Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

ΣΥΓΚΛΙΣΕΙΣ, ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙΣ, ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ


            Η οικονομική κρίση  στη χώρα μας επέβαλλε τη νέα καπιταλιστική στρατηγική διεξόδου, η υλοποίηση της οποίας σημαίνει  τη συνολική ανατροπή του συσχετισμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους. Αυτό  βέβαια προϋποθέτει  συντριβή του εργατικού κινήματος, αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων και ελευθεριών των λαϊκών τάξεων, αυταρχικοποίηση, στροφή  της κυρίαρχης ιδεολογίας προς ανοιχτά αντιδραστικές θέσεις. Ορατά αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής είναι η θεαματική αύξηση της ανεργίας, η εξαθλίωση των λαϊκών, και όχι μόνο,  μαζών και η κατακόρυφη διεύρυνση της καταστολής.
           Αυτό το  υλικό κοινωνικό υπόβαθρο καθιστά αναγκαίες  για το πολιτικό σύστημα,  και δρομολογεί, τις διαδικασίες σύγκλισης, στην κορυφή, των πολιτικών κομμάτων του κυρίαρχου συστήματος,   όπως και στην αναζήτηση συναινετικών λύσεων, γιατί  κανένα κόμμα  μόνο του δεν είναι πια  ικανό να εκφράσει και να υλοποιήσει αυτήν τη στρατηγική σκληρής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Η στρατηγική που υλοποιείται, το μόνο όραμα που έχει να προτείνει περιορίζεται στην εξύμνηση του καπιταλιστικού κέρδους και της λιτότητας. Είναι λοιπόν  προφανής  η αμηχανία και  αδυναμία διατύπωσης ενός νέου πειστικού ιδεολογικού λόγου.
             Οι εκλογές αποκάλυψαν τη διάλυση των δυο κομμάτων, Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, και οδήγησαν στις διεργασίες για την οργάνωση ενός νέου διευρυμένου μπλοκ εξουσίας, ικανού να οργανώσει τη συναίνεση  και με συμμαχικές κυβερνήσεις. ΟΙ διασπάσεις και οι  κομματικές παραφυάδες που προέκυψαν από τη δική τους φθορά δίνει εναλλακτικές λύσεις  για την πραγματοποίηση αυτής της σύγκλισης, που καταλήγει  σε κυβέρνηση συνεργασίας και μάλιστα μετά από εκλογές,  δηλ. νομιμοποιημένη από τη λαϊκή εντολή. (Ακόμα διατηρούνται οι τυπικές διαδικασίες λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας).
           Η συγκρότηση της  κυβέρνησης Σαμαρά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το άμεσο αποτέλεσμα που προκύπτει   από την εξάντληση των ορίων της ηγεμονικής στρατηγικής των τελευταίων χρόνων, παρόλο που  η ένταση των ζυμώσεων και οι συγκλίσεις μεταξύ των πολιτικών φορέων προβάλλονται σαν συνέπεια της κατανόησης για συνολική τροποποίηση της πολιτικής σκηνής στην κατεύθυνση της εθνικής συναίνεσης.
