Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΕΙΑ ΚΛΙΝΗ

        Η ολιγόλογη αναφορά του Ριζοσπάστη στο θάνατο του Χρόνη Μίσσιου πυροδότησε αντιδράσεις και κατηγορίες  από όψιμους και παλιούς αριστερούς για την εμπάθεια του ΚΚΕ, ενώ ο ίδιος ο θάνατός του στάθηκε αφορμή σε όλους,  από την αριστερά έως τη δεξιά να μη φεισθούν επαίνων και επιδοκιμασιών για τους αγώνες που έγιναν,  πάντα στο όνομα  κάποιας αόριστης νεφελώδους ιδεολογίας, εκείνα τα σκληρά χρόνια.
         Η αρνητική κριτική στο ΚΚΕ για το μονόστηλο στο Ριζοσπάστη και οι αγωνιστικές κορώνες, που αναφέρονται όμως σε άλλες εποχές, είναι η αρνητική και η  θετική έκφραση της ίδιας αντίληψης, η οποία  στοχεύει από τη μια στη συναίνεση και παραδοχή του τωρινού καθεστώτος, η οποία  στηρίζεται στην εμπιστοσύνη που πρέπει να απολαμβάνει η κυρίαρχη τάξη εξαιτίας της θέσης της  και της λειτουργίας της στον κόσμο της παραγωγής, κι από την άλλη στην επιβολή του  γοήτρου της, το οποίο το αντλεί από το σφετερισμό των αγώνων  άλλων, που βέβαια έγιναν σε άλλες συγκυρίες.
             Στην επίσημη εκδοχή που καθιερώθηκε μετά τη μεταπολίτευση μιλάμε για εθνική αντίσταση και  εμφύλιο και αποσιωπάται η ταξική βάση αυτής της σύγκρουσης και ο επαναστατικός της χαρακτήρας που ήθελε να καταλύσει το ίδιο το καθεστώς. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι όλοι όσοι συμμετείχαν ήθελαν την κατάλυσή του. Κάποιοι  στόχευαν μόνο στη μεταρρύθμισή του, αλλά από τη μια  η ανικανότητα και η απροθυμία των αστών για μαζική αντίσταση στο γερμανό κατακτητή και από την άλλη η  αγριότητα  στους αγωνιστές από την μεριά του κυρίαρχου κράτους, μετά την απελευθέρωση, οδήγησε πολλούς  στο ΚΚΕ, χωρίς όμως να ονειρεύονται κατ’  ανάγκη όλοι τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Γι’ αυτό και πολλοί αγωνιστές, που στρατεύθηκαν στα σκληρά χρόνια  της δεκαετίας του ’40 με το ΚΚΕ, τράβηξαν αργότερα διαφορετικούς δρόμους μέσα από διαφωνίες, έντονες συγκρούσεις κλπ. Ιδιαίτερα μετά την κατοχή, όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και δεν υπάρχει ούτε θεσμικό ούτε νομικό ούτε άλλου είδους καταφύγιο για την αριστερά και τους αριστερούς, μόνο το ΚΚΕ στη σκέψη πολλών ήταν βασική πολιτική δύναμη και μια πραγματική  πρόταση εναλλακτικής πορείας.
                 Από τη δεκαετία του ‘60, με παράνομο το ΚΚΕ,  η κριτική για το  καθεστώς από την αριστερά  δεν γίνεται πια γι’  αυτό που  είναι πραγματικά,  δηλ. καπιταλιστικό,   αλλά  για  την καθυστερημένη κι αναχρονιστική του μορφή. Μεγάλο μέρος του χώρου που χαρακτηρίζεται αριστερά και δεν περιλαμβάνει μόνο κομμουνιστές, κι ας τους ενοποιεί όλους σαν συνοδοιπόρους ο κυρίαρχος λόγος, γίνεται φορέας των αστικοδημοκρατικών  αιτημάτων και η γενίκευση της επίθεσης ενάντια στο καθυστερημένο ελληνικό κράτος εξαπλώνεται σιγά σιγά  σε όλο  το  ονομαζόμενο προοδευτικό στρατόπεδο, που αγκαλιάζει όλο και μεγαλύτερα στρώματα και της ελληνικής αστικής τάξης, τα οποία σκοπεύουν στην ανάπτυξη και τον εκδημοκρατισμό που όμως αρνιόταν  να πραγματώσει ένα τμήμα  της άρχουσας τάξης και το κράτος.
