ΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ : ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

    ¨Οσο ο καπιταλισμός μας εξασφάλιζε ένα επίπεδο ευμάρειας, ελάχιστοι τον αμφισβητούσαν και ο κομμουνιστικός λόγος φάνταζε τουλάχιστον γραφικός. Γιατί να αμφισβητηθεί ένα σύστημα που εξασφάλιζε χαμηλό ποσοστό ανεργίας, σταθερό σχετικά εισόδημα, βεβαιότητα για απουσία μακροχρόνιων και ανησυχητικών  οικονομικών κρίσεων; Εδραιωμένες πεποιθήσεις για το αμετάβλητο των ευνοϊκών όρων διαβίωσης έδειχναν τον καπιταλισμό πανίσχυρο και σταθερό. Δοξαζόταν η κρατική παρέμβαση  που άνετα μπορούσε να συνυπάρχει με την ιδιωτική πρωτοβουλία και οι όποιοι περιορισμοί  επέβαλλε το κράτος στον ιδιώτη αντισταθμίζονταν με τις ουσιαστικές εκδουλεύσεις, που εξασφάλιζαν την κοινωνία της αφθονίας.

         Να όμως που αυτή η ειδυλλιακή εικόνα θρυμματίστηκε με τα μνημόνια, ενώ είχε ήδη αρχίσει να θολώνει την τελευταία εικοσαετία, παρόλο  που δεν οδηγούσε στην αμφισβήτηση του συστήματος, όσο δεν άγγιζε το σύνολο των μικροαστών και μικρομεσαίων. Δυόμιση χρόνια όμως μετά τα μνημόνια  η ανεργία καλπάζει, η ύφεση βαθαίνει και το επίπεδο ζωής χειροτερεύει ραγδαία. Κι αρχίζουν όλοι οι απολογητές του συστήματος να μιλούν για την αναγκαιότητα μιας θεωρητικής επανεξέτασης. Κι ενώ ήδη εδώ και είκοσι χρόνια είχαν αρχίσει, αρκετά δειλά, να βρίσκουν την αιτία του κακού στην κρατική παρέμβαση με ένα εμπειρικό μάλιστα τρόπο, που εκ των υστέρων προσπαθούν να τον αιτιολογήσουν και σε θεωρητικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια απροκάλυπτα παραδέχονται την κυριαρχία των «αγορών». Το κακό είναι ότι αποδεχόμαστε την λογική τους, είτε από πνευματική νωθρότητα που έχει εσωτερικεύσει τον κυρίαρχο λόγο είτε χάρη στη δύναμη της αδράνειας, που δεν μας αφήνει να αντιληφθούμε τον ταξικό χαρακτήρα  των θεωρητικών  συνθέσεων τους  και των εφαρμοσμένων πολιτικών τους.

      Στο πρόσφατο παρελθόν η συνταγή  της κρατικής παρέμβασης που εφαρμόστηκε δεν έγινε για κανένα άλλο λόγο παρά για να αντιμετωπιστούν μια σειρά από  προβλήματα και αδυναμίες  με την πίεση ενός κινήματος που διεκδικούσε απαιτητικά. Η κρατική παρέμβαση δεν ήταν προϊόν λαθών ή αποτέλεσμα εφαρμογής σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, παρόλο που  αυτήν την πολιτική  υλοποιούσαν πολλές φορές σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, οι οποίες μάλιστα αναδείχτηκαν οι καλύτεροι διαχειριστές  του καπιταλισμού σε περίοδο κρίσης, αλλά επιλογή που προς το παρόν παρέκαμπτε αδιέξοδα του καπιταλισμού.  Διαμορφώθηκαν έτσι κοινωνικές ισορροπίες που στηρίζονταν στο διαιτητικό ρόλο του κράτους.

