ΕΥΘΥΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

         Αυτές τις μέρες που εντείνονται οι διαμαρτυρίες των εργαζομένων στους ΟΤΑ για τις απολύσεις και οι σκηνές από τους προπηλακισμούς  της γερμανικής αντιπροσωπείας στη Θεσσαλονίκη εικονογραφούν  τους  ενδόμυχους φόβους  των κυβερνώντων όταν πια οι πολιτικοί και λοιποί μηχανισμοί, που είναι στην υπηρεσία τους,  κυκλοφορίας ιδεών και επιχειρημάτων εξαντλήσουν τις δυνατότητές τους να πείθουν. Γιατί, όταν πια ξεκάθαρα βιώνουν ολόκληρες ομάδες εργαζομένων την πολιτική που βασίζεται στην ευκολότερη λύση, την επιβολή της εξαθλίωσης μέσω της απώλειας εργασίας, ποια επιχειρήματα μπορεί να πείσουν για την αναγκαιότητά της;

         Τα επιχειρήματα βέβαια που επικαλούνται για τις τελευταίες αποφάσεις των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, υπογεγραμμένες και από τους «αριστερούς» υπουργούς Μανιτάκη και Ρουπακιώτη,  δεν είναι νεόκοπα.  Και προηγουμένως, αλλά ιδιαίτερα με το πρώτο μνημόνιο, είχαν ενταθεί  οι φωνές αυτών που συνεχώς ανακάλυπταν τη στασιμότητα, δυσπλασία, παρασιτισμό ή ευδαιμονισμό της κοινωνίας. Σε αγαστή συμφωνία τεχνοκράτες, «σοσιαλιστές», φιλελεύθεροι  κλπ. δεν στηλίτευαν  μόνο την παραοικονομία ή και φοροδιαφυγή,  γενικώς και αορίστως, αλλά κυρίως τη χαμηλή παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα για την οποία υπεύθυνοι ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Όσο πιο εμφανείς γίνονταν στην κοινωνία  οι διαστάσεις  του οικονομικού  προβλήματος, τόσο  πιο επιτακτική η ανάγκη για στοχευμένη κατεύθυνση της λαϊκής αγανάκτησης όχι μόνο γενικά στο δημόσιο τομέα αλλά στους υπαλλήλους του.

          Για χρόνια μετά τη δικτατορία, και ιδιαίτερα  την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα ο κρατισμός, με την προσπάθεια για σύσταση του  κράτους πρόνοιας και τη διαδικασία διεύρυνσης της μισθωτής εργασίας  στον οικονομικά ενεργά  πληθυσμό.   Όταν με το τέλος της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ έχουμε τη στροφή στο νεοφιλελευθερισμό, αυτή η στροφή άρχισε να καλλιεργείται  με την έντονη δυσφήμιση καθετί κρατικού, δημόσιου ως αναποτελεσματικού και αντιπαραγωγικού και στο τέλος κατέληξε να θεωρείται η αιτία των οικονομικών δεινών μας το υπερβολικό κράτος με τους ανίκανους, λουφαδόρους υπαλλήλους του.       Έτσι δημιουργήθηκε το στέρεο έδαφος, η απαραίτητη προϋπόθεση  για να ανθήσει  ο νεοφιλελευθερισμός. Στην ιδεολογική φαρέτρα για τη απαξίωσή του κράτους, και ιδιαίτερα του κράτους-πρόνοια,  περιλαμβάνονται και οι καταγγελίες των ιδιαίτερων προνομίων των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα με το καθεστώς μονιμότητας  και τον συντεχνιακό, οικονομίστικο συνδικαλισμό τους.