              Μετά τη δικτατορία όλα αυτά τα αιτήματα δεν ήταν πια τέτοια που να οδηγήσουν  σε πτώση ή βαθειά κρίση το καθεστώς,  αλλά σε καπιταλιστική ολοκλήρωση και η αστική τάξη ήταν έτοιμη να τα δεχτεί. Κι έτσι  τα περισσότερα αιτήματα  με τα οποία ο αριστερός μεταρρυθμιστής πολέμαγε το καθεστώς,  με τη μεταπολίτευση  βρέθηκαν ενσωματωμένα και αποδεκτά από το σύστημα. Πολλοί από τους παλιούς αγωνιστές θεώρησαν ότι έστω και εν μέρει οι αγώνες τους δικαιώθηκαν και πολλοί άλλοι πείστηκαν ότι πια οι μεταρρυθμίσεις του συστήματος μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε  μετασχηματισμό της κοινωνίας, ενώ ακόμη περισσότεροι ενσωματώθηκαν ασμένως στο σύστημα. Μη ξεχνάμε πώς λειτούργησαν η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, η συμφιλίωση των αντιπάλων του εμφυλίου, Βαφειάδη και Τσακαλώτου, το κάψιμο των φακέλων κλπ. Μέσα σ’ εκείνη την διεθνή συγκυρία και στην Ελλάδα η ονομαζόμενη σοσιαλιστική πολιτική, αφήνοντας άθικτη την οικονομική δομή, προσπάθησε μια μερική αναδιανομή του εισοδήματος και γενικότερα την εφαρμογή  κοινωνικής πρόνοιας μέσω του κράτους. Θριάμβευαν οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που διέγραψαν  το πρόβλημα της  ταξικής σκοπιάς με την οποία πολιτεύονταν. Οι κομμουνιστές δεν έπαιζαν και σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, λόγω της εμπιστοσύνης των μαζών στο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο πολιτικής, αλλά και της αρνητικής εικόνας που είχε  πια το σοβιετικό μοντέλο, μετά την ανατροπή  του, η  αίγλη τους όμως και οι αγώνες τους χρησιμοποιήθηκαν από όλα τα  υπόλοιπα κόμματα … κατά το δοκούν.  Εξάλλου,  η κυρίαρχη ερμηνεία για τα γεγονότα εκείνης της ματωμένης δεκαετίας κλήθηκε να αποδείξει θεωρήματα που εξυπηρετούσαν τη σύγχρονη κυρίαρχη ιδεολογία κι έτσι να νομιμοποιήσει μεταγενέστερες θέσεις και αποφάσεις. Φτάσαμε να θεωρούμε ότι οι ισχυροί μετά την απελευθέρωση ήταν οι κομμουνιστές και ήταν στο χέρι τους να επιβάλουν την επιλογή τους, σαν το αντίπαλο στρατόπεδο να ήταν αδύναμο  και να μην είχε τη βοήθεια μιας αυτοκρατορίας. Αν δεν επέλεξαν λοιπόν σωστά οι αριστεροί αυτό δεν είχε να κάνει με πολύπλοκες διεργασίες, συσχετισμούς κλπ. αλλά  με την ποιότητα της ηγεσίας του κινήματος.
