ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

« Το Μνημόνιο καλύπτει μια πολύ στενή λωρίδα των πολιτικών που πρέπει να ασκήσει η χώρα….. Λέει το Μνημόνιο για παράδειγμα ποια θα είναι η εξωτερική πολιτική της χώρας;

Εγώ ήμουνα Υπουργός Εθνικής Άμυνας και ήμουνα εναντίον της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Ποιος θα κάνει, με λίγα λόγια, από το Μάιο και μετά αυτό που έκανα εγώ από τον Ιούνιο πέρσι μέχρι τώρα, παίρνοντας τη χώρα στους ώμους μου;» Από τη συνέντευξη Βενιζέλου στο MEGA

«Η Ελλάδα θα τα καταφέρει! Χρειάζεται λαό που πιστεύει στον εαυτό του. Και κυβέρνηση που βάζει πάνω απ’ όλα το εθνικό συμφέρον. Που μπορεί να πάρει αποφάσεις και μπορεί να διαπραγματευθεί στο εξωτερικό» Από δήλωση του Σαμαρά

Όταν η αποδοχή των μνημονίων από τα κόμματα εξουσίας, κρίνοντας από τα αποτελέσματα, φαίνεται πως έγινε για να εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο, με όποια μορφή, και όχι το κοινωνικό συμφέρον, είναι αρκετά αντιφατικό προεκλογικά να υποστηρίζεται από τους Σαμαρά και Βενιζέλο ότι οι διαδικασίες που ήδη έχουν δρομολογηθεί μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, μετεκλογικά μπορούν να φέρουν διαφορετικά αποτελέσματα.

Ξαναρχίζει λοιπόν να παίζεται το παλιό παιχνίδι με τους πολιτικούς μας, που στις εκλογές είναι αναγκασμένοι να εμφανίζονται προσηνείς, ήρεμοι, πειστικοί και να υπόσχονται καλύτερες μέρες στο μέλλον. Μόνο που αυτή τη φορά η τοποθέτησή τους στο ζήτημα του διακυβεύματος των εκλογών δεν μπορεί να είναι αθώα ούτε οι ίδιοι οι κυβερνώντες να δηλώνουν άγνοια, όσο κι αν θέλουν να φέρουν το παιχνίδι στα μέτρα τους. Επιμένουν να τονίζουν ότι μόνο κυβέρνηση καλούμαστε να διαλέξουμε, κυβέρνηση ισχυρή και υπεύθυνη, περιορίζοντας έτσι και πάλι το παιχνίδι ανάμεσα στους δυο, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ και τα παρακλάδια τους, πιστεύοντας ότι κι αυτή τη φορά οι περισσότεροι θα διαλέξουμε με τα ίδια κριτήρια των παλιότερων αναμετρήσεων. Σ’ αυτή τη λογική, στο αυταπόδεικτο ότι η ψήφος υπάρχει αποκλειστικά για την εκλογή κυβέρνησης, ριζώνει η νοοτροπία της χαμένης ψήφου και ο φόβος για ακυβερνησία και έτσι συνεχίζει να επιβιώνει ο δικομματισμός, που στην προκειμένη περίπτωση διευρύνεται σε συγκυβέρνηση.

Τα δυο κόμματα εξουσίας, ενώ στην πραγματικότητα ως προς την ιδεολογία και κοινωνικούς προσανατολισμούς τους είναι ταξικά, θέλουν να εμφανίζονται διαταξικά, πολυσυλλεκτικά, εθνικού ακροατηρίου. Από δίπλα βέβαια και όλα αυτά τα κομματίδια που προέκυψαν από τα σπλάχνα τους και θέλουν να φαίνονται ότι διαφοροποιούνται, δίνοντας την εντύπωση των πολλών επιλογών στους εκλογείς. Παρατηρείται σε όλα αυτά μια ταύτιση προοπτικών και σχεδίων, μια συμπληρωματικότητα στις μεταξύ τους σχέσεις που μετεκλογικά θα επιτρέψει συνεργασίες οι οποίες θα διατηρήσουν το δικομματικό χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος με την ταυτόσημη πολιτική.

Σίγουρα, αυτοί οι εκλογείς που ποτέ δεν εξέλεγαν κυβέρνηση, αλλά την υφίσταντο και την μάχονταν, έχουν τώρα πολλαπλασιαστεί. Και τώρα ξέρουμε ότι η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ δεν μπορεί να είναι κυβέρνηση των κοινωνικών δυνάμεων με των οποίων τα συμφέροντα οι αριστεροί ταυτίζονται και μόνο χάρις και γι΄ αυτήν την ταύτιση υπάρχουν. Αυτά τα κόμματα λειτουργούν ξεκάθαρα πια ως μηχανισμοί οργάνωσης και ενσωμάτωσης των μαζών σε διαδικασίες που ελέγχονται από την κυρίαρχη τάξη, για να χειραγωγηθούν οι αντιδράσεις τους. Με το δίλημμα, κυβέρνηση και υπευθυνότητα από τη μια χάος και ανευθυνότητα από την άλλη, που προσπαθούν τα κυρίαρχα κόμματα εξουσίας να το κάνουν το επίκεντρο των εκλογών, αντί να καθιστούν εφικτό το ζητούμενο απλώς υποστηρίζουν ότι ζητούν το εφικτό, όπως αυτοί το ορίζουν, και έτσι προσπαθούν να απομονώσουν εκείνες τις δυνάμεις της αριστεράς που δε δέχονται τους ολέθριους εκβιασμούς τους.

Το κυρίαρχο σύστημα είναι ισχυρό, όχι όμως παντοδύναμο ούτε μονοκράτορας. Το ίδιο εν αγνοία του, μέσα στην αυτάρκη αλαζονεία του και σιγουριά του, προκαλεί εκρήξεις αγωνιστικών διεκδικήσεων και ανατροπών στις δομές του που μπορούν να δημιουργήσουν τη δυναμική για να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού και να μετασχηματιστούν σε δύναμη πολιτική μέσα από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Η εκλογική μάχη δεν είναι παρά μια στιγμή στην πορεία των αγώνων μας, που μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στο κοινωνικό σώμα αλλά και στο κυρίαρχο σύστημα.

Γι’ αυτό και στην συγκεκριμένη συγκυρία έχουν πληθύνει αυτοί που δεν διαλέγουν κυβέρνηση, αυτοί που δεν αποδέχονται την αυτονόητη, όπως πιστεύουν οι κυβερνώντες, ερμηνεία των εκλογών και τη σημασία τους που δίνουν οι δυο μεγάλοι, δηλ. κυβέρνηση ή χάος. Έχουν πληθύνει αυτοί που διαλέγουν στρατόπεδο. Αρκεί να αντιληφθούμε ποια είναι αυτά τα στρατόπεδα και ποιοι ανήκουν σε ποιο.

Αυτό που πρέπει να επιδιωχθεί με τις εκλογές από το εκλογικό σώμα είναι η διεύρυνση του πεδίου ιδεολογικής επιρροής της αριστεράς που θα πετύχει την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος με όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες. Τα στρατόπεδα είναι δυο. Η αριστερά, και μάλιστα η κομμουνιστική, και όλοι οι άλλοι.

Η απόφαση είναι δική μας.