική μέσα στο βάλτο της ανεργίας και  της φτώχιας, η λογική της ένοπλης πάλης  από οργανωμένες ομάδες  παράγει πράξεις που φαίνονται είτε να στοχεύουν στο γενικό πολιτικό  πεδίο με το ίδιο το αποσταθεροποιητικό περιεχόμενό τους (βόμβα στο The Mall) είτε να σχετίζονται πιο άμεσα  με συγκεκριμένα αιτήματα κινήματος ( επίθεση κουκουλοφόρων στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές).  
         Μια αντιπαράθεση όμως τέτοιας μορφής σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στην παρανομία τους φορείς της και το πιο κύριο, όλο και πιο μακριά από το συνδυασμό μαζικού αγώνα και ένοπλης πάλης, με κίνδυνο τη χρησιμοποίησή τους αλλά  και την  εκμετάλλευση των συνεπειών από τη  δράση τους προς όφελος ακριβώς αυτών των δυνάμεων που ισχυρίζονται ότι πολεμούν.
       Κι επειδή το ζήτημα δεν είναι σημερινό, ας θυμηθούμε τον Λένιν  στο άρθρο του «Από πού ν’  αρχίσουμε»
«…Κατ’ αρχήν ποτέ δεν απορρίψαμε και ούτε μπορούσαμε ν’ απορρίψουμε την τρομοκρατία. Η τρομοκρατία είναι μια στρατιωτική ενέργεια, που μπορεί να είναι απόλυτα ωφέλιμη και μάλιστα αναγκαία σε μια ορισμένη στιγμή της μάχης, σε ορισμένη κατάσταση του στρατού κα σε ορισμένες συνθήκες. Η ουσία όμως του ζητήματος βρίσκεται ακριβώς στο ότι η τρομοκρατία αυτή τη στιγμή δεν προβάλλεται καθόλου σαν μια επιχείρηση στρατού εν εκστρατεία, στενά συνδεδεμένη και προσαρμοσμένη σ’  όλο το σύστημα του αγώνα, αλλά σαν ένα μέσο μεμονωμένης επίθεσης, αυτοτελές και ανεξάρτητο από κάθε στρατό. Και βέβαια σε συνθήκες έλλειψης μιας κεντρικής  επαναστατικής οργάνωσης και αδυναμίας των τοπικών  επαναστατικών οργανώσεων η τρομοκρατία δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο. Γι’ αυτό δηλώνουμε  κατηγορηματικά, ότι στις παρούσες συνθήκες ένα τέτοιο μέσο πάλη είναι ακραίο, άσκοπο, αποσπάει την προσοχή των πιο δραστήριων αγωνιστών από το πραγματικό, από το πιο σπουδαίο για τα συμφέροντα ολόκληρου του κινήματος καθήκον τους,  αποδιοργανώνει τις επαναστατικές και όχι τις κυβερνητικές δυνάμεις. Θυμηθείτε τα τελευταία γεγονότα: μπροστά στα μάτια μας οι πλατιές μάζες των εργατών των πόλεων και του «απλού λαού» των πόλεων φλέγονται από τον πόθο του αγώνα, ενώ οι επαναστάτες δεν διαθέτουν ένα επιτελείο καθοδηγητών και οργανωτών. Σε παρόμοιες συνθήκες το να πάρουν οι πιο δραστήριοι επαναστάτες το δρόμο της τρομοκρατίας δεν δημιουργεί άραγε τον κίνδυνο ν’ αδυνατίσουν τα μαχητικά εκείνα τμήματα, που μόνο σ’  αυτά μπορεί να στηρίζει κανείς σοβαρές ελπίδες; Μια τέτοια ενέργεια δε δημιουργεί άραγε τον κίνδυνο να αποκοπεί η σύνδεση ανάμεσα στις επαναστατικές οργανώσεις και στις σκόρπιες μάζες των δυσαρεστημένων, που διαμαρτύρονται και είναι  έτοιμες για αγώνα, είναι όμως αδύνατες ακριβώς γιατί είναι σκόρπιες; Και όμως αυτή τη σύνδεση αποτελεί ίσα-ίσα την μοναδική εγγύηση της επιτυχίας μας. Είμαστε μακριά πολύ από την άποψη να αρνηθούμε στα μεμονωμένα ηρωικά χτυπήματα κάθε σημασία. Το χρέος μας, όμως, είναι χρησιμοποιώντας όλη μας την ενεργητικότητα να προφυλάξουμε τον καθένα από την προσήλωση στην τρομοκρατία, από την αναγνώρισή της σαν κυρίου και βασικού μέσου πάλης, που τόσο ασπάζονται σήμερα τόσοι πολλοί»
        Στη σημερινή συγκυρία, οι όροι για αναχαίτιση της καπιταλιστικής επίθεσης θα δημιουργηθούν μέσα από την προσπάθεια οικοδόμησης ενός κινήματος που θα συνενώσει όλους όσοι δέχονται την καπιταλιστική επίθεση και θα αμφισβητήσει έμπρακτα τις επιλογές της κυρίαρχης τάξης. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος και μακρύς και τη νίκη του θα εξασφαλίσει η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα. Γι’ αυτό και θα πρέπει να υπάρχει μαζική συμμετοχή στην αυριανή απεργία και στις διαδηλώσεις.



