ΠΡΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ

         Υποτίθεται ότι σ’ ολόκληρη την Ευρώπη επιδιώκεται η συναίνεση σε βασικά θέματα, οικονομίας, πολιτικής κλπ.,  γιατί έτσι εξασφαλίζεται η δημιουργία μια ώριμης, συμφιλιωμένης κοινωνίας, χωρίς βαθιές διαιρέσεις με ανεξέλεγκτες συγκρούσεις. Αυτή  όμως η  επιδίωξη είναι βαθιά ταξική, γιατί προϋποθέτει μια αταξική κοινωνία, η οποία  δεν υπάρχει,  ενώ στην πραγματικότητα στοχεύει στην επιβολή των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης, που έτσι δίνεται η εντύπωση ότι ταυτίζονται με του γενικού συνόλου. Κι αυτός είναι ένας τρόπος να ισοπεδωθεί κάθε ταξική διαφοροποίηση, με την αποδοχή ότι σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία υπάρχουν μόνο κοινά συμφέροντα και αν δεν  έχουν εξαλειφθεί, πάντως έχουν  αμβλυνθεί  οι πολιτικοί, οικονομικοί  ακόμη και ιδεολογικοί  ανταγωνισμοί.

       Ο εκθειασμός της συναίνεσης επικαλύπτει  την πάλη ανάμεσα σε τάξεις, τα συμφέροντα των οποίων είναι ασυμβίβαστα ή αντίθετα. Η ταξική πάλη   όμως διεξάγεται, ακόμα κι αν είναι βουβή,   και στο οικονομικό και στο πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.  Και βέβαια ο οικονομικός αγώνας περιπλέκεται και εξελίσσεται σε πολιτικό αγώνα, αφού  ακόμα και ο αγώνας  για τις καθημερινές ανάγκες δεν μπορεί να έχει επιτυχία χωρίς την  πολιτική πάλη.

     Στην Ελλάδα των μνημονίων, τόσο στις εκλογές όσο και σε όλο το διάστημα της επιβολής  των οικονομικών μέτρων, τα διλήμματα και οι εκβιασμοί φαίνονται υπερταξικά , ακριβώς για να μη συνειδητοποιήσουμε τον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται. Η συνεχής υπόμνηση για το  βάρος  που επωμίζονται οι φορολογούμενοι  γερμανοί και λοιποί  βόρειοι  λαοί με το δικό μας δανεισμό  μεταθέτει την αντιπαλότητα σε εθνικό επίπεδο, που η Ε.Ε δήθεν ξεπερνά προς χάριν του γενικού  ευρωπαϊκού καλού.  Τέτοιες αντιλήψεις και παρόμοια σκεπτικά συμβάλλουν στην αδυναμία μας να  απελευθερωθούμε  από την επιρροή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και να αποκτήσουμε, στη χώρα μας και στις άλλες, ταξική συνείδηση. Έτσι παραδιδόμαστε αμαχητί κι εμείς και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στις ευρωπαϊκές χώρες, αφού  η ταξική πάλη  στα εθνικά πλαίσια  συνυφαίνεται  στενά με την ταξική πάλη στο διεθνή στίβο. 

    Η άμβλυνση των πολιτικών διαχωρισμών αναχαιτίζει τη δυναμική της πολιτικής, κι ενώ παραμένουν οι  κλασικοί διαχωρισμοί χάνουν το περιεχόμενό τους.  Κεντροδεξιά η Ν.Δ, δεξιό το ΛΑΟΣ, Αριστερά η ΔΗΜΑΡ, αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ,  κεντροαριστερά  ή κέντρο τώρα το ΠΑΣΟΚ, κλπ. Όλοι μπορούν να συνεργαστούν με όλους και για όλα. Η σύγχυση αυτή  εμποδίζει  τη διαμόρφωση διακριτών πολιτικών ταυτοτήτων και  μ΄ αυτόν τον τρόπο είναι πιο εύκολο να αναπτυχτούν άλλου τύπου συλλογικές ταυτότητες, εύκολα διακριτές και ξεκάθαρες, κυρίως γύρω από θρησκευτικές ή εθνικιστικές μορφές ταύτισης. Κατά συνέπεια, η ανταγωνιστική διάσταση  που εκδηλώνεται μέσα στην κοινωνία μέσα από τέτοιους διαύλους ευνοεί την κυρίαρχη τάξη, γιατί εκτρέπει την αντίδραση σε πεδία ελεγχόμενα, που δεν απειλούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

        Τους ανταγωνισμούς βέβαια, που  δεν εξαλείφονται, ο κυρίαρχος λόγος θέλει να τους μετασχηματίσει με τρόπο ανώδυνο για την εξουσία, καλή ώρα όλα αυτά  που γίνονται για τη συγκρότηση της κυβέρνησης… εθνικής σωτηρίας. Από τη μια οι ουρές στο πεδίο του Αρεως για τα οπωροκηπευτικά και από την άλλη όλες αυτές οι διαβουλεύσεις για το μοίρασμα υπουργείων, ανάθεση πρωθυπουργικού θώκου κλπ. Ένα οικτρό θέαμα ευτελισμού της πολιτικής, παράδειγμα εκφυλισμού της  περίφημης δημοκρατίας μας. Οι κρίσιμες αποφάσεις έχουν εξοβελιστεί από τη δημόσια σφαίρα, και  αύριο, στη σύνοδο του Γιούρογκρουπ,  θα παρθούν πίσω από κλειστές πόρτες, προς δόξαν της αποδημοκρατικοποίησης της πολιτικής.

