ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Από τις ειδήσεις της ημέρας

 «…Κινητοποιήσεις ξεκίνησαν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι όλης της χώρας, διεκδικώντας την επίλυση οικονομικών προβλημάτων τους...
Την Πέμπτη 31 Ιανουαρίου και πάλι απεργία  στα μέσα μεταφοράς και στα πλοία, σε νοσοκομεία και ΔΕΗ…
 Χειρόφρενο τραβούν αύριο Προαστιακός και ΟΣΕ…
 Παράλληλα, δεμένα θα μείνουν και τα πλοία στα λιμάνια, λόγω της 24ωρης απεργίας της ΠΝΟ…

… Με επεισόδια και 30 προσαγωγές έληξε η κατάληψη του 8ου ορόφου του κτιρίου του υπουργείου Εργασίας, όπου βρίσκεται το γραφείο του υπουργού Γιάννη Βρούτση, από μέλη του ΠΑΜΕ…
Σε συλλήψεις μετατράπηκαν οι 35 προσαγωγές μελών του ΠΑΜΕ για την κατάληψη στο Υπ. Εργασίας ….»

        Παρόλο τον, για πολλά χρόνια,  ασφυκτικό έλεγχο των συνδικάτων από κυβερνητικούς  χειρισμούς, τη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών, την περιθωριοποίηση κάθε κομμουνιστικής ή κι αριστερής φωνής, που κινείται όμως πραγματικά έξω από τα πλαίσια της κυρίαρχης συναινετικής γραμμής, συνεχίζονται να  εκδηλώνονται κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, ακόμα κι αν λείπει η συνολικά  οργανωμένη αντιπαράθεση στη συνολική καπιταλιστική επίθεση.

        Όλες οι κινητοποιήσεις, που εκφράζουν τη διάθεση  των εργαζομένων για αντίσταση, οικοδομούν συλλογικότητες που εκφράζουν και βαθαίνουν την ταξική συνείδηση, οργανώνοντας την εργατική τάξη για την απόκρουση της πιο πολύμορφης και άγριας επίθεσης που δέχτηκε ποτέ μεταπολεμικά. Ένας βασικός λοιπόν  στόχος  των εργαζομένων είναι να περάσει το εργατικό κίνημα από την κατάσταση  της παθητικής άμυνας σε μια κατάσταση ενεργητικής αντίστασης, κι έτσι να μετατραπεί  η εργατική τάξη από  αντικείμενο σε υποκείμενο της επίθεσης. Γι’  αυτό θα πρέπει να κατανοηθεί από όλους τους εργαζόμενους η ανάγκη μπλοκαρίσματος της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, που την πρωτοβουλία των κινήσεων έχει το κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να επιτίθεται, να ελίσσεται, να κατακερματίζει, να χειρίζεται με ποικίλους τρόπους τη δυσαρέσκεια, στρέφοντας  εργαζόμενους ενάντια σε εργαζόμενους.

         Οι όροι όμως  για ανατροπή  της καπιταλιστικής επίθεσης μπορεί να δημιουργηθούν μόνο με τη συνένωση όλων  αυτών που δέχονται την επίθεση. Έτσι μόνο μπορούν να ακυρώσουν τον έλεγχο των κινητοποιήσεων από συνδικαλιστικές  γραφειοκρατίες, όταν  καθορίζουν την πολιτική και  τακτική των κινητοποιήσεων με τέτοιο τρόπο που να καταλήγουν σε συμβιβασμούς, οι οποίοι εξυπηρετούν τους κυβερνώντες. Είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργαζόμενους που αποτρέπει τη γενίκευση των αιτημάτων και την αλληλεγγύη των εργαζομένων.  Γι’ αυτό και η κυρίαρχη προπαγάνδα δείχνει κάθε φορά που γίνονται απεργίες τόσο ενδιαφέρον για την ταλαιπωρία που αυτές προκαλούν, για να παρασύρει σε σύγκρουση διάφορες κατηγορίες εργαζομένων, για ν’ αποτραπεί κάθε προσπάθεια στήριξης των εργαζομένων που αγωνίζονται, με την ανάπτυξη κινήσεων αλληλεγγύης.

         Εξάλλου η ολομέτωπη, πολύμορφη, σκληρή  επίθεση στο 90% των κατοίκων  αυτής της χώρας  φανερώνει και το ποιοι έχουν συμφέρον να αντισταθούν σ’ αυτήν την επίθεση. Όλα αυτά τα πολυποίκιλα μέτρα εξαθλίωσής μας δημιουργούν αντικειμενικά  αυτούς που  μπορούν εν δυνάμει να αποτελέσουν τις δυναμικότερες εστίες αντίστασης και να συγκροτήσουν την καρδιά των εργατικών αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, που όσο το εργατικό κίνημα θα παραμένει παθητικό και φοβισμένο τόσο θα σκληραίνει.

          Και για να ξαναθυμηθούμε το «Κομμουνιστικό Μανεφέστο» από το μακρινό, ή μήπως όχι, 1848.

 « Κάποτε κάποτε οι εργάτες νικάν, αλλά η  νίκη τους είναι εφήμερη. Το αληθινό αποτέλεσμα των αγώνων τους είναι πιο πολύ  η ανάπτυξη της ενότητας ανάμεσα στους εργάτες, παρά η άμεση επιτυχία. Αυτή η ενότητα διευκολύνεται από το γεγονός πως πληθαίνουν τα μέσα συγκοινωνίας που επιτρέπουν στους εργάτες από διάφορα μέρη να συνδεθούν  μεταξύ τους.

Λοιπόν, αρκεί αυτή η σύνδεση για να μεταβληθούν πολυάριθμοι τοπικοί αγώνες που παίρνουν παντού τον ίδιο χαρακτήρα, σε μια εθνική πάλη, σε μια ταξική πάλη, με κεντρική καθοδήγηση. Αλλά κάθε ταξική πάλη είναι πολιτική πάλη. Και η ένωση που οι αστοί  του μεσαίωνα χρειάζονταν αιώνες να πραγματοποιήσουν με τους καρόδρομους τους, οι σύγχρονοι προλετάριοι την πραγματοποιούν σε λίγα χρόνια  χάρη στους σιδηρόδρομους.

Αυτή η οργάνωση του προλεταριάτου σε τάξη και συνεπούμενα σε πολιτικό κόμμα, καταστρέφεται  αδιάκοπα από τον ανταγωνισμό που κάνουν ανάμεσα τους οι εργάτες. Αλλά όλο και ξεπετιέται, όλο και πιο  δυνατή, πιο σταθερή, πιο ακμαία…»

        Τελικά,  η συσπείρωση όλου του σκόρπιου δυναμικού των εργαζομένων ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και η απόχτηση μιας ενιαίας ταξικής συνείδησης  θα περιμένουμε  μοιρολατρικά να  γίνει μόνο τότε όταν πια πραγματικά δεν θα έχουμε να χάσουμε τίποτε άλλο  από τις αλυσίδες μας;