ΚΟΙΜΑΤΑΙ;

Μετά την επιστράτευση των απεργών στο μετρό, παράνομη κρίθηκε και  η απεργία που πραγματοποιούν μέχρι και την Τρίτη οι εργαζόμενοι στα τρόλεϊ και τα λεωφορεία. Οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να εξασθενίσουν  ακόμα και τις αμυντικές γραμμές των εργαζόμενων, να εκφυλιστεί η συνδικαλιστική πάλη εξασθενίζοντάς τη, χωρίς να οξύνουν τις ταξικές αντιθέσεις, γιατί  ειναι αυτή η αλληλεγγύη που  εκδηλώνεται κι από άλλα σωματεία που τους φοβίζει.

          Αφού η εκτελεστική εξουσία έδειξε την πυγμή της με τη επιστράτευση των απεργών τις προηγούμενες μέρες, δείχνοντας ποιος θα είναι στο μέλλον ο … αρμόζων πολιτικός τρόπος  αντιμετώπισης των κοινωνικών αντιδράσεων, για άλλη μια φορά η δικαστική εξουσία επιφορτίζεται με την ευθύνη της ρύθμισης  των κοινωνικών συγκρούσεων σε ένα πρώτο στάδιο, ελπίζοντας ότι πιθανόν δεν θα χρειαστεί το πέρασμα στο επόμενο.

         Άλλωστε εδώ και χρόνια η σύγχρονη μορφή διεκδίκησης είναι  στις περισσότερες περιπτώσεις οι δικαστικοί αγώνες. Ακόμα και ο ρόλος μας ως πολιτών  περιορίζεται στο δικαίωμα του να έχουμε  τη δυνατότητα να υποβάλλουμε σε δικαστικά όργανα ή οργανισμούς τα παράπονά μας, κάτι ανάλογο δηλ. που έκαναν οι υπήκοοι των βασιλέων και ποικιλώνυμων ηγεμόνων το πάλαι ποτέ. Ο πολίτης ταυτίζεται ουσιαστικά με τον καταναλωτή, είναι υπήκοος της ελεύθερης αγοράς, έπαψε να είναι πολιτικό υποκείμενο. Δεν διεκδικεί το ρόλο του στη χάραξη της πολιτικής, αλλά το περισσότερο που μας επιτρέπεται είναι να συνασπιζόμαστε γύρω από ένα αίτημα, που δεν είναι και καθοριστικό για τις κεντρικές πολιτικές επιλογές, καταλήγουμε  δηλ. να είμαστε αιτούντες. Έτσι συσπείρωση και συνένωση των εργαζομένων πάνω σε ταξική βάση αποτρέπεται.

          Συγχρόνως, η συνδικαλιστική πάλη γίνεται προσπάθεια από το μπλοκ εξουσίας  να εκφυλίζεται και να εξασθενεί  παραμένοντας κάτω από τον έλεγχο της εξουσίας. Οι κινητοποιήσεις  ξεσπάνε κυρίως στα κομμάτια  εκείνα των εργαζομένων που δέχονται κάθε φορά τα κύρια πυρά της επίθεσης και περιορίζονται στους εργαζόμενους που θίγονται άμεσα. Καταβάλλεται προσπάθεια να μην  αναπτύσσεται κίνημα αλληλεγγύης  με τους εργαζόμενους που κινητοποιούνται, για να μη μπορούν χάρη στη μαχητικότητά του και την συμπαράσταση που  θα βρίσκουν σε πλατιά λαϊκά στρώματα να κρατούν για καιρό οι κινητοποιήσεις, αλλά αντίθετα ν’ απομονώνονται και να καθυποτάσσονται για να ανοίγει απρόσκοπτα ο δρόμος  για τα μέτρα εξαθλίωσης  που μας επιβάλλονται.

