ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ

       Για πολλοστή φορά η εκτελεστική εξουσία καταλήγει στο ίδιο εκβιαστικό δίλημμα των τελευταίων δυόμισι χρόνων  - ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων ή το χάος, -  που   επαναλαμβάνεται  σε νέα συσκευασία η οποία  περιέχει και την … υπεύθυνη αριστερά

           Συμπληρωματικά,  σ’  αυτό το βασικό προβληματισμό του κυρίαρχου λόγου, που διαχέεται στα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες,  προστίθεται η αγανάκτηση για την απόφαση του Γενικού Διευθυντή της  ΕΡΤ Λιάτσου για το κόψιμο πρωινής ενημερωτικής εκπομπής στη ΝΕΤ, αλλά και η ικανοποίηση για την αθώωση του  δημοσιογράφου Βαξεβάνη μαζί με  την  αισιοδοξία για τη γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές στις συντάξεις.

          Ακόμα και στην καθημερινότητα των ειδήσεων, αυτό που αναδεικνύεται είναι και πάλι η οικονομική βάση πάνω στην οποία στήνεται το πολιτικό εποικοδόμημα, σε πλήρη εξάρτηση του πολιτικού από το οικονομικό. Η αγανάκτηση για τη λογοκρισία και η ικανοποίηση για την ανεξαρτησία των διαφόρων αρχών φαίνεται να συνταιριάζονται εξαίρετα με την καταστροφολογία, σε περίπτωση απόρριψης των νέων μέτρων,  που έχει  υιοθετήσει σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και του πολιτικού λόγου. Ο κυρίαρχος λόγος επιμένει να υποστηρίζει τη συνεργασία  των πάντων (και των κομμουνιστών, αν πάψουν βέβαια να είναι) και τη  συναίνεση, με κάποιες διακοσμητικές διαφωνίες,  αρκεί να γίνει αποδεκτή η οικονομική οργάνωση που αυτός υποστηρίζει.

           Κυβερνητικοί εταίροι (ΔΗΜΑΡ, νεολαία ΠΑΣΟΚ) διαμαρτύρονται για την απόφαση του Λιάτσου, διασώζοντας την εξαρτημένη  από την εξουσία πολυφωνία,  ενώ η δικαστική αρχή εμφανίζεται με τη γνωμοδότηση της, ακόμα και με την αθώωση του δημοσιογράφου,  να διακηρύσσει την  υποταγμένη ανεξαρτησία της. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί όχι τόσο να διασώσει το κύρος του, όσο να αφήσει εναλλακτικούς δρόμους για την διοχέτευση της αντίδρασης των εργαζομένων. Είναι ο «κακός» Λιάτσος, άντε κι ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος με παλιά νοοτροπία,  ή ο υπερβάλλων ζήλος κάποιου δικαστικού που λογοκρίνει,  όμως συνεχίζει να  υπάρχει η δικαστική οδός για  διεκδίκηση της κατάργησης των άδικων περικοπών, όπως και η ανεξάρτητη δημοσιογραφία  που αποκαλύπτει  αυτό που … όλοι ξέρουν.

          Σε όλες τις ενέργειες τους, κυβερνώντες και οι συν αυτοίς   θέλουν να αναδεικνύουν    ότι  δεν υπάρχουν πολιτικοί εχθροί, μόνο πολιτικοί ανταγωνιστές. Οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις δεν μπορεί να είναι  θανάσιμοι εχθροί που παλεύουν μανιχαϊκά για δυο διαφορετικά συστήματα ή αρχές, αλλά αντίθετα  εταίροι που έργο έχουν τη διαπραγμάτευση ενός κοινού συμβιβασμού, που και θα εξασφαλίζει το κοινό αγαθό, έστω και μακροπρόθεσμα, και  συγχρόνως δεν θα αμφισβητεί τις βάσεις του συστήματος, ακόμα κι αν αυτό  φαίνεται να έρχεται, πάντα βραχυπρόθεσμα,  σε αντίθεση με το κοινό καλό.  Είναι δεδομένο όμως κι αδιαπραγμάτευτο, ότι στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς αναλογεί μια ελεύθερη πολιτική της ανταγωνιστικής δημοκρατίας και δεν μπορεί να υπάρχει κάποια πολιτική δύναμη που να την αμφισβητεί, χωρίς να αμφισβητεί και την ίδια την ελευθερία επιλογής στα δεδομένα  πλαίσια.

