ΠΡΙΝ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΛΠΕΣ

          Την τελευταία εικοσαετία  το κυρίαρχο φαινόμενο ήταν   τόσο η διαμόρφωση  ενός συνόλου πεποιθήσεων,  που αποτέλεσε την κοινή γλώσσα της διανόησης  και των μέσων ενημέρωσης και η οποία  επέτρεψε τη συνένωση πολιτικών, πολιτιστικών και ηθικών ρευμάτων, άλλοτε  μάλιστα ριζικά αντίθετων,  αφού πρώτα  βέβαια χάθηκαν οι αιχμηρές γωνίες τους, όσο και  η  ιδεολογική συγκατοίκηση   τους σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικοπολιτικής ζωής. Ακόμα και τώρα, σε εποχή κρίσης και εξαθλίωσης,  οι ίδιες οι φιλοσοφικές, οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις υπαγορεύουν επιλογές καθολικά αποδεκτές, που να μην ερχονται σε ρήξη με έναν πολιτικό βίο που έχει κανονικοποιηθεί. Ελάχιστη απόκλιση γίνεται αποδεκτή από τα «πιστεύω», τα οποια συνολικά ο κυρίαρχος λόγος εκθειάζει, κι είναι το   σύνολο των κυρίαρχων αξιών και τρόπων αντιμετώπισης της ζωής που θέλουν να προβάλλονται σαν την ομόφωνη άποψη της πλειοψηφίας του λαού.

         Ολες αυτές οι πεποιθήσεις, για την σχεδόν ολική συρρίκνωση του κρατισμού, για το ξεπέρασμα του μαρξισμού, για τον θρίαμβο της ιδιωτικής επιχείρησης, για την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος,  για τους φιλελεύθερους θεσμούς κλπ.  έχουν ριζώσει τόσο βαθιά στο κοινωνικό σύνολο, που φαίνονται αναντίρρητες και δεν μοιάζουν πια απλώς και μόνο με απόψεις. Ακόμα και οι πολιτικές επιλογές των τελευταίων δυο χρόνων, που οδηγούν μια κοινωνία σε πλήρη εξαθλίωση,  δεν αποτέλεσαν αφετηρία για  πολιτική συνειδητοποίηση, αλλά πολλοί  συνεχίζουμε να ενστερνιζόμαστε, σε μεγάλο βαθμό, τον κυρίαρχο λόγο, ο οποίος   σε όλους τους τόνους διαβεβαιώνει  ότι είναι ανέφικτη η προσδοκία  πως οι διαμορφωνόμενες συνθήκες αποτελούν έναυσμα για πολιτικές ρήξεις και ρηξικέλευθες δράσεις εκ μέρους των υποτελών τάξεων.

      Κι εμείς πραγματικά, μετά από δυο χρόνια συνεχίζουμε να εμφανιζόμαστε αδύναμοι και φοβισμένοι. Χρόνια τώρα εθιζόμαστε  στην άποψη ότι η πολιτική ανήκει στους πολιτικούς και  εκπαιδευόμαστε στο δουναι και λαβείν. Μάθαμε  ότι  η ύψιστη αρχή δεν είναι οι διεκδικήσεις και η περιφρούρηση των δικαιωμάτων  μας  που βρίσκονται στο στόχαστρο, αλλά η συναίνεση και η υπευθυνότητα.  Αποδεχόμαστε τη διαμόρφωση μιας πολιτικής, απέναντι σε μια συγκεκριμένη διαχείριση της περιόδου της κρίσης, προς όφελος της κυρίαρχης τάξης και αρκούμαστε σε υποσχέσεις  για λήψη μέτρων που θα επιτρέψουν και στις υποτελείς μάζες να… αναπνέουν.