         Η επιμονή των κυρίαρχων κέντρων, με τη φωνή της Μέρκελ, για συγκατάθεση στην επιβολή των οικονομικών  μέτρων σε όλες τις χώρες, σχεδόν από το σύνολο του πολιτικού φάσματος, θέλει να εξαφανίσει τις ταξικές αντιπαλότητες, αδιαφορώντας ή ίσως και κατευθύνοντας τες σε άλλους τύπους συλλογικές ταυτότητες. Ηθικοποιώντας μάλιστα την πολιτική, με την εισαγωγή της έννοιας της  τιμωρίας για τους απείθαρχους η τους διεφθαρμένους, ευθυγραμμίζεται ο κυρίαρχος λόγος  στις  βασικές κατηγορίες με τον ακροδεξιό. Βοηθά στην ανάπτυξη ακροδεξιών τάσεων χαράσσοντας τα σύνορα  ανάμεσα σε καλούς και κακούς, με βάση ηθικές κατηγορίες και διακρίσεις, που ο ίδιος ο κυρίαρχος λόγος έχει υιοθετήσει.  Στην Ευρώπη, είμαστε οι κακοί έλληνες που τρώμε τα λεφτά των καλών φορολογούμενων βόρειων. Στην Ελλάδα, η ίδια λογική του φασιστικού μορφώματος Χ.Α κάνει διάκριση ανάμεσα σε  μάς που είμαστε οι καλοί έλληνες  και τους μετανάστες που μας κλέβουν τις δουλειές, είναι εγκληματίες κλπ. ή  ανάμεσα στους «μπολσεβίκους» και αυτούς που αγαπούν την ελλάδα κλπ. Στον άξονα της ηθικής αναπτύσσεται η πολιτική της ακροδεξιάς που μας εμποδίζει να συλλάβουμε  τη φύση και τα αίτια των σημερινών συγκρούσεων, ακόμα κι αν στηρίζεται σε χοντροκομμένες διακρίσεις άλλων εποχών.

          Η συναίνεση  δεν επιτρέπει την διαμόρφωση καθαρά πολιτικών  εναλλακτικών επιλογών  με την αντιπαράθεση διακριτών κοινωνικοοικονομικών προγραμμάτων, ακόμα και στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας.  Η συναίνεση προκαλεί ασφυξία  στο πολιτικό σύστημα καθώς αφήνει πολύ μικρά  περιθώρια για την έκφραση αμφισβήτησης που δεν στρέφεται εναντίον του ίδιου του συστήματος. Δεν απομένει παρά κάποιος πολιτικός σχηματισμός,  που μπορεί μάλιστα και στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας να συναρθρώσει  τις ποικίλες μορφές δυσαρέσκειας κατά του κυβερνώντος συνασπισμού και της γραφειοκρατικής μηχανής του. Σε μας προς το παρόν αυτό το ρόλο παίζει η Χρυσή Αυγή.    Η  σύμπραξη των πρώην δυο κομμάτων  εξουσίας  μαζί με ένα πρώην τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα περιβάλλον βίαιης  οικονομικής εξαθλίωσης του κοινωνικού συνόλου,   η συκοφάντηση, απαξίωση, περιθωριοποίηση του κομμουνιστικού λόγου, η  σκόπιμη σύγχυση  γύρω από ό,τι χαρακτηρίζεται αριστερός λόγος, ανοίγουν  το δρόμο για φασιστικές επιλογές, εφόσον η οικονομική ασφυξία συνεχίζεται.  Η Χρυσή Αυγή στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση  που κατηγορεί για διαφθορά, ξεπούλημα της χώρας και είναι υπεύθυνη  για την αύξηση της ανεργίας. Το θέμα των μεταναστών παίζει  κεντρικό ρόλο και ο λόγος της αποκτά έναν καθαρά λαϊκίστικο χαρακτήρα.      

       Η διολίσθηση της διακυβέρνησης της χώρας σε ολοένα πιο αυταρχικά μονοπάτια έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια ανεπαισθήτως αλλά μεθοδικά.

      Αυτό που γίνεται  όμως στην  Ελλάδα προοιωνίζεται αυτό που θα ακολουθήσει και σε όλη την Ευρώπη, ίσως λίγο πιο κομψά και βέβαια πάντα μέσα από … δημοκρατικές διαδικασίες.  

    Η κυρίαρχη τάξη της Ευρώπης συνειδητά επιλέγει το δρόμο προς τον αυταρχισμό, αν όχι και φασισμό …