«ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΟΥΣ»

            Ήμασταν τόσο βέβαιοι για τη σταθερότητα της κατάστασης που ζούσαμε στον καιρό της ευμάρειας,  που δεν πήραμε κανένα μέτρο για άμυνα και  ξυπνήσαμε νικημένοι πριν πολεμήσουμε. Η όψη της χώρας  όμως έχει πια αλλάξει.  Τα πάντα, όλες οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος,  μεθοδικά γκρεμίζονται. Ντροπές και εξευτελισμοί, δουλικές και ταπεινωτικές εργασίες αποτελειώνουν τη συντριβή και των πιο περήφανων ακόμη ψυχών. Για τους περισσότερους σύγχυση, ταραχή, αγανάκτηση, αμηχανία. Κινδυνεύουμε  να πεθάνουμε από καταπίεση και αθλιότητα.  Προηγουμένως  όμως σίγουρα θα έχει αποκαλυφτεί ποιος αλλοίωσε τη λίστα Λαγκάρντ  και θα έχει εκκενωθεί  η «βίλα Αμαλία» και κάθε άλλο κατειλημμένο κτίριο, για να αξιοποιηθεί από το  δημόσιο, όπως υπόσχονται  οι κυβερνώντες, διαπρύσιοι κήρυκες της δικαιοσύνης, της ασφάλειας και της  τάξης.

        Τις τελευταίες μέρες η επικαιρότητα, εκτός από την προβολή των προσκυνημάτων του Σαμαρά στη Μέκκα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το Βερολίνο, κινείται ανάμεσα στο στικάκι του Παπακωνσταντίνου και τις καταλήψεις, ανακαταλήψεις της «βίλλας Αμαλία». Και τα δυο ζητήματα έχουν τη βαρύτητά τους, μόνο που έτσι χάνουμε το δάσος απομονώνοντας τα, χωρίς να τα συνδέουμε μεταξύ τους και με την ευρύτερη πολιτικοκοινωνική κατάσταση.

          Η λίστα Λαγκάρντ και η όποια αλλοίωση στα στοιχεία αποδεικνύει περίτρανα ότι η κρατική μηχανή, το πολιτικό  κατεστημένο είναι με παντοίους τρόπους μπλεγμένα με όλη την οικονομική  δραστηριότητα της χώρας, αφού όλο το  μεταπρατικό, υπεργολαβικό κλπ οικονομικό οικοδόμημα  της χώρας δεν μπορούσε να υπάρχει χωρίς τη στήριξή τους. Σίγουρα, διάφορα οικονομικά και πολιτικά κέντρα, κάποια κομμάτια τους,  μπορεί να επιθυμούν μια κάποια  διαλεύκανση σε υποθέσεις σκανδάλων, σαν αναγκαία για τη σταθεροποίηση των συμφερόντων γενικά του συστήματος, αφού μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί να προκύψουν νέες αστικές εφεδρείες, οι παλιές μοιάζει να έχουν εξαντληθεί, και ειδικά εκείνες οι μερίδες που κρίνουν πως θα παραμείνουν αλώβητες από το ανακριτικό έργο και θα αναβαθμιστούν.  Γι’  αυτό και … η κόσμια συζήτηση για διαλεύκανση της υπόθεσης και τιμωρία των ενόχων το μόνο που ουσιαστικά προσπαθεί να  κάνει είναι να δίνει πιστοποιητικά ουδετερότητας και κύρος στους θεσμούς του σημερινού  κράτους και πιστοποιητικά εξυγίανσης του δημόσιου βίου. Είναι τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κανείς  ότι θα δημιουργηθούν θεσμοί και δομές που θα περιορίζουν τις αποδοτικές δραστηριότητες της αστικής τάξης που είναι εγγενείς του συστήματος  είτε ότι η τιμωρία ακόμη και των πιο ξεκάθαρων  περιπτώσεων που ενέχονται στα σκάνδαλα εξαρτάται από την εκκίνηση των σχετικών διαδικασιών στη βουλή. 

             Αν λοιπόν τον κομμουνιστικό λόγο ενδιαφέρει όλη αυτή η παραφιλολογία για τη λίστα Λαγκάρντ, και όλες τις παρεμφερείς, είναι για τη σήψη που αποπνέουν  αυτά τα σκάνδαλα, είναι για την ευκαιρία που προσφέρουν να   χρησιμοποιηθούν  σαν  απτό επιχείρημα για τον επιζήμιο  και ολέθριο ρόλο της κυρίαρχης τάξης. Ίσως κάπως έτσι να  αρχίζει να προβληματίζεται και ίσως τελικά και να  πειστεί μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων  ότι δεν έχει καθόλου ανάγκη την αστική τάξη,  που είναι μέχρι τον λαιμό βουτηγμένη στον παρασιτισμό και τις κομπίνες, κι ίσως να  ξεφύγει από την επιρροή της.