           Κι έτσι το κύριο χαρακτηριστικό και το σημαντικότερο πρόβλημα των προσπαθειών αντίστασης  καταλήγει να είναι η αναποτελεσματικότητα των  κινητοποιήσεων. Το γεγονός ότι καμιά κινητοποίηση δεν έχει αποσπάσει  ούτε την παραμικρή  παραχώρηση από την πλευρά των κυβερνώντων  δεν οφείλεται μόνο στην  ένταση των κινητοποιήσεων και τη δυναμική τους, αλλά περισσότερο στο φόβο του κύματος  κινητοποιήσεων  που θα μπορούσε να ακολουθήσει και η παραμικρή επιτυχία. Κι ενώ η επίθεση είναι γενική  ο κατακερματισμός των εργαζομένων, ακόμα και ο ανταγωνισμός ανάμεσα τους συνεχίζεται, ενώ κάθε κλάδος ψάχνει να βρει την ιδιαιτερότητά του, όταν η πραγματικότητα της συνολικής επίθεσης αναδεικνύει αυτομάτως τα κοινά στοιχεία που ενώνουν όλους. Γι΄ αυτό και οι κινητοποιήσεις που ξεσπάνε μένουν στο επίπεδο των απομονωμένων, περιορισμένης λογικής και οπτικής, κινήσεων, που δεν συσπειρώνουν ευρύτερα στρώματα εργαζομένων και γι’ αυτό είναι εύκολα αντιμετωπίσιμες από το κράτος.

          Οι κινητοποιήσεις των χρόνων των μνημονίων από τη μεριά των αιτημάτων έχουν αμυντικό χαρακτήρα, δεν διεκδικούν αλλά υπερασπίζονται κατακτήσεις, ακόμα και τις πιο αυτονόητες, όπως ήταν η ΣΣΕ. Οι εργαζόμενοι  δέχονται μια συνολική επίθεση και σ’ αυτήν την επίθεση γίνεται φανερή η οργανωτική τους αδυναμία και η απουσία μιας πολιτικής για ανάδειξη και υπεράσπιση των ταξικών αναγκών των εργαζομένων απέναντι στη διαχείριση της οικονομίας σε όφελος του κεφαλαίου.  Η ταξική αντιπαράθεση κυρίως και πρωτίστως εντοπίζεται στα οικονομικά αιτήματα, που κάθε άλλο παρά συντεχνιασμός είναι, αφού αφορούν μια ταξική πολιτική σαν αυτή που επιβάλλουν κατ’  εντολή των ευρωπαϊκών κέντρων οι κυβερνώντες. Κι όμως λείπει η ταξική συνείδηση, η προσπάθεια συνολικής αντιμετώπισης των πολιτικών της εξαθλίωσής μας, η αντιπαράθεση στη συνολική επίθεση.  Τα χρόνια αυτά που η ταξική πάλη βρίσκεται σε επικίνδυνη για τους εργαζόμενους καμπή θα κριθεί επί της ουσίας η πραγματική πολιτική γραμμή και ο ρόλος του καθενός. Εκεί η διγλωσσία (π.χ.υφολογικές διαφοροποιήσεις, και όχι μόνο, δηλώσεων Λαφαζάνη- Σταθάκη) κάθε κόμματος ή συνδικάτου έχουν περιορισμένες δυνατότητες, ενώ ο συντονισμός των αγώνων και ο ταξικός προσανατολισμός του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναγκαίες προϋποθέσεις (πβ. Ανακοίνωση ΚΚΕ για την απεργία στο μετρό)

       Βέβαια,  έχει   κανείς την εντύπωση ότι πια δεν υπάρχει η  ένταση των προηγούμενων ετών  ούτε ακόμα και συναισθηματικά η  επιθετική στάση του πρώτου καιρού των μνημονίων αλλά  ούτε  κι αυτές οι νοσηρές αντιδράσεις οργής  και αγανάκτησης που είχαν ταρακουνήσει τις αισθήσεις  μας σαν   περιοδικοί παροξυσμοί πυρετού. Το πράγμα μοιάζει να είναι τώρα ακόμη πιο φοβερό. Η φύση συνηθίζει. Είναι σαν να έχουμε  προσαρμοστεί με τους καινούργιους όρους ζωής, με κείνη τη χυδαία και θαυμαστή ευλυγισία  που μας έχει επιτρέψει να σερνόμαστε μέσα από τις πιο μικρές ρωγμές, για να εξασφαλίσουμε κάποιες ανάσες. Το πνεύμα αντίστασης  φαίνεται να έχει κατακαθίσει στο βάθος, κοιμάται όπως μια λίμνη. Το νερό είναι θολό, μ’ ελάχιστο κυματισμό, η επιφάνεια σχεδόν ακίνητη, δεν μπορείς να δεις τίποτε πιο κάτω αλλά και ούτε πάνω σ’  αυτήν την επιφάνεια καθρεφτίζεται τίποτα. Κοιμάται;