ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ

               Με αφορμή  τους πυροβολισμούς  εναντίον των γραφείων της Νέας Δημοκρατία     ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου έκανε λόγο για «επικίνδυνη κλιμάκωση της διάχυσης του τρόμου", με την οποία «απειλείται η δημοκρατία» και «υπονομεύεται η οικονομία», υπογραμμίζοντας πως «δεν υπάρχει συμβολική βία», «καλή ή κακή βία», και πως "η κυβέρνηση θα καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την προστασία του πολιτεύματος», ενώ ο πρωθυπουργός Σαμαρά τόνισε εμφαντικά ότι «η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται». Σε κάθε ευκαιρία έχουμε από τον κυρίαρχο λόγο αναζωπύρωση του  κοινωνικού συντηρητισμού, ενεργοποίηση των άμεσων ανακλαστικών των μικροαστικών στρωμάτων μέσα στην  κρίση και  προσανατολισμό  τους εναντίον κάποιων αόριστων αντικοινωνικών, αντεθνικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων, αναλόγως των συγκυριών η βάφτισή τους,  που απειλούν τη δημοκρατία και τη χώρα  και απαιτείται για την αντιμετώπισή τους ομοφωνία καταδίκης τους και συναινετικές διαδικασίες. 

         Από τον Ιούνιο που σχηματίστηκε η τρικομματική κυβέρνηση, ο υπουργός Προστασίας του πολίτη Δένδιας ανέλαβε τη θεαματική αποκατάσταση της τάξης  δια των αστυνομικών ροπάλων, όπου  και όποτε χρειαζόταν για να κατοχυρωθεί, ιδιαίτερα η Ν.Δ, σαν ο πετυχημένος κι ανυποχώρητος  διαχειριστής της αστικής  εξουσίας. Το σήμα προς την πλειοψηφία  «των νοικοκυραίων»  είναι ξεκάθαρο: η Ν.Δ  είναι ικανή να επιβάλλει την τάξη και την ασφάλεια, πρόκειται για το κόμμα του νόμου και της τάξης. Το σήμα αυτό  φαίνεται να είναι ευπρόσδεκτο  από τη συντηρητικοποιημένη κοινή γνώμη, που μάλλον συναινεί, αν δεν υπερθεματίζει. Αυτή η … υποδειγματική και θεαματική επιβολή της τάξης, πότε με τους μετανάστες, πότε με την εκκένωση των κατειλημμένων κτιρίων, θέλει να   καταφέρει να εστιάσει πάνω της  όχι μόνο τη ματιά της συντηρητικοποιημένης κοινής γνώμης αλλά και εκείνου του κομματιού που κάθε άλλο παρά συναινεί  στην πολιτική που ασκείται. Έτσι, οι μεν «νοικοκυραίοι», που τις τελευταίες μέρες συμπολίτευση και  αξιωματική αντιπολίτευση ερίζουν διεκδικώντας τους, επιδιώκεται να  συσπειρωθούν γύρω από τη συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων, ενώ το τμήμα εκείνο του κόσμου που η μόνιμη ανεργία και  η εξαθλίωση δεν καταφέρνουν να παρασύρουν  σε μια μίζερη αποδοχή της μοίρας, να εμπεδώσει την παντοδυναμία της κρατικής καταστολής, να ελεγχθεί και να αποθαρρυνθεί με την παγίωση της ασφυκτικής αστυνομικής παρουσίας σε κάθε διαμαρτυρία και αντίδραση. Η κλιμάκωση της καταστολής στοχεύει να έχει  συνηγόρους παντού και να  δίνει την εντύπωση ότι η κυβέρνηση είναι ικανή να επιβάλει την τάξη, ανταποκρινόμενη μάλιστα στο «λαϊκό αίσθημα». 