              Η κινητήρια  όμως δύναμη της ιστορίας παραμένει πάντα η πάλη των τάξεων, η δυναμική των μαζών. Αυτή η  αντικειμενική δυναμική  είναι και ο μεγάλος ιστορικός κίνδυνος για τις κυρίαρχες τάξεις, που συνεχώς επιδιώκουν να καλλιεργούν τις αυταπάτες μας,  για να μη συνειδητοποιούμε την κατάστασή μας. Ακόμα και στις εκλογές ήθελαν να αποφύγουν την ταξική πόλωση, γι’  αυτό και από  το δίλημμα μνημόνιο  - αντιμνημόνιο, που μπορούσε να συνδεθεί με  ταξικά συμφέροντα,  των εκλογών  της 6ης Μαΐου,  περάσαμε στις τελευταίες εκλογές  στο  δίλημμα κυβέρνηση ή ακυβερνησία. Αυτές τις τελευταίες μέρες μετά τις εκλογές, η ανακοίνωση της συμφωνίας των τριών κομμάτων για κυβέρνηση έγινε με σχεδόν θριαμβευτικό τόνο σε μια προσπάθεια να τονώσουν τις ψευδαισθήσεις του συνόλου των εργαζομένων για το μέλλον τους, ότι είναι ζήτημα εθνικής συνεννόησης και διαπραγματευτικής ικανότητας, αποκρύπτοντας ότι  εφαλτήρια της νέας εθνικής συναίνεσης είναι τα συμφέροντας της κυρίαρχης τάξης.
          Τα δυο τελευταία χρόνια η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Ν.Δ, απέδειξαν ότι τα στρατηγικά συμφέροντά  που εκπροσωπούν αντιστρατεύονται κάθε μορφή συλλογικής μαζικής δράσης,  μάλιστα το ΠΑΣΟΚ έχασε και το βασικό στοίχημα με την νέα οικονομική πολιτική, να επιβάλλει τη λιτότητα χωρίς να διαρρήξει  συνολικά τις σχέσεις του με τα λαϊκά στηρίγματα. Η χιονοστιβάδα των μέτρων που ακολούθησε αυτά τα χρόνια και οι  αντιδράσεις των εργαζομένων που ξέσπασαν, κλόνισαν ανεπανόρθωτα τις σχέσεις εκπροσώπησης κυρίως του ΠΑΣΟΚ, ενώ η Ν.Δ δεν έχει ιδιαίτερες καλές αποδώσεις στη χειραγώγηση των μαζών.  Αναζητώντας  λοιπόν ομαλή μετάβαση στη νέα ισορροπία της ελληνικής πολιτικής σκηνής  η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση  βοηθά στην  αναδιάρθρωση των κοινωνικών συμμαχιών  που θα εγκλωβίσει, έστω και για μερικούς μήνες, τους εργαζομένους. Απώτερος στόχος είναι το εργατικό και λαϊκό κίνημα να απολέσει   τη δυναμική του παρέμβαση  στην πολιτική σκηνή και τη συλλογικότητά του, ώστε οι  λαϊκές  μάζες να συρθούν αδιαμαρτύρητες στο νέο οικονομικό αρμαγεδώνα. Γι΄ αυτό και το κομμουνιστικό κόμμα του 4.5% πρέπει να απαξιωθεί από τον κυρίαρχο λόγο, γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να συσπειρώσει  και οργανώσει τις  υποτελείς κοινωνικές τάξεις στον κοινωνικό πόλεμο που θα γίνει πιο βίαιος, όποια μορφή κι αν πάρει.
           Σ΄ αυτό το νέο σκηνικό και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που  ήδη φαίνεται πως  αποδέχεται τα όρια που καθόρισε το κυρίαρχο σύστημα για να το  δεχτεί στο μπλοκ εξουσίας, προσφέρει τη συνδρομή του, είτε οριοθετώντας τη θέση του στο νέο σκηνικό, ότι είναι  η εναλλακτική λύση σήμερα, είτε  προκρίνοντας την αλληλεγγύη πιο σημαντική από την αντίσταση (Τσίπρας).
            Στον επόμενο χρόνο θα δούμε την έκβαση της βίαιης  επίθεσης του κεφαλαίου, που εντείνεται, και τη νέα  λειτουργία του  πολιτικού  συστήματος,  που θα διαδεχθεί τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Η μετάβαση  σε μια νέα ισορροπία, χωρίς έντονους  πολιτικούς και κοινωνικούς  κλυδωνισμούς, αποτελεί για το πολιτικό προσωπικό των κυρίαρχων τάξεων εγχείρημα πολύ πολύπλοκο και η συμμετοχή πολιτικών σχηματισμών που χαρακτηρίζονται αριστερά το νομιμοποιεί στη συνείδηση πολλών  εργαζομένων.
           Αν θα στεφθεί από επιτυχία εξαρτάται από τη δική μας συνειδητοποίηση και δράση.

Δεν υπάρχουν σχόλια: