Τρίτη 26 Απριλίου 2011

ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

      «Θέλουμε να κάνουμε επιτέλους πράξη την –επί χρόνια ζητούμενη αλλά ποτέ ως τώρα υλοποιούμενη-σύνδεση της εξέλιξης και της αμοιβής με την παραγωγικότητα, η οποία είναι εφικτή και αποδεκτή μόνο στη βάση μιας αδιάβλητης  αξιολόγησης» Οι δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών Ραγκούση  στο ΒΗΜΑ της Κυριακής (17 Απριλίου)  θέλουν να πείσουν κάθε  κακόπιστο  για τις  αγαθές προθέσεις της κυβέρνησης  εστιάζοντας,   για τις κακοδαιμονίες του δημόσιου τομέα, στην αναξιοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις. Η σύνδεση εξέλιξης  και  αμοιβής με παραγωγικότητα  εξαγγέλλεται ως η πανάκεια για να «εγκαινιαστεί μια νέα εποχή στο Δημόσιο».
       Επιπροσθέτως,  αρωγός στην προσπάθεια της κυβέρνησης  να μεταβιβάσει στο σύνολο του λαού,  με τη μορφή ενοχών μάλιστα, την ευθύνη για  ταξικές και πολιτικές επιλογές εγχώριων και μη  πολιτικοοικονομικών κέντρων έρχεται για μια ακόμα φορά το   κύριο άρθρο του Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής του Πάσχα,  όπου επισημαίνεται:  «Είπε (ο Πάγκαλος) ότι η κατάσταση στην Ελλάδα σε σύγκριση με την Τουρκία, που φαίνεται να καλπάζει οικονομικά, οφείλεται στο ότι εκείνοι δουλεύουν και εμείς τεμπελιάζουμε. Άδικος και υπερβολικός. Δεν παύει ωστόσο να αναφέρεται σε μια πραγματικότητα την οποία μπορεί   να διαπιστώσει ο καθένας  από εμάς επισκεπτόμενος είτε την Πόλη είτε άλλες τουριστικές περιοχές της γείτονος»
        Και βέβαια,  η ανακοίνωση του ελλείμματος στο 10,5 %   του Α.Ε.Π έρχεται να επιβεβαιώσει, σύμφωνα με το σκεπτικό της κυρίαρχης πολιτικής,  την αλήθεια  τέτοιων δηλώσεων ή διαπιστώσεων.
      Περίσσεψαν τα αναθέματα  για την ισοπέδωση των μισθών, ανεξαρτήτως παραγωγικότητας, και  για τη ραστώνη,  συλλήβδην, του  ελληνικού λαού,  που συνετέλεσαν  στη  χρεοκοπία  της χώρας και συνεχίζουν να είναι τα βαρίδια για την κυβέρνηση.
     Δεν ομολογείται βέβαια ότι η ανισότητα στον τρόπο ζωής και τις προσδοκίες  είναι σύμφυτη με το σύστημα, αλλά αναπτύσσεται ολόκληρη επιχειρηματολογία  υπέρ της αξιοκρατίας. Στην πραγματικότητα δεν επιδιώκεται παρά να επικρατήσει μια πλήρης ανασφάλεια, που θα χρησιμοποιηθεί  ως μέσο εκβιασμού για να  εκμαιευτεί    από  τους εργαζόμενους αν όχι η συναίνεση τουλάχιστον η  ανοχή τους.
     Αναπαράγοντας τα ΜΜΕ τα περί  έλλειψης εργατικότητας του ελληνικού λαού, σύμφωνα με  Πάγκαλο,  προσφέρουν  ένα κίνητρο να ενταθεί η επιχειρηματολογία για τη μείωση του  κόστους   εργασίας και αύξησης της παραγωγικότητας που θα αποτελούν, δήθεν,  εγγύηση εναντίον της νωθρότητας.  
     Από την άλλη μεριά, οι περισσότεροι εργαζόμενοι ενστερνιζόμενοι τα επιχειρήματα και  τους συλλογισμούς του κυρίαρχου λόγου ξεχνάμε ότι  οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή  οι κυρίαρχες ιδέες.
      Προβληματισμοί εναγώνιοι που κυριαρχούσαν στον ευρωπαϊκό χώρο για δεκαετίες παραμερίστηκαν, αφού λοιδορήθηκαν για να απαξιωθούν πλήρως. Κανείς δε μιλά για αλλοτρίωση, υπεραξία, πάλη των τάξεων.  Κανείς δεν αναγνωρίζει ότι τίποτε δεν μπορεί να κατανοηθεί απομονωμένο ή σαν μια ευθύγραμμη συνέπεια της αιτίας και του αποτελέσματος αλλά σαν πολλαπλή επενέργεια πολλών παραγόντων. Με τις πολιτικές αποφάσεις,  ιδιαίτερα των τελευταίων μηνών,  επιδιώκεται να  εδραιωθεί  η πεποίθηση ότι  η υλική μας ζωή δεν είναι απλώς η βάση της ύπαρξης μας  αλλά  είναι ο μοναδικός μας  σκοπός. Θεωρείται αυτονόητο ότι η  παραγωγή προϊόντων  δεν  έχει σκοπό πρωτίστως  να καλύψει ορισμένες ανάγκες, αλλά μόνο να παράγει κέρδος. Η χειραγώγηση της σκέψης μας έχει στόχο να μας εμποδίσει να ανυψωθούμε στη θεωρητική κατανόηση όλης της ιστορικής κίνησης ώστε οι αντιδράσεις μας να μη στοχεύσουν τον πυρήνα του προβλήματος που είναι καθαρά ταξικός.
     Κι ενώ στη χώρα μας βιώνουμε αυτή τη σύγκρουση, αναλώνουμε τις δυνάμεις μας σε ανούσιες αναλύσεις για προσωπικές  συμπεριφορές η δηλώσεις προσώπων  του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου (π.χ  Ραγκούσης, Πάγκαλος κλπ)  που είναι αναλώσιμοι και εύκολο να αντικατασταθούν όταν δεν θα εξυπηρετούν πια τα συμφέροντα της κυρίαρχης πολιτικής.
        Καιρός είναι να ξαναθυμηθούμε ότι κάθε τάξη που κυριαρχεί υποστηρίζει ότι είναι αντιπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας  και ότι δεν κυβερνά σαν τάξη αλλά σαν υπερασπιστής του κοινού καλού. Ίσως η κατά μέτωπο επίθεση εναντίον του συνόλου σχεδόν των εργαζομένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, καταφέρει να αναδείξει τα κοινά συμφέροντά τους και να  κάνει τους εργαζόμενους ν’   αποκτήσουν πεποίθηση στην ικανότητά τους να γίνουν η κινητήρια δύναμη της παραγωγής και της κοινωνικής ανατροπής… κάποτε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: