ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ

           Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τις εκλογές που η αναμονή προκήρυξής τους  παρατείνεται,  το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα επιδίδεται σε μια προσπάθεια να πείσει  για το μεγάλο κίνδυνο της ακυβερνησίας, αν οι ψηφοφόροι δεν αποφασίσουν με σωφροσύνη, δηλ. δεν εξασφαλίσουν την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο τα δυο κόμματα εξουσίας.

          Συγχρόνως, από όταν εξαγγέλθηκε η απεργία της ΠΝΟ,  η κυβέρνηση και οι συν αυτώ κραυγάζουν εναντίον της κοντεύοντας σχεδόν  να της χρεώσουν την οικονομική κατάρρευση της χώρας.

      Οι κυβερνώντες συνεχίζουν να ενεργούν στη βάση εκβιαστικών διλημμάτων αενάως ανανεούμενα που προσπαθούν να κρύψουν τους δικούς τους φόβους.

            Η στερεότυπη δομή  των κυβερνητικών επιχειρημάτων που υπερασπίζουν τις ενέργειές τους,  αρχίζει πάντα με τον στόχο  της σωτηρίας της χώρας, περνά από την επισήμανση κάποιων δευτερευόντων λαθών των κυβερνώντων, ανεπαρκειών εφαρμογής των κυβερνητικών αποφάσεων, αλλά  και κατανόησης των λαϊκών αντιδράσεων, αρκεί να μένουν σε  συμβολικό επίπεδο, για να καταλήξει  σε μια νέα καθηκοντολογία.

             Αυτό  που εξάγεται από όλα αυτά είναι να αισθανθούμε όχι μόνο ότι πάνω μας πέφτει η ευθύνη της οικονομικής κατάστασης της χώρας μας, αλλά και ότι δεν  έχουμε ανταποκριθεί στη κατά βάση σωστή καθηκοντοθεσία, στους στόχους που σωστά υπέδειξε η κυβέρνηση και κατά βάση συνοψίζεται στον ένα  αόριστο και μοναδικό,  τη σωτηρία της χώρας. Γιατί αφού  ο στόχος είναι σωστός το καθήκον είναι πάντα επιτακτικό, λειτουργεί ως πρόσταγμα και όποιος δεν το εκτελεί όπως πρέπει, όποιος  το παραβαίνει αντιτίθεται στο στόχο που όλοι  θεώρησαν σωστό.

            Τα αίτια της αποτυχίας παραμένουν ρευστά ανάμεσα στη μη εκτέλεση του καθήκοντός τους από μέρους των εργαζομένων και την  ολιγωρία κάποιων συγκεκριμένων κυβερνώντων,  χωρίς να αναζητούνται αλλού, δηλ.   στον ίδιο  το νεφελώδη στόχο ή ακόμα πιο ξεκάθαρα σε κείνους που τον έθεσαν, πάει να πει  στα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας.  

              Στο τέλος, απομένει η διαπίστωση για το πενιχρό αποτέλεσμα των κυβερνητικών ενεργειών και από κεί και πέρα, ξεκομμένο το αποτέλεσμα από τη δυνατότητα διερεύνησης των αιτίων που το παρήγαγαν, είναι εύκολη η απόδοση  της αποτυχίας στον φταίχτη, δηλ.  σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε συνδικάτο που κηρύσσει απεργία.  Αυτός που βάζει το καθήκον, δηλ. η ηγεσία μπορεί ανα πάσα στιγμή να διερμηνεύει κατά το δοκούν τη στάση των εργαζομένων που καλούνται να εκτελέσουν τις αποφάσεις και περιλαμβάνει:  Την υποχρέωση, που  είναι δεδομένη, αν και όχι ξεκάθαρη (πως ορίζεται η σωτηρία της χώρας;) την  ενοχοποίηση, γενική ή ειδική,  δηλ. το μηχανισμό με βάση τον οποίο οι καθένας μπορεί και πρέπει να αισθάνεται ένοχος, άρα κατηγορούμενος, απολογούμενος, υποτελής, εκτός βέβαια  από τους κυβερνώντες.  Στην τελική, οι πάντες πρέπει να υπαχθούν στον ηγετικό κανονισμό που υπαγορεύει η a priori ορθότητα του κυρίαρχου λόγου εξουσίας, εκεί που όλοι πρέπει να εξομοιωθούν υποτασσόμενοι σ’  αυτόν.