5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε ήταν η δουλοκτητική κοινωνία, με δύο κύριες και αντίπαλες τάξεις. Απ τη μια οι ελεύθεροι και αφέντες δούλων και απ την άλλη οι δούλοι. Αυτή η κοινωνία άλλαξε, ανατράπηκε, σταδιακά αποδομήθηκε (πείτε ό,τι θέλετε) και έγινε φεουδαρχική επειδή συνειδητοποίησαν την κατάστασή τους και τα αίτιά της οι δούλοι ή κάποιο ξεχωριστό τμήμα τους και το πέτυχαν συγκρουόμενοι με την κυρίαρχη τάξη;...
Η φεουδαρχική είχε κι αυτή δύο κύριες και αντίπαλες τάξεις. Απ τη μια οι φεουδάρχες μεγαλογαιοκτήμονες και απ την άλλη οι δουλοπάροικοι. Αυτή η κοινωνία άλλαξε, ανατράπηκε, σταδιακά αποδομήθηκε (πείτε ό,τι θέλετε) και έγινε καπιταλιστική επειδή συνειδητοποίησαν την κατάστασή τους και τα αίτιά της οι δουλοπάροικοι ή κάποιο ξεχωριστό τμήμα τους και το πέτυχαν συγκρουόμενοι με την κυρίαρχη τάξη;....
Η καπιταλιστική έχει κι αυτή δύο κύριες και αντίπαλες τάξεις. Απ τη μια οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής κι απ την άλλη οι προλετάριοι μισθωτοί εργάτες.
Αν στις δύο προηγούμενες ερωτήσεις, η απάντηση είναι "όχι" τότε τί διδάσκει η ιστορία;
Ότι μια κοινωνία δεν αλλάζει, ανατρέπεται ή αποδομείται σταδιακά χάρη στη συνειδητοποίηση από μέρους τής κάθε φορά κατώτερης και εκμεταλλευόμενης τάξης ούτε καν ενός φωτισμένου τμήματός της, της κατάστασής της και των αιτιών.
Προς τι λοιπόν το κόλλημα με την "επαναστατική εργατική" τάξη;
Όπως οι ιστορικά κοινωνικοί πρόγονοί τους (δούλοι και δουλοπάροικοι) έτσι και οι προλετάριοι είναι ανίκανοι (πολλοί όχι προσωπικά ως άτομα αλλά όλοι ως σύνολο δηλαδή ως τάξη) αρχικά να συνειδητοποιήσουν, στη συνέχεια να αποφασίσουν πως απαιτείται ανατροπή, μετά να καταλήξουν στον τρόπο ανατροπής και τέλος, να συμφωνήσουν μεταξύ τους στο πώς θα ναι η κοινωνία που θα αντικαταστήσει την ανατραπείσα.

dimele

Προλύτης είπε...

