Σε άρθρο του στην Κυριακάτικη «Καθημερινή» της …Πέμπτης, ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης επισημαίνει: «Ο προγραμματισμός όμως είναι αναγκαίος για να χειριστούμε τις αβέβαιες μελλοντικές εξελίξεις. Χρειάζεται ένα πλαίσιο πολιτικής που συνυπολογίζει τη δυναμική της εξέλιξης, τις μακροοικονομικές προοπτικές, το μέγεθος του χρέους και τις συνθήκες που το επηρεάζουν..»
Η κριτική του πρώην πρωθυπουργού φαίνεται σαν να προέρχεται από άνθρωπο που δε συμμετείχε ποτέ, και μάλιστα με τον πιο υπεύθυνο θεσμικά ρόλο, στη διαμόρφωση του πολιτικοοικονομικού περιβάλλοντος, που το σημερινό είναι απότοκός του. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, να διαβάζεις ενός πρώην πρωθυπουργού τις συμβουλές για έξοδο από μια κατάσταση, που οι γενεσιουργές αιτίες του βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στη δική του διακυβέρνηση, αν επέτρεπε η οικονομικοκοινωνική κατάσταση αποστασιοποιημένη προσέγγιση. Ο Σημίτης συνεχίζει αφ΄ υψηλού να … εποπτεύει είτε ως πρωθυπουργός είτε ως … σχολιαστής τα πολιτικά τεκταινόμενα στη χώρα μας. Το πρόβλημα είναι ότι και όλο το πολιτικό κατεστημένο βασικές επιλογές των κυβερνήσεων του ουσιαστικά δεν τις αγγίζει, και είναι ακριβώς αυτές που συντέλεσαν τα μέγιστα στην οικονομική μας εξαθλίωση: Ανάληψη Ολυμπιακών Αγώνων και είσοδος στην ΟΝΕ.
Ο Σημίτης όσο κυβερνούσε περιοριζόταν στην παράθεση αριθμών, στο μέτρημα διαφόρων μεγεθών σε απλή δηλ. περιγραφή, δίνοντας μια εικόνα της οικονομίας και κοινωνίας, που μόνο σύγχυση δημιουργούσε. Και στις μέρες μας, οι περισσότεροι αναλυτές, αναζητώντας τις αιτίες της παρούσας οικονομικής κατάστασης στο παρελθόν, παραθέτουν κι αυτοί αριθμούς, οικονομικές μελέτες, που είναι πολύτιμες σαν βάση, αλλά σχεδόν άχρηστες για παραπέρα δράση, αν δεν γίνει προσπάθεια εξήγησης των στατικών σχέσεων και των κοινωνικών παραγόντων.
Κανείς όμως δεν θέλει να αγγίζει τον πυρήνα του προβλήματος. Το πολιτικό σύστημα θεωρείται αξεπέραστο, η οικονομία απογυμνώνεται από την πολιτική της διάσταση και εμφανίζεται ως πεπρωμένο που πρέπει να υποταχθούμε. Η αποδοχή αυτών των δεδομένων, με ελάχιστη αμφισβήτηση, από την πλειοψηφία των ελλήνων, επιτρέπει σ’ έναν πολιτικό που, όπως και ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου, επιχείρησε να εφαρμόσει την ακραία φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, με αρκετά παραπλανητικά ιδεολογικά προσχήματα, ανερυθριάστως να αρθρώνει λόγο, χωρίς καν να αναλαμβάνει τις ευθύνες του για το πλήρες αδιέξοδο, για το λαό, της πολιτικής του.
Ισως βέβαια κανείς από αυτούς να μη βιώνει ως αποτυχία την σημερινή οικονομική κατάσταση μας. Πιθανόν αυτός να ήταν ο ανομολόγητος στόχος τους, μια προσπάθεια μετασχηματισμού των σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στο κράτος και τις κοινωνικές τάξεις. Πιθανόν ο Γ. Παπανδρέου θα ολοκληρώσει την προσπάθειά τους, διευκολύνοντας τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες ολοφάνερα πια να αποδεσμευτούν από την πολιτική εξουσία και να αναδυθούν σε πραγματικό κέντρο κυριαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου