ΘΕΑΤΡΙΝΙΣΜΟΙ

           Όλοι οι χθεσινοί θεατρινισμοί  στη βουλή, για να ελεγχθούν τυχόν πολιτικές εξελίξεις, που μπορούσαν να δρομολογηθούν με το ζήτημα απόδοσης ευθυνών για τη λίστα Λαγκάρντ, δεν αφήνουν αμφιβολίες ότι η στάση και συμπεριφορά  των κυβερνητικών εταίρων ήταν ελιγμοί της στιγμής,   με πρωταρχικό όμως στόχο  τη μετατόπιση της πολιτικής διαμάχης από τα πεπραγμένα  των τελευταίων κυβερνήσεων στην αντιπαράθεση για τη διαδικασία, με επίκληση αφορισμών και γενικών αόριστων αρχών. Σχηματοποιώντας το περιεχόμενό των λόγων που ακούστηκαν χθες στη βουλή μπορούμε να αναγνωρίσουμε σ’ αυτά   το  πλαίσιο συμβιβασμών και αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ των αστικών κομμάτων, με στόχο τη διατήρηση του κατεστημένου πολιτικού θεσμικού πλαισίου.

          Ο  Βενιζέλος, τον οποίο αφορούσε και προσωπικά όλη αυτή η διαδικασία, ανέλαβε να φορτίσει την πολιτική διαμάχη ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση κυρίως κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ για παραποίηση δεδομένων, διασπορά ψευδών ειδήσεων, για σχέδιο διάλυσης του ΠΑΣΟΚ κλπ. ενώ ο Τσίπρας ανταποκρίθηκε,  μιλώντας για «σκελετούς που κρύβονται στις ντουλάπες», κατηγορώντας  τον Σαμαρά για συγκάλυψη, επιτιθέμενος στο Βενιζέλο για το ρόλο του στην απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ κλπ.

           Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η ιστορία με τις λίστες, πέρα από  άλλες συνέπειες και παρενέργειες διαχειρίσιμες, μπορεί να προσφέρει  και λαμπρές ευκαιρίες στον πολιτικό μικρόκοσμο για εκκαθαρίσεις σχετικών και άσχετων με την υπόθεση λογαριασμών και για προγραμματισμό μελλοντικών και φιλόδοξων   επιδιώξεων.  Η μεθόδευση, οι διαδικασίες κλπ. ανήκουν σε ό,τι πιο υποκριτικό έχει δημιουργήσει το πολιτικό σύστημα για να μπορεί να ζει με τις αναθυμιάσεις του, αποφεύγοντας την ύστατη ώρα την ασφυξία.   Χαρακτηριστικά δείγματα είναι οι απόπειρες απόδοσης ευθυνών σε Παπακωνσταντίνου από τη συγκυβέρνηση, για να αποδειχθεί  η εντιμότητα του κυβερνητικού σχήματος,  και σε Βενιζέλο από το ΣΥΡΙΖΑ, για να αποδειχθεί  η σύγκρουση με το πολιτικό κατεστημένο,  κλπ.

            Έχει μάλιστα κανείς την εντύπωση πως η δημιουργία  αυτού του κλίματος  έντασης και πανικού επιδιώκει συστηματικά και συνειδητά  να υπονομεύσει  ακόμα και τον ορθό λόγο, ένα εργαλείο που όλοι διαθέτουμε για να μη παρασυρθούμε από τα εφήμερα κατασκευάσματα και σχέδια των μνηστήρων της εξουσίας. Η  συγκυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση διεξάγουν  πολιτικό αγώνα  μέχρι τελικής πτώσης με μοναδικούς κανόνες εκείνους που εξασφαλίζουν  την περιθωριοποίηση  του αντιπάλου, χωρίς  όμως να θίγεται η ουσία της πολιτικής του, ακόμα κι αν κακοποιείται η λογική. Φαίνεται ότι παγιώνεται  εκείνη η συναίνεση  που δεν νομιμοποιεί όσους δεν τη νομιμοποιούν, βάζοντας εκτός της συναινετικής νομιμότητας όσα κόμματα, ομάδες και τάσεις επιμένουν να θέτουν την προτεραιότητα στο ζήτημα του κοινωνικού μετασχηματισμού και όχι στην εδραίωση θεσμών και επιλογών,  σε εγχώρια και ευρωπαϊκά πλαίσια, που επιβάλλουν την οικονομική εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Μοιάζει να εγκαθίσταται ένα είδος ολοκληρωτισμού της θεσμικής συναίνεσης, της οποίας την ιδεολογικοπολιτική κάλυψη  παρέχει η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ  στην κυβέρνηση και του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση. Η είσοδος της αριστεράς στο κάδρο εξουσίας όχι πλέον από θέσεις αντιπαλότητας αλλά από θέσεις συνεργασίας,  διαλόγου και διαχείρισης της υπάρχουσας εξουσίας συμβάλλει στην υιοθέτηση του συναινετικού μοντέλου διακυβέρνησης, που όταν χρειάζεται παίρνει και τη μορφή λεκτικής σύγκρουσης. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σύγκρουση στη Βουλή Τσίπρα-Βενιζέλου). Έτσι επιδιώκεται να ελέγχονται και να υποτάσσονται οι αντιδράσεις, να διαστρεβλώνονται ή να περιγελούνται ενέργειες και διεργασίες που γίνονται σε λαϊκό επίπεδο και συγχρόνως  επιχειρείται το εγχείρημα του πνιγμού κάθε άλλης αριστερής, και μάλιστα κομμουνιστικής, φωνής.

          Οι διαδικασίες αυτές δεν είναι πρωτόγνωρες, αφού η συναινετική παθητική δημοκρατία, η περιθωριοποίηση του κομμουνιστικού λόγου και η ώθηση κάποιων αριστερών μειοψηφιών στον εξτρεμισμό και την παρανομία έχουν συντελεσθεί προ πολλού.   Επιπλέον όμως τώρα,  μέσα από τέτοιες διεργασίες  επιταχύνονται και πιέζονται οι διαδικασίες προς συγκόλληση διαφόρων  σχηματισμών, τάσεων και ευαισθησιών που επικαλούνται τη σωτηρία της χώρας, γιατί θα πρέπει να αποτραπεί η κατάρρευση αξιών και θεσμών, προσφέροντας μια φαινομενικώς πειστική διέξοδο σε όσους δήθεν αηδιασμένοι αποφασίσουν να εγκαταλείψουν παλιούς σχηματισμούς και να βρουν καταφύγιο σε άλλους που θα διαφημίζονται ως νέοι, χωρίς βέβαια και να είναι  (πβ. Κίνηση Λοβέρδου)

            Με περιθωριοποιημένο και συκοφαντημένο τον κομμουνιστικό λόγο πιστεύεται  λοιπόν ότι δεν μπορούν να υπάρξουν αξιόμαχες πολιτικές δυνάμεις που θα αμφισβητήσουν το ίδιο το σύστημα, για το οποίο θεωρείται ότι   θέμα ανατροπής του από την πλειοψηφία  δεν υφίσταται για το προβλεπτό μέλλον. Και δεν υφίσταται όσο οι αξίες  με βάση τις οποίες κινείται η κοινωνία και παράγει τις αναζητήσεις της παραμένουν καθαρά αναπτυξιακές, ποσοτικές, καταναλωτικές, όσο δεν εγγράφεται από την πλειοψηφία στο ιδεολογικό επίπεδο το ζήτημα της πολιτικής πάλης των τάξεων και του κοινωνικού μετασχηματισμού.