         Και στην εδραίωση αυτής της πεποίθησης πολλοί παλιοί αγωνιστές συμβάλλαν. Ο Μίσσιος συνεισέφερε σ’  αυτό   με το βιβλίο του «… καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς». Κι αυτή η μαρτυρία του που καταθέτει μέσα από το βιβλίο του είναι το σημείο ρήξης με τους κομμουνιστές. Μιλά στο βιβλίο για το κόμμα, τα λάθη του, τα ξεστρατίσματά του, την ιδεολογία. Μέσα από την πίκρα της μετέπειτα ήττας, αλλά και της μερικής δικαίωσης που πολλοί παλιοί αγωνιστές ένιωσαν ότι έγινε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, αναζήτησε την αιτία της ήττας. Και ήταν εύλογο γι΄ αυτόν και για  χιλιάδες ανθρώπους που για χρόνια η κατατρεγμένη ζωή τους περνά   στο περιθώριο μιας κοινωνίας να τους κατακλύζει η πίκρα για την ήττα.   Κι έτσι δημιουργείται ο μύθος για το όραμα που έγινε πολιτική σκοπιμότητα, για καθοδηγητές «κομμένες κεφαλές», που εξαιτίας τους ήρθε η ήττα. Και βέβαια πολλοί  θα ήταν τέτοιοι, και βέβαια μέσα σ έναν αγώνα διασταυρώνονται πολλές σκοπιμότητες, πολύ περισσότερο όταν αυτός ο αγώνας γίνεται μέχρις εσχάτων και  δεν γίνεται βέβαια με τριαντάφυλλα ούτε είναι γιορτή. Η αιτία της ήττας όμως είναι ένα ζήτημα πολυσύνθετο για να αποδοθεί σε πέντε καθοδηγητές που φάνηκαν «ανθρωπάκια»  ή  σε μια ηγεσία,  που σε αντίθεση με την κατοχή, τώρα ξαφνικά αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων και να  ξεχνάμε τον αντίπαλο, τον σκληρό, αδυσώπητο κι ανυποχώρητο. Κάποιοι αγωνιστές αντέχουν να κρατηθούν, κάποια άλλοι σπάνε, άλλοι προδίδουν τότε, άλλοι ενσωματώνονται αργότερα,  όλοι όμως  αυτοί αποτέλεσαν εκείνο το μεγάλο κίνημα που τόλμησε να φτάσει τον αγώνα του  μέχρι το τέλος κι ήταν το κομμουνιστικό κόμμα με το όραμά του που το ενέπνευσε.
           Κι αν τώρα όλοι οι περί τους κυβερνώντες αγάπησαν τόσο αυτόν τον παλιό αγωνιστή είναι ίσως γιατί απ’  όλη του τη ζωή, που, στρατευμένος σε ένα όραμα, πέρασε στις εξορίες και στις φυλακές, κράτησαν αυτή τη ματαιότητα για την πραγματοποίηση του οράματος που ένιωσε ο ίδιος και βολεύει κι  αυτούς, για να δικαιολογήσουν δικές τους αποφάσεις και ενέργειες και να εξουδετερώσουν την οργάνωση άλλων εναντίον τους. Γίνεται δηλ.  προσπάθεια για αλλοίωση της  ιστορίας του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος  και η περιγραφή  του σαν μια ατέλειωτη διαδοχή σκοπιμοτήτων, παραλείψεων ακόμα κι εγκλημάτων,  φαίνεται να μη έχει άλλο στόχο  από την εγκατάλειψη της ίδιας της κομμουνιστικής συνείδησης.  Όμως το κομμουνιστικό κόμμα οργάνωσε εκείνο τον αγώνα, ενέπνευσε εκείνα τα οράματα και όσοι συμμετείχαν πρόσφεραν ό, τι είχαν ή μπορούσαν και τις μικροπρέπειές τους και τη μεγαλοσύνη τους. Ηταν ένας αγώνας γεμάτος αντιφάσεις και συγκρούσεις που άλλες ξεπεράστηκαν, άλλες όχι κι άλλες φτάνουν ως τις μέρες μας.
       Η  διάκριση ανάμεσα σε έναν λαό της αριστεράς και το ηγετικό κόμμα, όπου από δω στέκει η μικρόνοια, η πολιτική τύφλωση και σκοπιμότητα κι από κεί η επαναστατικότητα, η αυταπάρνηση και ο ιδεαλισμός χρεώνει στο κομμουνιστικό κόμμα κάθε αποτυχία του παρελθόντος  και του μέλλοντος, έτσι ώστε ποτέ ξανά να μη τολμήσει να διανοηθεί  κανείς ότι μπορεί να οργανωθεί, να παλέψει και να νικήσει, γιατί πάντα στο τέλος  ο αγώνας υπονομεύεται και παραμονεύει η συντριπτική ήττα.

7 σχόλια:

Χρήστος Γ είπε...

Επίτρεψέ μου να θεωρώ άστοχη την τοποθέτησή σου. Θεωρητικολογείς χωρίς λόγο, ενώ το πράγμα είναι πολύ απλό:

1) Οι αντιδράσεις που πυροδότησε το δημοσίευμα δεν παρουσιάστηκαν εξαιτίας του "μεγέθους" του. Το πρόβλημα δεν είναι οι 90κάτι λέξεις. Ίσα ίσα.
Το πρόβλημα είναι τι λένε (και κυρίαρχα τι δεν λένε) αυτές οι 90κάτι λέξεις

2) Μάθαμε από τον συγγραφέα του μονόστηλου ότι ο Μίσσιος "σουλάτσαρε" στον ΔΣΕ. Δυστυχώς όμως η αλήθεια δεν συμβαδίζει με την άποψη αυτή, γιατί ο Μίσσιος πέρασε χρόνια ολόκληρα στις εξορίες. Θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε για άγνοια τον συγγραφέα; Πιθανόν, αλλά έτσι θα δινόταν το ελεύθερο στον καθένα να λέει ότι του κατέβει στο κουφιοκεφαλάκι του και να το βαφτίζει "αλήθεια" ή "ιστορία".
Βολικό για κάποιους; Ίσως.

3) Το δημοσίευμα αυτό αποτελεί ύβρη πρώτα απ' όλα στους χιλιάδες νεκρούς, φυλακισμένους, εξόριστους, βασανισμένους αγωνιστές του ΚΚΕ. Αποτελεί ύβρη στην αγωνιστική ιστορία του κόμματος (ασχέτως με διαφωνίες του καθενός).

4) Το χειρότερο (υπάρχει και τέτοιο) όμως είναι η προσπάθεια να καταδειχθεί ως ακριβές το (ανακριβές) ανυπόγραφο δημοσίευμα, μέσω της παρουσίασης ψευδών εικόνων, μέσα από την πρακτορολογία, μέσα από την απαξίωση ενός λαϊκού αγωνιστή που δεν πέθανε σαν ορθόδοξος μαρξιστής-λενινιστής...

Αν και αυτές τις ημέρες γράφτηκαν πολύ χειρότερα με αφορμή το θάνατο του Μίσσιου, θεωρώ ότι η τοποθέτησή σου είναι άστοχη όπως είπα και στην αρχή, επειδή προσπαθεί από την μία να συσκοτίσει την πραγματική πλευρά των γεγονότων και από την άλλη να παρουσιάσει μέσα από πολλή "σάλτσα" ως ορθό, ένα αντικειμενικά άστοχο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο! Αυτό ακριβώς είναι για «αυτούς» ο Χρόνης Μίσσιος. Ο λαός θα αντιστέκεται … και η ηγεσία θα τον προδίδει. Ο λαός είναι καταδικασμένος να σύρεται από πέντε-έξι ανθρωπάκια της ηγεσίας … παντού και πάντα. Ο λαός μεγαλειώδης, χωρίς αντιφάσεις, ηρωικός πάντα … αρκεί οι ηγεσίες να συμβιβάζονται ενώπιον του εθνικού συμφέροντος και χρέους. Αυτά δανείζονται … αυτά χρησιμοποιούνε.
… καλά αυτός σκοτώθηκε νωρίς … δεν πρόλαβε να δεί τους συντρόφους του (και τον Μίσσιο) να «σπάνε» κάπως αργά. Αργά κατάλαβε ο Μίσσιος ότι δεν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Είναι και κάποιοι όμως που δεν «σπάσανε» ποτέ. Πριν από χρόνια σε έναν τέτοιο έδωσα το βιβλίο του Μίσσιου να το διαβάσει. Μετά από λίγες μέρες τον ρώτησα πως του φάνηκε.
« εκεί είναι το βιβλίο … να το πάρεις»
Γιατί ρε μπάρμπα ? Δεν έκανε λάθη το κόμμα?
« Να το πάρεις. Εχω διαβάσει κι άλλο αυτουνού»
Γιατί ? Τόσοι αγωνιστές δεν πληρώσαν στους διωγμούς και στα ξερονήσια?
« Πλήρωσαν. Πλήρωσαν μέχρι να φύγουν απ το κόμμα. Όταν φύγαν … τέλειωσε το χρέος. Εγώ πάντως χρωστάω ακόμα»
Μα καλά θα σβήσουμε τους αγώνες τους επειδή δεν άντεξαν ή επειδή άλλαξαν γνώμη ?
« Δεν είναι αυτό. Άλλο είναι»
Ποιο ?
« Αυτοί από πάντα … μπορούσαν με μια ντομάτα και μισό καρβέλι»