           Και φυσικά  τον κομμουνιστικό λόγο ενδιαφέρει και η εκκένωση της «βίλας Αμαλία» και μόνο από το γεγονός της επίδειξης δύναμης των  κρατικών δυνάμεων καταστολής και των συνεπειών  της, που δεν περιορίζονται απλώς στο επίπεδο της καταστολής, αλλά οριοθετούν την ελευθερία που επιτρέπεται, σε μια αστική δημοκρατία που όλο και συρρικνώνεται.

            Οι καταλήψεις, κληρονομιά των κινημάτων του ’60, ξεκίνησαν για να λειτουργήσουν σαν χώροι οργάνωσης ενός άλλου τρόπου ζωής και σαν πόλοι παρέμβασης και κριτικής στην κοινωνική ζωή, από ένα σύνολο ανθρώπων που η συνοχή τους  περισσότερο στηρίζεται σε μια γενική και αφηρημένη αντιεξουσιαστική, ελευθεριακή βάση ενάντια σε ένα κράτος που σπάνια όμως κριτικάρεται  στις ουσιαστικές λειτουργίες του. Οι καταλήψεις στηρίζονται  στη συλλογιστική να οργανωθεί, στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος,  μέσα στο χώρο της κατάληψης μια νησίδα ενός εναλλακτικού  τρόπου  ζωής, με άλλο περιεχόμενο και  ποιότητα, που να έχει και μια παρέμβαση κριτική  στο κοινωνικό σύνολο. Τους  περισσότερους που συμμετέχουν σε τέτοιες καταλήψεις τους συνδέουν  μια πρώτη άρνηση για την κοινωνία της εκμετάλλευσης και του ανταγωνισμού και συγχρόνως και  οι ιδέες, αρκετά νεφελώδεις, για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς αλλοτρίωση, εκμετάλλευση, χωρίς ιεραρχίες και καταναγκασμούς. Όλες αυτές οι απόπειρες   για εναλλακτική οργάνωση της ζωής, ήδη έχουν δείξει τις αντοχές τους και τα όρια τους  από τη δεκαετία του ’80. Δεν μπόρεσαν να στηριχτούν σε ευρύτερες συμμαχίες πολιτικών υποκειμένων, κινήθηκαν έξω από τους χώρους  της παραγωγικής διαδικασίας και διατήρησαν έναν λίγο πολύ περιθωριακό χαρακτήρα και  τελικά δεν μπόρεσαν να παρέμβουν καθοριστικά στην κοινωνία.

           Οι επιχειρήσεις λοιπόν της αστυνομίας για εκκένωση κατειλημμένων κτιρίων δεν επιδιώκουν τόσο να διαλύσουν ένα  κίνημα που είναι άλλωστε αναιμικό και περιθωριοποιημένο όσο να μονιμοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν τις παντός τύπου επεμβάσεις της. Και η εκκένωση της  «βίλλας Αμαλία» όπως και οι επιχειρήσεις της  αστυνομίας με το κατ’ ευφημισμό όνομα «Ξένιος Δίας», εντάσσονται στην προετοιμασία της   γενικευμένης επίθεσης, ιδεολογικής και κατασταλτικής,   της κυρίαρχης τάξης, εναντίον των υποτελών τάξεων. Οι επιθέσεις ξεκινούν στοχευμένα,  σε χώρους  και κοινωνικές κατηγορίες που αφήνουν αδιάφορα η είναι και εχθρικά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, πριν γενικευθούν.

           Κι έτσι πριν το καταλάβουμε καλά καλά, ενώ νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι θα καταλήξουμε το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε να είναι τον κύκλο του φράχτη. Η ελευθερία  σταδιακά θα μαντρώνεται  σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, σε κελιά φυλακών αυτών που θα κατηγορούνται σαν «δυνάμεις της ανομίας και του χάους».

        Αδιαμφισβήτητα όμως ο καπιταλιστικός κόσμος θα συνεχίσει να προσφέρει  την ελευθερία να πουλιέται,  και σε φτηνή τιμή, το εμπόρευμα εργατική δύναμη.