           Όλες αυτές οι καταγγελίες και η επιθετικότητα  δεν  κρύβει τίποτε άλλο παρά μόνο την προσπάθεια να καμφθούν  οι όποιες  αντιστάσεις των μισθωτών. Η μία αιχμή είναι να αισθανθούν οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα υπεύθυνοι για την κατάσταση της οικονομίας και η άλλη να στραφεί η αγανάκτηση όλων των μη δημοσίων  σ’ αυτούς. Το πρόβλημα είναι ότι η πλειοψηφία πιστεύει ότι οι μισθωτοί  του δημοσίου απολαμβάνουν προνόμια, με πρώτο και κύριο τη μονιμότητα, που πραγματικά τους δίνει το πλεονέκτημα να μπορούν να αντιδρούν προς τον εργοδότη τους, το κράτος, χωρίς να φοβούνται την απώλεια της θέσης εργασίας. Γι’  αυτό και όλες οι απεργίες δημοσίων υπαλλήλων που γίνονται κατηγορούνται ως συντεχνιακές ή υποκινούμενες, θέλοντας  η κυρίαρχη πολιτική  να κρύψει το χαρακτήρα της σημερινής σύγκρουσης, όπου μια ευρείας αστικής συναίνεσης πολιτική επιχειρεί να αναδιαρθρώσει το οικονομικό σύστημα  ρίχνοντας την αμοιβή εργασίας και περιορίζοντας τις θέσεις εργασίας.

           Η επίθεση όμως κατά των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα έχει κι έναν ευδιάκριτο στόχο ή επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ο καταιγισμός περί αργόσχολων, χαμηλής παραγωγικότητας, προνομίων και συντεχνιών  συνδυασμένη μάλιστα με την εικόνα της ανικανότητας, της ανυποληψίας και  διαφθοράς του δημοσίου  καθιστά αναξιόπιστους τους  εργαζόμενους του δημοσίου,  που είναι ισχυρότερα  οργανωμένοι,  για να  μη συναντηθούν  με τους εργαζόμενους  στον ιδιωτικό τομέα σε κοινό αγώνα. Γι’  αυτό άλλωστε  η κυβέρνηση προβαίνει συνεχώς σε  αποκαλύψεις σκανδαλωδώς παχυλών μισθών και επιδομάτων ή και περιπτώσεων διαφθοράς. Και φροντίζει με το τρίτο κατά σειράν μνημόνιο να τεθούν οι προϋποθέσεις οι υπάλληλοι να μη τολμούν  ποτέ ν’ αντισταθούν χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος της πειθαρχικής τους δίωξης ή αργίας.(βλ.http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8765.html)

          Κι εμείς αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για τις διακρίσεις παραγωγικά και αντιπαραγωγικά εργαζομένων μισθωτών, μόνιμων  και μη μόνιμων, δηλ. με το φάσμα της απόλυσης, για  τη μονιμότητα, για τους  ανταγωνισμούς ακόμα και τις  ιδιοτέλειες  των μισθωτών που τροφοδότησαν και τροφοδοτήθηκαν από τα πρώην κόμματα εξουσίας. Όμως αυτά τα προβλήματα, αυτές οι αντιθέσεις πρέπει να γίνονται μέσα στο εργατικό κίνημα που τίποτε δεν έχει να συζητήσει επ΄ αυτού τουλάχιστον, με τους παλιούς και όψιμους θιασώτες της ανασύνταξης του καπιταλισμού.  Εξάλλου σήμερα η κινητοποίηση  ξεπερνά τα όρια του συντεχνιακού χαρακτήρα. Η διαφορά με τον  συντεχνιασμό είναι καίρια, γιατί ανεξάρτητα από τα επιμέρους ιδιοτελή ή όχι κίνητρα όλοι  οι εργαζόμενοι είναι καιρός να καταλάβουμε  ότι  εδώ δεν μπορεί να σώσει ο καθένας τον  εαυτό του, ότι ο καθένας   είναι υποχρεωμένος να αμυνθεί αμυνόμενος και για τους άλλους, ότι στη σημερινή  επίθεση μόνο ένα κίνημα  μπορεί να αντισταθεί και όχι ένα άθροισμα ατόμων.