Ζει ακόμα. Είναι 96. Δεν βλέπει αλλά ακούει. Τις προάλλες τον ρώτησα πως πάνε τα πράγματα. Την θυμάται την παλιά κουβέντα μας.
« Πάει κι η ντομάτα. Διάβηκε» ήταν η απάντηση.

Anastasios είπε...

Και γιατι θα πρεπε το ΚΚΕ να γραψεις ολοσελιδους επιταφιους για καθε ενα που καποτε περασε απο τις γραμμες τους, μπορει να κυνηγηθηκε κιολας, αλλα κατοπιν "καταλαβαε" οτι ολα ηταν ματαια?Δηλαδη ρε φιλε, συγνωμη, αλλα τι ζητας απο το ΚΚΕ?Στο ονομα καποιας "αοριστης μεγαλοψυχιας" να βγει με ολοσελιδα για τον Μισσιο για να το φχαριστηθει η αφεντια σου και ολων η αφεντια που σε κατι τι που συμβαινει ψαχνουν αφορμη να λοιδωρησουν το ΚΚΕ?Και δε μουλες επειδη ο Μισσιος δημοσιευσε το προσωπικο του ημερολογιο και τον τροπο που αυτος κατααλαινε τις οποιες πτυχες του αγωνα εκεινη την περιοδο η αργοτερα, εναι υποχρεωμενο το ΚΚΕ να τον κανει και "ηρωα"?Κουτοπονηρια μοιαζει αυτο, υστεροβουλια, χαζομαρα η δεν ξερω γω τι αλλο, αλλα ειναι εντυπωσιακος ο τροπος που διαφοροι τυποι αυτες τις μερες "βρηκαν" αλλο ενα ψεγαδι του ΚΚΕ, ειχε ξερεις προηγηθει η "παρεξηγημενη" ομιλια της Αλεκας στη βουλη, το πορταλ που ανοιξε με "μη επαγγελματιες" δημοσιογραφους και την Κωλετη να καλει την ΕΣΗΑ να "επιληφθει" του θεματος-κατι μου θυμιζει αυτο απο το '40 και μετα που καλουσαν τους Κομμουνιστες για υποθεση τους-σαν πολλα λοιπον να "μαζευτηκαν" ξαφνικα, τυχαιο?Δεν νομιζω, αλλα να επανελθω στο θεμα με τον μακαριτη, απο σπου και ως που το δημοσιευμα του "Ρ" ειναι υβρις οπως λες στους χιλιαδες φυλακισμενους και βασανισμενους?ναι πολυ το παθαν αυτο και δεν ηταν μελη του ΚΚΕ, ουτε καν οπαδοι του, η φιλοι του, ηταν μικροαστοι, η ακομη και αστοι της εποχης που δεν γουσταραν το απαρχαιωμενο αστικο κρατος, η ερχοταν σε αντιθεση με καποια απο τις φατριες του, τους εστελναν "διακοπες" η τους δολοφονουσαν κιολας, συνηθισμενο οι αστοι να φαγωνονται" μεταξυ τους, τι θα πρεοε λοιπον το ΚΚΕ να κανει?Να στησει αδριαντες σε ολους αυτους?Να τιμησει εκεινους που καποια στιγμη κυνηγηθηκαν και μετα εκαναν ανακωχη με τον ταξικο εχθρο η ακομη και το βουλωσαν γινομενοι ηθικοι αυτουργοι στα εγληματα που αυτος διεπρατε?Μαλλον φιλε δεν εχεις ιδεα τι θα πει κομμουνιστικη ηθικη, τι θα πει ταξικη σταση στη ζωη αλλα και στον αγωνα, προφανως για σενα ολα ειναι ασπρο και μαυρο, και αυτο μαλλον σε εμποδιζει να δεις πισω απο το δεντρο οτι υπαρχει παντα και ενα δασος.Κανε μια προσπαθεια αν θες, αξιζει τον κοπο...