Καθυστερημένα είδα το σχόλιο, που νομίζω πως με σχηματοποιήσεις και χρησιμοποιώντας τις έννοιες τάξη και ταξική σύγκρουση, κατά το δοκούν, προσπαθεί να εκβιάσει το επιθυμητό συμπέρασμα. Αν κατάλαβα καλά, με τους αναλογικούς συλλογισμούς σε μορφή ρητορικών ερωτήσεων υποστηρίζεται ότι οι αλλαγές κοινωνικοοικονομικών συστημάτων έχουν χαρακτηριστικά φυσικών φαινομένων, δεν εξαρτώνται από την ανθρώπινη δράση. Η κοινωνική πραγματικότητα όμως διαμορφώνεται από την αλληλεπίδραση των αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων, δηλ. είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των αντικειμενικών περιστάσεων και της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Εξάλλου η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας με όρους αντικειμενικής διαδικασίας γίνεται στις σχέσεις παραγωγής και ιδιοκτησίας, ενώ οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα που από την αντικειμενική θέση που κατέχουν στο σύστημα των σχέσεων παραγωγής ενδιαφέρονται για την ανατροπή του υφιστάμενου συστήματος από την ικανότητά τους να συμμετέχουν σ’ αυτό προβάλλουν ως κινητήριες δυνάμεις της ανατροπής.
Η μετάβαση βέβαια από ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα στο άλλο δεν σημαίνει ότι πάντα πρέπει να γίνεται με επανάσταση. Ιδιαίτερα στα παλιότερα στάδια οικονομικής οργάνωσης π.χ. η μετάβαση από το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα στο δουλοκτητικό ή από το δουλοκτητικό στο φεουδαρχικό συντελούνταν με ένα σύνολο σποραδικών αντιδράσεων, τοπικών μαζικών κινημάτων και εξεγέρσεων ( παράδειγμα αγροτικές εξεγέρσεις στην Ευρώπη του 13ου και 14ου αιώνα)
Κατά τη μετάβαση στο καπιταλιστικό σύστημα ολοένα και περισσότερο ρόλο παίζει η συνειδητή δραστηριότητα πολιτικών οργανώσεων η κομμάτων ( αποκορύφωμα η γαλλική επανάσταση), ενώ στα χρόνια μας γίνεται επιτακτική η συνειδητή πολιτική δραστηριότητα των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση. Και μη ξεχνάμε ότι πράττοντας αλλάζουμε τις συνθήκες, που με τη σειρά τους μας αλλάζουν, διαλεκτική η σχέση, όχι ευθύγραμμη και μηχανιστική.

Ανώνυμος είπε...

Όταν λοιπόν, ο κυβερνητικός οργανισμός αποτελείται απο ανθρώπους (όπως συμβαίνει σε μία παραγωγική μονάδα) η πλήρωση αυτών των καθηκόντων δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Είναι ανοιχτή σε δοκιμή και απόδειξη όπως και η επιτυχία του κυβερνητικού οργανισμού.
Ο "βασικός τύπος προσωπικότητας" είναι ο άνθρωπος που πληροί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα καθήκοντα που του θέτει ο ρόλος τον οποίο ενσαρκώνει στον τρόπο παραγωγής και στη συγκεκριμένη παραγωγική μονάδα στην οποία ανήκει. Αφού ο τρόπος παραγωγής πρέχει την πραγματική βάση πάνω στην οποία εδράζονται οι άλλες κοινωνικές δραστηριότητες, ο "βασικός τύπος προσωπικότητας" εκτείνει τα χαρακτηριστικά που αποδεικνύονται επιτυχή κατά την παραγωγή και στις άλλες σφαίρες της κοινωνικής δραστηριότητας.