        Βέβαια, είναι λεπτομέρειες το πώς κατασκευάζεται αυτή η πεποίθηση στην ελευθερία επιλογής, που προωθεί με επιτυχία και το σύστημα των ΜΜΕ. Το ζητούμενο είναι να συνεχίζουμε να λειτουργούμε ως καταναλωτές οικονομικών,  πολιτικών, πολιτισμικών κλπ. αγαθών. Να καταναλώνουμε τα  εκφοβιστικά διλήμματα μαζί με την επίδειξη ανεξαρτησίας των αρχών ή των δημοσιογράφων, πιστεύοντας πως όλοι μπορούμε  να κερδίζουμε, αρκεί να επαγρυπνούμε για τη σωστή λειτουργία των αρχών. Κι έτσι κάπως οι απόψεις και αντιλήψεις μας γίνονται καθρέφτης  του πολιτικού συστήματος. Κι ενώ στα χρόνια της ευημερίας οι στυλοβάτες του κυρίαρχου συστήματος φαίνονταν πως είχαν χάσει το φόβο τους μπροστά στην πολυφωνία, που δεν απειλούσε, και  από την οποία  πρέσβευαν ότι η δημοκρατία ζει τόσο στη βάση όσο και στο επικοινωνιακό εποικοδόμημά της, τώρα, ξεχνώντας τον πλουραλισμό,  θεωρούν το συγκεκριμένο  δρόμο για την έξοδο από την κρίση μονόδρομο, δηλ. χωρίς άλλη επιλογή. Από τον πλουραλισμό  εκείνων των χρόνων δεν έχει πια μείνει παρά οι ιεροτελεστίες του και τα τελετουργικά του. Αποκαλύπτονται λίστες, γνωμοδοτούν δικαστές κλπ. χωρίς τίποτε από τις βασικές επιλογές στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο να αλλάζει ή να εξωθείται από αυτές τις ενέργειες να αλλάξει.  Υπεράνω όλων, το εκβιαστικό δίλημμα με τη μια επιλογή. Εξάλλου, στα χρόνια της ευημερίας προπονηθήκαμε κατάλληλα στην αποδοχή μονόδρομων, αφού τότε  ασμένως  εσωτερικεύσαμε ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι το καλύτερο δυνατό, αποκλείοντας κάθε άλλη μορφή πολιτικής οργάνωσης ως ανορθολογική. Μόνο που τότε δεν απαιτούσαν από την πλειοψηφία  και πολλές υποχρεώσεις ή θυσίες. Ζούσαμε ή ελπίζαμε ότι θα ζούσαμε  σε ένα χώρο ανοχής, ανεκτικότητας,  ευημερίας που στηριζόταν στο τρίπτυχο ειρήνη, ασφάλεια, ευημερία.

        Ακόμα και τώρα,   η πολιτική συνεχίζει να προσδιορίζεται, κι εμείς αποδεχόμαστε,  από το ίδιο ήθος καλοπέρασης, ευημερίας, εφησυχασμού και κοινωνικής ασφάλειας Κι ενώ έχουμε διανύσει  δυόμιση χρόνια σκληρής λιτότητας,  που οδηγεί στην εξαθλίωση, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η δεδομένη  οικονομική και κοινωνική οργάνωσή μας θα συνεχίσει να μας εξασφαλίζει, μετά το ξεπέρασμα αυτού του…  διαλείμματος ανέχειας, εκείνο που τα τελευταία χρόνια  αποτελούσε ύψιστο πολιτικό αγαθό, την ευημερία. Η πλειοψηφία ακόμα  αποδέχεται την αντικατάσταση της πολιτικής από την «αγορά» και αρνείται να αναγνωρίσει πίσω από την οικονομική ανταγωνιστικότητα την πολιτική αντιπαλότητα με την οποία εκδηλώνεται η ταξική σύγκρουση.  Ως αρχή της πολιτικής  καταλήγουμε να κηρύσσουμε την αρχή της ανθρωπιάς, γενικά και αόριστα, απολιτικοποιώντας  τις ενέργειες των κυβερνώντων και τις δικές μας, για να φτάσουμε στο τέλος  να υπερασπιζόμαστε  όχι πια τα πολιτικά αλλά  ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.