Χρήστος Γ. είπε...

Φίλε μου από το ξεκίνημα του σχόλίου σου γίνεται ολοφάνερο ότι δεν κατάλαβες τίποτα από το δικό μου σχόλιο.

Ξεκινάς λοιπόν λέγοντας:" Και γιατι θα πρεπε το ΚΚΕ να γραψεις ολοσελιδους επιταφιους για καθε ενα που καποτε περασε απο τις γραμμες τους..."

Κάτσε να κάνουμε μία αντιπαράθεση με το ξεκινημα του δικού μου σχολίου:"1) Οι αντιδράσεις που πυροδότησε το δημοσίευμα δεν παρουσιάστηκαν εξαιτίας του "μεγέθους" του..."

Στο ίδιο πνεύμα φυσικά και η συνέχεια του σχολίου σου. Λες, λες, αλλά στο βασικό (στην ουσία δηλαδή του σχολίου μου) δεν απαντάς...

Περιμένοντας να μου απαντήσεις, κλείνω με κάτι που ξέχασα να γράψω στο προηγούμενο σχόλιο:

Η επιθυμητή και καθ' όλα νόμιμη επίθεση (παντού και πάντα μέχρι να τσακιστεί) στην ανανεωτική αριστερά, πώς διάολο συνδέεται με έναν επικήδειο "αποχαιρετισμό" 90κάτι λέξεων;;

ΑΡΗΣ είπε...

Αγαπητέ Χρήστο Γ. με το που διάβασα το πρώτο σου σχόλιο των 25 Νοεμβρίου 2012 2:49 π.μ. έγραψα ένα δικό μου αλλά μάλλον είχα πρόβλημα με τη σύνδεσή μου και τελικά δεν εστάλη, γι αυτό το ξαναστέλνω:

Ξεκινάς το σχολιασμό σου με κάτι που με βρίσκει σύμφωνο: "Οι αντιδράσεις που πυροδότησε το δημοσίευμα δεν παρουσιάστηκαν εξαιτίας του "μεγέθους" του. Το πρόβλημα δεν είναι οι 90κάτι λέξεις. Ίσα ίσα.
Το πρόβλημα είναι τι λένε (και κυρίαρχα τι δεν λένε) αυτές οι 90κάτι λέξεις".

Έστω λοιπόν, ότι πριν λίγες μέρες έφευγε απ τη ζωή κάποιος π.χ. Φ.Ζάπος (όνομα φτιαγμένο από μένα για τις ανάγκες του σχολίου μου και άρα πρόσωπο ανύπαρκτο) που είχε την ίδια ακριβώς διαδρομή με τον εκλιπόντα Χ.Μίσσιο έως το 1981.