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι μια παραλλαγή της πυραμιδοειδούς δομής βάθους μιας κοινωνίας καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
[Πυραμιδοειδής κυβερνητικός οργανισμός: Ενας ή ελάχιστοι κυβερνήτες στην κορυφή, μερικοί αισθητήρες από κάτω και πολλοί τελεστές στη βάση της ιεραρχίας].
Δεν θα αναφερθώ στα θετικά και αρνητικά της ιδιότητας του κυβερνήτη και του αισθητήρα από άποψη διαμόρφωσης προσωπικότητας, αλλά θα εντοπίσω ειδικά στον τελεστή.
Είναι διαρθρωτικό πόστο που
α) απαιτεί εκτέλεση αποφάσεων στις οποίες δεν παίρνει μέρος
β) τις εκτελεί ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί με το περιεχόμενό τους
γ)συμμορφώνεται υπό το φόβο της τιμωρίας ή της απόρριψης από την παραγωγική μονάδα (απόλυση, αναγκαστική άδεια άνευ αποδοχών κλπ)
δ)δεν απαιτεί την κατανόηση της ευρύτερης δικαιολόγησης της εντολής
ε)και απαιτεί -για να μη μακρυγορώ- την υποταγή της προσωπικότητας του τελεστή σε μόνιμη βάση και ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενη σχέση με την προσωπικότητα του κυβερνήτη ή και των αισθητήρων.

Προσπαθήστε να κατανοήσετε τη σημασία των παραπάνω στο ζήτημα του ποιά προσωπικότητα διαμορφώνεται κάτω από τέτοιες συνθήκες. Συνθήκες τέτοιες όπου ακόμη και εάν έλειπε το στοιχείο της εκμετάλλευσης (απομύζηση υπεραξίας), η ίδια η θέση του τελεστή τείνει να δημιουργεί προσωπικότητες υποτακτικές στο "ανώτερο", φοβικές στο καινοτόμο και γι αυτό εκτονωτικών αντιδράσεων και πάντα και μόνο στο άμεσα διεκδικητικό επίπεδο. Η εργατική τάξη (και εννοώ την πλειοψηφία των μελών της) είναι η μόνη ίσως, μη επαναστατική τάξη στο καπιταλιστικό σύστημα και μάλλον η πλέον συντηρητική.
Γι αυτό και ενώ τα μεγαλύτερα και καλύτερα μυαλά του κόσμου έπεσαν με τα μούτρα εδώ και 200 χρόνια έως και σήμερα, να την κάνουν να συνειδητοποιήσει πέντε απλά πραγματάκια, δεν τα κατάφεραν.
Θα φτάσουν οι άνθρωποι στην έσχατη εξαθλίωση κι ακόμη θα ακούνε κομμουνισμό και θα σκέφτονται τον μπαμπούλα Στάλιν να τους παίρνει τα ανύπαρκτα σπίτια τους αλλά στην ουσία το όνειρο τού να γίνουν κάποτε κι αυτοί ή τα παιδιά τους σωστοί νοικοκυραίοι...
Τους μικροαστούς κοροιδεύετε για αυτά τα πράγματα αλλά η μαυρίλα της αντίδρασης (σα στάση ζωής και όχι κυρίως πολιτικά) στα όσα παλεύετε να πετύχετε, έρχεται κυρίως από τους μισθωτούς.
dimele

Ανώνυμος είπε...

Αυτό είναι το δεύτερο τμήμα, το πρώτο δεν θα αναρτηθεί;
dimele

Προλύτης είπε...

Dimele, αυτό είναι το μόνο σχόλιό σου που έλαβα. Εξάλλου, τα σχόλια στο μπλογκ εμφανίζονται αυτόματα, δεν υπάρχει ενεργοποιημένο φίλτρο. Μάλλον το σχόλιό σου με το πρώτο τμήμα δε στάλθηκε κανονικά.