      ¨Οσο όμως η κρίση βαθαίνει και μοιάζει να εγκαθίσταται μόνιμα, καινούργιες θεωρητικές συλλήψεις έρχονται στο προσκήνιο από τους απολογητές του καπιταλισμού. Η λύση τώρα  βρίσκεται στην ελεύθερη οικονομία που δεν νοθεύεται  όμως από καμιά κρατική παρέμβαση, η οποία περιορίζει την ελεύθερη οικονομία στα όρια  της ασφυξίας. Μόλις εκλείψει η κρατική παρέμβαση η ιδιωτική πρωτοβουλία θα δραστηριοποιηθεί, εξασφαλίζοντας την ομαλή λειτουργία της οικονομίας της αγοράς και την ανάπτυξη. Λιγότερο κράτος λοιπόν κι επομένως στέρεμα της πολιτικής των παροχών, δηλ. ανατροπή  των κατακτημένων δικαιωμάτων.

        Το συμπέρασμα είναι ότι στην τελική ο κρατικός παρεμβατισμός δεν αλλάζει την ουσία του καθεστώτος της  ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά το συμπληρώνει όταν προκύπτουν αδιέξοδα και εγγενείς δυσλειτουργίες. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα τώρα, που η εποχή της ευμάρειας έχει περάσει και το σύνολο των εργαζομένων εναπόθεσε τις τύχες του στην καλή θέληση των διαχειριστών του καπιταλισμού. Αποκαλύπτεται τώρα ότι η παρέμβαση του κράτους δεν γίνεται πια για να δίνει λύσεις αρεστές στην πλειοψηφία εξασφαλίζοντας τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, αλλά για να ξεθεμελιώσει κεκτημένα δικαιώματα, φανερώνοντας έτσι τον ταξικό του χαρακτήρα. Από το φόβο μάλιστα της ανεξέλεγκτης λαϊκής κατακραυγής δεν υπάρχει κανένας δισταγμός για ανάπτυξη αυταρχικών τάσεων στο πολιτικό σύστημα, για να συγκρατήσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Σε τέτοιες περιόδους κρίσης γίνεται φανερό ότι η συμπόρευση της ελεύθερης οικονομίας με τη δημοκρατία υπάρχει όσο το σύνολο των εργαζομένων παρέχουν τη συγκατάθεσή τους  στο καπιταλιστικό σύστημα  για να τους εξαθλιώσει.  Αυτή τη συγκατάθεση συνεχίζουν οι κυβερνώντες μέσα από εκβιαστικά διλήμματα να απαιτούν από τους εργαζόμενους και μη, μεθοδεύοντας με όλους τους τρόπους την εφαρμογή της πολιτικής τους μέσα από τυπικά δημοκρατικές διαδικασίες. Ξαναγυρνάμε σε μια περίοδο  όπου η εκμετάλλευση δεν γίνεται  καν με το πρόσχημα του κοινού συμφέροντος, αλλά επιβάλλεται ανενδοίαστα με το δίκιο του οικονομικά πιο ισχυρού, από μια κυβέρνηση που ουσιαστικά δεν δείχνει  σεβασμό σε θεσμούς και δικαιώματα. Είναι ξεκάθαρο ότι όλο αυτό το πακέτο μέτρων,  που μήνες ολόκληρους διαμόρφωναν το σκηνικό αποδοχής του, δεν είναι παρά μόνο για το συμφέρον των καπιταλιστών.

          Γι’ αυτό η μαζική συμμετοχή στην 48ωρη απεργία είναι καθοριστική για το δικό μας μήνυμα προς τους κυβερνώντες και για την οικοδόμηση γραμμή άμυνας κοινή για όλους τους εργαζόμενους ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση.

     Επιτέλους θα πρέπει να γίνει φανερό ότι οι υποτελείς τάξεις δεν είναι πια διατεθειμένες να δεχτούν με τη θέλησή τους την πλήρη ανατροπή των κατακτήσεων που με σκληρούς αγώνες και αμέτρητες θυσίες έχουν πετύχει.