Αυτός ο Φ.Ζάπος όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ενστερνίστηκε το "σοσιαλιστικό" όραμα του Α.Παπανδρέου και ακολούθησε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον θάνατό του. Μάλλιστα, ο Γ.Παπανδρέου του έδωσε και υπουργικό αξίωμα στο οποίο διακρίθηκε τόσο ώστε να διατελέσει και υπουργός προστασίας του πολίτη στην τωρινή συγκυβέρνηση έως τον θάνατό του.

Ο Ριζοσπάστης αποφάσιζε να γράψει γι αυτόν αφιερώνοντάς του 90κάτι λέξεις. Επειδή καθόλου δεν μου αρέσει να κάνω δίκη προθέσεων (και ούτε να μου κάνουν) αλλά θέλω να καταλαβαίνω πρώτα όσο γίνεται καλλίτερα τί εννοεί ο άλλος και μετά να κρίνω, θα ήθελα να σε παρακαλέσω: Γράψε τον επικήδειο αυτόν, έτσι που αν τον διάβαζες στον Ριζοσπάστη θα σε άφηνε ικανοποιημένο τόσο ώστε να μην είχες τίποτα που να καταφερθείς εναντίον του αρθρίδιου αυτού.

Θα περιμένω και όταν αναρτήσεις το σχόλιό σου-"επικήδειο για τον Φ.Ζάπο", θα τοποθετηθώ και ελπίζω να βρείς σχετικά ενδιαφέρουσα και καθόλου εμπαθή την τοποθέτησή μου...

Προλύτης είπε...