              Τα δυο κόμματα εξουσίας αναλώνουν όλες τους τις δυνάμεις για να πείσουν τα ευρωπαϊκά και διεθνή κέντρα κυριαρχίας ότι μπορούν να είναι φερέγγυοι εταίροι στο συγκεκριμένο σύστημα διακυβέρνησης που εξασφαλίζει τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.  Χρησιμοποιώντας τον μπαμπούλα  της χρεωκοπίας ενίσχυσαν το διλήμματα, το δίπολο οικονομική κατάρρευση – διαχείριση της κρίσης και ανέδειξαν τον εαυτό τους εκπρόσωπο του δεύτερου.

             Ως αντίβαρο στις ταξικές αιτίες της κρίσης οι κυβερνώντες οικοδόμησαν τη λογική των διεφθαρμένων εργαζομένων και παρασιτισμού των υπαλλήλων.  Τη λογική αυτή την καταγγέλλει συνεχώς η αριστερά, όμως η πλειοψηφία  μας δεν μπόρεσε να της αντισταθεί.  Σ΄ ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού  νομιμοποιείται η αντίληψη ότι οι υψηλόμισθοι και δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε για όλα και πως κάθε κινητοποίηση αντικειμενικά στρέφεται εναντίον των χαμηλόμισθων και της γενικής σωτηρίας της χώρας και είναι ουσιαστικά συντεχνιακή. Η μεγαλύτερη επιτυχία των κυβερνώντων  είναι ότι κατάφεραν να πείσουν μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων για την εγκυρότητα του στόχου τους, με την καλλιέργεια του φόβου.

            Κοντά σ’  όλα αυτά, οι κυβερνώντες επιδόθηκαν  και σε μια εκστρατεία εκφυλισμού εννοιών και λειτουργιών τις οποίες η κοινωνία μας θεωρούσε γνωρίσματα δημοκρατίας.

        Οι απεργίες από  δημοκρατικό δικαίωμα κατέληξαν στον κυρίαρχο λόγο να ταυτίζονται με αντικοινωνικές ενέργειες, διαχωρίζοντας, σκοπίμως,  τους απεργούς από όλο το σώμα της κοινωνίας ( όρα  απεργία της ΠΝΟ και τις έξαλλες τοποθετήσεις της υπουργού ανάπτυξης Διαμαντοπούλου), ακριβώς για να αφαιρέσουν κάθε όπλο από τους εργαζόμενους.

        Σέρνονται και μας σέρνουν σε εκλογές υπό την απειλή της κατάρρευσης και πλήρους οικονομικής μας καταστροφής αν δεν ψηφίσουμε κατά τας υποδείξεις των κυβερνώντων, εγχώριων ή όχι.  Προσπαθούν ή να αμβλύνουν τους πολιτικούς διαχωρισμούς (το ΠΑΣΟΚ ζητά συμμάχους στην αριστερά, αυτοχαρακτηριζόμενο αριστερό κόμμα)  για να μη διαμορφωθούν διακριτές  πολιτικές  ταυτότητες   ή  να ευτελίσουν τον πολιτικό λόγο για να αποδυναμωθεί  η πολιτική ανάλυση που εντοπίζει το πρόβλημα στη βάση των σχέσεων παραγωγής και της ταξικής σύγκρουσης(φόβος για άνοδο της αριστεράς και μάλιστα της κομμουνιστικής).

                Η διέξοδος  από την κατάσταση που βιώνουμε είναι καρπός συγκρούσεων πραγματικών πολιτικών κοινωνικών δυνάμεων, θα βρεθεί από τους εργαζόμενους και τις οργανώσεις τους μαζί με μια ολόκληρη διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει και δεν βρίσκεται  παρά στην αριστερά και μάλιστα την κομμουνιστική.