         Η αγωνία βέβαια της Ν.Δ,  που  συναγωνίζεται αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι  να αποδείξει την ικανότητά της σαν πολιτικός εγγυητής της νομιμότητας και μοναδικός έγκυρος διαχειριστής της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, που εξασφαλίζει  τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Σ’ αυτή τη δεύτερη φάση διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης εν Ελλάδι, οι κυβερνώντες, επιβάλλοντας τις άμεσες και μακροπρόθεσμες επιλογές των κέντρων εξουσίας, οικοδομούν ταυτόχρονα και τον σύγχρονο κατασταλτικό μηχανισμό. Θέλοντας να επικρατήσουν πάνω στις άλλες  αστικές πολιτικές δυνάμεις, τις υποχρεώνουν να δεχτούν πλήρως τους κανόνες της διαχείρισης της κρίσης  και ιδιαίτερα τους θεσμούς του αυταρχικού  της πλαισίου. Εγκαλούν όλους να συναινέσουν στις κατασταλτικές επιδόσεις  του κράτους, προτάσσοντας την πολιτική και ιδεολογική επικάλυψη της διαφύλαξης της ομαλότητας, της δημοκρατίας κλπ. Γίνονται επιθετικοί προς κάθε κατεύθυνση που πιθανώς να αμφισβητούσε, έστω και μερικά, τη συγκρότηση του αυταρχισμού και του αστυνομικού κράτους, απαιτώντας απ’  όλους να καταδικάσουν τα φαινόμενα βίας δημόσια, καλώντας στο όνομα της νομιμότητας του συστήματος  και της δημοκρατίας όλοι να σταθούν στο πλάι των δυνάμεων της τάξης, ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά. Η συμμαχία  με τις πρωτοβουλίες καταστολής και τους μηχανισμούς του κράτους είναι καθήκον όλων, γι’ αυτό και ενεργοποιήθηκαν τα τηλέφωνα της αντιτρομοκρατικής για καταγγελίες.  

            Και βέβαια ξαναπαίζεται το παιχνίδι που το ξανάδαμε τριάντα χρόνια πριν, όταν κατηγορούσαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ σαν μέλη της 17 Νοέμβρη. Τώρα το ίδιο έργο  παίζεται με το ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι  δύναμη αντικοινωνική ή αντιδημοκρατική, όπως για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους καταγγέλλει η Ν.Δ,  αφού κατά τον πρόεδρό του  μάλιστα είναι κι αυτοί «νοικοκυραίοι». 

         Στο τέλος  ο κυρίαρχος λόγος, συντηρητικός,, κοντόφθαλμος, ιδιοτελής,  καταλήγει  να ταυτίζει σχεδόν τη δημοκρατία με την ασφάλεια και από κοντά συναινεί  η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, για να μην κατηγορηθεί για ανεκτικότητα  στην «τρομοκρατία» και  δεν καταφέρει έτσι  σαν κόμμα να προβάλλει πειστικά την πολιτική της στήριξης της κυρίαρχης τάξης μέσα στην κρίση, που να είναι όμως και κοινά αποδεκτή και σαν πολιτική στήριξης όλων των … μη προνομιούχων.  Και βέβαια εδώ η άρχουσα τάξη σημειώνει νίκη, αφού ο αυταρχικός κρατισμός διαμεσολαβείται στα λαϊκά στρώματα και από τους υποτιθέμενους εκφραστές του, δηλ. την αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση.   

        Οι κυβερνώντες επιδεικτικά όλο και πιο συχνά θα χρησιμοποιούν τις μονάδες καταστολής με χίλιες δυο  προφάσεις κι αφορμές, και η τρομοκρατία είναι από τις πιο επιτυχώς δοκιμασμένες,  για να αποτρέψουν το εργατικό κίνημα και γενικά τις  όποιες λαϊκές αντιδράσεις να  απειλήσουν τη δυνατότητα επιβολής της σκληρής οικονομικής πολιτικής  και να ακυρώσουν, μέσα από τους συσχετισμούς που  μπορεί να διαμορφώσουν, τις νέες συμμαχίες οι οποίες ετοιμάζονται στο πολιτικό κατεστημένο και που απαιτούνται  για τη  βιωσιμότητα του ελληνικού καπιταλισμού.