         Σ΄ όλο αυτό το διάστημα της προεκλογικής περιόδου των δυο εκλογικών αναμετρήσεων, δεν υπήρξε ανάταση  των οραμάτων συλλογικότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης, τα οποία, σε ηγεμονευόμενο ρόλο, να στηρίξουν  τον ιδεολογικό λόγο των κομμάτων Κυριάρχησε η αναζήτηση εναλλακτικών  προτάσεων που έφτανε ως την επεξεργασία προγραμμάτων αρκετά αόριστων, τα οποία,  σε γενικές γραμμές,  δεν μπόρεσαν να αμφισβητήσουν  ριζικά τη συγκεκριμένη διαχείριση της κρίσης προς όφελος της  κυρίαρχης τάξης.   Προβλήθηκε ο αναπαλαιωμένος εθνικιστικός λόγος που συσκότιζε τις αιτίες της κρίσης και τις σκοπιμότητες των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας.    Γι΄ αυτό υπήρξε τέτοια προσπάθεια ο κομμουνιστικός λόγος στην καλύτερη περίπτωση να περιθωριοποιηθεί, στην χειρότερη να απαξιωθεί.

         Είναι αλήθεια,  βέβαια, ότι οι επιλογές μιας μεγάλης μερίδας  εκλογέων σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έκανε τον  ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων. Αναθέτοντας  απογοητευμένοι οπαδοί  πρώην κομμάτων εξουσίας   τις ελπίδες τους για επιστροφή στα προ της κρίσης χρόνια   στο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν τη φθίνουσα πορεία της όποιας αντίστασής μας. Είμαστε  δεμένοι χειροπόδαρα. Γι΄ αυτό φρόντισαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Συγχρόνως φρόντισαν να απομονώσουν τις αιτίες της κρίσης, που την χρέωσαν στους ίδιους τους πολίτες και, για μεγαλύτερη αληθοφάνεια, κατά  ένα μέρος της στο πολιτικό σύστημα. Ο ταξικός χαρακτήρας της κρίσης αποσιωπάται.  Σ’ αυτές τις συνθήκες και με προφανή την αδυναμία άρθρωσης ταξικού λόγου από το ΣΥΡΙΖΑ,  η διαδικασία επεξεργασίας μιας εναλλακτικής πολιτικής καταλήγει  στην διαδικασία ενεργού προσχώρησης  εκείνης της αριστεράς που ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί  στο ρεαλισμό της διαχειριστικής λογικής. Ετσι μπορεί να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων, ακόμα κι αν περιοριστεί στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όμως αυτό δε σημαίνει ότι η ίδια η αριστερά μετακινείται και πολύ  από τη γωνία, χωρίς ένα μαζικό κίνημα.

      Εμείς ψηφίζουμε και τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, ευρωπαϊκά και διεθνή, αγρυπνούν... Η σύγκρουση  που μαίνεται είναι πολύ σκληρή για να αφεθεί ακόμα και στη μικρή μας χώρα να καθοριστούν οι όροι της μέσα από εκλογές, κι έχουν προβλέψει γι΄ αυτό.  Δεν φοβούνται τόσο  για την εκλογική επιλογή μας, όσο  για την αφύπνισή μας και την οργάνωσή μας. Kαι βέβαια ένα ενισχυμένο ΚΚΕ  θα τους φόβιζε, γιατί θα ήταν ένδειξη των αντιστάσεων που θα αντιμετώπιζαν  στην εφαρμογή της πολιτικής τους.

       ¨Οσο η διαχείριση της κρίσης, καθ’  υπαγόρευση των κυρίαρχων τάξεων, θα σκληραίνει τους όρους υλικής μας διαβίωσης, τόσο η ταξική διάστασή της θα αναδεικνύεται,  ακόμα κι αν δεν ονομάζεται, τόσο θα διαπιστώνουμε ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, η  άκριτη αισιοδοξία ή μετριοπάθεια κλπ.

        Οι  συνθήκες που διαμορφώνονται συνεχώς γίνονται και σκληρότερες. Αναγκαστικά, η μόνη επιλογή που έχουμε είναι να αντισταθούμε  μέσα από την πολιτική και οργανωτική σύνθεση των υποτελών τάξεων, που θα αναγνωρίσουν το ρόλο της ταξικής πάλης στο δρόμο για το μετασχηματισμό της κοινωνίας, αποβλέποντας στην κομμουνιστική λύση ως εναλλακτική κοινωνική πρόταση.