Χρήστο Γ.
Δεν θα διαφωνήσω ότι οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το σημείωμα του Ριζοσπάστη δεν είναι για τη μικρή του έκταση, αλλά για το τι διαλέγει να συμπεριλάβει και τι αποσιωπά, δηλαδή τα πολλά χρόνιά τα οποία ήταν φυλακισμένος ή εξόριστος ο Μίσσιος, και ήταν ίσως η δική μου λάθος διατύπωση που έδωσε αυτή την εντύπωση.
Σίγουρα, μ’ αυτήν την επιλογή μεταβάλλεται, κι αν θέλεις και διαστρεβλώνεται, η βαρύτητα που έχουν συγκεκριμένα γεγονότα στη βιογραφία του Μίσσιου. Η λέξη “πέρασε" φάνηκε να ξένισε πολλούς. Το ΚΚΕ θεώρησε ότι ο Μίσσιος “πέρασε” από το ΕΑΜ, το ΔΣΑ και μετά έφυγε για αλλού (ανανεωτική αριστερά, οικολογία κλπ.), ενώ οι επικριτές του σημειώματος επιμένουν στην εμπάθεια του Ριζοσπάστη να αποσιωπήσει τα χρόνια του αγώνα και των εξοριών καταγγέλλοντας γι’ αυτό το ΚΚΕ. Μα τις εξορίες τις υπέστη ως κομμουνιστής από την άρχουσα τάξη της εποχής κι όχι από το ΚΚΕ. Κι είναι πολύ εύκολο όλοι να αναφέρονται και να υπερασπίζονται αγώνες εκείνης της εποχής, ενώ συγχρόνως να αρνούνται την κύρια βασική αντίθεση που τους πυροδότησε, την ταξική σύγκρουση, την οποία δεν αναγνωρίζουν ότι συνεχίζεται στις μέρες μας και βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της κοινωνίας μας. Γι’ αυτό και κάθε τι που οφείλει να γράφει ο Ριζοσπάστης πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ακριβώς αυτή τη ταξική σύγκρουση που σοβεί και κάθε γεγονός που συμβαίνει πρέπει να το ζυγίζει με βάση το πώς εντάσσεται σε αυτήν. Δεν θα διαφωνήσω, και αυτή θα μπορούσε να είναι η δική μου κριτική στο σημείωμα αυτό, ότι θα ήταν καλύτερα να αναφερόταν στο μονόστηλο του Ριζοσπάστη οι φυλακίσεις και εξορίες του Μίσσιου, ακριβώς για να μη χαριστούν σε κανέναν οι αγώνες που μέσα από τις τάξεις του δόθηκαν. Στο κάτω, κάτω οι εξορίες και τα βασανιστήρια που υπέστησαν ο Μίσσιος και χιλιάδες άλλοι κομμουνιστές ήταν εξορίες και βασανιστήρια που υπέστη το ίδιο το κόμμα. Μόνο που αυτοί οι αγώνες χρόνια τώρα έχουν μετατραπεί από τον κυρίαρχο λόγο σε μουσειακό έκθεμα, που λειτουργεί σαν ιδεολογικό δόλωμα για διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς, για να αποκρυφτεί το πραγματικό περιεχόμενό τους, η ταξική πάλη.Το ΚΚΕ όμωςυπάρχει ακόμα ως κόμμα, ως ιδεολογία, αγωνίζεται, οργανώνει και υποστηρίζει τα ίδια οράματα με τη ματωμένη δεκαετία της αντίστασης και του εμφυλίου.
Στα πλαίσια αυτά λοιπόν το σημείωμα του Ριζοσπάστη δε θα μπορούσε να είναι διθυραμβικό. Γι’ αυτό και δεν συμφωνώ ότι αυτό το σημείωμα αποτελεί ύβρη και μάλιστα και για την αγωνιστική ιστορία του κόμματος.
Και ούτε βλέπω το σημείωμα να απαξιώνει το Μίσσιο. Ο Μίσσιος, ένας από τους χιλιάδες αγωνιστές, έγινε γνωστός και καταξιώθηκε ως συγγραφέας που έδωσε με το έργο του το κλίμα της εποχής, όπως το βίωσε και τα γεγονότα όπως τα ξανάδε μέσα από το πρίσμα της εποχής που έγραψε το βιβλίο (’85 ή 86) Το συγγραφικό έργο του όμως είναι εύλογο να κριθεί αρνητικά από το ΚΚΕ καθώς το αμφισβητεί και προτείνει έναν πολιτικό αναχωρητισμό. Επιπλέον, και φυσικά ερήμην του Μίσσιου, το έργο του χρησιμοποιήθηκε για να χτυπηθεί πολλές φορές το ΚΚΕ, πάνω στους γνωστούς άξονες τις αστικής κριτικής, η οποία και πασιφανώς έχει οξυνθεί και πάλι στις μέρες μας (ολοκληρωτισμός, απανθρωπιά, αναχωρητισμός κτλ). Κι εδώ βρίσκεται η αντίφαση. Οσοι κατακεραυνώνουν το ΚΚΕ γιατί δεν πρόβαλε ως όφειλε τους αγώνες του, προβάλλουν το έργο του Μίσσιου ακριβώς γιατί θέλουν να τονίσουν τη ματαιότητα αυτών των αγώνων.
Και φυσικά, όλο αυτό, χωρίς να ξεχνάμε πως όλα αυτά τα χρόνια έχουν πεθάνει χιλιάδες αγωνιστές, οι οποίοι ποτέ δεν παρέκλιναν από την αρχική τους πορεία, ποτέ δεν κέρδισαν τα φώτα της δημοσιότητας και ποτέ δε μνημονεύθηκαν – ούτε στο θάνατό τους.

ΑΡΗΣ είπε...

Μιας και ο λαλίστατος Χρήστος Γ. δυσκολεύεται, καλούνται οι συμφωνούντες μαζί τους να γράψουν σε 90κατι λέξεις τον επικήδειο για τον "Φ.Ζάπο". Δεν μπορεί, κάποιος θα έχει την ικανότητα να συνταιριάξει τον πρότερο βίο του αγώνα με μια κατοπινή πορεία ζωής-αυτοφτυσίματος του "πρότερου έντιμου βίου". Ο Ριζοσπάστης, σε μια πολύ ευκολότερη και καθόλου όμοια περίπτωση, δεν τα κατάφερε. Το τόσο ορθά τοποθετημένο και επεξηγηματικό άρθρο του ΠΡΟΛΥΤΗ για την ίδια περίπτωση, δεν σας ικανοποίησε. Περιμένω λοιπόν τον επικήδειο...